Deze pagina is goedgekeurd door:
Mark F Rabideau
die u van harte welkom heet om bij te dragen.

Voeg vandaag een pagina toe

Oost-Pruisen (Ostpreußen) Genalogie van het Duitse Rijk Wiki Onderwerpen
Aan de slag
Opsporing plaats van herkomst Opsporing Hulpmiddelen voor Duitse Records Opsporingsstrategieën Opsporingsstrategieën Strategieën Record Finder
Grootste Oost-Pruisen (Ostpreussen) Record Types
Church Kerken Burgerlijke stand
Lezen van de akten
Duitse woordenlijst Latijnse Woordenlijst Franse Woordenlijst	Handschrift Talen Feestdagen Script Tutorial
Extra Oost-Pruisen (Ostpreussen) Record Types
Directories Militaire Records Periodicals	Onlne Genealogy Records Town Genealogies
East Pruisen (Ostpreussen) Achtergrond
Gazetteers Geschiedenis Taal en handschrift	Kaarten Websites
Ethniciteit
Mennonieten
Lokaal Onderzoeksbronnen
Archieven &Bibliotheken Sociëteiten Family History Center
Duitsland Record Types
Cemeteries Church Records Civil Registration Court Records Emigration and Immigration Genealogy Displaced Persons Jewish Records Local Records	Manumission Naturalization & Citizenship Newspapers Obituaries Occupations Online Records Town Genealogies Probate Records Religieuze Records School Records
Germany Achtergrond
Biografie Kerkgidsen Kerkgeschiedenis Voormalige Duitse gebieden Funtaire Gewoonten Culturele Gebieden	Handschrift Historische Geografie Jurisdicties Brief Schrijfwijzer Namen Persoon Bedrijven Websites
Adopt-a-wiki-pagina

Voor een beter begrip van de Duitse geschiedenis, bestudeer het artikel Duitsland Geschiedenis.
Oost-Pruisen (Ostpreußen), een voormalige provincie van Pruisen en het 2e & 3e Duitse Keizerrijk (2. und 3. Deutsches Reichs), lag in het uiterste noordoosten van Duitsland (bestond vóór 1945; werd in 1945 opgeheven).

Historisch gezien lag Oost-Pruisen in het centrum van de ontwikkeling van het historische Pruisen. Tot de 16e eeuw werd deze regio bewoond door heidense stammen met een Baltische (Pruisische en Litouwse) etnische achtergrond.

In de 13e eeuw vestigden de ridders van de Duitse Orde van Onze-Lieve-Vrouw zich in de regio om de Pruisen tot het christendom te bekeren. De Teutoonse ridders veroverden de gebieden op de Borussi of Pruisen (een volk dat verwant was aan de Litouwers), verdreven de oorspronkelijke bevolking en stelden het gebied veilig als leengoed voor hun orde.

In de 15e eeuw werden de Teutoonse gebieden, na zijn oorlogen met de Orde, overgenomen door de Poolse koning en kregen ze de naam Koninklijk Pruisen. De Duitse Orde behield de oostelijke delen van Pruisen als vazallanden van Polen. In 1466, bij de Vrede van Thorn (Pools: Toruń), stonden de ridders Pomerelia en Ermland af aan Polen en aanvaardden de Poolse suzereiniteit over de rest van hun domein.

In 1525 nam Grootmeester Albert van Brandenburg, na secularisatie van de Duitse orde, de titel “Hertog van Pruisen” aan, maar bleef onder Poolse suzereiniteit. Het hertogdom werd in 1618 geërfd door de keurvorst van Brandenburg. Frederik Willem, de Grote Keurvorst, die de volledige soevereiniteit over het hertogdom verkreeg bij de Vrede van Oliva (1660). In 1701 liet Frederik III zich als Frederik I te Königsberg (Russisch: Kaliningrad) tot “koning in Pruisen” kronen.

Oost-Pruisen, zoals het oorspronkelijke Pruisen ging heten, deelde zijn geschiedenis met het Koninkrijk Pruisen van 1701 tot 1945. Het bleef het bolwerk van de Pruisische landeigenaren en militaire aristocratie – de Junkers – wier immense landgoederen een groot deel van de provincie in beslag namen.

In 1772 annexeerde koning Friedrich II West-Pruisen (Westpreußen), zonder het gebied Danzig, van het Koninkrijk Polen, en verenigde het met het hertogdom Pruisen (waarbij de regio de naam Oost-Pruisen kreeg). In 1793 annexeerde koning Friedrich Wilhelm II de gebieden rond Danzig en Thorn. In 1793 en 1795 werden grotere gebieden van Polen toegevoegd, die werden georganiseerd in de provincies Zuid-Pruisen (Südpreußen) en Nieuw-Oost-Pruisen (Neu-Ostpreußen).

Het grondgebied van Oost-Pruisen was dunbevolkt en in de zuidelijke regio’s gekoloniseerd door de Duitsers en de Polen. De Pruisen van Baltische afkomst waren vóór de 17e eeuw grotendeels gegermaniseerd. De meeste inwoners van Oost-Pruisen waren Luthers (Evangelisch).

Tijdens de Poolse delingen (1772 & 1793) nam de koning van Pruisen ook de noordelijke en westelijke delen van het Poolse koninkrijk in, genaamd Koninklijk Pruisen (omgedoopt tot: West-Pruisen) en Groot-Polen (omgedoopt tot: Provincie Posen). De Pruisische vorsten werden steeds machtiger en in de loop van de 17e en 18e eeuw breidde hun heerschappij zich uit tot Brandenburg, Pommeren en Silezië.

In 1815 werd een nieuwe bestuurlijke indeling van de Pruisische monarchie ingevoerd. Het meest westelijke deel van het historische Hertogelijk Pruisen (met Marienwerder/ Kwidzyn) werd opgenomen in West-Pruisen, dat op zijn beurt de regio Ermland (Pools: Warmia) verloor aan Oost-Pruisen. Ermland bleef een katholieke enclave in deze over het algemeen protestantse provincie. Van 1824-1878 werd Oost-Pruisen samengevoegd met West-Pruisen tot de provincie Pruisen, waarna zij weer als afzonderlijke provincies werden ingesteld. Samen met de rest van het Koninkrijk Pruisen werd Oost-Pruisen onderdeel van het Duitse Rijk tijdens de eenwording van Duitsland in 1871. Tegen het einde van de 19e eeuw spraken de meeste inwoners van Oost-Pruisen Duits. Een aanzienlijke minderheid die Pools sprak (het Mazurische dialect) woonde in de meest zuidelijke districten en de noordoostelijke delen werden gedeeltelijk bewoond door Litouwers.

Van 1919 tot 1939 was Oost-Pruisen gescheiden van de rest van Duitsland door de Poolse Corridor en de Vrije Stad Danzig (Pools: Gdańsk). Königsberg was de hoofdstad. Oost-Pruisen grensde in het zuiden en oosten aan Polen en Litouwen en strekte zich in het noorden en noordoosten uit tot Memel en de Oostzee. Tegelijkertijd werd de meest noordelijke regio Memel (Litouws: Klaipeda) ingelijfd bij het nieuw opgerichte onafhankelijke Litouwen. Het meest zuidelijke deel van Oost-Pruisen werd samen met de stad Soldau (Pools: Dzialdowo) een deel van Polen. Oost-Pruisen werd op zijn beurt uitgebreid met de oostelijke districten van de voormalige provincie West-Pruisen, die na 1920 tot 1945 Duits bleef. In 1939 telde Oost-Pruisen 2,49 miljoen inwoners, waarvan 85% etnisch Duits.

In 1945, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, werd Oost-Pruisen onder de voet gelopen door de Sovjettroepen en werden ongeveer 600.000 van de burgerbevolking gedood. Een groot deel van de regio werd in 1944 door de RAF in brand gestoken en tenslotte begin 1945 onder de voet gelopen door het Rode Leger van de Sovjet-Unie.

Op de Conferentie van Potsdam (1945) werd Oost-Pruisen verdeeld door twee landoverdrachten en de toegestane verdrijving van etnische Duitsers. Een groot deel van het gebied werd door de Geallieerden aan de Sovjet-Unie gegeven omdat Stalin (Sovjet Dictator) het hele jaar door een ijsvrije haven en land aan een ijsvrije zee wilde hebben. De stad Königsberg werd omgedoopt tot Kaliningrad naar Mikhail Kalinin. 99% van de overgebleven Duitse bevolking, diegenen die aan het eind van de oorlog nog niet waren vertrokken, werden tussen 1945 en de jaren 1950 door de Poolse en Sovjetregeringen verdreven. De gebombardeerde overblijfselen werden herbevolkt met mensen die onder dwang uit de hele Sovjet-Unie waren overgeplaatst. De Oost-Pruisische land- en bevolkingsoverdrachten werden uiteindelijk permanent gemaakt door verdragen tussen West-Duitsland en Polen en de USSR, die tussen 1970 en 1972 werden ondertekend en bekrachtigd.

Het noordelijke deel van Oost-Pruisen werd in Potsdam aan de USSR toegewezen; het omvat de steden Königsberg (Russisch: Kaliningrad), Tilsit (Russisch: Sovetsk), Insterburg (Russisch: Tsjernjachovsk), Gumbinnen (Russisch: Gusev), en Pilau (Russisch: Baltiysk). De rest van Oost-Pruisen werd bij Polen ingelijfd als Olsztyn