Amy het spijt me zo……maar dat zijn de woorden die je van zoveel mensen zult horen maar het helpt niet. Niets helpt. Jij hebt hetzelfde gedaan als ik, in mijn eerste paar berichten, je hebt het hele verhaal verteld. Het hielp me om het eruit te krijgen. Ik verloor mijn geweldige moeder op 10 augustus aan longkanker. Ze heeft nooit gerookt en niemand in haar omgeving ook niet. Maar ze had de pech dat ze een tumor van 8 cm groot in haar linker long had. Mijn moeder was zo fit en gezond en werkte tot ze te horen kreeg dat ze kanker had. Dat veranderde haar, want ze was doodsbang. Ik ben de jongste van drie en ben 44 jaar oud, maar ze stond er nog steeds op om me haar baby te noemen. Ik kon me geen betere ouders wensen. Mijn moeder was het hoofd en ze was er voor ons allemaal als we haar nodig hadden.

Na een CT scan kwamen de dokters terug en zeiden dat ze niet konden opereren omdat het te hoog zat naast haar bronciale vertakking en hoofdslagader, dus verwijderen was geen optie. Maar het goede nieuws was dat ze haar met 4 weken behandeling konden genezen. De kanker zat in één long, nergens anders. Mijn moeder onderging de 4 weken en deed alles wat haar gezegd werd. Radiotherapie in de ochtend en chemo in de middag. Ze was nog steeds doodsbang en bleef om geruststelling vragen. Ik en mijn man waren de hele tijd bij haar. Haar 4 weken gingen voorbij en een nieuwe scan en röntgenfoto werd gedaan. De dokter zei dat er alleen littekenweefsel over is. Ga naar huis en geniet van je zomer. Ik moet eigenlijk lachen als ik daaraan denk. Ze was kapot van de behandeling, ze kon nauwelijks bewegen. Haar eetlust was helemaal verdwenen en ze begon gek te worden. Ze zei dat haar benen pijn deden en dat ze niet kon stoppen ze te bewegen. En ik bedoel, ze ijsbeerde over de vloer en maakte van mijn vaders leven een hel. Dokters zeiden weer dat er niets aan de hand was. Het ging nog steeds door tot mijn vader me in tranen belde en zei dat hij het niet meer aankon. Dus gingen we naar de A2200>E waar ze urenlang bloed en röntgenfoto’s probeerden, maar weer niets. Het was een helse tijd. Ze huilde elke dag en was ervan overtuigd dat ze nog steeds kanker had en dat been gedoe. Toen belde een dokter van McMillan om te vragen of uw vrouw metracoplamide slikte tegen de ziekte. Hij controleerde en dat deed ze. Hij zei dat ze daar onmiddellijk mee moest stoppen, dat was de oorzaak van haar beenprobleem. Het is een van de bijwerkingen. Ik was zo kwaad omdat ze geen idee hadden door wat voor hel we al weken gingen.

Dat liet haar alleen met de paniek dat ze nog steeds kanker had. Ze begon te zeggen dat er knobbels in haar nek zaten en dat haar schouder pijn deed. Ze zat vol angst en we dachten allemaal dat ze het zich verbeeldde. We maakten het haar erg moeilijk omdat ze elke dag huilde en ons constant om haar heen wilde hebben. Ze sms’te en zei alsjeblieft kom binnen ik hou van je. Natuurlijk maakte ik me klaar en ging naar binnen en zij huilde alleen maar. Dus ik dacht, we proberen het anders, want mijn vader was doodongerust. Hij had dat net allemaal meegemaakt en nu huilde ze elke dag. Dus begon ik tegen haar te zeggen dat je het je maar inbeeldt, mam, en dat je pap ziek maakt. Hij gaat dood neervallen met een hartaanval als je niet stopt met dit gedoe. De dokters hebben gezegd dat je in orde bent. Je raakt in paniek en het lijkt wel of je alleen maar om jezelf geeft. Dus we gaan weer naar het ziekenhuis voor bloedtesten en een scan. Ze zeiden weer dat ze in orde was. Maar de volgende ochtend werd ze naar haar huisarts geroepen. Ze hadden een bloedprop in haar schouder gevonden en er moest een umberella in om te voorkomen dat het naar haar hersenen of hart zou gaan, maar ze was binnen een paar uur thuis. Het was de eerste keer dat ik het zag en er waren knobbels zoals ze had gezegd, maar ik had het nooit gecontroleerd. De huisarts had het over gezwollen lymfeklieren en ik keek alleen maar naar mijn man omdat ik wist wat dat betekende. We wachtten tot we buiten kwamen en mijn man belde de huisarts en zei wat er aan de hand was, want je kon niet over kanker praten waar mijn moeder bij was, het was alsof ze zo bang was. De huisarts zei tegen mijn man dat haar lymfeklieren allemaal opgezwollen waren. Mijn man werkt in de medische industrie en hij zei tegen de huisarts denk je wat ik denk en dat het uitgezaaid was. Dat betekent dat het terug was en was uitgezaaid. Ze zei dat ik niet zou liegen, ja dat is wat ik denk.

Dus mijn moeder ging die nacht terug naar het ziekenhuis omdat haar calcium was verhoogd en ze kwam nooit meer thuis. Een dokter vertelde me de volgende dag dat het nog wel een paar weken zou duren!!! Het is nooit tot me doorgedrongen.

Maar ik wilde haar niet in dat ziekenhuis laten dus heb ik hard gewerkt om een bed voor haar te krijgen in een hospice voor pallatieve zorg en ze was binnen 2 dagen overgeplaatst. Ik kan ze niet genoeg prijzen. Ze waren geweldig. Mijn moeder stierf een maand later, als dat het geval was. Maar wie waren de dokters die haar vertelden dat ze in orde was. Hoeveel scans zijn er gemaakt en niemand had in de gaten dat het zich had verspreid over haar borst en langs haar nek en weer terug in haar long. Daar ben ik zo boos over. In een tijdsbestek van 2 weken is mijn moeder voor mijn ogen verdwenen. Ik mis haar zo erg dat het pijn doet.

Ik weet hoe je je voelt over je vader het is zo verschrikkelijk het is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt Amy xx