Lillian Campbell

Hon. News to Novels

Prof. Jean Lutes

December 18, 2006

The Life of Dorothy Dix and Her Columns as Evidence of the Inherent Flaws In the Form of the Advice Column

We wczesnych dniach pracy jako gazeciarka Elizabeth Meriwether Gilmer napisała w swojej kolumnie „Sunday Salad” refleksję na temat kolumn z poradami. Nazwała je „literackimi dziwolągami, które byłyby niezwykle dowcipne, gdyby nie były również żałosne” (Kane 62). Po latach czytelnicy uznali Gilmer, bardziej znaną pod pseudonimem Dorothy Dix, za babcię rubryki z poradami. W szczytowym okresie popularności, podczas II wojny światowej, Dix otrzymywała ponad 1000 listów dziennie od czytelników. Jej kolumna była publikowana w 273 gazetach na całym świecie i była czytana przez około 60 milionów ludzi (Weatherspoon 10). Ogromna popularność Dix świadczy o jej sukcesie jako felietonistki udzielającej porad. Dlatego też analiza jej felietonów może pomóc w określeniu elementów składowych każdego udanego felietonu oraz charakteru odnoszącego sukcesy felietonisty. Jednocześnie jednak elementy składowe udanych felietonów Dix ujawniają również wady natury felietonów poradniczych jako formy dziennikarskiej wypowiedzi. W porównaniu kolumn Dix z nowelą Nathaniela Westa Miss Lonelyhearts, można zauważyć, że te same wady nieodłączne w kolumnach Dixa były odpowiedzialne za upadek Miss Lonelyhearts.

Przede wszystkim, odpowiedzi Dixa służyć jako dowód, że kolumny porady muszą dostarczyć rozwiązanie, przede wszystkim, który jest zadowalający dla swoich czytelników. Idealnie, rozwiązanie powinno być najlepsze porady czytelnicy pomyśleliby o sobie. Dix lubił nawiązywać do tej misji poprzez cytat opisujący Abrahama Lincolna: „Kiedy on mówił, zwykli ludzie słyszeli, jak głośno myślą” (Kane 134). Formuła Dix dla tych uniwersalnych odpowiedzi niewątpliwie rozwinęła się z jej osobistego doświadczenia. Stwierdziła: „Sama miałam zróżnicowane i niespokojne życie, tak że problemy, które mi postawiono, są często tymi, których sama doświadczyłam” (Washburn 20). I nawet jeśli sama nie doświadczyła konkretnych wydarzeń, własne doświadczenia Dix nauczyły ją, jak znaleźć szczęście w trudnościach.

Po śmierci matki w młodym wieku, ojciec Dix ożenił się ponownie, a ona w wieku osiemnastu lat poślubiła brata swojej macochy, George’a Gilmera. Cierpiał on na „nieuleczalną chorobę psychiczną”, był nastrojowy i nie był w stanie utrzymać pracy (Abramson 39). Próbując utrzymać siebie i męża, Dix przeszła załamanie nerwowe. Kiedy odzyskała siły w kurorcie na wybrzeżu Mississippi, znalazła drogę do redaktora Times Picayune (Abramson 40). Tam Dix rozpoczęła swoją karierę jako felietonistka udzielająca porad. Jednak to właśnie jej pochodzenie i cierpienie przed rozpoczęciem kariery pomogły jej sformułować rozwiązanie problemu szczęścia, które później zaoferuje czytelnikom.

Autorzy Hartnett Kane i Ella Bentley wyjaśniają rozwiązanie Dix jako mające dwie alternatywy. Ona albo radzi czytelnikom „1) różne tryby zachowania lub 2) akceptacji sytuacji, w której się znaleźli” (Kane, Arthur 1). Jako przykład pierwszego podejścia, Dix poradziła chłopcu, który był zaniepokojony złymi manierami swojej dziewczyny, że „Z pewnością potrzebują kogoś, kto nauczy ich manier i gramatyki… Nie ma nikogo, kto mógłby tak skutecznie przekazać im te informacje, jak przyjaciel chłopaka, z którym próbują nawiązać kontakt” („Young Girls”). W zależności od charakteru sytuacji i ilości podanych informacji, Dix miał możliwość określenia, na ile pisarz jest zdolny do działania. W przypadku, gdy wdowa wyliczyła, że ma dużo pieniędzy, ale rozważa poślubienie alkoholika dla towarzystwa, Dix poradził jej, aby opuścić związek natychmiast, ponieważ „Jeśli kobieta ma pieniądze, nie ma nic, co mogłoby ją powstrzymać od ustanowienia jej własny indywidualny dom” („Wdowy”).

Jednak w tym samym czasie, Dix zrozumiał, że działanie nie zawsze było opcją dla tych, którzy mają mało pieniędzy lub tych, którzy byli związani z ich rodzin. W takich przypadkach, podchodziła do rozwiązania sugerując, aby jednostki zmieniły swoje spojrzenie na życie. Na przykład, kiedy trzech operatorów wind napisało do niej, zastanawiając się, czy monotonia obsługi windy może doprowadzić ich do szaleństwa, odpowiedziała: „Czerpiemy zainteresowanie i ekscytację z naszej pracy proporcjonalnie do tego, co w nią wkładamy. Cały ludzki dramat rozgrywa się pod twoimi oczami. Szukajcie go, a nie będziecie już uważać swojej pracy za monotonną” („Child Bride”). Ten ideał jednostek tworzących swoje własne szczęście był najważniejszy w „Dyktatach na szczęśliwe życie” Dixa. Pierwsza rada na tej liście to: „Miej wolę szczęścia”, a co najmniej siedem z tych dziesięciu dyktatów skupia się całkowicie na nastawieniu umysłu, a nie na działaniu („Miss Dix’s” 1). Maurine Beasley zinterpretowała perspektywę Dix dotyczącą miejsca kobiety w oparciu o tę konwencję zmiany sposobu myślenia. Beasley podkreśliła, że Dix często doradzała raczej akceptację miejsca kobiety niż rewolucję: „Gilmer opowiadała się raczej za osobistym spełnieniem poprzez odważne życie pośród trudności, niż za dążeniem do zmian społecznych w celu realizacji feministycznych celów” (6).

Podobnie, tytułowy bohater w Miss Lonelyhearts Nathaniela Westa, próbował zachęcić jednostki do tworzenia własnego szczęścia. Twierdził: „Każdy człowiek, nieważne jak biedny czy skromny, może nauczyć się używać swoich zmysłów. Zobacz niebo usiane chmurami, morze pokryte pianą…” (West 26). Jednak jest to osobista niezdolność Lonelyhearts znaleźć odpowiedź lub szczęście dla siebie, że czyni jego odpowiedzi niewiarygodnie nieszczere. Jako syn wielebnego, Lonelyhearts opuścił college idealistyczny i pewny siebie: „wierzyli w literaturę, wierzyli w Piękno i osobistą ekspresję jako absolutny cel. Kiedy stracili tę wiarę, stracili wszystko” (West 14). Lonelyhearts 'idealistyczne życie trzymał go od formułowania osobistego rozwiązania i odpowiedzi do zaoferowania swoim czytelnikom.

Nawet Dix, pomimo jej dwutorowego podejścia do rozwiązania, nie miał odpowiedzi na każdy problem. Ta niezdolność pojedynczej osoby do posiadania wszystkich odpowiedzi jest dowodem na pierwszą nieodłączną wadę charakteru kolumny porad. Dix zaakceptowała swoje niedoskonałości, mówiąc kiedyś koleżance: „Jeśli kiedyś nadejdzie dzień, w którym będę uważała, że mam rację we wszystkim, obiecaj mi, że mnie zastrzelisz!”. (Weatherspoon 10). Inny kolega wspominał o jej ciekawości i chęci zdobywania wiedzy przez całe życie: „Rzucała mi spojrzenie: 'Nigdy o tym nie słyszałam. Opowiedz mi o tym.”… W miarę jak mówiłam, zdawałam sobie sprawę, że ona wszystko przyswaja i że kiedyś… wyciągnie to z głowy” (Kane 63). Dix zaakceptowała swój brak uniwersalnej wiedzy i nie bała się dać czytelnikom do zrozumienia, że jest tylko jedną osobą i nie zawsze zna odpowiedź. Retorycznie pytała swoich czytelników: „Nie mając wykrywacza miłości, jak mamy powiedzieć, która miłość będzie trwała i która jest tą prawdziwą, prawdziwą, dmuchaną w butelkę?”. („Jaka miłość trwa?”). Niezdolność felietonisty do podania rozwiązania w odpowiedzi na wszystkie pytania swoich czytelników jest pierwszą wadą wpisaną w naturę kolumny porad. Jest to wada urodzony z faktu, że felietonista jest tylko human.

Despite tej wady, jednak Dix mocno wierzył w ważności jej rady. To zaufanie pisarza w ich zdolności do poprawy życia tych, którzy piszą w o poradę jest niezbędna dla sukcesu kolumny. Dla Dix, ta pewność siebie zrodziła się z jej wczesnych doświadczeń i sukcesu w utrzymaniu szczęścia dla siebie pomimo trudności. Wyjaśniła: „Gdybym się wycofała lub zawiodła, straciłabym wszelką moc, jaką mogłabym posiąść, by pomóc innym. Nie mogłabym ich nakłonić do bycia silnymi, gdybym sama nie była silna” (Weatherspoon 8). Pozostała silna i szczęśliwa, i to właśnie tej wewnętrznej siły Dix użyła, by uzasadnić swoje miejsce jako doradczyni. Jak później stwierdziła Dix, „Tylko kobiety, których oczy zostały przemyte łzami, mają szeroką wizję, która czyni je młodszymi siostrami dla całego świata” (Beasley 6).

Jako „młodsza siostra dla całego świata”, Dix utrzymywała ton matronicznej pewności siebie w swoich felietonach. Oceniając ton felietonów Dix w odniesieniu do Dear Abby, badacze zauważyli, że „Dorothy Dix miała tendencję do bycia bardziej autorytatywną w swoich odpowiedziach i mniej skłonną do bycia kwestionowaną przez czytelników” (Kanervo, Jones, White 11). Kiedy grupa licealistek napisała do Dix z pytaniem, czy powinny rzucić szkołę, by wyjść za mąż, Dix odpowiedziała z autorytetem: „Być może gdybym (…) wiedziała o życiu tak mało jak wy, mogłabym być na tyle głupia, by myśleć o rzuceniu szkoły i wyjściu za mąż, ale będąc starszą (…) namawiałbym cię wszystkim, co jest w mojej mocy, abyś odłożyła ślub na pięć lub sześć lat” („Child Bride”). Dix często wydaje takie osądy bez wahania, mówiąc porzuconemu dziecku, które jest teraz dorosłe, że nie jest nic winne rodzicom („Młode dziewczyny”) lub obwiniając mężczyznę za to, że jego kobieta nie jest dumna i nie cieszy się ze swoich obowiązków („Viewing Homemaker’s Job”).

Pewność siebie Dix powstrzymywała ją od cukrowania rzeczywistości, podobnie jak jej przekonanie, że „Czasem chce się mocnego mięsa, a nie omletowego sufletu” (Kane 63). Niewątpliwie czytelnicy podziwiali tę skłonność do prostolinijnej szczerości. Jeden z mężczyzn wyjaśnił sukces Dorothy w kategoriach tej pewności siebie, zastanawiając się: „Masz kręgosłup, który sprawia, że mówisz to, co myślisz, i kości, które sprawiają, że łatwo nam to przyjąć” (Weatherspoon 10). Jednak nieodłączną wadą tego „kręgosłupa” jest to, że pewność siebie Dix i bezsensowne podejście doprowadziły czytelników do tego, że zwrócili się do niej nie jako do towarzyszki, ale jako do figury Chrystusa. Ten kompleks Chrystusa jest drugą wadą wpisaną w naturę rubryki z poradami. Felietonista nie może udzielić rozgrzeszenia, a Dorothy Dix, mimo swojego doświadczenia i pewności siebie, nie była Chrystusem. Mimo to, zaczęła osiągać ten rodzaj religijnego znaczenia w społeczeństwie.

Jedna kobieta napisała do Dorothy Dix po tym, jak obraz, który towarzyszył jej kolumnie w gazetach zmienił się, mówiąc, że ta zmiana była, „’prawie jak próba modlenia się do nowego Boga!'” (Kane 296). Co więcej, Dorothy z przerwami wykorzystywała swoje felietony jako miejsce religijnych odniesień. Przy pewnej okazji doradziła mężczyźnie, który martwił się niewiernością swojej żony, ale nie swoją, odwołując się do cytatu z Biblii: „’Niech ten, kto jest bez grzechu wśród was, pierwszy rzuci kamień’. Masz słowa Wielkiego Nauczyciela, które cię prowadzą. Jeśli ona ci wybaczyła, dlaczego ty nie miałbyś wybaczyć jej?”. (Kane 281). Wykorzystywała również kazania, które słyszała, jako punkt wyjścia do własnych dyskusji, czasami nawet polemizując z tym, co powiedział kaznodzieja. Jej artykuł „Powód, dla którego mężczyźni się nie żenią” zaczyna się od słów: „Pewnej nocy słynny filadelfijski bóg wygłosił kazanie…” (1).

Jeszcze bardziej przerażające było to, że ministrowie zaczęli zwracać się do Dixa po wskazówki. „Inni ministrowie, jak się dowiedziała, używali jej felietonów jako tematów do kazań, a jeden poświęcił pięć kolejnych mów z ambony jej dyskusjom na temat małżeństwa” (Kane 224). Felietony Dix poruszały kwestie, które były istotne dla tamtych czasów, i być może były dobrym sposobem na to, by władze religijne dostrzegły problemy, którymi potrzebowali zająć się ich parafianie. Niemniej jednak, nawet Dix przyznał, że „moje biurko było konfesjonałem, przy którym mężczyźni i kobiety otwierali swoje serca…” („Public Ledger” 1). W niektórych przypadkach, Dix skierował czytelników do ministra, aby zapewnić wskazówki religijne (Kane 196), ale w innych przyjęła swoje miejsce jako postać Chrystusa z łatwością, oferując porady z ufnością i assertion.

W przeciwieństwie do tego, Lonelyhearts „religijne pochodzenie i jego własna utrata wiary uniemożliwił mu być w stanie zaakceptować swoje miejsce jako postać Chrystusa w oczach swoich czytelników. Jego utrata wiary sam, doprowadził do zamieszania na granicy między dobrem a złem: „Gdyby mógł tylko wierzyć w Chrystusa, to cudzołóstwo byłoby grzechem, a następnie wszystko byłoby proste i listy niezwykle łatwe do odpowiedzi” (West 26). Dodatkowo, odpowiedzią Lonelyhearts na problemy zawsze był Bóg. Jego rozwiązanie, w przeciwieństwie do rozwiązania Dixa, opierało się całkowicie na wierze, do tego stopnia, że nie mógł autentycznie odpowiedzieć swoim czytelnikom bez zaangażowania Boga: „Unikając Boga, nie zdołał wykorzystać siły drzemiącej w jego sercu i napisał jedynie kolumnę dla swojej gazety” (West 49). Niezdolność Miss Lonelyhearts do odróżnienia dobra od zła lub znalezienia odpowiedzi, która nie wiąże się z Bogiem, jest tylko skomplikowana przez jego miejsce jako figury Chrystusa. Shrike parodiuje sposób, w jaki Lonelyhearts działa jako Chrystus, naśladując modlitwę do „Miss Lonelyhearts” na początku noweli (West 1) i odnosząc się do Lonelyhearts jako „mistrza” (West 53) pod koniec książki. West podkreśla kompleks Chrystusa jako wady nieodłączne od charakteru kolumny porady podkreślając sposób Lonelyhearts pozycji jako Chrystus w połączeniu z jego utraty wiary i utraty odpowiedzi, przyczyniają się do jego fall.

Jednakże, pomimo autorytatywnego tonu i pozycji jako Chrystusa-figury, Dix nigdy nie nadużył jej publicznej lub skorzystał z władzy miała nad tak dużą część populacji. Kiedy inni sugerowali, by Dix przekształciła swoją kolumnę w konkurs i zaoferowała nagrodę za najlepszy list, odmówiła, widząc, że to „zagroziłoby anonimowości jej korespondencji i zabiłoby zaufanie ludzi do niej” (Kane 154). Podobnie, uniknęła pokusy przekształcenia swojej skrzynki pocztowej w biuro matrymonialne (Kane 182), a nawet odłożyła pomoc sekretarki na później. Ostatecznie miała jedną sekretarkę, Ellę Arthur, ale nawet wtedy listy formalne były rzadko używane, a Arthur często odpowiadała indywidualnie, wprowadzając zmiany oparte na latach studiowania pracy Dix (Kane 260). Przede wszystkim Dix była oddana swojemu zadaniu, twierdząc: „Nie mogę tego robić lekko” (Weatherspoon 10).

Odpowiedzialność Dix z pewnością nie była lekką pracą. Często miała za zadanie pocieszać i dodawać otuchy tym, którzy rozważali samobójstwo (Kane 8-9) lub byli przekonani, że nie jest wolą Boga, aby poddali się operacji na zaburzenia żołądkowe (Kane 195-6). Dość dosłownie, Dix miała życie w swoich rękach, a jej całkowite oddanie się pracy ujawniało jej powagę. W 1905 roku, Dix weszła w długi okres choroby spowodowany próbami odpowiedzi na wszystkie jej listy podczas relacjonowania procesów o morderstwo. Podczas gdy relacje z tych procesów zwiększały jej sławę, Dix „wierzyła w wartość swoich rubryk z poradami, czuła, że faktycznie pomagają one jednostkom w ich problemach, choć nie dostrzegała żadnej społecznej użyteczności w relacjonowaniu słynnych procesów o morderstwo” (Beasley 1). Dix w końcu zrezygnowała z relacjonowania procesów, by całkowicie skupić się na swoich felietonach. Zastanawiała się: „Cieszyłam się, że je robię, ale teraz coraz bardziej interesowały mnie te listy od czytelników i coraz bardziej się nimi przejmowałam” (Kane 213). To przywiązanie do swoich korespondentów spowodowało, że kolumna z poradami zdominowała jej życie.

„Jej kolumny i listy stały się jej życiem… coraz bardziej się do siebie zbliżały, aż stały się niemal identyczne” (Kane 235). Jeden z przyjaciół stwierdził, że Dorothy nie mogła uciec od felietonów nawet w rozmowie. „’Siedziałam tam z nią i nagle zdawałam sobie sprawę, że rozmawiam z instytucją'” (Kane 235). (Kane 235). Kiedy związek Dorothy z Georgem Gilmerem dobiegł końca, zwróciła się do felietonów po pocieszenie i ulgę. „Jak zawsze, te listy od innych udręczonych mężczyzn i kobiet pomogły jej przywrócić równowagę” (Kane 246). Ale tak jak granica między życiem Dorothy a jej pracą stała się mętna, jej czytelnicy również przełamywali granicę między felietonistą a korespondentem.

Jak sukces i popularność Dix rosły, otrzymywała prezenty od osób dziękujących jej za rady, które uratowały ich małżeństwo, zaproszenia do spędzenia świąt z rodzinami w całym kraju i szacuje się, że jedna propozycja małżeństwa na tydzień (Weatherspoon 11). 65-letni kawaler z farmy w Nebrasce napisał: „Nie wiem, jakie mogą być twoje okoliczności, ale dzięki twojemu zdrowemu rozsądkowi, życzliwym radom i świetnemu pisaniu przez cały czas, jestem pewien, że pasowałabyś do mnie, gdybym ja pasował do ciebie” (Kane 181). Opinia publiczna nie mogła oddzielić indywidualnej Dorothy Dix od zdjęcia i listów, które czytali w gazecie. Intymność, jaką Dorothy dzieliła z tymi, którzy do niej pisali, spowodowała naruszenie ich relacji felietonista-korespondent. To naruszenie granic jest trzecią wadą wpisaną w instytucję kolumny porad.

Podobnie, Miss Lonelyhearts nie jest w stanie uciec od pozycji felietonisty nawet w swoim własnym życiu. W jego relacji z żoną Shrike’a zdaje sobie sprawę, że „w zamian za zwykłą liczbę pocałunków, musiałby wysłuchać niezwykłej ilości narzekań” (West 20). Ta pozycja zaczyna prześladować jego bardzo existence.

Granica między życiem panny Lonelyhearts i jego kolumny jest zepsuty, jak litery mógł kiedyś żartować o rozpocząć dominować jego myśli. Lonelyhearts wyjaśnia swój dylemat do Betty, mówiąc: „Widzi, że większość listów są głęboko pokorne błagania o moralne i duchowe porady … On również odkrywa, że jego korespondenci traktują go poważnie” (West 32). Lonelyhearts nie może już śmiać się z listów, które otrzymuje i zamiast tego jest głęboko dotknięty przez cierpienie. Reaguje na różne sposoby na plagę rozpaczy, w pewnym momencie nawet wykręcając rękę małemu staruszkowi: „Wykręcał ramię wszystkim chorym i nieszczęśliwym, złamanym i zdradzonym, nieartykułowanym i bezsilnym. On był skręcając ramię Desperate, Broken-hearted, Sick-of-it-all, Disillusioned-with-tubercular-husband” (West 18). Lonelyhearts jest nawiedzony przez cierpienie i w odpowiedzi na tę plagę idzie dalej niż Dix kiedykolwiek zrobił w łamaniu granic między korespondentem i felietonistą- ma związek z Faye Doyle.

Faye pisze w, tak jak korespondenci Dixa zrobił, prosząc o naruszenie pisemnej relacji i szukać osobistego połączenia: „Nie czuję się źle, prosząc o widzenie osobiste, ponieważ czuję się prawie tak, jakbym cię znała” (West 25). Lonelyhearts zgadza się na to rażące naruszenie dziennikarskich oczekiwań z powodu jego niezdolności do łączenia się z czytelnikami poprzez jego pisania sam. „Kompletność jego porażki doprowadziła go do telefonu…” (West 26). Ich intymny związek i Lonelyhearts ewentualnej ingerencji w życie Petera i Faye Doyle ujawnia niebezpieczeństwo intymnego połączenia pisemnej.

Jednak, pomimo niebezpieczeństw, intymne połączenie między czytelnikami i felietonista jest niezbędna dla sukcesu kolumny. Sukces felietonów Dix zależał od jej zdolności do utrzymywania tej intymnej relacji z różnymi osobami na całym świecie. Choć powszechne jest błędne przekonanie, że odbiorcami felietonów Dix były przede wszystkim kobiety poniżej 25 roku życia, Kanervo, Jones i White twierdzą, że „panna Dix otrzymywała tyle samo listów od młodych kobiet i mężczyzn szukających porady… co od starszych dorosłych, rodziców i dziadków” (11). Jej sukces zależał od jej zdolności do przekraczania czasu i odwoływania się zarówno do mężczyzn, jak i kobiet, starych i młodych. Pewnemu mężczyźnie, który zapytał, skąd siedemdziesięciosześcioletnia kobieta wie cokolwiek o młodych, Dix odpowiedziała: „Mogę zaryzykować stwierdzenie, że wiem tyle samo o młodych, co o wszystkim na ziemi. Skąd? Oni mówią mi w swoich listach” (Kane 284).

Nierzadko Dix wyrażała feministyczne poglądy, podkreślając odpowiedzialność męża za szczęście żony: „Myślę, że główną rzeczą, która jest problemem dla żon, są mężowie” („What’s the Matter”). Równocześnie jednak Dix uznawała miejsce żony w domu i jej zaangażowanie w sprawy dzieci. Twierdziła: „Zdolna do pracy kobieta powinna wstydzić się prosić męża o pomoc w pracach domowych po zakończeniu jego ciężkiego dnia pracy” („Why a Man”). Posunęła się nawet do tego, że winą za przestępczość nieletnich obarczała matkę: „Prawdziwa reformacja musi być wypracowana przez matkę ze sztywnym kręgosłupem i dobrą, silną, prawą ręką” („Mothers Needed”).

Rady Dix przekraczały granice klasowe. Stwierdziła: „Żona prezesa banku jest tak samo zainteresowana utrzymaniem miłości swojego męża, jak żona listonosza jest w utrzymaniu swojej. Gubernator jest tak samo ambitny dla swoich dzieci jak mleczarz. Dostaję tyle samo listów od osób wysoko wykształconych, co od tych, które nigdy nie widziały wnętrza szkoły średniej” (Washburn 2). A ponieważ czasy się zmieniały, Dix starała się, by jej odpowiedzi były aktualne i adekwatne do sytuacji. Weatherspoon opisuje niesamowity wyczyn Dorothy: „Jej życie obejmowało wojnę secesyjną, rekonstrukcję, epokę wiktoriańską, przełom wieków, niespokojne lata dwudzieste, dwie wojny światowe i ich następstwa” (Weatherspoon 10).

Ale wada nieodłączna w zdolności Dorothy do utrzymania tak dużej publiczności leży w naturze kolumny porad jako opłacalne dla obiegu gazety. Dix powiedział swobodnie: „’Wiesz, to miłe, że ci ludzie płacą mi tak, jak płacą. To znaczy dla mnie tak wiele, że mógłbym to robić za darmo” (Kane 301). Mimo to nie można zignorować faktu, że Dix nie robił tego „za darmo”. Do 1916 roku Dix zarabiała ponad 35 000 dolarów rocznie dzięki ogromnej popularności swoich felietonów i relacji z procesów o morderstwo (Weatherspoon 7). Dix zrezygnowała z relacjonowania procesów, które jej zdaniem „głównie budowały nakład gazet Hearsta” (Beasley 4). Nadal jednak prowadziła niezwykle wygodne życie, dekorując swój dom północnoafrykańskimi stolikami do kawy i śpiąc we wspaniałym francuskim łożu (Weatherspoon 9). Bagatelizowała ten sukces, ale bogactwo zgromadzone dzięki sukcesowi jej felietonów nie może zostać zignorowane. Jest to kolejna skaza w naturze kolumny porady: jest współczucie w imię zysku.

Ta wada jest podkreślona podobnie w Miss Lonelyhearts. Lonelyhearts podchodzi do pracy jako felietonista z myślą, że „może to prowadzić do kolumny plotek, a w każdym razie jest zmęczony byciem człowiek noga” (West 32). Nawet Shrike podkreśla charakter kolumny jako opłacalne przedsięwzięcie, kiedy radzi Lonelyhearts do, „Pamiętaj, proszę, że twoja praca jest zwiększenie nakładu naszej gazety. Samobójstwo, to jest tylko rozsądne, aby myśleć, musi pokonać ten cel” (West 18). Aby podejść do wrażliwej i emocjonalnej koncepcji, jak samobójstwo z bezdusznej perspektywy zysku jest dowodem na to, jak połączenie zysku z porad i współczucia wypacza go. Podczas gdy Dix nigdy nie podeszła do swoich kolumn z myślą o pieniądzach, ta nieodłączna wada charakteru kolumny porad jest nadal nieunikniona.

Podczas badania kolumn Dix ujawnia składniki jej sukcesu, to również pokazuje nieuniknione wady, które są nieodłączne w kolumnie porad jako formy dziennikarskiej ekspresji. Porównując te wady do upadku Miss Lonelyhearts w noweli Westa, staje się jasne, że sukces Dix jest naprawdę ze względu na jej zdolność do radzenia sobie z tymi wadami w jej dziennikarskiej formie z opanowaniem i kontrolą. Nawet babcia kolumny porad nie mogła uciec przed wadami tej formy wypowiedzi, co tym bardziej uświadamia, że wady te wciąż mają zdolność do padania ofiarą felietonistów w dzisiejszych czasach.

Works Cited

Abramson, Phyllip Leslie. „Dorothy Dix” Sob Sister Journalism. Westport: Greenwood Publishing Group, Inc. 38-40.

Beasley, Maurine H. „Elizabeth M. Gilmer as Dorothy Dix: A Woman Journalist Rewrites the Myth of the Southern Lady”. The Kolekcja Dorothy Dix. 27

września 1991 roku. 28 października 2006.

Dix, Dorothy. „Public Ledger Announcement.” Felix G. Woodward Digital Library. Austin Peay State University. 2006. 15 listopada 2006.

<http://digital-library.apsu.edu>.

—. „Dorothy Dix.” „Child Bride Tragic Figure.” Kolekcja Dorothy Dix. Felix G. Woodward Biblioteka. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Dorothy Dix.” „Matki Potrzebne w domach.” Kolekcja Dorothy Dix. Felix G. Woodward Biblioteka. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Dorothy Dix.” „What Sort of Love Lasts?” Kolekcja Dorothy Dix. Felix G. Woodward Biblioteka. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Skrzynka na listy Dorothy Dix.” „Dlaczego mężczyzna jest usprawiedliwiony w odmowie poślubienia dziewczyny, która oczekuje od niego pomocy w pracach domowych”. Dorothy Dix Collection. Felix G. Woodward Biblioteka. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Skrzynka na listy Dorothy Dix”. „Wdowy, Które Są Niezależne Bogate Popełniają Poważny Błąd Pędząc Do Małżeństwa Z Mężczyznami, O Których Wiedzą, Że Mają Złe Cechy – Więc Nie Rób Tego”.

Kolekcja Dorothy Dix. Felix G. Woodward Library. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Skrzynka na listy Dorothy Dix”. „Młode dziewczęta muszą się wiele nauczyć na temat właściwego decorum, zwłaszcza gdy chodzi o chłopców, i to do tych ostatnich należy, aby im o tym powiedzieć”. Dorothy Dix

Kolekcja. Felix G. Woodward Library. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Dorothy Dix Talks.” „Patrząc na pracę gospodyni domowej z perspektywy kobiety. Public Ledger Company. 1926. Dorothy Dix Collection. Felix G. Woodward Library. Austin Peay State University:

Clarksville, Tennessee.

—. „Dorothy Dix Talks.” „What’s the Matter with Wives!” Public Ledger Company. 1926. Dorothy Dix Collection. Felix G. Woodward Library. Austin Peay State University: Clarksville, Tennessee.

—. „Dyktaty panny Dix dla szczęśliwego życia”. The Dorothy Dix Collection. Austin Peay State University. <http://library.apsu.edu/dix/happy.htm>.

—. „The Reason Men Do Not Marry.” The New York Times. 14 Feb. 1904: 29. Proquest Historical Newspapers. Falvey Memorial Library, Villanova, PA. 10 października. <http://proquest.umi.com>.

Kane, Hartnett T. Dear Dorothy Dix: The Story of a Compassionate Woman. New York: Doubleday & Company, Inc, 1952.

Kane, Hartnett T. and Ella Bentley Arthur. „Dorothy Dix, Common Sense Philosopher”. The Quill: A Magazine for Journalists. Jan. 1953: 6-7, 17. Felix G. Woodward Digital Library. Austin Peay State

University. 2006. 15 listopada 2006. <http://digital-library.apsu.edu>.

Kanervo, Ellen, Ted Jones, and Jeff White. „One Hundred Years of Advice: An Analysis of the Style and Content of Dear Abby and Dorothy Dix.” The Dorothy Dix Collection. 27 września 1991. 28

października 2006.

Washburn, Beatrice. „Czy istnieje prawdziwa Dorothy Dix?”. Everybody’s Magazine. Oct. 1925: 19-25. Felix G. Woodward Digital Library. Austin Peay State University. 2006. 15 listopada 2006.

< http://digital-library.apsu.edu>.

Weatherspoon, Eloise. „Beloved Consolation: The Life of Dorothy Dix.” The Dorothy Dix Collection. 27 września 1991. 28 października 2006.

West, Nathaniel. „Miss Lonelyhearts.” Miss Lonelyhearts & The Day of the Locust. New York: New Directions Publishing Corp., 1962. 1-58.

Podziękowania:

Inga Filippo, szef działu cyrkulacji i rezerw w Austin Peay State University za łaskawe skopiowanie kolumn Dorothy Dix i wysłanie ich do Villanova.

Artykuły zostały otrzymane jako kopie wycinków z gazet z Kolekcji Dorothy Dix w Austin Peay University. Nie wszystkie artykuły zawierały daty lub publikacje. Wszystkie dostępne informacje są podane.

.