Pośród wszystkich kontrowersji otaczających zatrzymanie meczu Setha Rollinsa i Braya Wyatta w main-event podczas tegorocznego Hell in a Cell, inny historyczny moment tej nocy został przeoczony. Asuka, była NXT i SmackDown Women’s Champion, zdobyła swój pierwszy udział w Women’s Tag Team Championship (wraz z partnerką Kabuki Warriors, Kairi Sane) poprzez „oślepianie” przeciwniczki Nikki Cross tajemniczą zieloną mgiełką z jej ust. Nielegalny, wysoce niehigieniczny czyn Asuki zarówno skonkretyzował jej heel turn, jak i ożywił czarny charakter wrestlingu, który nie był regularnie oglądany w telewizji WWE od czasów, gdy japoński buzzsaw Tajiri dręczył dywizję Cruiserweight we wczesnych i średnich latach. (Tajiri, w rzeczywistości, krótko zrestartował praktykę na 205 Live dwa lata temu.)

„Azjatycka mgła” (nazwana tak, ponieważ w dużej mierze była prowincją wrestlerów o wschodnioazjatyckim dziedzictwie) została wypluta z ust mistycznych antagonistów przez ponad 35 lat, w szerokim spektrum odcieni i szokujących kolorów. Poza czasowym upośledzeniem wzroku ofiary, w kayfabe lore został on opisany jako środek paraliżujący, nasycony właściwościami, które – co najmniej – wypalają siatkówkę oka z siłą 1000 dawek gazu pieprzowego. I jak wiele narzędzi profesjonalnego handlu wrestlingiem, kroczy po cienkiej i skomplikowanej linii między surowym stereotypowym chwytem a czcigodnie przywłaszczoną tradycją.

Dobrze więc, że mgła została po raz pierwszy spopularyzowana w Stanach Zjednoczonych przez amerykańskiego promotora Gary’ego Harta. Hart, rodowity chicagowianin, który szlifował swoje zęby w ringu i za kulisami na Środkowym Zachodzie i w Pasie Rdzy w latach 60-tych i 70-tych, był kluczowy dla powstania World Class Championship Wrestling z siedzibą w Teksasie na początku lat 80-tych. Jedną z jego najbardziej wpływowych innowacji było poszerzenie zakresu firmy poza dobrych starych chłopców jak Von Erichs i poszukiwanie rodzaju „egzotycznej” postaci, która wkrótce miała stać się znakiem rozpoznawczym WWF Vince’a McMahona i WCW Teda Turnera. Znalazł swoją muzę w japońskim weteranie Akihisa Mera, który był wtedy wszechobecny na torze w Kansas City pod pseudonimem Takachiho. Gwiazda WCCW Bruiser Brody zaaranżował spotkanie między nimi, a wkrótce – zainspirowany zagraniczną podróżą, która zapoznała Harta ze zwyczajami i koncepcjami teatru Kabuki – Mera i Hart przeszukiwali sklepy w Los Angeles w poszukiwaniu samurajskich mieczy i masek diabła. Jak Hart, który zmarł w 2008 roku, zauważył w swojej autobiografii, My Life in Wrestling, byliśmy dekady od końca II wojny światowej, a „tylko bycie z Japonii nie wystarczy, aby go jako heel w wrestlingu już.” Więc podnieśli stawkę z malowaniem twarzy, maskami, szatami i przerażającymi perukami, i narodził się Wielki Kabuki. (Nawiasem mówiąc, decyzja o tym by Kabuki nosił maski i farbę na twarzy była częścią backstory o tym, że został poparzony i miał blizny jako dziecko. Było to, delikatnie mówiąc, wpływowe pojęcie.)

Niech nikt nie myśli, że sama mgła, po raz pierwszy uzbrojona podczas promo na Fritza Von Ericha, była podobnie zakorzeniona w starożytnym azjatyckim rytuale, jej początki nie mogły być bardziej łagodne. Żona Harta przypadkowo rozlała butelkę zielonego barwnika spożywczego podczas pieczenia ciasteczek pewnego dnia, wywołując u męża moment aha. Jak Hart opisał to w książce „My Life”, „wziąłem trochę płynu do płukania ust, wymieszałem z zielonym barwnikiem spożywczym, wlałem do prezerwatywy i zawiązałem ją naprawdę mocno”. Zaprosił Mera do swojego domu, gdzie obaj doskonalili wyczucie czasu i wykonanie tego, co stało się jednym z najbardziej niesławnych brudnych czynów w sporcie. The Great Kabuki stał się natychmiastowym, sensacyjnym straszakiem, a Hart zadbał o to, by mgła zachowała swoją aurę, charakteryzując ją jako zjadliwą manifestację animozji Kabuki wobec młodych fanów. To było złoto sprzed Ery Rzeczywistości. (Chociaż sama mgła Kabuki, praktycznie od samego początku, od czasu do czasu materializowała się w alternatywnym karmazynowym odcieniu.)

Hart i Kabuki zaczęli wykładniczo zwiększać swoje zyski, dzieląc czas między WCCW i Georgia Championship Wrestling promotora Jima Barnetta, który miał ogólnokrajową obecność telewizyjną na TBS, pomagając przekształcić mgłę z terytorialnej dziwności w krajową ciekawostkę. Jako, że jednocześnie wzrastał popyt na Kabuki i jego rynkowe spit takes, Hart często wysyłał Japończyka Magic Dragon (a.k.a. Kazuharu Sonoda) do GCW pod postacią Kabuki, podczas gdy oryginalny Kabuki wypełniał terminy w Teksasie. (Ponownie, pionierskie posunięcie, na dobre i na złe.) I w ciągu następnych kilku lat, Hart i Kabuki dalej umieszczali mgiełkę na mapie w Mid-Atlantic Championship Wrestling Jimmy’ego Crocketta i prawie każdej innej znaczącej regionalnej promocji.

Pomimo własnej chęci Harta do zmącenia wody poprzez wypożyczenie Magic Dragon jako substytutu Kabuki, inni terytorialni mistrzowie w dużej mierze szanowali suwerenność gimmicku (kolega mist-maker i przełomowy hybrydowy wojownik Kendo Nagasaki nie zważając na to). Nic dziwnego, że nie można tego samego powiedzieć o Vince McMahonie, który w połowie lat 80-tych nie tylko doprowadził do wyginięcia większości organizacji powiązanych z National Wrestling Alliance, ale także rozebrał je na części. Killer Khan (a.k.a. Masashi Ozawa) pojawił się w WWF już w 1981 roku, zwłaszcza w meczu na noszach przeciwko Andre the Giant. Po sześciu latach Khan – mongolska postać grana przez Japończyka Ozawę – nagle zatrzymywał przeciwników tam, gdzie stali, za pomocą wyraźnie kabuki-eskowego „green spew”, jak McMahon nazwał to w play-by-playu. (Wątpliwe jest jednak, że Kabuki kiedykolwiek zamarł z karykaturalną nieudolnością po tym, jak ominął swoją ofiarę.)

W międzyczasie, partnerstwo Harta i Kabuki rozwiązało się pod koniec lat 80-tych, a Kabuki wrócił do Japonii, zabierając ze sobą gimmick i swoją charakterystyczną toksyczną mgłę. W tym samym czasie, CNN potentat Ted Turner wstrząsnął branży w USA poprzez zakup Jim Crockett Promotions zjednoczonych, chore NWA i przemianowanie go na World Championship Wrestling, oprócz dając WCW stałe miejsce transmisji na TBS, który Turner również własnością. Hart był na pokładzie jako kierownik na ekranie i za kulisami rozwoju talentów, i został poproszony, aby pielęgnować emulację Kabuki dla WCW. To doprowadziło Harta do utworzenia partnerstwa z znanym japońskim podmiotem Keiji Mutoh, który był robi fale jako White Ninja na Florydzie. Założenie było czyste i proste, kluczowy trybik w jednym z ostatnich wielkich kayfabe rodzinnych backstories przed Vince McMahon zeznań sądowych i – później, internet rzeczy – zakłócone fanów zawieszenia niewiary: Mutoh zadebiutowałby w WCW w 1989 roku jako Great Muta, syn Great Kabuki.

Mgła była centralnym elementem jego osobowości, choć została ponownie użyta jako część spektakularnego wejścia (co ty na to, Triple H?), sporadycznie stosowana w walce, gdy jest to konieczne (tj. przeciwko brudnym graczom, takim jak wróg Ric Flair). Mgła była tak popularna, że Muta był – być może zaskakująco – pozycjonowany jako babyface, śmiały i zdumiewający gambit rezerwacji, który niewytłumaczalnie się udało.

Muta i Hart rozstali się w 1990 roku, a Muta – a la Kabuki przed nim – zabrał swoją mist-ique przez Pacyfik do Japonii (z przerwami robiąc występy dla WCW, które miało umowę biznesową z New Japan Pro Wrestling w tym czasie), poszerzając swoją własną legendę i że trujący spray. Zabranie mgły „z powrotem” do Japonii retconed go do lore japońskiego świata wrestlingu, przynajmniej w amerykańskim postrzeganiu. To może tłumaczyć, dlaczego w 1994 roku McMahon powrócił do spustoszenia niuansów kulturowych. W tym samym roku, artysta bardziej znany jako Savio Vega miał swoją premierę w telewizji WWE jako zamaskowany ass-kicker z „The Orient” o pseudonimie Kwang. I Kwang, jak pewnie się domyślacie, markował swoich przeciwników wizażem pełnym zielonej obrzydliwości. Ale jak wspomniano, mgła zrobiła swój najbardziej widoczny powrót, kiedy Tajiri wziął szturmem szeregi cruiserweight WWE w okresie po Attitude Erze końca lat 90-tych. The bendable buzzsaw preferował starą dobrą zieleń (zamieniłby płyn do płukania ust Harta na zwykłą wodę), ale niesławnie stawiał na czerń od czasu do czasu. (Oto poręczny elementarz „Kayfabe Science” dla tych, którzy chcą się wyżyć na kole kolorów, jeśli chodzi o wszystkie rzeczy związane z mgłą.)

Pomiędzy Tajirim a Asuką, nastąpiło szczere – i, być może, jak w przypadku post-Kabuki, celowo selektywne – drugie nadejście mgły. (Zgódźmy się wszyscy udawać, że to się nigdy nie wydarzyło.) I w przeciwieństwie do swoich początków na podwórku Gary’ego Harta, sprawa wspomnianej mgły stała się bardziej płynną wymianą kulturową między Wschodem a Zachodem. W połowie lat 2000, WWE’s Albert (a.k.a. obecny trener NXT Matt Bloom) przeniósł się do Japonii i zrekonfigurował się jako Giant Bernard. Po powrocie na ziemię amerykańską na początku 2010 roku jako Lord Tensai, rozpoczął handicap przeciwników, w tym John Cena z zieloną mgłą, ruch, który w rzeczywistości pochodzi z krótkiego lotu krajowego z jego domu dzieciństwa w Nowej Anglii, kiedy był chłopcem, ale że podobno podniósł się na poważnie dekady później podczas pobytu za granicą. A w Japonii, NJPW standout Bushi (który, w dalszej kontaminacji kulturowego śladu mgły, jest członkiem meksykańskiej frakcji Los Ingobernables de Japon inspirowanej Luchadorami) zasłania wzrok swoich wrogów przez ostatnie cztery lata.

Nie jest Asuka nawet pierwszą kobietą na scenie, która twierdzi, że mgła jest jej własnością. Impact’s goth fenomen Rosemary rozpoczął prysznic mężczyzn i kobiet zarówno z medleyem mglistych kolorów w 2016 roku, sławnie dostając leczenie reverse-loogie od Broken Matt Hardy. Jeśli jest coś niezwykłego w iteracji Asuki, to to, jak żywo czysta lepkość rzutuje na ekrany high-def. Jest to również zdecydowanie rekwizytowe, nieunikniony symptom obecnego Raw stosunkowo powolnego podejścia do wszystkiego, co mogłoby być uznane za zbyt wywrotowe dla wszystkich poza najbardziej wrażliwymi widzami (zakładając, że ktoś taki, w przeciwieństwie do najnowszego celu Asuki, Paige, może w ogóle widzieć). Nie jest to najbardziej pomysłowy ruch dla Asuki (nawet jeśli, z perspektywy czasu, nazwa Kabuki Warriors zapowiadała to), ale co jest fascynujące w zielonym świetle, aby tam pójść – wybór być może dokonany przez niedawno mianowanego dyrektora wykonawczego Raw Paula Heymana, absolwenta Muta-era WCW – jest to, jak to przyciąga przeszłość w sposób, który zmusza nas do kwestionowania tego, co naprawdę powinno być częścią przyszłości wrestlingu.

Czy decyzja, aby skutecznie podwoić nagłe zakorzenienie Asuki i Sane w azjatyckim mistycyzmie – tak jakby byli współczesnymi awatarami najwcześniejszych kaprysów Gary’ego Harta – neutralizuje optykę retrogradu czy ją wzmacnia? Jest zbyt wcześnie, by stwierdzić, czy suma części Kabuki Warriors jest tak czcigodna, czy świadomie prowokująca, czy też niemal wzruszająco redukcyjna, i co byłoby gorsze. A współczesne gimmicki wrestlingowe – jak wszystkie kulturowe typecasting – wszystkie „podlegają zmianom”, są nieustannie dopracowywane, praktycznie w czasie rzeczywistym, w odpowiedzi na opinie konsumentów. To kusząca siatka bezpieczeństwa dla ryzykantów takich jak Heyman (lub ktokolwiek, kto wymyślił Kabuki Warriors i mgłę Asuki), handlujących w nieodłącznym medium. Istnieje, mimo wszystko, adaptacja unikalna dla wrestlingu, gdzie obiektywnie kłopotliwe etniczne lub rasowe tropiki są relatywnie nieobraźliwe w kontekście dorosłej walki roleplay.

Azjatycka mgła, czy to zielona, żółta, czerwona, czy tęczowa, zaczęła się jako sprytne, ale uproszczone przemyślenia białego człowieka z Chicago. Dziś, z powodów, które trudno wydedukować, nawet biorąc pod uwagę (lub ze względu na) wewnętrzną logikę wrestlingu, jest to coś bliższego świętości. Być może dlatego, że jedyną rzeczą, która nie zmieniła się w fanach wrestlingu, od karnawałowych korzeni tego sportu po jego obecną widoczność w mediach masowych, jest to, że tęsknią za fantastycznymi rytuałami przejścia i wzruszają się nad przekazywanymi pochodniami. Nie ma absolutnie nic praktycznego ani politycznie poprawnego w tym, że Asuka – lub Muta, Kabuki i inni przed nią – oślepiają swoich wrogów fałszywą mgłą, ale jest to część dziwnej alternatywnej historii wrestlingu, chwiejnej podstawy, na której stoi kayfabe. Jej efekty są tymczasowe, ale sama mgła prawdopodobnie nigdy nie zniknie.

Kenny Herzog zajmował się wszystkim, od wrestlingu i telewizji po politykę i muzykę pop, dla takich magazynów jak Rolling Stone, New York magazine, Esquire, Paste, Bleacher Report, Slate, ESPN, Nylon, Mic i wielu innych przez prawie 20 lat.