Wat was het dat, dat je moeder of tante je als kind opdroeg als je voor het eerst bij hen thuis kwam? Het was: “Neem een stuk fruit!” Het fruit lag op tafel, opgestapeld in een schaal, te glimmen en te wachten tot je een sappige appel nam, je tanden erin zette en glimlachte.
Toen was er de tandarts die moeders adviseerde om hun kinderen appels te laten eten om hun tanden en tandvlees van de nodige voeding te voorzien. Waar haalde die tandarts die informatie vandaan?
Wie wist dat het fruit dat men ons zo graag wilde laten eten, een dodelijk geheim zou verbergen dat deels was bedacht door nazi’s die mensen wilden doden? Hoe kan er een verband bestaan tussen gezond fruit en een stof die bedoeld is om te doden, niet om te voeden? En waarom wordt het vandaag de dag nog steeds gebruikt?
Een overzicht van waar en hoe deze gevaarlijke stoffen zijn ontstaan is op zijn plaats en het is niet verwonderlijk dat de meesten van ons niets weten over de oorsprong ervan. Evenmin weten we over de belangstelling van ons eigen land voor de ontwikkeling van chemische wapens en hun bereidheid om alles te doen wat nodig was om dat doel te bereiken, inclusief het omhelzen van nazi’s.
De zoektocht naar bestrijdingsmiddelen begint
Tijdens de Tweede Wereldoorlog wilde Hitler dat zijn natie geen voedsel meer hoefde te importeren uit omringende landen. Het “Duizendjarige Rijk” moest in alles zelfvoorzienend zijn, maar vooral in voedsel.
Hitler gaf daarom zijn chemici de opdracht nieuwe bestrijdingsmiddelen te ontwikkelen die vernietiging van gewassen zouden voorkomen. Bij het ontwikkelen van deze pesticiden bleek een ongebruikelijke ontdekking ongelooflijk gevaarlijk en zeer giftig te zijn voor de mens.
De chemicus die deze taak kreeg, probeerde verschillende brouwsels uit en kwam uiteindelijk met een op fluor en zwavel gebaseerd pesticide dat zowel fosfor als cyanide combineerde. De chemicus zelf werd, na te zijn blootgesteld aan een minieme hoeveelheid van het materiaal, gedurende verscheidene weken in het ziekenhuis opgenomen, maar dit was een goed teken dat hij op de goede weg was.
Het gif kon, ongetwijfeld, in verdunde oplossingen voedselongedierte vernietigen, maar veroorzaakte ook braken, kortademigheid, verwijding van de pupillen, kwijlen, zweten, diarree en de dood bij zoogdieren waarop men het testte.
Zij beschouwden het experiment als mislukt omdat de Nazi’s wilden dat het bruikbaar was op ongedierte, niet op dieren en, aangezien het zeer giftig was voor mensen, was dat een groot probleem. De onderzoeker in zijn laboratorium had een van die lichtbollenmomenten en waarschuwde het Duitse leger voor het gebruik van dit nieuwe materiaal dat hij had samengesteld.
Van daaruit pakten ze de bal op en begonnen een reeks wijzigingen aan te brengen in de chemische basisstructuur. Het moest als wapen worden gebruikt.
dodende gassen, geen pesticiden
Na een analyse van het uitgangsstofje, ontwikkelden scheikundigen in een ander Duits laboratorium nog een materiaal dat zo giftig was dat ze het Tabun noemden, wat het Duitse woord is voor “taboe.”
Schemicaliën die in oorlogsvoering werden gebruikt om de militairen te doden, maar de slachtoffers deden er uren of dagen over om te sterven; Taban doodde hen in 20 minuten.
Het materiaal werd verschillende keren verder gesynthetiseerd tot een materiaal dat gemakkelijk verspreid kon worden en toch zijn dodelijke resultaat behield. Gevangenen die dwangarbeid verrichtten, stierven met honderden na te zijn blootgesteld aan het materiaal waaraan zij in de bewapeningsmodus werkten.
Een nieuw product, Sarin genaamd, werd vervolgens geproduceerd. Personeel van de chemische industrie ontkent ten stelligste dat de huidige bestrijdingsmiddelen op enigerlei wijze op deze stof zijn gebaseerd of er in enig opzicht verband mee houden.
Een reeks wijzigingen werd vervolgens verder aangebracht in de oorspronkelijke formule en er werd vastgesteld dat het zou kunnen werken als een belangrijk zenuwgas om de werking van enzymen te blokkeren. Eenmaal geblokkeerd zou dit resulteren in een onvermogen van spieren om met elkaar te communiceren, met verlamming en de dood tot gevolg.
Na de Tweede Wereldoorlog ontdekte het Amerikaanse leger dat de nazi’s over een formidabel nieuw zenuwgas beschikten dat op het slagveld kon worden ingezet. Er werd besloten het materiaal en zijn chemische eigenschappen naar de Verenigde Staten te brengen en ook de chemici zouden nodig zijn.
Het materiaal is in de VS bekend als chloorpyrifos, een ongelooflijk giftig bestrijdingsmiddel dat schade zal toebrengen aan iedereen die het gebruikt en dat het milieu in gevaar brengt doordat het in de bodem en het grondwater terechtkomt.
Wijdverbreid gebruikt in de landbouw, wordt het op gewassen gespoten en is het bedoeld om ongedierte te doden dat hen zou beschadigen. Het is een giftige stof en veroorzaakt schade aan de neurologische ontwikkeling van kinderen. Uit onderzoek is gebleken dat het verantwoordelijk is voor een lager geboortegewicht, een lager IQ, verlies van werkgeheugen, aandachtsstoornissen en een vertraagde motorische ontwikkeling.
Het kan in extreme gevallen ook verlamming van de ademhalingswegen en de dood tot gevolg hebben. Soms is bij kinderen die aan deze stoffen zijn blootgesteld ten onrechte de psychiatrische stoornis ADHD (Attention Deficit, Hyperactivity Disorder) vastgesteld.
De Amerikaanse regering had in 2017 de kans om dit soort pesticiden te verbieden en besloot dat niet te doen, hoewel ze ontdekten dat de niveaus bij kinderen wel 140 keer hoger konden zijn dan wat zij als een veilige limiet beschouwen.
Er is geen veilig niveau van deze pesticide in drinkwater en de door de wind verwaaide drift van een toepassing is onveilig op 300 voet van de rand van het veld dat wordt behandeld.
Onveilige niveaus van deze toxine zijn gevonden in scholen, huizen en gemeenschappen in landbouwgebieden. Geschat wordt dat boerderijen in Californië jaarlijks meer dan 1 miljoen pond chloorpyrifos gebruiken.
De hoeveelheid die in de velden wordt gebruikt is slechts een vierde van de concentratie die werd gebruikt om nazi-gevangenen te doden tijdens de Tweede Wereldoorlog. De EPA heeft vastgesteld dat er geen veilig gebruik van dit materiaal en geen veilige niveaus zijn.
A Deal with the Devil
Het verhaal van hoe het dodelijke nazi-zenuwgas de Verenigde Staten bereikte, is eenvoudig zoals blijkt; het Amerikaanse leger wilde oorlogswapens en de nazi-chemici hadden een van de dodelijkste.
Na de Tweede Wereldoorlog, zich realiserend dat er een schat aan intellectueel talent binnen de Nazi organisatie aanwezig was, bracht het Amerikaanse leger dat talent naar ons land. Nazi-wetenschappers zouden hier niet welkom zijn geweest, wetende dat onze regering zorgvuldig cv’s reconstrueerde.
Alle achtergrondinformatie werd gezuiverd voor de binnenkomende ex-Nazi-wetenschappers. Alle banden met Hitler, de nazi’s of de concentratie- en slavenkampen werden uit hun dossiers gewist.
Op deze manier konden ze talent op het gebied van neurotoxinen en raketten binnenhalen zonder onnodige woede te wekken bij het Amerikaanse publiek. De deal met de duivel was gemaakt en de cv’s toonden geen bewijs van eerdere betrokkenheid bij nazi-operaties om mensen te doden met de producten van hun laboratoria.
Een doorbraak voor het milieu
Een muisachtig, bescheiden huisvrouwtje uit de jaren 50, Rachel Carson, zette de wetenschappelijke wereld op zijn kop toen ze een explosief, bestsellerend boek schreef, Silent Spring, over het milieu.
Sinds de publicatie van het boek in 1962 heeft de wereld gestaag vooruitgang geboekt bij de ontwikkeling van pesticiden, maar de gevaren zijn nog steeds niet alleen in ons voedsel, maar ook in ons water, de lucht die we inademen en de aarde waarop we lopen.
Wetenschappers zijn zich nu meer dan ooit bewust van de gevaren die de wetenschap met zich mee kan brengen in termen van ontdekkingen en zij hebben zich met name uitgesproken over pesticiden.
Volgens dr. Philip Landrigan van het Boston College’s Global Public Health Program en het Global Observatory on Pollution and Health van het Shiller Institute for Integrated Science and Society: “Zelfs lage niveaus van blootstelling aan pesticiden kunnen schadelijk zijn voor zuigelingen, baby’s en jonge kinderen, dus waar mogelijk moeten ouders en verzorgers stappen ondernemen om de blootstelling van kinderen aan pesticiden te verlagen, terwijl ze hen nog steeds voeden met diëten die rijk zijn aan gezonde groenten en fruit…”
Kinderen lopen volgens de EPA een uitzonderlijk risico door pesticiden. “In het bijzonder is er bewijs van vertragingen in de mentale ontwikkeling bij zuigelingen (24-36 maanden), aandachtsproblemen en autisme spectrum stoornis in de vroege kinderjaren, en intelligentie dalingen bij schoolgaande kinderen die werden blootgesteld…”
“Baby’s die prenataal worden blootgesteld aan pesticiden hebben meer kans op een verminderd geboortegewicht en lengte, evenals een kleinere hoofdomtrek … die hen kan predisponeren voor extra gezondheidsproblemen.”Bovendien zijn “chronische gezondheidseffecten van pesticiden ook talrijk en omvatten ademhalings- en geheugenstoornissen, kanker, neurologische stoornissen, de ziekte van Parkinson, autisme, onvruchtbaarheid, aangeboren afwijkingen en DNA-beschadiging.”
De EPA heeft in een recent besluit geweigerd om “Chloorpyrifos te verbieden dat rekening hield met neurologische ontwikkelingseffecten. De nieuwe risicobeoordeling kwam onder andere tot de bevinding dat er onaanvaardbare risiconiveaus waren voor kinderen en volwassenen; in het bijzonder dat de blootstelling aan voedsel voor alle leeftijdsgroepen de veilige niveaus overschreed, en dat de meest gevoelige groep, kinderen van 1 tot 2 jaar, blootgesteld werden aan 140 keer de “veilige” niveaus.” Desondanks zijn de producten nog steeds verkrijgbaar en worden ze actief gebruikt.
Welke vruchten & Groenten Zijn “Vies”
De huidige “lieveling” groente van foodies is niet zo geweldig als je leest wat er over deze bladgroente is ontdekt. “USDA-tests onthullen dat het populaire gezondheidsvoedsel boerenkool tot de meest vervuilde groenten en fruit behoort. Bij meer dan 92 procent van de boerenkoolmonsters werden twee of meer residuen van bestrijdingsmiddelen aangetroffen, en een enkel monster kon tot 18 verschillende residuen bevatten. Het meest gedetecteerde pesticide, aangetroffen op bijna 60 procent van de boerenkoolmonsters, was Dacthal, of DCPA – door het Environmental Protection Agency sinds 1995 geclassificeerd als een mogelijk kankerverwekkend voor de mens, en verboden voor gebruik in Europa sinds 2009.”
Iedereen die een van de volledige USDA-rapporten over pesticiden (2018) wil lezen, kan er online toegang toe krijgen.
Tests op de urine van personen die geen biologische groenten en fruit aten, toonden aan dat deze tot 40 verschillende pesticiden bevatte. De aanwezigheid van deze giftige stoffen bij volwassenen is verontrustend, maar als we bedenken wat The American Academy of Pediatrics heeft gezegd over de effecten van pesticiden bij kinderen, is het meer dan een reden tot bezorgdheid.
In een rapport uit 2012 over het onderwerp verklaarde het dat kinderen “unieke gevoeligheden hebben voor potentiële toxiciteit.”
Het Amerikaanse ministerie van Landbouw heeft een lijst verstrekt van groenten en fruit die de hoogste hoeveelheid residuen van pesticiden bevatten en aardbeien en spinazie voeren de lijst aan. Na meer dan 20 verschillende bestrijdingsmiddelen te hebben getest, bevatten aardbeien en spinazie tweemaal zoveel residuen in gewicht als welke andere vrucht of groente dan ook. De pesticiden blijven op het fruit en de groenten, zelfs na het wassen en schillen.
The “Dirty Dozen” Fruits & Vegetables
The Environmental Working Group (EWG), een non-profitorganisatie, heeft hun Dirty Dozen voor 2019 op een rijtje gezet:
Spinazie
Spinach
Kale
Nectarines
Appels
Grapes
Perziken
Kersen
Peren
Tomaten
Selderij
Aardappelen
De “Clean Fifteen” Vruchten & Groenten
De Clean Fifteen van EWG voor 2019 omvatten:
Avocado’s
zoete maïs
pinazieappelen
bevroren zoete erwten
uien
Papaja’s
Eieren
Asparagus
Kiwi’s
Kabi’s
Koolbloemkool
Cantaloupes
Broccoli
Paddestoelen
Honingmeloenen
Kunnen we de bestrijdingsmiddelen van het voedsel verwijderen?
Neutraliseert of elimineert zuiveringszout de pesticiden op de buitenkant van fruit en groenten? En hoe zit het met pesticiden die door de schil heen in het fruit of de groente zelf terecht zijn gekomen? Consumers Union heeft zuiveringszout aanbevolen om fruit en groenten hiervan te zuiveren.
Terwijl Consumers Union zuiveringszout heeft aanbevolen als een aanvaardbaar middel om pesticiden te verwijderen, heeft het National Pesticide Information Center het volgende aangegeven:
1. de producten ten minste 20 seconden onder koud water laten lopen
2. over de schil van groenten of fruit wrijven om het residu te verwijderen
3. taaie schillen schrobben
4. schillen kan een haalbaar middel zijn om bestrijdingsmiddelen te verwijderen
5. de buitenste bladeren van bladgroenten zoals sla of boerenkool weggooien.
Dit is echter geen garantie dat er geen residu van bestrijdingsmiddelen in je lichaam terechtkomt, zelfs als je deze maatregelen neemt om jezelf te beschermen.
We moeten ons afvragen wat er gebeurt met bestrijdingsmiddelen die door de buitenste schil van het voedsel kunnen dringen en in het voedsel zelf achterblijven? Wat is het alternatief voor iedereen die dit soort besmetting wil voorkomen?
Het antwoord ligt voor de hand: eet biologisch voedsel. Ja, ze zijn misschien duurder, maar hoe weeg je de kosten af tegen de gezondheid?
Ditzelfde informatiecentrum heeft aangegeven dat “geen enkele wasmethode 100% effectief is om alle residuen van bestrijdingsmiddelen te verwijderen.” Aanbevelingen lijken dus weer van het type caveat emptor.
Consumptie van pesticiden kan, zoals we hebben gezien, verschillende ernstige medische problemen bij kinderen en volwassenen veroorzaken en kan verantwoordelijk zijn voor kanker, zoals is gebleken uit recente rechtszaken. Tot op heden zijn 13.400 zaken aangespannen tegen één bedrijf, Monsanto en Bayer AG. Een van de rechtszaken heeft geleid tot een schadevergoeding van 2 miljard dollar aan een echtpaar.
De beslissing over welke groenten en fruit te kopen, wordt overgelaten aan de consument om zich te informeren en op een verantwoordelijke manier te handelen.