Tijdens de Tweede Wereldoorlog vonden brandgevaarlijke kogels een nieuwe toepassing: zij werden een van de favoriete soorten munitie voor gebruik in onderscheppingsjagers. Ze waren lang niet zo effectief in het doorboren van bommenwerpers als pantserdoorborende kogels, maar ze waren veel effectiever dan standaardkogels omdat ze ook brandstof konden ontsteken als ze in contact kwamen met een brandstoftank of pijpleiding.
De Belgische uitvinder de Wilde, die in Zwitserland woonde, vond een nieuwe kogel uit in 1938. In december van dat jaar kocht het Britse Ministerie van Luchtvaart het ontwerp. Maar omdat de kogel met de hand moest worden gemaakt in plaats van in massa te worden geproduceerd, ontwikkelde majoor C. Aubrey Dixon van het Britse Royal Arsenal in Woolwich een sterk verbeterde kogel met soortgelijke brandgevaarlijke eigenschappen. Deze werd door de Britse strijdkrachten aangenomen als de 0.303 Incendiary B Mark VI. Om veiligheidsredenen, en om de vijand in verwarring te brengen, werd het aanvankelijk ‘de Wilde’ munitie genoemd, hoewel het ontwerp bijna volledig verschilde van de oorspronkelijke versie. De B Mark VI brandkogel was gevuld met nitrocellulose, en een kleine stalen kogel was in de punt van de kogel geplaatst om ervoor te zorgen dat de chemische stof ontplofte bij de inslag. In tegenstelling tot eerdere ontwerpen was de B Mark VI een echte brandbom in plaats van een tracermunitie. De B Mark VI brandkogels werden voor het eerst gebruikt in juni 1940 en operationeel getest in de Hawker Hurricane en Supermarine Spitfire tijdens de luchtgevechten boven Duinkerken. De explosieve kracht, in combinatie met de flits bij de inslag die hun doel leidde, werd zeer gewaardeerd door de piloten. De kogels waren aanvankelijk schaars, en als gevolg daarvan werd een mengsel van kogel, AP, Mk IV brandgevaarlijke tracer en Mk VI brandgevaarlijke gebruikt tot de productie op voldoende niveau kwam. Tegen 1942 was de standaardlading voor vaste .303’s voor de helft geladen met AP en voor de andere helft met brandgevaarlijke kogels.
Een gevechtspiloot die werd neergeschoten door brandgevaarlijke munitie terwijl hij vloog in de Battle of Britain beschrijft zijn ervaring:
“Ik kon kruitrook ruiken, heet en sterk, maar het maakte me deze keer niet stoer. Het kwam van de kanonskogels en brandbommen die mijn machine hadden geraakt… De kogels gingen tussen mijn benen door en ik herinner me dat ik een felle flits zag van een brandbom die langs mijn been in de benzinetank terechtkwam…Toen likte een kleine rode tong nieuwsgierig van onder de benzinetank voor mijn voeten uit en werd een heet klein vreugdevuur in een hoek van de cockpit.”
De Britse Mk VI kogel werd door de Verenigde Staten in vereenvoudigde vorm gekopieerd, zowel voor hun .30 als .50 vliegtuigkogels. De Britten namen vervolgens het vereenvoudigde ontwerp over als de Mk VII kogel.