(Eugenio María de Hostos y Bonilla; Mayagüez, Puerto Rico, 1839 – Santo Domingo, 1903) Portorykański polityk, pedagog i pisarz. Eugenio María de Hostos, człowiek o surowych i liberalnych poglądach, którego myśl była pod wpływem krauzyzmu i pozytywizmu, poświęcił swoje życie podwójnemu ideałowi: niepodległości swojego kraju i edukacji ludu.

Eugenio María de Hostos

Hostos marzył o wolnej konfederacji zachodnioindyjskiej jako podstawie wolnej i zjednoczonej Ameryki, i temu poświęcił się z zapałem od czasów studenckich w Hiszpanii; w poprawie powszechnej edukacji widział fundament przyszłości wolności i sprawiedliwości, i przez całe wędrowne życie, które zaprowadziło go na cały kontynent, wszędzie oddawał się pracy odnowy pedagogicznej.

Biografia

Po uczęszczaniu do szkoły podstawowej w stolicy swojego ojczystego kraju, Eugenio María de Hostos udał się do Hiszpanii w 1852 roku, aby uzupełnić swoje wykształcenie akademickie. Studiował w Bilbao i Madrycie, gdzie ukończył studia prawnicze i zetknął się z różnymi grupami uczniów Karla Krausego, którzy w drugiej połowie XIX wieku ożywiali życie kulturalne Madrytu.

Krauzyzm wyznaczył odtąd filozoficzne, pedagogiczne i polityczne drogi, którymi miała podążać jego działalność intelektualna; i tak jako zwolennik niepodległości kolonii zachodnioindyjskich wierzył, że możliwa jest wielka zamorska federacja, która ustanowiłaby w tych krajach republikę. Eugenio María de Hostos, który stał się orędownikiem niepodległości Indii Zachodnich, wygłosił wiele ważnych wykładów w madryckim Athenaeum, które Benito Pérez Galdós utrwalił w powieści historycznej Prim (1906), należącej do czwartej serii jego Episodios nacionales (Epizodów narodowych). Był przekonany, że Pierwsza Republika Hiszpańska (1873-1874) przyniesie wolność jego krajowi i opuścił Hiszpanię, gdy jego nadzieje zostały rozwiane.

Dla znakomitego Portorykańczyka rozpoczęło się życie pełne pielgrzymek, propagandy i walki o swoje ideały. Wracając do Ameryki Łacińskiej, był członkiem utworzonej w Nowym Jorku Kubańskiej Junty Rewolucyjnej i kierował jej organem dziennikarskim La Revolución. Następnie Eugenio María de Hostos podróżował po Ameryce Południowej szerząc swoje liberalne idee, kierował Colegio Nacional de Asunción w Wenezueli i założył tak zwaną Escuela Normal w Santo Domingo, zanim poświęcił się całkowicie nieustannej działalności pedagogicznej (1879-1888), którą następnie rozszerzył na Chile w latach 1889-1899.

Częściowym rezultatem tej bezinteresownej pracy były dwa traktaty z zakresu socjologii, które opublikował w 1883 i 1901 roku. Hostos proponował liberalną edukację, która prowadziłaby do postępu moralnego i umożliwiła rozwój demokracji i instytucji przedstawicielskich w Ameryce Łacińskiej. Po powrocie do ojczyzny został mianowany szefem komisji, której zadaniem było domaganie się w Stanach Zjednoczonych niepodległości Puerto Rico w ramach konfederacji trzech wielkich wysp antylskich. Ale dominacja hiszpańska została zastąpiona dominacją amerykańską, a złudzenie, że zobaczy swój kraj wolny, prysło, wyemigrował ponownie do Santo Domingo, gdzie poświęcił resztę swoich dni pracy edukacyjnej i kulturalnej.

Eugenio de Hostos

Eugenio María de Hostos troskę o etykę wyraził w eseju Moral social (1888), a swoje wczesne powołanie prawnicze w Lecciones de Derecho Constitucional (1887). Był także autorem trzech esejów: Biografía de Plácido (1872), Cartas públicas acerca de Cuba (1895) i Meditando (1909), dzieła pośmiertnego, w którym zawarł swój słynny esej o Hamlecie. W dziedzinie twórczości literackiej, w 1863 roku, Hostos wydrukował symboliczną powieść zatytułowaną La peregrinación de Bayoán (Pielgrzymka Bajoana), w której wyraził swoje postulaty niepodległościowe. W 1939 roku ukazały się jego dzieła kompletne (20 tomów).

Prace Eugenio María de Hostos

Wydawnictwo Eugenio María de Hostos, bardzo obszerne i zróżnicowane, obejmuje o wiele więcej tytułów niż te wymienione powyżej, i pomimo tej różnorodności, jest w większości zdominowane przez te same ideały wolności w dziedzinie politycznej i humanizmu w dziedzinie edukacyjnej, które zawsze przyświecały trajektorii jego życia. Można to stwierdzić nawet w przypadku dzieł, które w jego obszernej bibliografii można określić jako literackie.

Jeśli jego twórczość literacka była kiedykolwiek uważana za drugorzędną, nie wynika to z braku zdolności lub jakości: jego pierwszy utwór prozatorski, powieść osobliwa La peregrinación de Bayoán, napisana w 1863 roku w Hiszpanii, ma interesującą symboliczną i poetycką treść, która zapowiadała pisarza o wielkiej literackiej przyszłości, w ramach nurtu romantycznego. Historia przedstawia zjednoczenie Antyli, uosabiane przez różne postacie o rdzennych imionach: Bayoán to Puerto Rico; Marién to Kuba; Guarionex to Santo Domingo. Głębia myśli i ekspozycji pomysłów już ujawnić w tym wczesnym tekście Hostos głębokiej miłości do Ameryki i jego troski o przyszłość Indii Zachodnich.

Ta pierwsza grupa dzieł literackich zawiera dwa inne niepublikowane powieści: La novela de la vida i La tela de araña. Eugenio de Hostos napisał również kilka utworów poetyckich i poemat neoklasyczny zatytułowany Narodziny Nowego Świata. Napisał później kilka opowiadań i komedii dla swoich dzieci (Cuentos a mi hijo, 1878), ale na tym się nie skończyło: jego młodzieńcze złudzenia literackie wkrótce zostaną uznane przez samego autora za próżniacze zajęcia, niegodne człowieka powołanego do wyższych obowiązków patriotycznych i ludzkich.

Większość pracy Hostosa składa się z esejów na różne tematy: etyka, socjologia, prawo i literatura. W tej dziedzinie jego najważniejszą książką jest Moral social (1888), wynik zajęć, które prowadził podczas pobytu w Santo Domingo w latach 1879-1888. Hostos podąża za tendencjami filozoficznymi czasu, w którym kształtowała się jego myśl (pozytywizm Comte’a), ale momentami przypomina nurt krauzystowski, wprowadzony w Hiszpanii przez Juliána Sanz del Río. Natomiast w Moralności społecznej Hostos wysuwa własną, oryginalną koncepcję etyki w relacjach człowieka ze społeczeństwem.

Inne eseje typu dydaktycznego Hostosa, takie jak Tratado de Sociología (1901), miały to samo pochodzenie, pochodzące z jego pracy nauczycielskiej w Santo Domingo; tytuły takie jak En la exposición i La cuna de América są również warte wspomnienia. Jego Lecciones de Derecho Constitucional (1887), praca nagrodzona na Wystawie Narodowej w Gwatemali w 1897 r., Geografía Evolutiva (1895) i wspomniane Tratado de Sociología (1901) odznaczają się solidną strukturą naukową.

Wszystko to daje wyobrażenie o znaczeniu portorykańskiego poligrafa, ale jego działalność obejmuje jeszcze więcej aspektów: zebrał wrażenia ze swojej długiej podróży po Ameryce Południowej w Mi viaje al Sur; jest autorem biografii Kubańczyka Francisco Vicente Aguilera, którą opublikował w Caracas; Biografía de Plácido, wydanej w Chile w 1872 roku; Cartas públicas acerca de Cuba (1895), tekstów i muzyki Himno a Borinquen i wielu innych dzieł.

Do jego studiów z zakresu krytyki literackiej należą wreszcie te o Romeo i Julii (Barcelona, 1867), nieśmiertelnej tragedii Szekspira, oraz wspomniane o Hamlecie (Santiago de Chile, 1872), jeden z jego najciekawszych esejów. Konfederacja Państw Amerykańskich, obradująca w Limie w 1938 roku, pośmiertnie ogłosiła Hostosa „Obywatelem Ameryki”, do dziś cenionym jako znakomity poligraf i najbardziej błyskotliwy pedagog hiszpańskiej Ameryki.

Jak cytować ten artykuł:
Ruiza, M., Fernández, T. i Tamaro, E. (2004) . W Biografiach i Żywotach. Internetowa encyklopedia biograficzna. Barcelona (Hiszpania). Retrieved from .

.