Bartolo Colon’s homerun, een waar-wanneer-je-wanneer moment vier jaar geleden donderdag, had veel van de kenmerken van een Little League lange bal: Schok dat het gebeurde, ongebreidelde vreugde van teamgenoten en een kleine missie om die bal terug te krijgen als souvenir.

Nadat Colon de honken rondde, kwam een ander jeugdhonkbalsentiment naar boven: Alles wat Colon wilde doen was het zijn vader vertellen.

Colon onthulde dat en andere details van zijn homervaring en andere delen van zijn 21-jarige major-league carrière in zijn nieuwe boek, “Big Sexy: In His Own Words” met journalist Michael Stahl, deze maand gepubliceerd.

De dinger is het tijdige hoogtepunt. Op 7 mei 2016, toen de Mets tegen de Padres speelden in Petco Park in San Diego, had Colon veel familie en vrienden in aanwezigheid, waaronder zijn vrouw Rosanna. Maar zijn vader was er niet.

“Ik stond te popelen om de wedstrijd te beëindigen, zodat ik mijn vader kon bellen en het hem kon vertellen. Nadat ik klaar was met werpen, belde ik hem vanuit de dug-out tijdens de laatste innings van de wedstrijd,” schreef Colon. “Ik zweer het, mijn vader was op de een of andere manier meer opgewonden dan ik was, wat me ook erg blij maakte. Hij zei dat hij het verwachtte; hij wist dat ik op een dag een homerun zou slaan.”

De oudere Colon was misschien de enige die het verwachtte. In zijn drie seizoenen (2014-16) bij de Mets werd Colon een cultfavoriet voor de fanbase, deels vanwege zijn slagbeurten, die vaak slecht en soms gênant waren. Soms viel zijn slaghelm af als hij sloeg. Als hij contact maakte, was het meestal zwak, en hij zou niet de moeite nemen om zijn knuppel te laten vallen als hij naar het eerste honk sjokte.

Een reden voor de vroege worstelingen, via het boek: Tijdens de voorjaarstraining van 2014, zijn eerste in de National League nadat hij alle 16 seizoenen in de AL had doorgebracht, op drie maanden na, deed hij geen slagtraining vanwege een zere achillespees. Maar in de loop van nog twee voorjaarstrainingen en twee-plus seizoenen van plaatverschijningen, veranderde dat.

“Going into 2016 I felt much more comfortable at the plate,” schreef hij, “and I wanted to do some damage against opposing pitchers.”

Op die noodlottige avond stapte Colon op in de eerste helft van de tweede inning, met de Mets aan de leiding, 2-0, en Kevin Plawecki op het tweede honk met twee uit.

“Tegen die tijd had ik de gewoonte ontwikkeld om de werper de eerste worp langs me te laten gooien, zodat ik zijn werpbeweging kon zien en kon uitzoeken hoe ik mijn swing moest timen,” schreef Colon. “Hij liet me beginnen met een fastball van de plaat voor bal één. Hij gooide er nog één die aan de binnenkant van de plaat was, maar voor een strike. Ik dacht: ‘Als hij nog een fastball gooit, ga ik er in ieder geval naar zwaaien.’ “

Shields deed dat, en gooide een 1-en-1, 90-mph fastball over het midden van de plaat. Colon zwaaide hard en raakte hem hard.

“Het was alsof ik op dat moment in een droom leefde,” schreef Colon. “Ik wist dat ik een homerun had geslagen omdat de knuppel niet trilde. Het contact was zo solide. De bal vloog een paar rijen terug in de linksveldzetels, dicht bij de foutpaal, maar hij bleef fair.

“Ik genoot van mijn tocht rond de honken. Toen ik het eerste honk naderde, keek de Padres’ Wil Myers me aan met zijn armen over elkaar, alsof hij wilde zeggen: ‘Ik kan niet geloven dat je net een homerun geslagen hebt.’ Nadat ik het tweede had gerond, zei ik tegen de korte stop, Alexei Ramirez, een teamgenoot van mij bij de White Sox met wie ik veel domino speelde, ‘Ik kan niet geloven dat ik net een homerun heb geslagen.’ “

Twee jaar later, was Colon in voorjaarstraining bij de Rangers en kruiste zijn pad met Shields, die bij de White Sox zat. Beiden stonden op het punt om te beginnen aan wat het laatste jaar van hun carrière werd.

“Hij zei iets tegen me als, ‘Hé, weet je nog die keer dat je een homerun van me sloeg?’ ” Colon schreef. “Ik antwoordde: ‘Nee, ik herinner me er niets van.’

“Ik wilde hem niet slecht laten voelen. Hij lachte.”