Nowy film dokumentalny, Natalie Wood: What Remains Behind, ma swoją premierę dziś wieczorem w HBO. Wyprodukowany przez córkę Wood, Natashę Gregson Wagner, film przygląda się życiu i karierze hollywoodzkiej gwiazdy, która zmarła tragicznie w wieku 43 lat, kiedy Gregson Wagner miała zaledwie 11 lat.
Oryginalnie opublikowaliśmy następujące śledztwo w sprawie śmierci Wood w 2018 roku.
W chłodny listopadowy dzień 37 lat temu, cztery dorosłe osoby wybrały się na rejs u południowo-zachodnich wybrzeży Los Angeles na pokładzie Splendour, 55-stopowego jachtu. Troje z tych dorosłych wróciło bezpiecznie do brzegu. Czwarta osoba nigdy już nie zobaczy domu. Nigdy więcej nie będzie pracowała, ani nie doczeka dorosłości swoich dzieci. Znaleziono ją pływającą w wodzie we flanelowej koszuli nocnej, skarpetach i puchowej kurtce następnego ranka.
W tej historii, pechowy dorosły był również najbardziej znanym dorosłym, gwiazdą filmową Natalie Wood, która miała 43 lata w tym czasie. Była uwielbianą aktorką dziecięcą, która po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę w świątecznym klasyku z 1947 roku Cud na 34 ulicy – zagrała sceptyczną, przedwcześnie dojrzałą Susan Walker – a następnie jako piękna ingenue w takich filmach jak musical West Side Story z 1961 roku, w którym zagrała pełną wdzięku Marię. W wieku 25 lat była już trzykrotnie nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki, za główne role w filmach Buntownik bez powodu, Splendor w trawie i Miłość z właściwym nieznajomym.
Ale być może z powodu jej tragicznego końca, kiedy słyszysz dziś nazwisko „Natalie Wood”, nie myślisz najpierw o jej wspaniałej karierze. Aby dowodzić: Istnieje 38 milionów wyników wyszukiwania w Google dla hasła „Natalie Wood śmierć”. Podczas gdy okoliczności jej śmierci pozostają niejasne i kontrowersyjne, możemy się zgodzić, że umierając tak młodo i w tak tajemniczy sposób, talent Wood został pozbawiony odpowiedniej spuścizny.
W 1981 roku, śmierć Natalie została sklasyfikowana jako wypadek i „prawdopodobne utonięcie w oceanie.” Prominentny koroner z Los Angeles Thomas Noguchi przytoczył w swoim raporcie „liczne siniaki na rękach i nogach”, które były „powierzchowne i prawdopodobnie poniesione w czasie utonięcia” i napisał: „Nie odnotowano innych urazów i nie podejrzewa się w tej chwili przestępstwa.”
Raport śledczy dołączony do dokumentu Noguchi’ego powiedział, że Wood i mała partia, która obejmowała jej męża, Roberta Wagnera, opuściła Splendour na kolację w restauracji na Catalina Island. Około 22:00, „odurzona” grupa wróciła na jacht, używając jego pontonu, Valiant. Robert Wagner powiedział śledczym, że Natalie wycofał się na noc w kabinie pary na około 10:45, ale po rozmowie na chwilę dłużej z ich gościem, Natalie co-star w tym czasie Christopher Walken, Wagner poszedł do niej dołączyć w kabinie, tylko znaleźć ją missing.
Wagner i inni wkrótce odkryli ponton był również brakuje, a oni „natychmiast” radio na pomoc. Patrol portowy, prywatni poszukiwacze, a w końcu Straż Przybrzeżna przeczesali wodę i wybrzeże wyspy, a helikopter Departamentu Szeryfa w końcu zauważył pływające ciało Natalie. Została uznana za zmarłą o 7:44 rano 29 listopada.
Pogrzeb Wooda, który odbył się 3 grudnia, pokazał zdruzgotanego, płaczącego Wagnera, otoczonego przez przyjaciół, rodzinę i śmietankę świata rozrywki: Laurence Olivier, Frank Sinatra, Gregory Peck i Rock Hudson.
Zamiast ostateczności, śmierć Wooda wydawała się tylko prowokować pytania, a trzy dekady później, w 2011 roku, Departament Szeryfa Hrabstwa Los Angeles wznowił śledztwo. A na konferencji prasowej w lutym 2018 roku kapitan Christopher Bergner z wydziału zabójstw powiedział, że „nowi świadkowie” i osoby posiadające istotne informacje zostały zidentyfikowane i pojawiła się inna linia czasu ostatnich godzin Natalie Wood na łodzi i kiedy poproszono o pomoc.
Na tej konferencji prasowej w lutym, John Corina, porucznik w Los Angeles Sheriff’s Department Homicide Bureau, powiedział, że Robert Wagner, 88, był „osobą zainteresowaną” w jej śmierci i chcieliby porozmawiać z nim ponownie i usłyszeć jego wersję wydarzeń. Nowi świadkowie, powiedział, byli ludzie w łodziach zacumowanych w pobliżu jachtu Wagner, którzy słyszeli parę głośno argumentując, jak również kobietę wzywającą pomocy.
” jest osobą godną zainteresowania, ponieważ był ostatnim z Natalie Wood. A ona w jakiś sposób ląduje w wodzie i tonie – powiedziała Corina.
„Sprawa jest wciąż otwarta”, mówi Suzanne Finstad, autorka książki Natasha: The Biography of Natalie Wood. (Natasha to imię, którym nazywała ją jej rosyjska rodzina.) Kiedy książka Finstad została opublikowana w 2009 roku, zawierała zaskakujące twierdzenia o kłótniach między Wood i Wagnerem na krótko przed tym, jak uznano ją za zaginioną na ich jachcie. Źródłem była czwarta osoba na jachcie, jego kapitan, Dennis Davern, który obecnie ma 70 lat. W lutym konferencji prasowej, Corina powiedział, że zeznania świadków z tych, którzy słyszeli parę walki dopasowane do tego, co Davern powiedział w ostatnich wywiadach police.
Corina dodał, że jego dział również rozmawiał ze świadkami, którzy widzieli grupę na Catalina Island, że weekend, jak również ludzi, którzy znali Wagner i Wood. Niektóre z tych szczegółów, które pojawiły się o ostatnich godzinach na jachcie są brzydkie, z szeptów pijaństwa, wściekłości i oskarżony niewierność.
Życie Natalie Wood jest jak rosyjska lalka matryonshka, zestaw drewnianych lalek zagnieżdżonych jedna w drugiej. Kiedy podnosisz jedną lalkę, znajdujesz w środku inną, i tak w kółko. Nawet ci, którzy uważali się za obeznanych z historią życia roziskrzonej Wood byliby zaskoczeni rzeczywistością jej dzieciństwa.
Urodzona jako Natalia Nikolaevna Zakharenko, Wood była córką rosyjskich imigrantów. (Kierownictwo studia zmieniło imię Natalii na Natalie Wood, kiedy po raz pierwszy zaczęła działać jako dziecko). Jej ojciec, Nikolai Zakharenko, był robotnikiem, któremu zdarzały się gwałtowne napady alkoholowe, a jej matka, Maria, była fantastką i obelżywą mistrzynią pracy, która doprowadziła swoją maleńką córkę do tego, że stała się żywicielką rodziny, zgodnie z biografią Finstada i innymi książkami, filmami dokumentalnymi i artykułami o Wood.
Rodzina Marii uciekła do Chin po rewolucji rosyjskiej, a kiedy była dzieckiem, powiedziała, że miała swoją wróżbę odczytaną przez cygankę w Harbinie. Wróżka powiedziała jej, że jej drugie dziecko „będzie wielką pięknością, znaną na całym świecie”. Ale powiedziała również, że Maria musi „uważać na ciemną wodę”. Maria przekazała ten strach swojej drugiej córce, jednocześnie naciskając na nią, aby wypełniła tę pierwszą przepowiednię.
Są wstrząsające historie o karierze Marii jako matki scenicznej. Była zdeterminowana, aby jej córka, po otrzymaniu małych ról, została obsadzona w filmie „Jutro na zawsze” z 1946 roku u boku Orsona Wellesa. Bohaterką była wrażliwa emocjonalnie dziewczynka osierocona przez nazistów. Aby zdobyć tę rolę, Wood musiała umieć płakać na zawołanie. Jej matka nie była pewna, czy będzie w stanie to zrobić. W studiu, ściskając swoją siedmioletnią córkę przed jej testem ekranowym, Maria szepnęła jej, żeby pomyślała o śmierci rodzinnego psa.
Ale poszła o wiele dalej niż to, według książki Finstada. „Jej matka odciągnęła ją na bok, gdzie nikt inny nie mógł widzieć, 'wyjęła ze słoika żywego motyla i oderwała od niego skrzydła’. Czuła Natasha wpadła w histerię, gdy jej matka zawołała, 'Jest gotowa!’ chwytając ją za rękę i popychając przed kamerę.”
Wood była tak poruszająca w filmie, że zdobyła długoterminowy kontrakt studyjny. Była słynna z pracowitości, uczyła się nie tylko swoich kwestii, ale i wszystkich innych, zyskując przydomek „One Take Natalie”. Wystąpiła w zawrotnej liczbie filmów, w tym w The Ghost and Mrs. Muir, a gdy osiągnęła wiek nastoletni, nosiła warkocze i falbaniaste sukienki, aby móc grać młodsze role.
Ale, co nie jest zaskakujące, Wood zbuntowała się od ścisłej kontroli matki i jej ultra zdrowego wizerunku do czasu, gdy miała 16 lat. Chciała być „prawdziwą” aktorką, artystką, i z pewnym trudem zdobyła rolę w filmie „Buntownik bez powodu”, w którym wystąpili James Dean i Sal Mineo.
Ten okres zapoczątkował również jej bunt seksualny. Wood, 16, miała romans z 44-letnim reżyserem, Nicholasem Rayem, a także spała ze swoim partnerem Dennisem Hopperem, według książki Finstada. W ciągu następnych kilku lat spotykała się z takimi gwiazdami jak Elvis Presley i gwiazdor Tab Hunter. W przypadku Huntera odgrywała rolę brodacza, ponieważ gejowski aktor był wtedy w ukryciu.
Wagner była inna. Od dawna podkochiwała się w przystojnym aktorze, a na pierwszą randkę poszli w jej 18 urodziny. Pobrali się rok później, w 1957 roku, stając się złotą parą Hollywood. Ale małżeństwo nie przetrwało. Po ich rozwodzie w 1962 roku, Wood spotykała się z Warrenem Beatty, a w 1969 roku wyszła za mąż za brytyjskiego producenta Richarda Gregsona. To było z Gregsonem, że miała swoją pierwszą córkę, Natasha.
Ku uciesze swoich fanów, po rozwodzie z Gregsonem w 1972 roku, Wood wrócił do kontaktu z Wagnerem. Ponownie pobrali się w tym samym roku, dekadę po rozwodzie. Tym razem małżeństwo rozkwitło i mieli córkę, Courtney. Kariera Wagnera nabrała rozpędu, kiedy znalazł hitowy serial telewizyjny w Hart to Hart. W tym czasie Wood kręciła mniej filmów. Niektórzy twierdzą, że chciała poświęcić więcej czasu rodzinie, ale także trudno było jej dostać dobre role po 40-tce.
Ostatnim filmem Wood był Burza mózgów, w którym zagrała naukowca żonatego z kolegą naukowcem sportretowanym przez Christophera Walkena. Nowojorski aktor właśnie zdobył Oscara za film Łowca jeleni. Wood powiedziała przyjaciołom, że martwi się, że na ekranie wygląda starzej niż Walken (była pięć lat starsza od niego), ale nawiązali przyjaźń, a plotki o ich związku krążyły.
Pierwszy asystent reżysera filmu, David McGiffert powiedział biografowi Wood, „To nie było tak, że kochali się na planie czy coś w tym stylu, ale po prostu mieli w sobie prąd i elektryczność.”
„To nie było tak, że byli lovey-dovey na planie lub coś w tym stylu, ale po prostu mieli prąd o nich, i elektryczność.”
Na weekend Święta Dziękczynienia 1981, Wood i Wagner zaprosili Walkena, aby dołączył do nich, gdy żeglowali wokół Catalina Island, skalistej ucieczki około 22 mil od brzegów Los Angeles. Wagner uwielbiał swój jacht Splendour i rodzina spędzała na nim tyle czasu, ile tylko mogła; w wywiadzie telewizyjnym z 1979 roku Wood mówił o tym, jak pozwolił on rodzinie uciec przed opinią publiczną. „Z łodzią jest łatwo”, powiedziała z uśmiechem.
Davern, przyjaciel rodziny, a także weteran marynarki wojennej, był kapitanem w tamten fatalny weekend. Powiedział w wielu wywiadach – i w książce, którą napisał wspólnie z Marti Rulli, zatytułowanej Goodbye Natalie, Goodbye Splendour – że po tym, jak ciało Natalie Wood zostało znalezione, Wagner i Walken trzymali się oryginalnej historii. To była linia czasu, która pojawiła się w raporcie koronera z 1981 roku: Natalie poszedł do łóżka pierwszy; kiedy Wagner po pogawędce z Walken poszedł do niej dołączyć, zobaczył, że jej brakuje i tak było dinghy.
Jednakże, Davern teraz mówi, to nie była cała prawda.
„Kłótnia zaczęła się dzień wcześniej”, powiedział Davern Nancy Grace w wywiadzie telewizyjnym wiele lat później. „Napięcie trwało przez cały weekend. Robert Wagner był zazdrosny o Christophera Walkena”.
Według Davern, Wood i Walken spędzili godziny w barze na wyspie Catalina, śmiejąc się i pozornie flirtując. Kiedy pojawił się jej mąż, był wściekły. Cała czwórka udała się na kolację do restauracji Doug’s Harbor Reef, pijąc szampana, dwie butelki wina i koktajle. W pewnym momencie Wood lub Walken rzucili kieliszkiem w ścianę, pracownicy restauracji powiedzieli Finstadowi.
Kierownik restauracji widział, jak pijani stawali się członkowie grupy i martwił się, że nie będą w stanie bezpiecznie dotrzeć do swojego jachtu, kiedy zataczali się tuż po 22.00. Używając swojego nadmuchiwanego pontonu, Valiant, grupa rzeczywiście dotarła do Splendour tej nocy, ale Wood nie żył na godziny przed wschodem słońca.
Historia tego, co się stało, gdy cała czwórka wróciła na jacht, zmieniała się kilkakrotnie. Według książki Finstada, Walken na początku powiedział śledczym, że on i Wagner wdali się w „małą sprzeczkę” na temat rodzica będącego z dala od małych dzieci przez dłuższy czas kręcenia filmu, co robiła Natalie. Przeprosiny zostały złożone, a spór umarł.
Jednakże w swojej najnowszej wersji, Davern mówi, że wznowili picie wina i że bardzo gorąca kłótnia wybuchła, podczas której Wagner rozbił butelkę wina na stole i krzyknął na Walkena, „Czy próbujesz f–k mojej żony?”.
Davern powiedział, że Walken wyszedł, aby udać się do własnego pokoju „i to był ostatni raz, kiedy go widziałem.” Wood również wyszła do swojego pokoju państwowego, a Wagner podążył za nią, a Davern słyszał następującą po tym głośną kłótnię. Chociaż Davern nie widział ich w tym momencie, powiedział, że słyszał jak kłótnia trwała na pokładzie łodzi, zanim „wszystko ucichło.” Po pewnym czasie postanowił sprawdzić sytuację i znalazł Wagnera samego na pokładzie, mówiąc: „Natalie zaginęła”. Poprosił Daverna, aby zaczął jej szukać.
Kiedy jego poszukiwania nie przyniosły rezultatu, Davern powiedział, że ponownie dołączył do Wagnera, który następnie powiedział mu: „Ponton też zaginął.” Z Natalie Wood jest „śmiertelnie boi się wody”, Davern mówi, że wątpił, by sama wyciągnęła małą łódź. On powiedział w wielu wywiadach, że Wagner, mówiąc, że nie chce przyciągnąć złą sławę, odmówił włączyć światła powodzi łodzi i opóźnione wezwanie pomocy.
Sheriff’s śledczy odnieśli się do kluczowego zeznania świadka z Marilyn Wayne, który zdarzył się być w łodzi zacumowanej 80 stóp od hotelu w tym czasie. Wayne powiedział, że około 11 p.m., usłyszała kobietę wołającą, mówiąc: „Niech ktoś mi pomoże, tonę.” Krzyki trwały do prawie 23:30. Kiedy chłopak Wayne’a próbował zadzwonić do kapitana portu, nikt nie odpowiadał. Ponadto, mogło być przyjęcie na innej łodzi zacumowanej na wyspie, więc zastanawiali się, czy to wszystko było żartem.
Najbardziej niepokojące, wydaje się, że była krytyczna luka zanim ktokolwiek dowiedział się, że Wood zaginął. Daleko od powiadomienia władz „natychmiast”, zgodnie z raportem Finstad w jej książce, jak również Davern w jego wielu wywiadach telewizyjnych i drukowanych, Wagner nie wykonał pierwszego telefonu do brzegu aż do 1:30 rano.
Lana Wood, młodsza siostra Natalie, często wzywała Wagnera, aby powiedział więcej o tym, co wydarzyło się tamtej nocy. „Nigdy nie opuściłaby łodzi w ten sposób, rozebrana, w samej koszuli nocnej”, powiedziała Wood w jednym z wywiadów telewizyjnych.
W 2013 roku Wagner wydał oświadczenie poprzez swojego adwokata, Blaira Berka, jak donosi E! News: „Pan Wagner w pełni współpracował w ciągu ostatnich 30 lat w dochodzeniu w sprawie przypadkowego utonięcia jego żony w 1981 roku. Pan Wagner był wielokrotnie przesłuchiwany przez wydział szeryfa Los Angeles i odpowiedział na każde pytanie zadane mu przez detektywów podczas tych wywiadów.”
Wydział szeryfa powiedział w lutym, że zespół nadal pracuje, aby zobaczyć, czy więcej świadków może nadal pamiętać noc i może pomóc wypełnić oś czasu i dostarczyć więcej wskazówek na temat tego, kiedy dokładnie Wood wszedł do wody. „Robimy nasz ostatni strzał tutaj, aby zobaczyć, czy ktoś jeszcze się zgłosi”, powiedział Corina na konferencji prasowej.
Finstad powiedział, że coś może jeszcze posunąć śledztwo do przodu: „W ciągu ostatnich kilku miesięcy wysłałem głównemu detektywowi dwóch nowych obciążających naocznych świadków obrażeń Natalie. Po opublikowaniu mojej książki znalazłem kluczowego świadka, do którego Davern zadzwonił w panice kilka godzin po tym, jak Natalie utonęła, aby zwierzyć się, jak wypadła za burtę”, powiedział biograf Town & Country.
Wagner nigdy nie został oskarżony o żadne przestępstwo w związku ze śmiercią żony, co oznacza, że jeśli zdecydowałby się złożyć kolejne zeznania na policji, byłoby to czysto dobrowolne. Według Associated Press, „Śledczy podjęli co najmniej 10 prób ponownego przesłuchania Wagnera po wznowieniu dochodzenia w 2011 roku, w tym namierzenie go w Kolorado. Ale albo Wagner lub jego prawnik odmówił.”
„Bardzo chcielibyśmy porozmawiać z Robertem Wagnerem,” powiedział Corina. „On odmówił rozmowy z nami…. Nigdy nie możemy go zmusić do rozmowy z nami. Ma swoje prawa i może z nami nie rozmawiać, jeśli tego nie chce.”
Publiczne przyznanie przez Departament Szeryfa, że Wagner jest osobą podejrzaną, tylko pogłębiło tragedię Finstada. „Koroner z Los Angeles oficjalnie zmienił przyczynę śmierci Wagnera 30 lat później, co oznacza, że podejrzana i makabryczna śmierć Wooda nigdy nie została zbadana, a ona sama została niesłusznie i publicznie obwiniona i zawstydzona jako pijana przyczyna własnej śmierci” – mówi Finstad.
Wagner, zwany „R.J.” przez tych, którzy go znają, wydawał się być zdruzgotany utratą żony. Napisał w swoim pamiętniku: „Są tylko dwie możliwości – albo próbowała uciec od kłótni, albo próbowała przywiązać ponton. Ale najważniejsze jest to, że nikt nie wie dokładnie, co się stało.”
Natalie i córka R.J., Courtney, miała siedem lat, kiedy straciła matkę. Courtney nieustannie wyrażała swoją miłość i wsparcie dla ojca, chwaląc jego wysiłki, by chronić swoje dzieci, i powiedziała jednemu wywiadowcy: „Są pewni ludzie w naszym życiu, którzy kontynuują drudge up wszystkie te spekulacje i historie każdego roku bez innego powodu niż pobłażanie sobie.”
Like Wagner, Walken powiedział bardzo mało publicznie o śmierci Wooda. W jednym ze swoich nielicznych oświadczeń zasugerował, że ludzie nie mogli poradzić sobie z dziwnością, przypadkowością, utonięcia Wooda.
„Każdy tam widział logistykę łodzi, noc, gdzie byliśmy, że padał deszcz – i wiedziałby dokładnie, co się stało”, powiedział Walken w wywiadzie dla Playboya w 1997 roku, jego najpełniejsza publiczna odpowiedź na tragedię. „Słyszysz o rzeczach, które przytrafiają się ludziom – poślizgują się w wannie, spadają ze schodów, schodzą z krawężnika w Londynie, bo myślą, że samochody jadą w drugą stronę – i umierają. Czujesz, że chcesz umrzeć podejmując wysiłek w czymś; nie chcesz umrzeć w jakiś niepotrzebny sposób.”
Dla tych, którzy znali Wood, to brzydota jej śmierci jest tak głęboko bolesne, bo była miła, ciepła kobieta, która była dumna z tego, że wygląda najlepiej. I do tego ostatniego fatalnego weekendu, wydawało się, że była głęboko zakochana w swoim mężu.
„Myślę, że należymy do siebie”, powiedziała w wywiadzie z hollywoodzką felietonistką Shirley Eder, mówiąc o swojej kompatybilności z Robertem Wagnerem. „Yeah, I think we do.”
Or as adorable Susan Walker said in A Miracle on 34th Street, „I believe, I believe. To głupie, ale wierzę.”