Hadar, miejsce wykopalisk paleoantropologicznych w dolinie dolnej rzeki Awash w regionie Afar w Etiopii. To leży wzdłuż najbardziej na północ część Afryki Wschodniej (Great) Rift Valley, około 185 mil (300 km) na północny wschód od Addis Abeby. Dolna dolina rzeki Awash, czyli obszar Hadar, została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1980 r.

Szczątki Hadar obejmują częściowe szkielety Australopithecus afarensis, gatunku kluczowego dla ewolucji człowieka. Główna praca paleontologiczna rozpoczęła się w Hadar na początku lat 70. i była prowadzona przez amerykańskiego antropologa Donalda Johansona. Jego zespół odkrył 40-procentowo kompletny żeński szkielet A. afarensis, który stał się popularnie znany jako Lucy. Datowane na 3,2 mln lat temu szczątki dostarczyły kolejnych dowodów na to, że w ewolucji człowieka chodzenie na dwóch nogach (dwunożność) poprzedzało zwiększenie rozmiarów mózgu. Kości miednicy i nóg wskazują na wyprostowaną postawę, ale kości czaszki ujawniają ograniczoną pojemność czaszki, podobną do tej, jaką mają współczesne szympansy. Poziomy zawierające A. afarensis w Hadar mają od 3,4 do 2,9 mln lat i obejmują ponad 200 skamieniałości z jednego stanowiska (Afar Locality 333), reprezentujących co najmniej dziewięć osobników dorosłych i cztery młode, złożonych w tym samym czasie. Dokładne analizy szczątków ujawniają wzór zgodny z jednym, bardzo zmiennym gatunkiem, którego samce były znacznie większe od samic, choć istnieje możliwość, że próbka składa się z dwóch różnych homininów (członków linii człowiekowatych). Miejsce to przyniosło również najwcześniejsze znane szczątki rodzaju ludzkiego, Homo, które datuje się na 2,3 miliona lat temu, wraz z niektórymi z najwcześniejszych znanych dowodów użycia narzędzi.

Położona na styku płyt tektonicznych: arabskiej, somalijskiej i afrykańskiej, Wschodnia Dolina Ryftowa doświadczyła znaczących wstrząsów geologicznych. W ciągu kilku milionów lat, liczne erupcje wulkaniczne ułożyły warstwy popiołu wulkanicznego w Hadar, skutecznie przykrywając szczątki kopalne sukcesją warstw, które zostały systematycznie zidentyfikowane i datowane przez badaczy. Aktywność sejsmiczna w połączeniu z silną erozją stopniowo odsłaniała kopalny zapis regionu, znacznie zmniejszając ilość wykopalisk potrzebnych do odnalezienia szczątków homininów. Warunki te sprawiają, że Hadar jest jednym z najbogatszych na świecie źródeł informacji na temat fizjologii i siedlisk gatunków homininów.

.