Het begon allemaal op een bescheiden zomermiddag.
(Oh geweldig, gaat ze ons nu serieus een van haar blah blah omg vertellen en toen gebeurde er dit craaaazy ding waardoor ik teeny granaten in mijn trommelvliezen wil schikken?
Dat klopt CHACHI, ga zitten.
Het spijt me dat ik tegen je schreeuwde.
Het was zondagmiddag. Heet, droog, de aarde zinderend en brandend buiten de muren van het geklimatiseerde gezoem en gerammel van ons jaren ’50 ranchhuis. Onze familie was net vertrokken van een weekendje weg, de onvermijdelijke leegte van stilte achterlatend, terwijl wij op de bank lagen bij te komen van de vorige avond en door loden oogleden keken naar de Olympische trials. (Waar ik helemaal gestresst van raak, maar dat is voor een andere dag.)
Wacht, verveel je je nu al?
De uren verstreken en terwijl we langzaam weer tot leven kwamen, slenterden we door de begrenzing van ons landgoed, raapten de brokstukken van het weekend op en realiseerden ons hoe onaangenaam groot datgene was wat in onze tuin voor ons lag – die verdomde verdomde courgette.
Je valt in slaap.
Dus toen, plotseling, opende de hemel zich en een vreemde, groene, Hulk Hogan-achtige figuur liet zich in slow motion naar ons zakken met één hand naar de hemel wijzend en de andere vuist op zijn borst. En hij had een SUPER HERO ZUCCHINI BELT om. Zomaar wisten we, dat hij voor ons zou komen.
En dat hij zich uitsloofde.
In het begin wisten we niet wat er zou gebeuren. Moesten we ze van hem sauteren? Ze stomen met rijst? Rauw eten in een salade? Ik probeerde het hem te vragen, maar hij sprak Svenska, dus we waren duidelijk de klos.
TEN, en dit zal ik nooit vergeten, stak hij zijn rechterhand erin, haalde zijn rechterhand eruit, stak zijn rechterhand erin, en schudde ermee. Hij deed de hokey pokey en hij draaide zichzelf om, dat is waar het om gaat.
Oh ik maak maar een grapje! Als superhelden doen courgette-mannen de hokey pokey.
Hij legde zijn handen op ons beider voorhoofd, drukte zijn lippen op elkaar, zette de soundtrack van Top Gun aan, en het gebeurde. Hij liet ons telepathisch, nou ja a) helemaal schrikken en b) stuurde ons de boodschap.
En het was duidelijk. We wisten wat ons te doen stond. Niets kon worden veranderd. In de war gebracht.
Het was tijd om chips te bakken.
Dus we bakten chips.
En toen verdween de superheld-komkomkommerman in het luchtkolkgat, om nooit meer te worden gezien.
Maar hij liet wel zijn courgette-riem voor me achter.
Gebakken courgettechips:
Wat heb je nodig voor, oh man, wel een ziljoen:
* 2 middelgrote courgettes, fijngesneden op een mandoline (ik gebruikte stand 2)
* 1 eetlepel grof zout (plus meer om te strooien)
* 2 middelgrote courgettes, fijngesneden op een mandoline (ik gebruikte stand 2)
* 1 eetlepel zout. grof zout (plus meer om op het einde te strooien)
* 1/2 kop melk (of meer indien nodig)
* 1 kop bloem voor alle doeleinden
* 1 theelepel ajuinpoeder
* 1 theelepel knoflookzout
* 1 snuifje cayennepeper
* genoeg canola-olie om 2 cm van een diepe koekenpan te bedekken
* 1 eetlepel gehakte verse peterselie, voor de saus
* 2 theelepels, voor de saus
. gehakte verse peterselie, voor de garnering (optioneel)
Sprinkel het zout over de gesneden courgettes en laat ze ongeveer 15 minuten in een vergiet of op een bord rusten. Hierdoor zal een deel van het vocht uit de courgette verdwijnen. Leg ze dan in een enkele laag op keukenpapier en dep ze droog.
Verhit de olie tot hij heel heet is. Ik weet niet eens echt een temperatuur, maar als Satan’s gym hot.
Giet de melk in een ondiepe schaal. Meng de bloem, uienpoeder, knoflookzout en cayennepeper in een andere ondiepe schaal en roer om het op te nemen.
Dan is het gewoon een lopende band. Je doopt de courgettes in de melk, dan in het bloemmengsel, schud het overtollige eraf. En dan gaan ze in de hete olie. Bak ze ongeveer 2 minuten, of tot ze goudbruin zijn. Leg ze op een met keukenpapier bekleed bord. Herhaal dit tot alle plakjes goed en gebakken zijn. (Ik heb het frituren niet gefotografeerd omdat ik een mietje ben. Serveer de chips met nog een goede strooi van grof zout en gegarneerd met gehakte verse peterselie. Je kunt er niet één opeten. JUST TRY.
*Nou, niet elke chip die we maakten was helemaal knapperig. Sommige werden iets plooibaarder dan anderen. Aaron deed het frituren, dus laten we hem de schuld geven. Maar in het algemeen, verdomd goede frieten, jullie allemaal.