Większość żmudnej, szczegółowej animacji do filmu live-action / CGI Disneya Księga dżungli została wykonana w biurach Bengaluru firmy Moving Picture Company z siedzibą w Soho. Film zdobył w tym roku Oscara za najlepsze efekty wizualne.

Wiele zaawansowanych technologii grafiki komputerowej wykorzystanych do nakręcenia scen z tygrysami w Życiu Pi zostało wykonanych w biurach w Bombaju i Hyderabadzie firmy SFX Rhythm & Hues z siedzibą w Los Angeles. Życie Pi zdobyło Oscara za najlepsze efekty wizualne w 2013 roku.

Skyfall, Shrek, Jak wytresować smoka… lista filmów animowanych, które zleciły dużą część pracy indyjskim studiom, jest długa i wciąż rośnie. Jednak jeśli szukać oszałamiającego, nagradzanego oryginalnego kina SFX lub animacji z indyjskich studiów, które są widoczne lub są komercyjnymi hitami, nie znajdziemy prawie żadnego. Najbliżej tego jest hit z 2015 roku Baahubali: Początek. Jego sequel Baahubali: The Conclusion jest przeznaczony do wydania w lipcu i podobno ma 33 studia pracujące nad postprodukcją VFX, efekty, które zajęły 15 miesięcy, aby stworzyć.

W 2005 roku był bardzo udany Hanuman, który przyniósł zysk w wysokości ₹5 crore. Chhota Bheem, stworzony w 2008 roku, mówi się, że zdobył ponad 40 milionów widzów w ciągu swoich dziewięciu lat, z 2013 badania wyceny marki na ₹300 crore. Rajiv Chilakha, jego twórca, jest prawdopodobnie najbardziej komercyjnie udany animator Indii.

Niezwykle popularny serial dla dzieci „Hanuman”.

Poza tym, wydaje się, że nie ma nic. Okazjonalnie Chaar Sahibzaade (2014), superhitowa animacja pendżabska Harry’ego Baweji, albo Motu Patlu (2016), telewizyjny sitcom dla dzieci. A po tym wracamy od razu do lat 70. i Ek Anek, bardzo słynnej krótkometrażówki Films Division.

Pełne, ale puste

Wydawałoby się, że kraj pływa w talentach animacyjnych, ale rodzime filmy są albo nieporadnie zrobione, albo nie istnieją. Tutejsze studia animacji najwyraźniej dobrze radzą sobie z zapewnieniem pracy na linii montażowej, ale nie wymyślają oryginalnego kina. I to jest stan od boomu animacji z końca lat 90-tych.

E. Suresh, założyciel Studio Eeksaurus, które w 2015 roku zdobyło pierwszą w historii Indii nagrodę Annecy International Animation Film Award, wśród kilku innych, mówi: „Z około 10 000 animatorów (jak w ludzi, którzy po prostu animują do briefu), możemy mieć 10 filmowców animacji, którzy są pasjonatami robienia filmu przy użyciu medium animacji.”

Suresh dodaje dwa inne powody, dla których animacja utknęła w limbo tutaj: „Brak oryginalnych historii; pisarzy, którzy mogą myśleć i pisać animację,” a po drugie, brak producentów i studiów, którzy widzą zasługi lub pieniądze w animowanej treści. „Zamiast”, mówi Suresh, „oni po prostu lamentować, że nie ma rynku dla treści animowanych w Indiach.”

Jest to, co ciekawe, również komentarz na temat stanu kraju wyobraźni filmowej dzisiaj. Jak wyjaśnia Suresh, animowane historie mogą wykorzystywać szalone niemożliwości jako przesłanki, ale „nasza wyobraźnia w tej chwili wydaje się ograniczona do tego, co możemy zobaczyć.” Prawie wszystkie filmy chcą opowiadać popularne historie z Ramajany czy Mahabharaty. Mówi Suresh, „To tak, jakby Indie miały tylko dwie mangi, które są naprawdę popularne; Japonia ma milion mang do wyboru.”

Vaibhav Kumaresh z Vaibhav Studios, który stworzył popularną postać Simpoo Singh dla Channel V w 1999 roku, ma raczej ponurą opowieść: „Wszystkie nasze produkcje były wielkimi klapami… czy Arjuna, która została bardzo dobrze oceniona przez krytyków, czy Roadside Romeo, który był bardzo wysokim filmem inwestycyjnym, największym podmiotem z Bollywood”. A dlaczego tak było? Według Kumaresha, podejście mogło być całkowicie błędne. „To nie jest bollywoodzka historia; nie możesz po prostu przełożyć ciała i krwi na koty i psy. To nie będzie działać w ten sposób. To inny język, inna forma sztuki.”

Roadside Romeo.

Zrobienie filmu animowanego to tylko połowa pracy; promowanie go to druga połowa. Jak wyjaśnia Kumaresh: „Nawet jeśli przez pięć lat stworzyłem genialny film, nadal potrzebuję odpowiedniego partnera, który zajmie się jego marketingiem, dystrybucją i reklamą. Muszę mieć Bollywood po swojej stronie, bo to będzie nasza największa konkurencja. Oni walczą między sobą, rezerwują terminy z wyprzedzeniem; to prawie tak, jakby mieli monopol. Yashraj i Devgn Productions miały to starcie z Jab Tak Hai Jaan i Son of Sardar, ponieważ oba filmy chciały wydać tego samego dnia. Z takim cut-throat konkurencji, dlaczego będą one pokazać niektóre kutta-billi (pies i kot) film, gdy Salman-starrer przyniesie w publiczności?”

Policy niedostatek

Pomoc rządowa dla animacji nie istnieje, ponieważ w teorii, jest to dochodowy biznes, przewidywany wzrost w najbliższych latach. Nie ma też solidnej jak skała polityki telewizyjnej lub teatralnej, która dawałaby miejsce rodzimym animowanym treściom. Gitanjali Rao, uznana przez krytyków twórczyni filmów animowanych, opowiada o tym, jak Disney zgłosił się do produkcji jej współczesnej wersji Mahabharaty, ale później wycofał się, powołując się na matematykę. Mówiła Rao: „Powiedzieli mi, że żadna animacja nie zarobiła więcej niż ₹4 crore, więc nie możemy sfinansować twojego projektu. To nie ma dla mnie sensu, więc myślę, że jest inny powód.”

Rao ma teorię spiskową. „Niektórzy eksperci od marketingu mówią mi, że Disney India nigdy nie sprawi, że indyjska animacja odniesie sukces, bo to podkopuje ich własny rynek. Muszą podpisać papier, który mówi, że będą produkować rodzime treści, ale jeśli nie podoba im się jakość, mogą to odwołać. Więc otwierają sklep tutaj, aby każdy mógł nas wykorzystać jako siłę roboczą. W umowie obiecują, że będą produkować rodzime treści, ale zawsze mogą później powiedzieć, że nie podobają im się na tyle, żeby je produkować. Nigdy nie zrobią filmu animowanego w Indiach.”

Do tego dochodzi jeszcze czynnik kosztów. Jak wyjaśnia Kumaresh, Cartoon Network może uzyskać gotową animację z dowolnego miejsca na świecie za jedną dziesiątą kosztów nowej indyjskiej produkcji. „Jeśli, powiedzmy, za ₹4 lakh, dostają sezon Doraemon (japoński program anime z lat 60-tych), dlaczego mieliby płacić blisko ₹1 crore, aby zrobić tele-feature tutaj,” pyta.

Channel V’s Simpoo Singh.

To można powiedzieć o wszystkich międzynarodowych kanałach dziecięcych, czy Disney, Nickelodeon lub Cartoon Network, którzy, mówią eksperci branżowi, nie zrobili nic, aby stworzyć zdrową murawę dla dobrych, rodzimych treści animowanych. Suresh powtarza: „Te wielonarodowe firmy czerpią zyski przez beaming 30-letnie powtórki w Indiach, tanio nabyte z różnych krajów, a dzieci lap go z braku czegoś lepszego.”

Ale jeśli uważasz, że krajowe studia mogą być bardziej przychylny, to jesteś w błędzie. Chetan Sharma, współzałożyciel Animagic India, mówi, że jego doświadczenie w tworzeniu filmów dla Amar Chitra Katha (ACK) Media było rozczarowujące. Zwiastun jego filmu Tripura można znaleźć w sieci, ale samego filmu już nie. Nie było wokół niego żadnej promocji ani szumu. Sharma mówi: „W Indiach ludzie chcą, by filmy animowane powstawały w o połowę krótszym czasie i za jedną czwartą budżetu. Potem oczekują takich samych zysków jak z filmu Pixara. To jest to, co się dzieje, gdy ludzie biznesu dostać się do animacji.”

W tym ponurym scenariuszu-doom, jest Children’s Film Society of India (CFSI), jeden z niewielu organów rządowych, które nie zapewniają fundusze dla twórców filmów animowanych. Ale CFSI jest znane z kiepskiej dystrybucji. Dyrektor generalny Shravan Kumar opowiada, że w 2013 roku, kiedy dołączył do CFSI, zatrudniono Rajshri Productions do dystrybucji Gattu Rajana Khosy, ale mimo że film nie był w stanie nawet odzyskać kosztów produkcji, dystrybutorzy nalegali na swoją 20% część. To zniechęciło CFSI całkowicie od zatrudniania dystrybutorów.

Kumar zgadza się, że dobre indyjskie filmy powinny być widoczne, ale mówi, że tylko dzieci wchodzą w zakres zainteresowania CFSI. Weźmy na przykład Goopi Gawaiya Bagha Bajaiya (2013) Shilpy Ranade, który jest pokazywany dzieciom w szkołach w całym kraju, ale nie jest dostępny dla dorosłych widzów.

Rao argumentuje, że CFSI ma kilka genialnych filmów, ale one po prostu zbierają kurz. Wydruki dostępne na ich stronie internetowej są często złe, a CFSI po prostu nie jest zainwestowany w promowanie talentów. „To jest tylko zainteresowany w prowadzeniu jego zadeklarowany cel pokazując filmy dla dzieci.”

Despite tych szans, i uphill zadanie podejmowania filmów animowanych, wszystkie cztery animatorów rozmawiałem pracują nad filmami. Są świadomi odpowiedzialności, jaka spoczywa na ich plecach: wypuszczenia dobrego filmu po wielu klapach, które zwróciły rynek przeciwko indyjskiej animacji. Sharma i Kumaresh pracują nad nieujawnionymi filmami, natomiast najbardziej konkretnym projektem jest „Bombay Rose” Rao, którego premiera planowana jest na 2019 rok. Studio Eeksaurus regularnie wypuszcza filmy krótkometrażowe i uruchomiło centrum inkubacji, w którym mentoruje młodym filmowcom. Jest powód, by mieć nadzieję, że Księga dżungli może pewnego dnia powstać w kraju, z którego pochodzi.

Autor jest mieszkającym w Bombaju pisarzem i filmowcem, który chciałby, aby wszystkie chodniki w mieście były tak szerokie jak w Kala Ghoda, aby ludzie mogli czasem po nich chodzić.