Een nieuwe documentaire, Natalie Wood: What Remains Behind, gaat vanavond in première op HBO. Geproduceerd door Wood’s dochter Natasha Gregson Wagner, werpt de film een blik op het leven en de carrière van de Hollywood-ster, die tragisch stierf op 43-jarige leeftijd, toen Gregson Wagner slechts 11 was.
We publiceerden oorspronkelijk het volgende onderzoek naar Wood’s dood in 2018.
Op een koele novemberdag 37 jaar geleden gingen vier volwassenen voor een cruise voor de zuidwestkust van Los Angeles aan boord van Splendour, een 55-voet jacht. Drie van die volwassenen zouden veilig terug aan wal komen. De vierde zou nooit meer thuis komen. Ze zou nooit meer werken of haar kinderen volwassen zien worden. Ze werd de volgende ochtend drijvend in het water ontdekt in een flanellen nachtjapon, sokken en een donsjack.
In dit verhaal was de ongelukkige volwassene ook de beroemdste volwassene, filmster Natalie Wood, die op dat moment 43 jaar was. Ze was een geliefde kindactrice, die voor het eerst nationale aandacht trok in de kerstklassieker Miracle on 34th Street uit 1947 – ze speelde de vroegrijpe Susan Walker – en vervolgens als een mooie jonge dame in films als de musical West Side Story uit 1961, waarin ze de gracieuze Maria speelde. Op 25-jarige leeftijd was ze genomineerd voor drie Academy Awards voor Beste Actrice, voor haar hoofdrollen in Rebel Without a Cause, Splendor in the Grass, en Love With a Proper Stranger.
Maar misschien vanwege haar tragische einde, denk je bij het horen van de naam “Natalie Wood” vandaag de dag niet als eerste aan haar legendarische carrière. Ter informatie: Er zijn 38 miljoen Google resultaten voor de zoekterm “Natalie Wood dood.” Hoewel de omstandigheden rond haar dood duister en controversieel blijven, kunnen we het erover eens zijn dat door zo jong en zo mysterieus te sterven, Wood’s talent een passende erfenis werd ontzegd.
In 1981 werd Natalie’s dood geclassificeerd als een ongeluk en “waarschijnlijk verdrinking in zee.” De vooraanstaande lijkschouwer Thomas Noguchi uit Los Angeles noemde in zijn rapport “talrijke kneuzingen aan armen en benen” die “oppervlakkig waren en waarschijnlijk opgelopen op het moment van verdrinking” en schreef: “Geen ander trauma geconstateerd en vals spel wordt op dit moment niet vermoed.”
In het verslag van de onderzoeker dat bij Noguchi’s document was gevoegd, stond dat Wood en een klein gezelschap, waaronder haar man Robert Wagner, de Splendour hadden verlaten voor een diner in een restaurant op Catalina Island. Om ongeveer 22.00 uur keerde de “beschonken” groep terug naar het jacht, gebruik makend van haar rubberboot, Valiant. Robert Wagner vertelde de onderzoekers dat Natalie zich om ongeveer 22.45 uur terugtrok voor de nacht in de hut van het echtpaar, maar nadat hij nog een tijdje had gepraat met hun gast, Natalie’s tegenspeler Christopher Walken, ging Wagner naar haar toe in de hut, maar trof haar als vermist aan.
Wagner en de anderen ontdekten al snel dat de rubberboot ook vermist was, en zij riepen “onmiddellijk” via de radio om hulp. Harbor Patrol, particuliere zoekers, en uiteindelijk de kustwacht alle kamde het water en het eiland kustlijn, en een Sheriff’s Department helikopter uiteindelijk gespot drijvende Natalie’s lichaam. Ze werd op 29 november om 7.44 uur doodverklaard.
Woods begrafenis, gehouden op 3 december, toonde een ontredderde, huilende Wagner, omringd door vrienden, familie, en de crème de la crème van de entertainmentwereld: Laurence Olivier, Frank Sinatra, Gregory Peck, en Rock Hudson.
In plaats van finaliteit, leek Woods dood alleen maar vragen op te roepen, en drie decennia later, in 2011, heropende het Los Angeles County Sheriff’s Department het onderzoek. En tijdens een persconferentie in februari 2018 zei kapitein Christopher Bergner van de afdeling moordzaken dat “nieuwe getuigen” en mensen met relevante informatie waren geïdentificeerd en dat er een andere tijdlijn was ontstaan van Natalie Wood’s laatste uren op de boot en toen om hulp werd gevraagd.
Tijdens die persconferentie in februari zei John Corina, een luitenant van het Los Angeles Sheriff’s Department Homicide Bureau, dat Robert Wagner, 88 jaar oud, “een persoon van belang” was in haar dood en dat ze graag opnieuw met hem zouden spreken om zijn versie van de gebeurtenissen te horen. De nieuwe getuigen, zei hij, waren mensen in boten aangemeerd in de buurt van het jacht van Wagner die een paar luidkeels hoorden ruziën evenals een vrouw die om hulp riep.
is een persoon van belang, omdat hij de laatste was met Natalie Wood. En op de een of andere manier belandt ze in het water en verdrinkt,” zei Corina.
“De zaak is nog open”, zegt Suzanne Finstad, auteur van Natasha: The Biography of Natalie Wood. (Natasha was de naam die haar Russische familie aan haar gaf.) Toen Finstad’s boek in 2009 uitkwam, bevatte het opzienbarende beweringen over ruzies tussen Wood en Wagner kort voordat ze als vermist werd opgegeven vanaf hun jacht. De bron was de vierde persoon op de boot, de kapitein, Dennis Davern, die nu 70 is. In de persconferentie van februari zei Corina dat de getuigenverklaringen van degenen die een stel hoorden vechten, overeenkwamen met wat Davern heeft gezegd in recente politie-interviews.
Corina voegde eraan toe dat zijn afdeling ook heeft gesproken met getuigen die de groep dat weekend op Catalina Island hebben gezien, evenals met mensen die Wagner en Wood kenden. Sommige van de details die naar boven zijn gekomen over de laatste uren van de jacht zijn lelijk, met gefluister van dronkenschap, woede, en beschuldigde ontrouw.
Het leven van Natalie Wood is als een Russische matryonsjka-pop, een stel houten poppen die in elkaar nestelen. Als je een pop oppakt, vind je een andere binnenin, steeds weer opnieuw. Zelfs degenen die zich vertrouwd waanden met het levensverhaal van de sprankelende Wood, zouden versteld staan van de realiteit van haar jeugd.
Geboren als Natalia Nikolajevna Zakharenko, was Wood de dochter van Russische immigranten. (Studiobonzen veranderden Natalia’s naam in Natalie Wood toen ze als kind begon te acteren). Haar vader, Nikolai Zakharenko, was een arbeider met een neiging tot gewelddadige alcoholische woede-uitbarstingen, en haar moeder, Maria, was een fantast en een gewelddadige opzichter die haar kleine dochter dwong de kostwinner van het gezin te worden, volgens Finstad’s biografie en andere boeken, documentaires en artikelen over Wood.
Maria’s familie vluchtte naar China na de Russische Revolutie, en toen ze een kind was, vertelde ze dat ze haar fortuin had laten lezen door een zigeunerin in Harbin. De waarzegster vertelde haar dat haar tweede kind “een grote schoonheid zou worden, bekend over de hele wereld.” Maar ze zei ook dat Maria moest “oppassen voor donker water.” Maria gaf die angst door aan haar tweede dochter, terwijl ze haar aanspoorde om die eerste voorspelling te vervullen.
Er zijn schrijnende verhalen over Maria’s carrière als toneelmoeder. Ze was vastbesloten dat haar dochter, na het krijgen van kleine rollen, zou worden gecast in de film Tomorrow Is Forever uit 1946 aan de zijde van Orson Welles. Het personage was dat van een emotioneel breekbaar meisje dat wees was geworden door de nazi’s. Om de rol te krijgen, moest Wood kunnen huilen op commando. Haar moeder was er niet zeker van dat ze dat kon. In de studio, waar ze haar zevenjarige dochter vasthield voor haar screentest, fluisterde Maria haar in dat ze moest denken aan de dood van de familiehond.
Maar ze ging veel verder dan dat, volgens Finstad’s boek. “Haar moeder trok haar naar de zijkant, waar niemand anders het kon zien, ‘nam een levende vlinder uit een pot en rukte de vleugels eraf.’ De tedere Natasha werd hysterisch toen haar moeder riep: ‘Ze is er klaar voor!’, haar bij de hand pakte en haar voor de camera duwde.”
Wood was zo ontroerend in de film dat ze een langdurig studiocontract kreeg. Ze was beroemd om haar harde werk. Ze leerde niet alleen haar tekst, maar ook die van anderen, en kreeg de bijnaam “One Take Natalie.” Ze speelde in een duizelingwekkend aantal films, waaronder The Ghost and Mrs. Muir, en toen ze haar tienerjaren bereikte, droeg ze vlechtjes en jurkjes met franjes zodat ze jongere rollen kon spelen.
Maar tegen de tijd dat ze 16 was, rebelleerde Wood tegen de strenge controle van haar moeder en haar ultra-gezonde imago. Ze wilde een “echte” actrice worden, een artiest, en met enige moeite won ze een rol in Rebel Without a Cause, met James Dean en Sal Mineo in de hoofdrollen.
In deze periode begon ook haar seksuele opstandigheid. Wood, 16, had een affaire met de 44-jarige regisseur Nicholas Ray, en sliep ook met haar tegenspeler Dennis Hopper, volgens Finstad’s boek. In de volgende jaren zou ze uitgaan met entertainers als Elvis Presley en hartenbreker Tab Hunter. In Hunter’s geval speelde ze de rol van baard, aangezien de homoseksuele acteur toen nog in de kast zat.
Wagner was anders. Ze had al lang een oogje op de knappe acteur, en ze hadden hun eerste afspraakje op haar 18e verjaardag. Ze trouwden een jaar later, in 1957, en werden het gouden koppel van Hollywood. Maar het huwelijk hield geen stand. Na hun scheiding in 1962 ging Wood uit met Warren Beatty voordat ze in 1969 trouwde met de Britse producer Richard Gregson. Met Gregson kreeg ze haar eerste dochter, Natasha.
Tot grote vreugde van haar fans kwam Wood, nadat ze in 1972 van Gregson was gescheiden, weer in contact met Wagner. Ze hertrouwden datzelfde jaar, een decennium na hun scheiding. Deze keer bloeide het huwelijk op en kregen ze een dochter, Courtney. Wagner’s carrière nam een hoge vlucht toen hij met Hart to Hart een hitserie op TV vond. In die tijd maakte Wood minder films. Volgens sommigen wilde ze meer tijd aan haar gezin besteden, maar ze vond het ook moeilijk om na haar veertigste nog goede rollen te krijgen.
Woods laatste film was Brainstorm, waarin ze een wetenschapper speelde die getrouwd was met een collega-wetenschapper die werd vertolkt door Christopher Walken. De acteur uit New York had net een Academy Award gewonnen voor The Deer Hunter. Wood vertelde vrienden dat ze zich zorgen maakte dat ze ouder leek dan Walken op het scherm (ze was vijf jaar ouder dan hij), maar ze raakten bevriend, en geruchten deden de ronde over hun band.
De eerste assistent-regisseur van de film, David McGiffert vertelde Wood’s biograaf: “Het was niet zo dat ze op de set verliefd waren of iets dergelijks, maar ze hadden gewoon een stroom over zich, en een elektriciteit.”
“Het was niet zo dat ze liefkozend waren op de set of iets dergelijks, maar ze hadden gewoon een stroom over zich, en een elektriciteit.”
Voor het Thanksgiving-weekend van 1981 nodigden Wood en Wagner Walken uit om met hen mee te zeilen rond Catalina Island, een rotsachtig toevluchtsoord ongeveer 22 mijl van de kust van Los Angeles. Wagner hield van zijn jacht Splendour en de familie bracht er zoveel tijd op door als ze konden; in een tv-interview uit 1979 vertelde Wood hoe de familie zo aan het publieke oog kon ontsnappen. “Het is gemakkelijk met de boot,” zei ze met een glimlach.
Davern, zowel een vriend van de familie als een marine-veteraan, was de kapitein dat noodlottige weekend. Hij heeft gezegd in meerdere interviews-en in een boek dat hij schreef met Marti Rulli, getiteld Goodbye Natalie, Goodbye Splendour-dat nadat Natalie Wood’s lichaam werd gevonden, Wagner hem en Walken om vast te houden aan het oorspronkelijke verhaal. Dat was de tijdlijn die naar voren kwam in het lijkschouwersrapport van 1981: Natalie ging eerst naar bed; toen Wagner na een praatje met Walken bij haar ging zitten, zag hij dat zij ontbrak en de rubberboot ook.
Maar, zegt Davern nu, dat was niet de hele waarheid.
“De ruzie begon de dag ervoor,” vertelde Davern jaren later aan Nancy Grace in een televisie-interview. “De spanning liep het hele weekend door. Robert Wagner was jaloers op Christopher Walken.”
Volgens Davern brachten Wood en Walken uren door in een bar op Catalina Island, lachend en schijnbaar flirtend. Toen haar man opdook, was hij razend. De vier gingen eten in Doug’s Harbor Reef Restaurant, dronken champagne, twee flessen wijn, en cocktails. Op een gegeven moment gooide Wood of Walken een glas tegen de muur, vertelden medewerkers van het restaurant aan Finstad.
De restaurantmanager zag hoe dronken de leden van de groep werden, en maakte zich zorgen dat ze niet in staat zouden zijn om hun jacht veilig te bereiken toen ze net na 22.00 uur naar buiten wankelden. Met behulp van hun opblaasbare rubberboot, Valiant, bereikte de groep Splendour die nacht wel, maar Wood was uren voor zonsopgang dood.
Het verhaal van wat er gebeurde toen ze met z’n vieren terugkeerden naar het jacht is verschillende keren veranderd. Volgens het boek van Finstad vertelde Walken al vroeg aan de onderzoekers dat hij en Wagner een “kleine ruzie” hadden over een ouder die voor langere tijd weg was van jonge kinderen voor het maken van een film, zoals Natalie aan het doen was. Verontschuldigingen werden aangeboden en de ruzie werd minder.
In zijn meest recente versie zegt Davern echter dat ze weer wijn gingen drinken en dat er een zeer verhitte ruzie uitbrak, waarbij Wagner een fles wijn op een tafel brak en tegen Walken schreeuwde: “Probeer je mijn vrouw te neuken?”
Davern zei dat Walken vertrok om naar zijn eigen kamer te gaan “en dat was het laatste wat ik van hem heb gezien.” Wood vertrok ook naar haar kamer, Wagner volgde, en Davern hoorde de daarop volgende luide ruzie. Hoewel Davern hen op dat moment niet zag, zei hij dat hij de ruzie hoorde voortduren op het dek van de boot, voordat “alles stil werd.” Na een tijdje besloot hij de situatie te controleren, en trof Wagner alleen op het dek aan, en zei: “Natalie is vermist.” Hij vroeg Davern naar haar te gaan zoeken.
Toen zijn zoektocht niets opleverde, zei Davern dat hij zich weer bij Wagner voegde, die hem toen vertelde: “De rubberboot is ook vermist.” Omdat Natalie Wood “doodsbang voor water” was, zegt Davern dat hij betwijfelde of ze zelf uit het bootje zou zijn gegaan. Hij heeft in meerdere interviews gezegd dat Wagner, zeggende dat hij geen slechte publiciteit wilde trekken, weigerde de schijnwerpers van de boot aan te doen en het roepen om hulp uitstelde.
Sheriff’s onderzoekers hebben verwezen naar een belangrijke getuigenverklaring van Marilyn Wayne, die op dat moment toevallig in een bootje zat dat 80 voet verderop lag afgemeerd. Wayne zei dat ze rond 23.00 uur een vrouw hoorde roepen: “Laat iemand me alsjeblieft helpen, ik verdrink.” Het geroep ging door tot bijna 23.30 uur. Toen Wayne’s vriend probeerde de havenmeester te bellen, nam niemand op. Ook was er misschien een feestje op een andere boot die voor het eiland aangemeerd lag, dus vroegen ze zich af of het allemaal een grap was.
Het meest verontrustende is dat het erop lijkt dat er een kritiek gat was voordat iemand hoorde dat Wood vermist was. Verre van het “onmiddellijk” op de hoogte brengen van de autoriteiten, volgens Finstad’s rapportage in haar boek, evenals Davern in zijn vele televisie- en gedrukte interviews, deed Wagner het eerste telefoontje naar de wal pas om 1:30 uur.
Lana Wood, Natalie’s jongere zus, heeft vaak opgeroepen om Wagner meer te laten zeggen over wat er die nacht is gebeurd. “Ze zou de boot nooit zo hebben verlaten, ongekleed, in alleen een nachtjapon,” zei Wood in een tv-interview.
In 2013 gaf Wagner een verklaring af via zijn advocaat, Blair Berk, zoals gemeld door E! News: “De heer Wagner heeft de afgelopen 30 jaar volledig meegewerkt aan het onderzoek naar de verdrinkingsdood van zijn vrouw in 1981. De heer Wagner is bij meerdere gelegenheden geïnterviewd door de afdeling van de sheriff van Los Angeles en heeft elke vraag beantwoord die hem tijdens die interviews door rechercheurs werd gesteld.”
De afdeling van de sheriff zei in februari dat het team nog steeds bezig is om te kijken of meer getuigen zich de nacht nog kunnen herinneren en kunnen helpen de tijdlijn in te vullen en meer aanwijzingen te geven over wanneer Wood precies het water in ging. “We doen hier onze laatste poging om te zien of er nog iemand naar voren wil komen”, zei Corina op de persconferentie.
Finstad zei dat er nog wel iets schot in het onderzoek kon komen: “In de afgelopen maanden heb ik de hoofdrechercheur twee nieuwe belastende ooggetuigen van Natalie’s verwondingen gestuurd. Nadat mijn boek was gepubliceerd, vond ik een belangrijke getuige die Davern uren na de verdrinking van Natalie in paniek belde om toe te vertrouwen hoe ze overboord ging,” vertelde de biograaf aan Town & Country.
Wagner is nooit beschuldigd van enig misdrijf in verband met de dood van zijn vrouw, wat betekent dat als hij ervoor kiest om verdere verklaringen aan de politie te geven, het puur vrijwillig zou zijn. Volgens de Associated Press “hebben onderzoekers na de heropening van het onderzoek in 2011 minstens 10 pogingen ondernomen om Wagner opnieuw te ondervragen, onder meer door hem op te sporen in Colorado. Maar Wagner of zijn advocaat weigerden.”
“We zouden graag met Robert Wagner praten,” zei Corina. “Hij heeft geweigerd om met ons te praten….We kunnen hem nooit dwingen om met ons te praten. Hij heeft rechten en hij kan niet met ons praten als hij dat niet wil.”
De publieke erkenning van het Sheriff’s Department dat Wagner een persoon van belang was, verdiept de tragedie voor Finstad alleen maar. “De L.A. Coroner, opmerkelijk, veranderde 30 jaar later officieel haar doodsoorzaak – wat betekent dat Wood’s verdachte en gruwelijke dood nooit werd onderzocht en dat ze ten onrechte en publiekelijk de schuld kreeg en te schande werd gemaakt als de dronken oorzaak van haar eigen dood,” zegt Finstad.
Wagner, “R.J.” genoemd door degenen die hem kennen, leek te zijn verbrijzeld door het verlies van zijn vrouw. Hij schreef in zijn memoires: “Er zijn maar twee mogelijkheden – of ze probeerde weg te komen van de ruzie of ze probeerde de rubberboot vast te binden. Maar het komt erop neer dat niemand precies weet wat er is gebeurd.”
Natalie en R.J.’s dochter, Courtney, was zeven jaar oud toen ze haar moeder verloor. Courtney heeft voortdurend haar liefde en steun voor haar vader uitgesproken, prees zijn inspanningen om zijn kinderen te beschermen, en vertelde een interviewer: “Er zijn bepaalde mensen in ons leven die al deze speculaties en verhalen elk jaar blijven opdreunen voor geen andere reden dan om zichzelf te verwennen.”
Net als Wagner, heeft Walken in het openbaar weinig gezegd over de dood van Wood. In een van zijn weinige verklaringen suggereerde hij dat mensen de vreemdheid, de willekeur, van Woods verdrinking niet aankonden.
“Iedereen die daar was, zag de logistiek van de boot, de nacht, waar we waren, dat het regende – en zou precies weten wat er gebeurde,” zei Walken in een Playboy-interview in 1997, zijn meest volledige publieke reactie op de tragedie. “Je hoort over dingen die mensen overkomen – ze glijden uit in bad, vallen van de trap, stappen van de stoep in Londen omdat ze denken dat de auto’s de andere kant op komen – en ze sterven. Je voelt dat je wilt sterven terwijl je je ergens voor inspant; je wilt niet sterven op een onnodige manier.”
Voor degenen die Wood kenden, is het de lelijkheid van haar dood die zo diep pijnlijk is, want ze was een vriendelijke, warme vrouw die er trots op was er op haar best uit te zien. En tot aan dat laatste noodlottige weekend leek ze hevig verliefd te zijn geweest op haar man.
“Ik denk dat we wel bij elkaar horen,” zei ze in een interview met Hollywood-columniste Shirley Eder, over haar compatibiliteit met Robert Wagner. “Yeah, I think we do.”
Of zoals de schattige Susan Walker zei in A Miracle on 34th Street, “I believe, I believe. Het is dwaas, maar ik geloof.”