Na de beruchte vete tussen Drake en Meek Mill waarbij de authenticiteit van de muziek van superster Drake en de herkomst ervan in twijfel werd getrokken, zijn er meerdere rapartiesten geweest die hebben beweerd onafhankelijk te zijn, maar nu worden beschuldigd van manipulatie door de industrie in hun legendarische come up. Voor de gewone hiphopfan is de “come up” een zeer belangrijk deel van de identiteit van de artiest, zo niet het belangrijkste. Mensen worden meestal fan van een artiest als ze zich kunnen identificeren met wat de artiest zegt, en in de hiphop willen de mensen de underdog steunen. De onafhankelijke artiest. De artiest die van niets naar iets is gekomen. De artiest die de mensen hebben gekozen om succesvol te zijn vanwege hun muziek en wie ze zelf zijn. Dit is een zeer merkbare trend in de Hip Hop muziek sinds lange tijd.

Echter, in deze laatste paar jaar veel artiesten lijken te zijn opgedoken uit het houtwerk en zijn gegooid in de schijnwerpers met soms zo weinig als een liedje en kreeg een hele carrière in het proces. Deze artiesten, die meestal beschuldigd worden, zoals Chance the Rapper, Post Malone, Lil Yachty, Trinidad James, Lil pump en natuurlijk Drake, hebben allemaal het label “Industry Plant” opgeplakt gekregen, wat een negatieve bijklank heeft als het ter sprake komt in de rapgemeenschap. De algemene definitie van een industrieplant is een artiest die een groot/Indie label heeft dat zijn beweging steunt, maar zichzelf presenteert als een “home grown start up” label om een pseudo organische aanhang te creëren.

Maar is dit echt een slechte zaak…

Hoewel we enkele artiesten kregen die de industrie steunde en die gewoon kwamen en gingen of gewoon one hit wonders waren, i.iLoveMakonnen, Trinidad James, Raury, etc, hebben we ook een aantal vrij goede artiesten die nu worden hun carrières in twijfel getrokken en muziek bekritiseerd voor het hebben van de industrie invloed op de groei van hun fan-bases en hun verhalende komen. Chance the Rapper kan als voorbeeld voor deze situatie worden gebruikt, omdat Chance eigenlijk geweldige muziek maakt, maar iedereen die aandacht aan de rapcultuur besteedt, kan merken dat zijn aanwezigheid in de mainstream media en zijn fanbase zeer aanzienlijk zijn toegenomen. Dit was zeker niet het geval toen hij zijn eerste of tweede mixtape uitbracht. Zijn naam was zeker in de lucht maar nu is het een begrip geworden en dit is allemaal gebeurd na de release van zijn derde mixtape/album Coloring Book, wat ook zijn eerste project was met een major label backing. Het project verkocht een groot aantal exemplaren en was voorpagina op bijna elke hiphop blog, social media en muziek platform met de hulp van Kanye West die een zeer invloedrijk figuur in de indutrie is en ook de oprichter van platenlabel gigant G.O.O.D (Getting Out Our Dreams) Music. De buzz rond het project was een enorm succes vanwege de invloed van het label en de hoeveelheid supersterren die aan het project verbonden waren, maar aan het eind van de dag schoot de verkoop omhoog vanwege het simpele feit dat Chance the Rapper een geweldig oeuvre afleverde.

Daarom was het uitmuntend…in vergelijking met de meeste andere mainstream-muziek die oké klinkt, maar als je het vaak genoeg speelt, kun je het niet uit je hoofd krijgen. Dit is waar de invloed van het label schadelijk wordt voor de hip-hop cultuur en zijn publiek. Wanneer een middelmatige artiest met steun van een label meer steun krijgt van de fans omdat ze meer gehoord worden door luisteraars die afstemmen op hiphop mediaplatforms die betaald worden door grote platenlabels om bepaalde artiesten waarin ze geïnvesteerd hebben te blijven spelen, en de geweldige artiest die het verdient om in de schijnwerpers te staan, geen aandacht krijgt omdat hij, hoewel hij geweldige inhoud heeft die de fans zouden appreciëren, misschien niet wil of zelfs de middelen heeft om met een groot platenlabel in zee te gaan. Er zijn veel voorbeelden van deze labelinvloeden, niet alleen in de media maar ook in de hiphop radio-industrie, die op instorten staat door de recente officiële toevoeging van streamingdiensten. Traditioneel gezien mogen de radiostations beslissen welke artiesten gedraaid worden en als je naar de hip hop stations luistert, zijn er minstens een stuk of 5 nummers die veel airplay krijgen op alle radiostations. Geloof je me niet? Vraag jezelf eens af wanneer je voor het laatst ‘Rake it Up’ van Nicki Minaj en Yo Gotti op de radio hebt gehoord, toevallig op het moment dat Nicki Minaj’s carrière op dit moment dringend een hit nodig heeft…

Ik zeg alleen dat er veel rook en spiegels in de rapindustrie zijn en je kunt er niet echt zeker van zijn welke artiesten organisch worden voorgetrokken door de invloed van de industrie, omdat ze zoiets zelden zouden toegeven uit angst om hun merk te schaden. Maar één ding is zeker: goede muziek spreekt voor zich. En als deze trend zich voortzet in de rap industrie, zullen de middelmatige artiesten waar zij in investeren uiteindelijk korte carrières hebben omdat de fans gewoon blijven springen op wat hot is, tenzij je een uitzonderlijke artiest hebt zoals Kendrick Lamar of J Cole die beiden lang en dominant zullen blijven omdat de concurrentie gewoon niet op hetzelfde muzikale niveau zit als zij, hoewel hun labels in de media de illusie wekken dat ze dat wel zijn. De oplossing voor dit probleem is er een die zo simpel lijkt dat…laat de mensen gewoon kiezen.