Hidetaka Miyazaki, de regisseur van Dark Souls en het aankomende Sekiro: Shadows Die Twice, zei ooit in het Dark Souls Design Works-interview dat hij “geen spel wilde maken dat in de mal van de gamesindustrie past”.

Maar wat gebeurt er als je een spel maakt dat een genre wordt? Overtreffen andere ontwikkelaars die originele creatie en verslaan ze je in je eigen spel? Nou, soms. Sekiro lijkt af te wijken van de traditionele “Souls-Like” structuur, en met dat in gedachten lijkt het hoog tijd om eens te kijken naar alle grote 3D games die dezelfde structuur aannemen als FromSoftware’s gotische actie hits.

Hier is elke Souls en Souls-Like game, gerangschikt van slecht naar best.

Lords of the Fallen

In Lords of the Fallen neem je de controle over het onaangepaste hoofdpersonage Harkyn, die eruitziet als een budget Space Marine met een gezicht als een gemepte aars. Helaas, het spel ook handvatten als een boos budget Space Marine, met de wankele camera ernstig belemmeren de opzettelijke, en close-maar-niet-juiste melee combat. De art direction inspireert ook niet echt, en de manier waarop de mysteries van de wereld zich ontvouwen is fantasieloos. Als je een fan bent van Dark Souls, leer je de ingewikkelde lore na meerdere speelbeurten. Hier zul je niets anders vinden dan een vrij generieke dark fantasy stoeipartij met mechanieken die lijken op Dark Souls.

The Surge

The Surge wijkt een beetje af van veel van de games in deze lijst. Zo laten we het standaard Fantasy-spelletje achterwege en benaderen we in plaats daarvan de wereld van sciencefiction. The Surge heeft een echt, echt sterke opening, waar je gehandicapte personage door een kamer in een rolstoel navigeert voordat het wordt vergroot door een futuristisch exoskelet. Met Deck13’s tweede poging tot een “Souls”-achtige game is de ontwikkelaar erin geslaagd om een aantrekkelijke setting naar voren te brengen, maar hij hapert met zweverige gevechten en die trillende camera, wat zorgt voor een misselijkmakende ervaring.

Een van de grootste tegenvallers van The Surge is hoe het erin slaagt om de belofte die het in zijn opening had te verkwanselen. Er is geen twijfel dat Deck 13 nog een keer zal proberen een Souls-achtige titel te maken, maar hopelijk slaagt het erin een aantal knikken in de gevechten glad te strijken om er een bevredigendere ervaring van te maken.

Dark Souls II: Scholar of the First Sin

Dark Souls II krijgt veel meer kritiek te verduren dan het verdient. Met hier en daar een paar slechte hitboxes is dit een titel die op criminele wijze over het hoofd wordt gezien in de geschiedenis van Dark Souls en Souls-achtige games. Waarom? Het durfde af te wijken van Demon’s en Dark Souls notoir stompzinnige systemen en spelers in staat te stellen hun eigen ervaring van het spel te creëren door middel van Covenants, zoals de Covenant of Champions.

buiten dat, hielp Scholar of the First Sin ook om een aantal van deze nog verder te ontkrachten en te stroomlijnen voor spelers, terwijl het hen ook een nieuwe, opnieuw uitgebalanceerde ervaring gaf in vergelijking met de vanilla Dark Souls II-ervaring. De locaties en de geografie sluiten ook niet helemaal op elkaar aan, wat betekent dat je op het ene moment in een dorre vallei bent, maar een gebouw binnengaat en een lift omhoog gaat, waarna je plotseling omringd bent door lava. Het heeft niet dezelfde soort open samenhang die de Original Dark Souls had.

Dit wordt nog verergerd door het feit dat je vanaf het begin vrijelijk kunt warpen tussen bonfires. Waar Dark Souls het Lordvessel en Bonfire warpen als beloning aanbood, kiest Dark Souls II ervoor om je bij elk vrijgespeeld bonfire meteen te laten warpen. Dit resulteert in een aantal vreemde geografische voorvallen, zoals eerder vermeld, naast het feit dat het spel minder aanvoelt als een verkenbare wereld, en meer als verschillende vertakkende paden.

Dark Souls II is misschien niet perfect, maar het is verre van een slecht spel, het is gewoon toevallig een zwakkere ingang in een serie met uitstekende kwaliteit.

Dark Souls III

Dark Souls III is het laatste deel in de Dark Souls-serie (voorlopig) en weet elementen uit elke game in de trilogie in zich te mengen. Met een kenmerkende hub in Firelink Shrine, terugkerende gebieden uit andere titels en een schat aan eindbaasgevechten, is de organische structuur van Dark Souls III een aanzienlijke verbetering ten opzichte van de onsamenhangende geografie van Dark Souls II. De introductie van het Weapon Arts-systeem in gevechten maakt Dark Souls III een lichte afwijking van de D&D-geïnspireerde charged casting en maakt gebruik van een mana bar, wat zorgt voor meer competitief online spel, omdat het wordt gebruikt voor zowel Spells als speciale wapenaanvallen.

Met uitgebreide PvP-ondersteuning naast een enorme hoeveelheid gebieden en eindbaasgevechten, zijn de grootste zwakke punten van Dark Souls III de criminele moeilijkheidspieken. Het is veruit de minst toegankelijke titel op deze lijst, simpelweg hierdoor. Het sluit goed aan op de trilogie door de lore te volgen en heeft een aantal briljante set-pieces – het kan alleen niet op tegen de meesterwerken van de trilogie.

Nioh

Wat is dat? Een FromSoftware-titel zo hoog in de lijst? Ja, dat heb je goed gelezen. Team Ninja’s Nioh maakt je in de beginmomenten van de game expliciet duidelijk dat je dit niet speelt zoals Dark Souls. In Nioh draait alles om strakke gevechten, traversal en levels, met een aantal uitdagende eindbaasgevechten. Hoewel het schaamteloos veel van zijn mechanica uit de Souls-serie haalt, smeedt Nioh zijn eigen identiteit door het gebruik van een ongelooflijk gevechtssysteem.

Nioh’s stance-based combat stelt spelers in staat om een hoge, gemiddelde of lage houding aan te nemen waarmee ze bewakers kunnen breken en sneller of langzamer kunnen aanvallen. Omdat dit met een druk op de knop kan, zorgt dit voor ongelooflijk vloeiende gevechten. Dit wordt ook geholpen door hun herstel van uithoudingsvermogen, dat in wezen Gears of War’s Active Reload neemt en het toepast op herstel van uithoudingsvermogen. Met uitdagende baasgevechten en een groot aantal gedetailleerde levels om doorheen te draven, zijn de gevechten van Nioh de beste in hun klasse, maar het kan niet op tegen FromSoftware’s gedetailleerde worldbuilding om die totale cohesie in de ervaring te brengen.

Bloodborne

Bloodborne is de natuurlijke evolutie van de Souls-serie. De game trekt lessen uit de drie games die eraan voorafgingen, plaatst je in een spookachtig mooie wereld en laat je de geteisterde straten van Yharnam verkennen. In plaats van je in Dark Souls te verschuilen achter schilden, stimuleert Bloodborne agressieve gevechten en een agressief spel, wat wordt ondersteund door een ingenieus systeem voor gezondheidsherstel. Als je schade oploopt van een monster, kun je meer daarvan terugwinnen door snel terug te vallen.

Dit komt nog eens bovenop hoe strak het spel aanvoelt, niet alleen in de gevechten, maar ook in de wereldstructuur en -lengte. Je kunt verwachten dat je Bloodborne in ongeveer 20 uur uitspeelt, een heel verschil met de 50-60 uur van Dark Souls III. Hierdoor laat het spel je steeds nieuwe plekken zien, kun je eindbazen uitschakelen en wordt de samenhang en kwaliteit van het geheel versterkt.

Bloodborne heeft meesterlijke worldbuilding, en het zou nalatig zijn om het niet te noemen – het maakt het spel een genot, omdat je altijd op zoek bent naar het volgende mysterie te ontrafelen.

Dark Souls

Dark Souls staat misschien niet bovenaan deze lijst, maar dat wil niet zeggen dat het geen meesterwerk is. De organische wereld, die volledig te verkennen is, met verborgen gebieden die je misschien pas na een paar keer spelen bereikt, en het mysterie dat het spel oorspronkelijk had, hebben miljoenen mensen in vervoering gebracht.

De verticaliteit in het wereldontwerp maakt Dark Souls tot een unieke ervaring en is zijn grootste troef. Je begint in de middelste grond van Firelink Shrine, en uiteindelijk wurm je je een weg naar de diepten van Blighttown, om vervolgens helemaal omhoog te gaan door een fort en naar Anor Londo. Dit is een spel dat draait om claustrofobie, hoogte- en dieptepunten. Dit is wat Dark Souls onderscheidt van zijn vervolgen en imitaties – geen spel sindsdien is erin geslaagd om dit gevoel te vangen helemaal.

Dark Souls was echter niet zo samenhangend als zijn voorganger, of een spel als Bloodborne. Secties aan het eind van het spel blijven onvoltooid, en gebieden zoals Lost Izalith behoren tot de minst meeslepende gebieden in de serie. Maar desondanks blijft Dark Souls een totale paradigmaverschuiving voor third-person actiegames.

Demon’s Souls

Demon’s Souls begon het allemaal. Het is alleen op PS3, en je kunt het nergens anders spelen. Demon’s Souls creëerde het archetype, de sfeer en de mechanica waar de rest van de serie op gebouwd is. Dit geldt ook voor de hubwerelden die je in het spel tegenkomt, die de basis leggen voor alles wat daarna kwam.

Demon’s Souls is niet alleen het archetype voor dit soort spellen, maar het heeft ook zijn eigen verdiensten om op te noemen. Het World Tendency-systeem stelt je in staat verborgen paden binnen het spel te openen en wordt gecontroleerd door hoe “goed” of “slecht” de acties van andere spelers zijn. Er is ook een “Character Tendency” systeem, dat hetzelfde doet, en gebaseerd is op hoe je handelt binnen het spel. Het is een systeem dat later werd afgeschaft in toekomstige titels, maar maakte het herspelen van het spel een traktatie.

Demon’s Souls is ook wat ingetogener dan alle spellen die erna kwamen. Muziek is schaars, en de muziek die aanwezig is terughoudend in zijn instrumentatie en zorgt voor een veel meer sfeervolle ervaring dan zijn opvolgers.

Ongeacht wat er daarna gebeurt, Demon’s Souls is waar het allemaal begon, en de mysteries binnen zijn lore, niveaus, sfeer en samenhang maken het het archetype, en ook het beste spel binnen dit ontluikende genre.

Soms voegen we links naar online winkels toe. Als u daarop klikt en een aankoop doet, kunnen wij een kleine commissie ontvangen. Voor meer informatie, ga hier.

Lees artikel op VG247