publications

8 Reasons Eminem’s Popularity is a Disaster for Women
By Jackson Katz

Copyright 2002

„I loved (8 Mile)…probably one of the best movies I’ve seen in years. A jestem chłopcem z farmy z Upstate New York ze słabością do Jamesa Taylora… Czy Eminem został wybielony, zrobiony tak, aby być bardziej sympatycznym niż jego reputacja homofoba, mizogina, ogólnie nielubianego wykonawcy, który wylewa swoje obraźliwe teksty na falach radiowych? Prawdopodobnie. (podkreślenie dodane) Ale to film o nadziei…” – Craig Wilson, USA Today
„Nałóż Anthrax na Tampax i policzkuj, aż nie wytrzymasz”. – Eminem, „Superman”

Kochaj go lub nienawidź, Eminem jest bezsprzecznie imponującym graczem kulturowym. Jest artystą wszechstronnie utalentowanym: szalenie pomysłowy autor tekstów rapowych, charyzmatyczny wykonawca, a obecnie skuteczny aktor (w zasadzie grający heroizowaną wersję samego siebie).

Kwestią sporną jest natura sztuki i wizerunku Eminema oraz jego znaczenie. Jedna rzecz jest pewna: został on przyjęty przez kulturowy mainstream w sposób, który jest bezprecedensowy dla rapera. Oczywiście ma to wiele (wszystko?) wspólnego z jego bielą, a krytyka Eminema zazwyczaj koncentrowała się na rasowej polityce jego początkowego rozgłosu, a obecnie na wyżynach popkulturowej sławy. Istnieją jednak inne analizy, które dopiero zaczynają przyćmiewać blask tej tworzącej się legendy XXI wieku. Na przykład, jednym z niepokojących sposobów rozumienia popularności Eminema jest to, że osiągnął on sukces nie pomimo swoich zjadliwych mizoginicznych i homofobicznych wypowiedzi – jak twierdzi wielu krytyków – ale po części dzięki nim. Jak dowodził Richard Goldstein w świetnym artykule w Village Voice, wielu męskich (i niektórych żeńskich) fanów Eminema czerpie „winną przyjemność” z utożsamiania się z agresorem. W tym sensie sukces Eminema mówi nam coś o nas samych – coś, co wielu postępowych, feministycznych, egalitarnych i nieagresywnych ludzi w tej erze białych mężczyzn uważa za przygnębiające.

Eminem był celem protestów aktywistów gejowskich i lesbijskich, którzy sprzeciwiają się jego lirycznemu poparciu dla przemocy wobec nich. Inni geje przyjęli go pomimo tego (przede wszystkim, i kontrowersyjnie, Elton John). Homofobia Eminema nie jest jednak tylko kwestią konkretnych tekstów. Jest to raczej centralny element jego wizerunku twardego, białego faceta. Przy całej swojej zachwalanej „szczerości” i domniemanej wrażliwości, mizantropijnie karykaturalna persona „Slim Shady”, za którą ukrywa się Marshall Mathers, wymaga (przynajmniej publicznie) oczyszczenia ze wszystkiego, co może być kojarzone z kobiecością. Stąd też słyszymy od Eminema (i Dr. Dre) nieprzerwany strumień „bitch-slapping” – mizoginii przeplatanej antygejowskimi inwektywami, a wszystko to w służbie ustanowienia ich „twardości”. Ironia polega oczywiście na tym, że ta hipermęska pozerka – tak lekceważąca dla kobiet – wytwarza homoerotyczne napięcia w wewnętrznym sanktuarium hiphopowej męskości, co następnie wymaga od Eminema i Dre (oraz innych gangsta raperów) werbalnego zademonstrowania swojej heteroseksualności poprzez atakowanie gejów. Jest to żenująco przewidywalny proces.

Niestety, hollywoodzcy mitotwórcy Brian Grazer, Scott Silver i Curtis Hanson (producent, scenarzysta i reżyser, odpowiednio, 8 Mili) tak zniekształcili historię Eminema w pogoni za kasową chwałą, że minie sporo czasu, zanim niektórzy z jego bardziej niewinnych fanów – w tym wiele kobiet – lepiej zrozumieją, kogo i co reprezentuje ten artysta. Kulturowe „znaczenia” Eminema z pewnością będą przedmiotem debaty jeszcze przez wiele lat. Nie ma uczciwego sposobu, aby ostatecznie przewidzieć, jaki kierunek przybierze ta debata.

Jak dotąd jednak, narodowa rozmowa o Eminemie toczy się na warunkach rozentuzjazmowanych krytyków, fleszy przemysłu płytowego i filmowego oraz laickich proroków kulturowego Zeitgeist, z których wszyscy bezustannie i bezwstydnie hołubili „hip-hopowego Elvisa” przez ostatnie kilka lat. Przyznajcie im rację. Odnieśli wielki sukces – Eminem jest teraz pełnoprawnym fenomenem kulturowym i globalną krową z pieniędzmi. Otwartym sekretem jest jednak to, że aby do tego doszło, wielu ludzi musiało zaprzeczać lub być nieświadomie rewizjonistami – zwłaszcza jeśli chodzi o wsteczną i obraźliwą politykę Eminema dotyczącą płci i seksualności.

Czas rozszerzyć warunki debaty. Czas zaoferować jakąś przeciwwagę dla mitologizujących zniekształceń z działu PR Eminem, Inc. Jeśli Eminem jest artystą, którego twórczość zawiera wiele warstw znaczeniowych, to nadszedł czas, aby przyjrzeć się głębiej niektórym z nich. W szczególności, nadszedł czas, aby rozważyć z szeroko otwartymi oczami niektóre z potencjalnie przerażających skutków tej sztuki w świecie już wypełnionym mizoginicznymi i brutalnymi mężczyznami.

W tym celu, i w duchu Lose Yourself, aby podjąć ten jeden strzał teraz, a nie z historycznego dystansu, co następuje, to 8 argumentów oferowanych jako dowód, że mega-popularność Eminema jest nie tylko niepokojąca, ale jest w rzeczywistości katastrofą dla wszystkich kobiet (i tych, które się o nie troszczą):

1. Teksty Eminema pomagają znieczulić chłopców i mężczyzn na ból i cierpienie dziewcząt i kobiet.

Fani Eminema twierdzą, że jego teksty o maltretowaniu, gwałceniu, torturowaniu i mordowaniu kobiet nie powinny być brane dosłownie. „To, że słuchamy tej muzyki nie oznacza, że wyjdziemy i będziemy molestować, gwałcić i mordować kobiety. Wiemy, że to tylko piosenka”. Ale przemyślani krytycy Eminema nie wysuwają argumentu, że niebezpieczeństwo jego tekstów (i tekstów innych artystów, w tym afroamerykańskich artystów rapowych) leży w możliwości, że jakiś niezrównoważony młody człowiek wyjdzie i naśladuje w prawdziwym życiu to, o czym artysta rapuje. Chociaż jest to możliwe, jest to wysoce nieprawdopodobne.

Raczej, jednym z najbardziej szkodliwych aspektów brutalnej mizoginii i homofobii Eminema jest to, jak normalna i rzeczowa wydaje się ta przemoc. Rapowanie i żartowanie z przestępstw seksualnych skutkuje znieczuleniem ludzi na prawdziwy ból i traumę ofiar oraz ich bliskich. Proces odwrażliwiania na przemoc poprzez wielokrotną ekspozycję w mediach jest badany od dziesięcioleci. Wśród efektów: wykazano, że młodzi mężczyźni, którzy oglądali/słuchali nadmiernej ilości fabularyzowanych portretów przemocy mężczyzn wobec kobiet w mediach głównego nurtu i pornografii, są bardziej bezduszni wobec ofiar, mniej skłonni uwierzyć w ich relacje o wiktymizacji, bardziej skłonni uwierzyć, że „same się o to prosiły” i mniej skłonni do interwencji w przypadkach „prawdziwej” przemocy.

Nie zapominajmy, że kultura, w której Eminem stał się wielką gwiazdą, znajduje się w samym środku trwającego kryzysu przemocy mężczyzn wobec kobiet. W Stanach Zjednoczonych wskaźniki gwałtów, napaści seksualnych, pobić, przemocy w związkach nastolatków i prześladowań są szokująco wysokie od dziesięcioleci, znacznie przekraczając wskaźniki w porównywalnych społeczeństwach zachodnich. Niestety, miliony amerykańskich dziewcząt i kobiet zostały zaatakowane przez amerykańskich chłopców i mężczyzn. Tysiące gejów każdego roku jest besztanych i nękanych przez młodych mężczyzn. Dla tych ofiar nie jest to akademicka debata na temat różnic między sztuką dosłowną a satyryczną. To uderza bliżej domu.

2. Dziewczęta są zachęcane do pociągania chłopców i mężczyzn, którzy nie szanują kobiet.

To, co zaczęło się jako niepewny taniec, stało się namiętnym uściskiem. Po początkowym wyrażeniu „wątpliwości” co do obecności nienawidzącego kobiet rapera, magazyny z przeważającą liczbą młodych czytelniczek, takie jak Cosmogirl i Teen People, teraz regularnie umieszczają „Em” na swoich okładkach, upozowanego na symbol seksu, jako obiekt heteroseksualnego kobiecego pożądania. Nie jest to po prostu najnowszy przykład machiny tworzenia gwiazd przez mass media, które konstruują „złego chłopca” jako niebezpiecznie pożądanego przez kobiety. To wysyła do dziewczyn potężny przekaz, który brzmi mniej więcej tak: on tak naprawdę cię nie nienawidzi i nie szanuje. W rzeczywistości on cię kocha. On jest po prostu niezrozumiany. To hip-hopowa wersja Pięknej i Bestii. Wiesz, że pod tą gruboskórną powłoką, między wierszami tych paskudnych tekstów, kryje się czułe serce, które zostało zranione, dobry człowiek, który po prostu potrzebuje więcej miłości i zrozumienia.

To jest mit, którym maltretowane kobiety są karmione od wieków! Że to ona jest odpowiedzialna za jego przemoc, że gdyby tylko bardziej go kochała, jego przemoc by się skończyła. Jest to jeden z najbardziej szkodliwych mitów na temat sprawców przemocy i jedna z najbardziej niepokojących cech popularności Eminema wśród dziewcząt. Pamiętajmy, że Eminem to ten sam „uroczy” raper, który napisał mrożącą krew w żyłach piosenkę („Kim”) o zamordowaniu swojej żony (której prawdziwe imię brzmi Kim) i włożeniu jej ciała do bagażnika swojego samochodu, przeplataną miłosnymi odniesieniami do ich córki Hallie (ich prawdziwa córka ma na imię Hallie). To jest ten sam „uroczy” facet, który gniewnie rapuje o łapaniu chorób od „dziwek”. („Drips”) To ten sam „uroczy” człowiek, który nieustannie wylewa potoki słownej agresji na kobiety, mimo że jest tak wrażliwy na potencjalnie raniącą moc słów, że słynnie odmawia używania „n-słowa”. Dlaczego to nie jest w porządku dla białego rapera, aby dissować „czarnuchów”, ale to jest w porządku dla mężczyzny, aby wyrazić pogardę dla „suk” i „ho’s.

Jego łatwowierne fanki kontrują: on naprawdę nie nienawidzi kobiet. Jak mógłby? On kocha swoją córkę! Dla obrońców maltretowanych kobiet jest to jeden z najbardziej frustrujących aspektów popularności Eminema. Jego obrońcy – w tym kobiety – będą wypowiadać niektóre z najbardziej zdyskredytowanych mitów na temat maltretujących mężczyzn, tak jakby mieli specjalne rozeznanie! Newsflash dla fanek Eminema: „On kocha swoją córkę” jest jedną z najbardziej przewidywalnych wymówek, jakie podają sprawcy przemocy, błagając o kolejną szansę. Faktem jest, że większość sprawców przemocy nie jest jednowymiarowymi ogrami. Nadużywający mężczyźni często kochają kobiety, nad którymi się znęcają. I nie zapominajmy, że kiedy Eminem znęca się werbalnie nad swoją żoną/byłą żoną w swoich tekstach, znęca się werbalnie nad matką swojej córki – a przez to nad swoją córką.

3. Jego popularność wśród dziewcząt wysyła niebezpieczną wiadomość do chłopców i mężczyzn.

Chłopcy i młodzi mężczyźni od dawna wyrażają frustrację z powodu tego, że dziewczyny i młode kobiety mówią, że pociągają je mili faceci, ale najpopularniejsze dziewczyny często kończą z pogardliwymi twardzielami, którzy traktują je jak brud. Wszyscy wiemy, że heteroseksualni młodzi chłopcy wiecznie walczą o to, czego pragną dziewczyny. Do czego mają dojść, skoro 53% widowni 8 Mili w weekend otwarcia stanowiły kobiety?

Co mają zrobić mężczyźni z felietonistką New York Timesa Maureen Dowd, kiedy bezkrytycznie pisze, że „gagatek” jej przyjaciółek z pokolenia Baby Boomer „ukradkiem podkochuje się” w 30-letnim raperze, którego teksty dosłownie ociekają pogardą dla kobiet? (Jeśli zaprzeczasz lub po prostu nie chcesz uwierzyć, że jego teksty są poniżające dla kobiet, odrób swoją pracę domową – ściągnij jego teksty). Że dziewczyny chcą być traktowane z godnością i szacunkiem? Albo że najszybszą drogą do popularności wśród nich jest bycie werbalnie i emocjonalnie okrutnym, że pozerstwo „złego chłopca” jest zwycięską strategią, aby zaimponować naiwnym (i nienawidzącym siebie) dziewczynom? Z pewnością większość żeńskich fanek Eminema nie chciałaby wysyłać takiej wiadomości do swoich męskich rówieśników – ale tak jest.

Chłopcy, którzy uważnie słuchali rzeczywistych tekstów Eminema – nie tylko przebojowych piosenek czy odkażonej ścieżki dźwiękowej do filmów – wiedzą, że większość szanujących się dziewcząt, które są świadome głębi seksizmu naszej kultury, jest odpychana przez mizoginię Eminema i przygnębiona jego popularnością. Niestety, wiele z tych dziewcząt milczy, bojąc się, że zostaną naznaczone jako „niefajne”, ponieważ „nie rozumieją” artysty, który rzekomo jest głosem ich pokolenia.

Są kobiety, które lubią Eminema, ponieważ (jak twierdzą) jest on złożony i niełatwy do poznania; twierdziłyby, że redukcjonizmem jest określanie jego sztuki jako seksistowskiej. Ale to na nich spoczywa ciężar wykazania, w jaki sposób – w kulturze, w której tak wielu mężczyzn molestuje seksualnie, gwałci i bije kobiety – możliwe jest pogodzenie troski o fizyczne, seksualne i emocjonalne dobro kobiet z podziwem dla męskiego artysty, którego teksty konsekwentnie przedstawiają kobiety w pogardliwy i seksualnie poniżający sposób.

Dziewczyny i kobiety, nawet te, które zostały wkupione w kult Eminema, chcą być traktowane z szacunkiem. Z pewnością nie chcą być fizycznie lub seksualnie atakowane przez mężczyzn. Nie chcą być poniżane seksualnie przez lekceważących i aroganckich mężczyzn. Ale nie mogą mieć tego w obie strony. Nie mogą głosić swojej atrakcyjności do mężczyzny, który wzbogacił się na werbalnym obrażaniu i metaforycznym gwałceniu kobiet, a jednocześnie oczekiwać, że młodzi mężczyźni będą traktować je z godnością.

4. Rasistowska fabuła wokół Eminema utrwala rasistowski mit, że „modni” biali faceci to ci, którzy najdokładniej naśladują seksistowskie przekonania i hipermęskie pozy niektórych Czarnych mężczyzn.

Eminem jest popularny wśród białej publiczności w dużej mierze dlatego, że afroamerykańska ikona gangsta rapu Dr. Dre i inni hardcore’owi czarni raperzy z „wiarygodnością ulicy” nadali mu płaszcz prawowitości. Dre jest mentorem i producentem Eminema, sygnalizując czarnej publiczności, że w przeciwieństwie do Vanilla Ice’a – użytecznego obiektu drwin sprzed dekady – ten biały chłopiec jest prawdziwy. To, co umyka w tej historii to fakt, że Dr. Dre sam jest jedną z najbardziej mizoginicznych i homofobicznych postaci w historii muzyki rap. Wyprodukował i wykonał jedne z najbardziej poniżających piosenek o kobietach w tej erze. (np. „Bitches Ain’t Shit”)

Innymi słowy, Eminem i Dre modelują perwersyjny rodzaj międzyrasowej solidarności, która odbywa się kosztem kobiet. To stara i wyświechtana historia: seksizm daje mężczyznom sposób na sprzymierzenie się ponad podziałami rasowymi i klasowymi. Afroamerykanie, którzy cieszą się, że Eminem zdobywa dla rapu jeszcze większą legitymizację w białej Ameryce, mogą chcieć rozważyć, że biały artysta tej ery, najbardziej identyfikowany jako most do czarnej kultury, zbudował ten most na oczernianiu i podkopywaniu czarnych kobiet – i wszystkich kobiet.

5. Osobista trajektoria Eminema – czy to tak zwana „prawdziwa” historia, czy też wyraźnie sfabularyzowana wersja w 8 Mili – utrwala szkodliwą mitologię o nadużywających mężczyznach.

Fani Eminema lubią przypisywać mu współczującą i klasyczną rolę upośledzonego, niedorosłego chłopca. Ale Marshall Mathers, jeśli kiedykolwiek był niedorozwinięty, już dawno przeszedł do roli tyrana. W przeciwieństwie do większości łobuzów po tej stronie prawicowego radia, jednak, ma bardzo duży mikrofon (a teraz obecność na ekranie).

Można uzyskać ważny wgląd w jeden kluczowy aspekt Eminema persona studiując zarówno zachowanie mężczyzn, którzy batter i ludzi odpowiedzi na nich. Człowiek, który jest lansowany jako jeden z emblematycznych artystów tej ery, dzieli wiele cech charakteru z mężczyznami, którzy się biją. Jednym z rażących podobieństw jest folklor, który Mathers aktywnie tworzył na temat swojego słynnego trudnego dzieciństwa. Narcystyczni sprawcy przemocy często przedstawiają siebie jako prawdziwe ofiary. To im powinniśmy współczuć – nie ich ofiarom (lub ofiarom/celom ich lirycznej agresji).

Powszechnie wiadomo, że wielu fanów Eminema, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, odwołuje się do jego obraźliwego życia rodzinnego, aby wyjaśnić i zracjonalizować jego gniew. Ale nie jest tak dobrze znane, że doradcy interwencyjni słyszą to usprawiedliwienie każdego dnia od mężczyzn, którzy są w programach sądowych za bicie swoich dziewczyn i żon. „Miałem trudne dzieciństwo. Mam prawo być zły”, albo „To ona była prawdziwym agresorem. Naciskała na mnie, a ja po prostu zareagowałem”. Typowa odpowiedź doradców: „To, że byłeś/aś wykorzystywany/a w dzieciństwie nie jest w porządku. Zasługujesz na naszą empatię i wsparcie. Ale nie masz prawa przekazywać swojego bólu innym ludziom.”

6. Sukces Eminema wyzwolił potok obwiniania matki.

Jednym z elementów historii Eminema, o którym wszyscy jego fani wiedzą, jest to, że on i jego matka nie dogadują się. Wielu ludzi psychoanalizuje go z dystansu i twierdzi, że jego problemy z kobietami wynikają z jego burzliwych relacji z matką. Może to być prawdą, a może nie, ale jest to wymówka, którą agresywni mężczyźni często usprawiedliwiają swoje zachowanie. Jak zauważa Lundy Bancroft w swojej książce Why Does He Do That: inside the minds of angry and controlling men, bittersed women themselves sometimes like this explanation, since it makes sense out of the man’s behavior and gives the woman someone safe to be angry at – since getting angry at him always seems to blow up in her face.

It is hard to say what percentage of the Eminem faithful relate to his oft-articulated rage at his mother. Ale rozważcie ten anegdotyczny dowód. Uczestniczyłem w koncercie Eminema w południowej Kalifornii podczas trasy „Anger Management” kilka lat temu. W pewnym momencie Eminem wyrwał ciąg gniewnych wyrażeń na temat swojej matki, (coś w stylu „F-you, suko!”) po czym spory przekrój 18,000 osobowego tłumu przyłączył się do gwałtownego skandowania powtarzającego słowną agresję wobec pani Mathers (i bez wątpienia innych matek przez rozszerzenie.)

Dlaczego ten aspekt fenomenu Eminema jest takim powodem do niepokoju? Nikt nie odmawia Eminemowi, ani nikomu innemu, prawa do posiadania problemów – w tym w niektórych przypadkach bycia bardzo złym na swoje matki. Ale to nie jest wielkie rozciągnięcie, aby zobaczyć, że gniew Eminema może być łatwo uogólniony na wszystkie kobiety – dziesiątki milionów z nich są matkami – i używany jako kolejna przesłanka dla głęboko utrzymywanego mizoginizmu niektórych mężczyzn.

Rozważając korzenie Eminema (i jego matki) na ekonomicznych marginesach „białych śmieci” Detroit, klasa jest również krytycznym czynnikiem tutaj. Biedne kobiety – zwłaszcza biedne kobiety kolorowe – są łatwymi kozłami ofiarnymi dla wielu problemów społecznych. Fani Eminema przypuszczalnie niewiele wiedzą o kontekście, w jakim Debbie Mathers (która jest biała) próbowała wychować swoje dzieci. Czy możemy mieć dla niej trochę współczucia, o które jesteśmy proszeni dla niego? Dlaczego ciągle borykała się z problemami finansowymi? Jak nierówności edukacyjne i brak możliwości zatrudnienia wpłynęły na jej życie, na jej doświadczenia rodzinne, poziom wykształcenia, marzenia, zdolność do bycia dobrym rodzicem? Jak seksizm, jako kobieta, kształtował jej wybory? Jaka była jej historia osobista, w tym historia z mężczyznami? Czy kiedykolwiek była wykorzystywana? Wiemy, że wiele kobiet mających problemy z nadużywaniem substancji rozwija je jako formę samoleczenia przed skutkami traumatycznych przeżyć. Jaki jest związek między rzekomym nadużywaniem substancji przez panią Mathers (przez jej syna) i jakąkolwiek historią wiktymizacji, którą mogła mieć?

Ponadto, jeśli ojciec Eminema opuścił go i rodzinę, gdy Marshall był młody, dlaczego tak wiele słownej agresji Eminema jest skierowanej na jego matkę i na kobiety? Jeśli kupisz argument, że mizoginia Eminema bierze się z jego problemów z matką, to biorąc pod uwagę zachowanie jego ojca, dlaczego nie ma on ogromnego problemu z mężczyznami? (Podpowiedź: odpowiedź ma związek z SEKSIZMEM.) Łatwo jest winić samotne matki zmagające się z problemami za ich niedociągnięcia; prawicowi politycy robią to od dziesięcioleci. Bardziej przemyślane podejście dążyłoby do zrozumienia ich trudnej sytuacji i choć takie zrozumienie nie usprawiedliwiałoby obraźliwego zachowania (jeśli Eminem rzeczywiście tego doświadczył), to nadałoby mu bardzo potrzebny kontekst. Niestety, ten kontekst jest wyraźnie nieobecny w większości dyskursów politycznych – i w 8 Milach.

7. Eminem podniósł do rangi sztuki praktykę werbalnego znęcania się i poniżania ludzi (zwłaszcza kobiet i gejów), a następnie twierdzenia, że „ja tylko żartowałem.”

W rzeczywistości wielu fanów Eminema będzie twierdzić, że jego persona Slim Shady – lub każdy z jego paskudnych antykobiecych tekstów – to tylko gra. Na bardziej wyrafinowanym poziomie, obrońcy Eminema – w tym wielu wybitnych krytyków muzycznych – lubią twierdzić, że jego ironiczny dowcip i mroczne poczucie humoru gubią się w oczach wielu jego krytyków, którzy rzekomo „nie rozumieją tego”. To właśnie wmawia się jego przeważnie młodym fanom: że niektórzy ludzie nie lubią sympatycznego „Em’a”, ponieważ nie rozumieją go, jego postaci, którą stworzył, jego oburzająco transgresyjnego humoru. W porównaniu, jego fani są powiedział, aby być znacznie bardziej hip, ponieważ są one w na żart.

Jeden sposób, że nie-fani mogą odpowiedzieć na to jest przez powiedzenie „We get it, alright. Rozumiemy, że teksty piosenek zazwyczaj nie powinny być brane dosłownie. I myślimy, że mamy dobre poczucie humoru. Po prostu nie uważamy, że to zabawne, żeby mężczyźni żartowali agresywnie z mordowania i gwałcenia kobiet oraz atakowania gejów i lesbijek. Tak samo jak nie uważamy za zabawne, że biali ludzie robią rasistowskie żarty kosztem ludzi kolorowych. Ten rodzaj „nienawistnego humoru” nie jest tylko nieszkodliwą zabawą – bez względu na to, jak mądre są teksty.

Miliony amerykańskich dziewcząt i kobiet są napadane przez mężczyzn każdego roku. Według amerykańskiego chirurga generalnego, bicie jest główną przyczyną obrażeń u kobiet. W ostatnich latach coraz częściej mówi się o alarmującym rozpowszechnieniu przemocy w związkach nastolatków; jedno z ostatnich badań krajowych wykazało, że 20% nastoletnich dziewcząt doświadcza jakiejś formy przemocy fizycznej lub seksualnej ze strony mężczyzn lub chłopców. Gay-bashing jest poważnym problemem w całym kraju. Teksty muzyczne i inne formy sztuki mogą albo w jakiś sposób naświetlać te problemy, albo cynicznie je wykorzystywać. Eminem jest prawdopodobnie jedną z głównych sił w tej drugiej kategorii. Przykro nam, jeśli nie uważamy tego za zabawne.”

8. Wizerunek buntownika Eminema przesłania fakt, że seksizm i przemoc mężczyzn wobec kobiet utrwala ustaloną męską władzę – to nie jest buntownicze.

Eminem został umiejętnie wprowadzony na rynek jako „buntownik”, z którym wielu młodych ludzi – zwłaszcza białych chłopców – może się utożsamić. Ale przeciwko czemu dokładnie się buntuje? Potężnym kobietom, które uciskają słabych i bezbronnych mężczyzn? Wszechmocnym gejom i lesbijkom, które czynią z życia heteroseksualnych ludzi piekło? Mizoginia i homofobia Eminema, dalekie od bycia „buntowniczymi”, są w rzeczywistości niezwykle tradycyjne i konserwatywne. Jako biały heteroseksualny mężczyzna w kulturze hip-hopowej, Marshall Mathers byłby właściwie o wiele większym buntownikiem, gdyby rapował o wspieraniu równouprawnienia kobiet i przyjmowaniu praw obywatelskich gejów i lesbijek. Zamiast tego jest buntownikiem tylko w bardzo wąskim znaczeniu tego słowa. Ponieważ obraża wielu rodziców, dzieci mogą „buntować się” przeciwko życzeniom rodziców słuchając go, kupując jego płyty, itp. Ironia polega na tym, że kupując w sprytny akt „złego chłopca” Eminema, są one po prostu posłusznymi, przewidywalnymi konsumentami. („Jeśli chcesz wyrazić swoją buntowniczą stronę, mamy dla ciebie odpowiedni produkt! The Marshall Mathers LP! Chodź po swojego Slim Shady’ego!”). To bunt jako towar, który można kupić.

Ale jeśli skupisz się na treści jego tekstów, „bunt” jest pusty. Kontekst jest wszystkim. Jeśli jesteś „buntownikiem”, to ma znaczenie kim jesteś i przeciwko czemu się buntujesz. KKK też są buntownikami. Chwalą się tym przez cały czas. Wywieszają konfederacką (rebeliancką) flagę. Ale większość komentatorów kultury nie przytaknęłaby z aprobatą KKK jako modelowi młodzieńczego buntu dla amerykańskiej młodzieży, ponieważ treść tego, za czym się opowiadają, jest tak odrażająca. (A Eminem zostałby usunięty z playlist MTV i natychmiast straciłby kontrakt płytowy, gdyby odwrócił swoją liryczną agresję od kobiet i gejów i zaczął szkalować ludzi kolorowych, Żydów, katolików, itd…) Czy nie jest prawdopodobne, że kiedy „odpowiedzialni” krytycy, dziennikarze i inni artyści rozrywkowi przyjmują Eminema jako „buntownika”, daje im to wgląd w ich własny stłumiony gniew na kobiety, ich własne nieuświadomione lęki związane z homoseksualizmem?

Czy nie jest również prawdopodobne, że po tym, jak Eminem pozował do dziesiątków layoutów czasopism, nosząc na sobie logo korporacji Nike, uważa za zabawne, jak łatwo ludzie kupują dziwaczny pomysł, że jest buntownikiem?

Jackson Katz jest twórcą wielokrotnie nagradzanego filmu edukacyjnego „Tough Guise: Violence, Media, and the Crisis in Masculinity”. Jego nowy film, „Wrestling With Manhood” z Sut Jhally, analizuje genderową i seksualną politykę zawodowego wrestlingu. Więcej informacji można znaleźć na stronie www.mediaed.org

.