Je zou waarschijnlijk kunnen zeggen dat het makkelijk genoeg was om het te zien aankomen. We begonnen vrienden te worden omdat ik haar vond op een datingapp en haar mee uit vroeg. Ze zei dat ze nu niet geïnteresseerd was (ze bleek een grijs gezicht te hebben), maar we konden wel met elkaar omgaan en vrienden zijn. Het is een beetje triest om het toe te geven, maar ik volgde haar blog al jaren voordat ik het lef had om haar mee uit te vragen. Ik wist dat ik liever vrienden met haar zou zijn en niet uitgaan, dan haar helemaal niet te leren kennen. Dus voor ik het wist reed ik ons beiden naar school. Het klikte bijna meteen tussen ons. Praten met haar ging moeiteloos en ze kon me aan het lachen maken zoals niemand anders dat kon. Het was een paar jaar geleden sinds de dood van mijn vriendin die zichzelf mijn “tweelingbroer” noemde, en ik begon het gevoel te krijgen dat ik die misschien weer gevonden had. We hadden allemaal dezelfde interesses en hobby’s, we hielden van dezelfde muziek en films… we waren perfect voor elkaar.

Het was vrij vroeg toen ik begon te beseffen dat ik gevoelens voor haar had die dieper gingen dan alleen vriendschap. We gingen allebei naar Panic! At the Disco in de Electric Factory. Dat was onze favoriete band. We luisterden naar hun CD’s in mijn auto op weg naar school, omdat CD’s toen nog een ding waren. Brendon Urie zijn cover van Bohemian Rhapsody zien zingen terwijl hij geen shirt aan had was magisch. Het werd nog magischer toen ze mijn hand pakte en me door de menigte leidde. Op het moment dat onze handen elkaar ontmoetten maakte mijn maag salto’s. Het was alsof mijn hand in brand stond. Dat moet zij ook gevoeld hebben, toch? Zo heb ik veel van mijn tijd doorgebracht. Ik vroeg me gewoon af of zij de connectie voelde die ik voelde of dat het allemaal in mijn hoofd zat. Ze zei dat ze alleen vrienden wilde zijn, en ik wilde niet zo’n wijf zijn dat klaagde over de friendzone. Als een vriendschap alles was wat ze wilde, dan vond ik dat goed. Het probleem is dat ze dat niet duidelijk maakte. We gingen samen naar de bruiloft van haar zus, terwijl ze grapjes maakte dat we een stel waren. Als het homohuwelijk legaal was, zouden we al getrouwd zijn, zei ze tegen me. Dit was niet de eerste keer en het zou ook niet de laatste keer zijn dat we deden alsof we verkering hadden. Het leek onze standaard relatiestatus als een van ons ongemakkelijk of verdrietig was dat ze single waren. Ik dacht zeker dat dit betekende dat zij mij ook leuk vond. Maar toen realiseerde ik me hoe diep ik erin zat. Ik moest elke dag met haar praten. Als we niet minstens één keer per dag sms’ten, voelde ik me leeg. Wanhopig. Eenzaam. Ik had andere vrienden, maar niemand kon de leegte in mij vullen zoals zij deed. Het is kinderachtig en ongezond, maar we waren jong en zo voelde een relatie voor mij.

Terwijl ik smoorverliefd op haar was en zij… wat ze ook voor me voelde… was er drama. Ik was onvolwassen en na een ruzie, besloot ik dat we moesten stoppen met praten. Een paar maanden zonder contact, ik was stervende. Ik zocht weer contact en ze ging akkoord om me te ontmoeten in een bar tussen ons beiden. Toen werd het ingewikkeld.

We dronken allebei en spraken over onze relatie. Wat er mis was gegaan, wat we deze keer anders konden doen… toen begonnen we allebei te huilen. We spraken over hoe dankbaar we waren dat we elkaar weer in ons leven hadden en we barstten beiden in tranen uit. Ze pakte mijn beide handen en legde haar vingers in de mijne. “Ik hou van je,” zei ze door de tranen heen. “Ik hou ook van jou,” aarzelde ik niet eens. “Mensen denken waarschijnlijk dat we lesbiennes zijn die het uitgemaakt hebben en weer bij elkaar zijn gekomen,” flapte ik eruit. Niet tactvol, maar accuraat. Laat ze maar. Er volgden grappen over dat we elkaars vriendinnen waren en ik voelde me vrediger dan ooit in mijn hele leven. Ze hield van me. Ik wist niet of het op een romantische of platonische manier was, maar mijn verliefde hart was er blij mee.

Op dit moment at ik niet meer en gebruikte ik alleen nog maar drugs en alcohol. Ik was een puinhoop, maar mijn lichaam zag er nooit beter uit. Toen merkte ik het flirten. Ze leunde tegen me aan en hield vaak mijn hand vast. De grappen over afspraakjes werden overvloediger. Het gaf me een rotgevoel te weten dat de nieuwe aandacht het gevolg was van mijn snelle en ongezonde gewichtsverlies, maar ik gedijde erop. Elke keer als ze me ook maar iets gaf dat op romantische aandacht leek, voelde ik me gevalideerd. Het was net als wanneer een verliefdheid eindelijk terug flirt, alleen was dit veel meer dan een verliefdheid.

Met Halloween hadden we ons allebei verkleed als Winter Solider (ik) en Captain America (zij). We gingen naar een huisfeestje met haar zus waar we dronken, wiet rookten en kaart tegen de mensheid speelden. Dit was toen mijn drugs- en alcoholverslaving net uit de hand begon te lopen. Haar zus en de vriend van haar zus namen me mee naar de achtertuin om wat wiet te roken en me de les te lezen over mijn harddrugsgebruik. Ze wilden niet dat ik het pad van een verslaafde op zou gaan. Ik dacht dat ze gek waren, ik had geen probleem. Mijn beste vriendin volgde kort daarna met de rest van het gezelschap, en we gingen allemaal op het achterterras van de gastheer zitten. Ik zat op een koude metalen bank en mijn vriendin zat vlak tegen me aan. Ze verstrengelde haar vingers in de mijne en legde haar hoofd op mijn schouder. Ik was zo high als een vlieger, en mijn beste vriendin op wie ik verliefd was knuffelde met me onder de sterren. Ik staarde naar de maan en herinner me dat ik dacht: “Dit moment zal ik me de rest van mijn leven herinneren.” Het was simpel en vredig, en precies zoals ik dacht dat geluk moest voelen.

Een week later was ze jarig. Ik was een klootzak, en een idioot, en ik had Xanax gesnoven en veel te veel wijn gedronken (twee dingen die niet samen moeten gaan). We kregen ruzie over de telefoon, en ik heb haar nooit meer gezien. Het einde van de vriendschap was volledig mijn schuld, maar ik zou liegen als ik niet zou zeggen dat er een onderliggende spanning in de relatie was vanwege de implicatie van wat we zouden kunnen zijn. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of ik de enige verliefde in die relatie was. Waarschijnlijk wel. Maar of ik nu wel of niet geliefd was of hoe het afliep, ik weet dat zij de enige is op wie ik ooit echt verliefd ben geweest.

Ik ben met heel wat jongens (en meisjes) uit geweest, maar ik heb nooit iets gevoeld dat ook maar in de buurt kwam van wat ik voelde toen ik bij haar was. Ik was verliefd op mijn beste vriendin, en ik denk dat dat iets is waar de meeste mensen alleen maar naar streven.

“Ik wil gewoon verliefd worden op mijn beste vriendin,” zeggen mensen dan, maar ik denk niet dat ze dat ooit letterlijk menen.