Heeft het nog zin om positieve verwachtingen te hebben van nieuwe Fall Out Boy-muziek? Toegegeven, zowel Save Rock And Roll als American Beauty / American Psycho waren respectievelijk geweldige en degelijke albums, ondanks hoezeer de verschuiving naar pure pop de fanbase in tweeën scheurde, maar op M A N I A staarde de band zo diep in het konijnenhol dat ze er uiteindelijk in vielen, een afschuwelijke, slappe puinhoop van een album dat de band helaas naar de hoogste hoogten in lange tijd heeft zien stijgen. En ja, het is een oude grap op dit punt om Fall Out Boy te bekritiseren voor zoveel schaamteloze pandering als ze doen, maar als je bedenkt dat ze een van de meest opwindende en innovatieve pop-rock bands van de jaren 2000 waren, is het terecht gerechtvaardigd.

En dat brengt ons bij Lake Effect Kid, hun nieuwe drie tracks EP omlijst als een eerbetoon aan hun thuisstad Chicago, en opgebouwd rond het titelnummer dat zijn leven begon als een demo die verscheen op een 2008 Decaydance mixtape, evenals wat Pete Wentz beschrijft als een “semi-nieuwe song” en een “zeer nieuwe song”. Zelfs op basis van deze beschrijvingen komt Lake Effect Kid over als een soort retrospectief van het laatste decennium van Fall Out Boy, met een chronologisch overzicht van hoe uitstekend het Folie À Deux-tijdperk was, tot nu, waar een band die zo creatief stervende is, naar alle ideeën grijpt die ze maar kunnen vinden, ongeacht hoe weinig ze werken.

Op grond van die verdienste is het ongelooflijk gemakkelijk om Super Fade te identificeren als het “zeer nieuwe nummer” hier, want het is minder een pijnlijke duim en meer een met pus gevulde, gangreneuze duim. Om de een of andere goddeloze reden is het een herhaling van de Young And Menace formule met lompe elektronische drops en overdreven synthetische productie die niet aanvoelt alsof er ook maar één mens aan te pas is gekomen, maar gezien het feit dat de ongemakkelijk schelle hoge noten het resultaat zijn van Patrick Stump zelf in plaats van enige vorm van pitch-shifting, zou het actief erger kunnen zijn. Gelukkig zijn de andere twee nummers een stuk beter, waarbij vooral het titelnummer voor een verrassing zorgt. Fall Out Boy had gemakkelijk de originele demo kunnen nemen, alle prominente gitaren kunnen vervangen door synths en ergens een Post Malone feature kunnen invoegen, maar nee, Lake Effect Kid is een eenvoudige remaster die trouw voelt aan wat ze tien jaar geleden aan het doen waren. De slimme, stompzinnige teksten keren terug in al hun aanstootgevende glorie, Stump voelt zich opnieuw een natuurlijke vocale krachtpatser zonder gesmoord te worden in effecten, en hoewel het ontegensprekelijk poppy en overdreven is, heeft de rockkern van Folie À Deux een zeer definitieve aanwezigheid binnenin. Het zal nooit tot hun beste behoren, maar om deze rommelige, moderne incarnatie van Fall Out Boy een nummer als dit te horen uitbrengen dat zo duidelijk schatplichtig is aan het verleden, is zeker een goede zaak.

Wat City In A Garden betreft, het “semi-nieuwe nummer”, dat valt eigenlijk gewoon ergens in het midden. De Save Rock And Roll stijl van klepperende, zware percussie en glimmende synths verweven met al even gepolijste gitaren geeft het een gevoel van grote evenwichtigheid, maar dat is eigenlijk alles wat er over te zeggen valt. Op een punt in de tijd waar Fall Out Boy alles over de uitersten aan beide zijden van het kwaliteitsspectrum, een nummer dat alleen maar fatsoenlijk is is zeker gewaardeerd, maar uiteindelijk mislukt wanneer ingeklemd tussen elk van die uitersten. Toch is er duidelijk nog steeds een affiniteit binnen het Fall Out Boy kamp voor hun vroegere zelf als Lake Effect Kid iets is om op af te gaan, en voor zo all-over-the-place als deze EP is, gaat het in gebieden in de goede richting. Gezien de aard van een verheerlijkte ‘odds-and-ends’ verzameling als deze, zal het waarschijnlijk niet veel voorstellen, maar het is goed om te hebben hoe dan ook, en dient om de hoop aan te wakkeren dat misschien meer vergeten Fall Out Boy nummers uiteindelijk het daglicht zullen zien. Het is de enige manier waarop we nog fatsoenlijke muziek van hen zullen krijgen, tenslotte.