As we trekard toward another Hall of Fame vote, there will be lots of eyes on Andruw Jones’ vote percentage. Była gwiazda Braves, która również zatrzymała się w Dodgers, Rangers, White Sox i Yankees, jest na karcie do głosowania po raz czwarty. W pierwszych dwóch latach jego udział w głosowaniu wynosił odpowiednio 7,3 i 7,5 procent, a w ostatnich latach wzrósł do 19,4 procent. Możliwe, że uda mu się przebić do 75%, zanim przejdzie przez 10 prób.
Najsilniejszym obszarem dla przypadku, aby umieścić Andruw Jones w Hall of Fame byłaby jego wyjątkowa obrona w centrum pola. Stosunkowo niewielkie wsparcie, jakie otrzymał za to, wydaje się być poza linią w porównaniu do innych wielkich defensywnych wszech czasów. Owszem, jest. Przejdziemy do tego za chwilę.
Wydaje mi się, że głosujący wciąż nie wiedzą, co zrobić z obroną, w ogóle. Trudno kogokolwiek winić, bo ocenianie obrony w baseballu to wciąż tak niedokładna nauka. Rażące błędy są łatwe do zauważenia, ale każdy kto ma przyzwoity baseballowy mózg wie jak bardzo liczy się zasięg i jak ciężko jest to ocenić gołym okiem. Jesteśmy pozostawieni próbując znaleźć, które metryki najlepiej mierzą to, co jest zgodne z testem oka i nawet jeśli zdecydujemy, że statystyka wydaje się dokładna, nie mamy narzędzi, aby cofnąć się i zastosować tę nową statystykę do przeszłości, zwłaszcza im dalej wstecz, gdy wideo staje się coraz bardziej ograniczone.
Jednakże zdarzały się przypadki, w których obrona miała przewagę w głosowaniu na Hall of Fame, zarówno ostatnio, jak i nieco dalej w przeszłości.
Ozzie Smith jest powszechnie uważany za najlepszego defensywnego gracza wszech czasów. Defensywne WAR pokazuje, że tak jest. Obrona jest powodem, dla którego z łatwością wleciał do Hali przy pierwszej próbie (91,7%). Co prawda zaliczył 2,460 trafień i 580 kradzieży, ale w karierze miał .262 trafień i 87 OPS+. Tylko raz uzyskał wynik .300 i tylko cztery razy przekroczył 100 OPS+ (średnia ligowa).
Nie chodzi o to, by oczernić przypadek Smitha w Hall. Najlepszy defensywny gracz w historii powinien się tam znaleźć. Nie jest on jednak sam w obronie, która zwiększa jego szanse.
Brooks Robinson ma o wiele lepszy profil ofensywny, ale grał również na trzeciej bazie, tradycyjnie pozycji, na której oczekuje się, że zapewni wielką ofensywę. W swojej karierze uzyskał wynik .267 i 105 OPS+. Nie osiągnął 3000 trafień i skończył z 268 homerami. W swojej pierwszej próbie otrzymał 92% głosów. To dlatego, że jest powszechnie uważany za najlepszego defensywnego trzeciego bazowego w historii (zgadnijcie, kto zajmuje pierwsze miejsce w całkowitej liczbie biegów strefowych).
Idąc dalej w dół, Bill Mazeroski był wyborem komitetu weteranów. W swojej karierze był zawodnikiem o parametrach .260/.299/.367 (84 OPS+), ale został wybrany dzięki doskonałej obronie na drugiej bazie i swojemu walk-off homerowi z World Series w 1960 roku.
Tacy zawodnicy nie są osamotnieni w otrzymywaniu raczej sporych — nawet jeśli zmiennych — wzmocnień za ich defensywne umiejętności (Joe Tinker, Luis Aparacio i Phil Rizzuto to inni ze starszych pokoleń, którzy przychodzą mi na myśl). Nie mam z tym problemu, ponieważ obrona jest ogromną częścią gry.
Zastanawiam się tylko, gdzie jest ten boost dla Jonesa.
Defensywa
W defensywnym WAR, czy to na Fangraphs czy Baseball-Reference, Jones jest najlepszym outfielderem wszech czasów. W tym ostatnim, wśród wszystkich graczy, jest 22. w historii, za całą gamą pomocników i łapaczy.
Patrząc na defensywne WAR wśród graczy pola środkowego, nie jest naprawdę blisko. Jones prowadzi w stylu blowout (top 13 wymienione tutaj).
Używając „total zone runs” (wyjaśnienie tutaj, ale krótka forma jest taka, że jest to liczba biegów, które gracz był powyżej lub poniżej średniej obrońcy w całej swojej karierze na swojej pozycji), Jones jest drugi w historii za Brooksem Robinsonem, siedząc przed szeroko akceptowanymi wielkimi obrońcami wszech czasów, takimi jak Ozzie Smith, Roberto Clemente i Willie Mays.
Jones prowadził ligę w defensywnej WAR cztery razy, podczas gdy kończył w pierwszej dziesiątce dziewięć razy. Sześć razy prowadził ligę w łącznych biegach strefowych i osiem razy znalazł się w pierwszej dziesiątce. Prowadził center fielders w putouts sześć razy (co również idzie do jego zakresu) i asyst trzy razy (tak, mógł rzucać, też).
Niemal każda zaawansowana metryka na tablicy mówi, że Jones był prawdopodobnie najlepszym defensywnym outfielderem w historii i wśród największych defensywnych graczy w historii.
Rozumiem, że duża część fanów nie uważa tych liczb za znaczące, ponieważ nie dorastaliśmy z nimi. To jest sprawiedliwe i całkowicie zrozumiałe. Co nam pozostało? Test oka i referencje. Wśród wielu innych, Bobby Cox, menedżer Jonesa, który zasłynął w historii, powiedział, że był on najlepszym defensywnym graczem, jakiego kiedykolwiek prowadził, a nawet widział. Działacze sławy Johna Smoltza i Toma Glavine’a również publicznie powiedzieli, że Jones był najlepszym defensywnym graczem, jakiego kiedykolwiek widzieli. Sprawdziłem to z kilkoma skautami i byłymi graczami i odpowiedź była jednolita: Jones był najlepszym defensywnym center fielderem swojego pokolenia, a być może wielu pokoleń.
Zastanawiam się również nad oszustwem testu oka. Jones był tak legendarny zarówno ze względu na jego wyjątkowe skoki na fly balls i jak gładki był w śledzeniu go. To znaczy, jeśli widziałeś tylko garść gier w telewizji w roku z Jonesem w centrum, sprawiał, że wyglądało to tak łatwo, że mogło to zaszkodzić percepcji (kilku skautów i byłych graczy wspomniało o tym). Nie wyglądał, jakby szedł w martwym sprincie, aby zrobić nurkujący chwyt w luce, kiedy inni musieliby to zrobić. Zamiast tego był już daleko przed piłką, na łyżwach pozornie bez wysiłku wykonał rutynowy chwyt. Rutynowe dla Jonesa, ale spektakularne zagranie dla zaledwie świetnego obrońcy w centrum i podwójne lub potrójne dla nawet przeciętnego outfieldera.
Czy powinien zostać ukarany za to, że jest tak dobry w zdobywaniu skoków, że sprawił, że wybitne gry wyglądają na rutynowe? Nie, w rzeczywistości należy mu się pochwała. Widać to w powyższych liczbach i ci, którzy grali i skautowali w jego erze widzieli to z pierwszej ręki. Wiedzieli o tym. To była akceptowana rzeczywistość. Dlatego był automatycznym zdobywcą Złotej Rękawicy przez 10 sezonów z rzędu na wysokiej pozycji.
Nie tylko to, ale Jones ma ofensywne liczby, które powinny zapewnić wzrost, gdy ustalimy, że jest to sprawa przede wszystkim rękawic.
Offense
Jones skończył z 434 home runami w karierze, będąc na północ od 1200 zarówno w biegach jak i RBI. W żadnym wypadku nie są to wybitne wyniki w porównaniu z innymi sluggerami z Hall of Fame, ale jak na gracza z rękawicami na wysokiej pozycji, są one cholernie imponujące. W swojej karierze zanotował 111 OPS+, co pokazuje, że jest ponadprzeciętnym graczem.
Dzięki spadkowi, który pokryjemy za chwilę, Jones nie był kompilatorem. Jego szczyt w ofensywie to miejsce, w którym powinno nastąpić wzmocnienie. Pamiętaj, że mówimy o prawdopodobnie najlepszym defensywnym graczu w baseballu. W latach 1998-2006 Jones trafiał .270/.347/.513 (119 OPS+), zaliczając średnio 31 podwojeń, 35 homerów, 104 RBI, 99 biegów i 12 kradzieży w sezonie. Dziewięć lat takich średnich przy jednoczesnym byciu all-timerem w centrum pola wydaje się być godne Halla.
Siedem razy przekroczył 30 homerów, raz 40 i raz 50. Pięć razy wbił ponad 100 biegów, a cztery razy przekroczył 100 zdobytych biegów.
Nie możemy teraz odejść bez wspomnienia o prawdopodobnym winowajcy Jonesa wiszącego na karcie do głosowania bez poparcia większości.
Drastyczny spadek
Powszechne przekonanie jest takie, że spadek Jonesa zaczął się, gdy pojawił się w obozie Dodgersów, świeżo po podpisaniu wielkiej umowy, z nadwagą i bez formy. W L.A. rzeczywiście sięgnął dna, ale jego umowa trwała tylko dwa lata, a w ostatnim roku gry w Braves zaliczył sezon 222/.311/.413. Jeśli zapętlimy ten sezon 2007 w Atlancie, to w ostatnich sześciu latach Jones notował .214/.314/.420 (92 OPS+), dodając tylko 92 homery po swoim 29-letnim sezonie.
Po średniej 6,1 WAR na sezon w latach 1998-2006, Jones zamieścił 3,0 WAR w 2007 roku, a następnie tylko 1,7 łącznie w pozostałych pięciu latach swojej kariery.
Jestem pewien, że wielu ze starszych pokoleń ma historie o graczach, którzy rozpadli się w ten sposób, ale Jones jest przykładem mojego pokolenia. W ciągu trzech lat Jones przeszedł drogę od gracza kalibru MVP do pośmiewiska. Nigdy w pełni się nie pozbierał, nawet jeśli zaliczył kilka produktywnych, siłowych sezonów u schyłku kariery.
Zastanawiam się, jak bardzo ten drastyczny upadek wpływa na głosowanie. Nie powinno, moim zdaniem. Głosowanie w Hall of Fame powinno opierać się na całościowym obrazie, a niski procent dla Jonesa sprawia wrażenie, jakby mniejsza, ostatnia część jego kariery ważyła więcej.
Jest to jednak czynnik, nawet jeśli patrzy się na całość obrazu.
Dzięki temu spadkowi, Jones ma dwie liczby, które wydają się odstraszać niektórych wyborców. Po pierwsze, jego średnia kariery na poziomie .254 jest dość niska jak na standardy Hall. Nawet Ozzie Smith bije go tutaj na głowę. Jones nie osiągnął 2000 trafień, kończąc z wynikiem 1933. Nie było to dyskwalifikujące dla innych, ale jest to niska liczba i czasami głosujący muszą widzieć takie rzeczy jak przynajmniej „2” na początku czterocyfrowej liczby trafień w karierze.
Dzięki ponownemu spadkowi, Jones znajduje się nieco poniżej standardu Hall of Fame dla JAWS i WAR, chociaż dla szczytowej wartości WAR („WAR7”, która bierze pod uwagę siedem najlepszych sezonów WAR), jest powyżej standardu i wyprzedza tylko Maysa, Ty Cobba, Mike’a Trouta(!), Mickey’a Mantle’a, Trisa Speakera, Kena Griffeya Jr, Joe DiMaggio i Duke’a Snidera.
Przypadek
Andruw Jones był prawdopodobnie najlepszym defensywnym center fielderem wszech czasów, który miał świetny ofensywny szczyt. Miał również drastyczny spadek, który oznaczał, że nie osiągnął ustalonego standardu w Hall of Fame w zakresie średniej battingu i kilku kluczowych statystyk liczenia.
Zważywszy na to, że jest to kwestia opinii, nie ma złej odpowiedzi. Dla mnie jest na „tak”. Rozumiem głosy na „nie”. Mam tylko nadzieję, że w jego obronie znajdzie się odpowiedni kontekst.