Profesjonalny golfista

At a Glance…

Sources

Tiger Woods jest wielkim sportowcem i na dobrej drodze do zostania bohaterem. Zanim skończył 20 lat, zdążył już zgromadzić tysiące wielbicieli. Na przykład, Sports Illustrated, amerykańska biblia sportu rzadko rezerwuje dziesięć stron na profil dzieciaka z college’u. Ale w marcu 1995 roku magazyn ten z uznaniem wyrażał się o młodym golfiście, pisząc: „Tylko 19 lat, amatorska sensacja Tiger Woods sprawia, że świat golfa kręci głową z podziwu”. Podobnie, Newsweek zwiastował cudowny talent Woodsa, oświadczając tłustym drukiem: „On może uderzyć jak Norman, puttować jak Nicklaus, i myśleć jak Stanford freshman. Już teraz jest najlepszym 19-letnim amerykańskim golfistą w historii”. Według Cincinnati Post, 27 sierpnia 1996 roku, wysłał wiadomość do urzędników trasy w Greater Woods, która brzmiała: „To jest, aby potwierdzić, że od teraz, jestem profesjonalnym golfistą.” Reasoned The Source, Woods odwrócił się pro, „ponieważ nie było żadnych wyzwań w lewo dla niego na poziomie amatorskim….”

Pisarze mieli wystarczający powód, aby zatrudnić tak wiele superlatyw. W wieku 15 lat Woods stał się nie tylko pierwszym czarnym człowiekiem, który wygrał Młodzieżowe Mistrzostwa USA Amatorów, ale także najmłodszym zwycięzcą. Był również pierwszym mężczyzną, który zdobył trzy tytuły juniora w USA – 1991, 1992, 1993 – i miał kilka przypadkowych rund z profesjonalnymi golfistami Samem Sneadem, Gregiem Normanem, Jackiem Nicklausem i Johnem Daly. Tytuł amatorski Woodsa kwalifikował go również do trzech prestiżowych imprez zawodowych – Masters, U.S. Open i British Open. Co ważniejsze, świeżo upieczony mistrz Stanforda zdobył ten ostatni tytuł, wykonując największy powrót do gry w 99-letniej historii turnieju. Był to olśniewający występ, który sugerował, że Woods jest mistrzem najwyższej klasy.

Tom Watson, wypróbowana i prawdziwa legenda we własnej osobie, nazwał Woodsa „najważniejszym młodym golfistą w ciągu ostatnich 50 lat.” Inny wielki golfista, Bryon Nelson, powiedział Newsweekowi, że w porównaniu do młodzieńczych gier Bena Hogana, Jacka Nicklausa i Toma Watsona, Woods stał sam. „Widziałem ich wszystkich”, powiedział, dodając: „Ten facet nie ma słabości”. Trener Butch Harmon, który uczył Grega Normana, a później Woodsa, oświadczył: „Radzi sobie z presją jak 30-latek. A jego kreatywność jest niesamowita. Niektóre z uderzeń, które widziałem przypominają mi Normana i Arnolda Palmera.”

Pomimo wylewu profesjonalnych pochwał, Woods nie porzucił studiów, aby dołączyć do pro tour po swoim historycznym zwycięstwie. The New York Times stwierdził, że Woods grał w golfa z „niezłomną wytrwałością człowieka o wiele lat starszego” i to samo można powiedzieć o jego życiu poza greenami. Woods był oddany swoim studiom w Stanford, zdeterminowany, aby utrzymać średnią ocen 3.0 i stać się najlepszym golfistą college’u w kraju. Nieważne, że miliony w reklamach i nagrodach pieniężnych były w zasadzie jego własnością. Woods i jego rodzice nie byli jeszcze gotowi, aby spieniężyć swój talent. „Pieniądze nie mogą nas kupić”, powiedziała matka Tigera, Kultida (Tida), pochodząca z Tajlandii, Rickowi Reilly’emu ze Sports Illustrated. „Do czego on potrzebuje pieniędzy? Jeśli zrobisz z niego zawodowca, odbierzesz mu młodość.”

At a Glance…

Career: Wystąpił w telewizyjnym Mike Douglas Show z Bobem Hope, 1978; zaliczył pierwszy dołek za jednym razem, 1981; pobił wynik 70 (18 dołków), 1987; U.S. Golf Association, National Junior Amateur Champion, 1991-94; Insurance Youth Golf Classic Champion, 1992; najmłodszy gracz, który brał udział w turnieju PGA, Los Angeles Open 1992 (16 lat i dwa miesiące); Jerry Pate Intercollegiate Golf Tournament, 1994; U.S. Amateur Golf Championship, 1994; najmłodszy gracz, aby konkurować w Masters, 1995; przekształcony profesjonalny, 27 sierpnia 1996; zwolniony z 1997 Professional Golfers Association (PGA) Tour Qualifying Tournament, październik, 1996; wygrał Las Vegas Invitational, 1996; wygrał Masters, 1997, 2001; wygrał Buick Invitational, 1999; wygrał PGA Championship, 1999, 2000; wygrał U.S. Open, 2000; wygrał British Open, 2000, wygrał Memorial Tournament, 1999, 2000, 2001.

Adresy: Dom – Floryda. Agent – Hughes Norton. Biuro -PGA, PO Box 109601,100 Avenue Of Champions, Palm Beach Gardens, FL, 33418-3665.

Według Woodsa, jego młodość była normalna. „Robiłem te same rzeczy, co każdy dzieciak” – powiedział Newsweekowi. „Uczyłem się i chodziłem do centrum handlowego. Byłem uzależniony od telewizyjnego wrestlingu, muzyki rap i The Simpsons. Wpadałem w kłopoty i wychodziłem z nich. Kochałem moich rodziców i byłem posłuszny temu, co mi mówili. Jedyną różnicą jest to, że czasami potrafię wbić małą piłeczkę do dołka w mniejszej ilości uderzeń niż niektórzy inni ludzie.” Ale to nie była jedyna różnica. Typowe dzieciństwo, po tym wszystkim, nie są uruchamiane na polu golfowym: Woods został wprowadzony do gry w wieku dziewięciu miesięcy. W wieku trzech lat, on już zdobył 50 na dziewięć dołków i wyszedł Bob Hope w Mike Douglas Show. Mimo to, jeśli obserwatorzy potrzebowali dalszych dowodów na to, że Woods był cudownym dzieckiem, otrzymali je, gdy trafił hole-in-one w wieku sześciu lat i złamał 80 w wieku ośmiu lat.

Jego niezwykły sukces, w części, wynikał z wczesnego treningu psychologicznego, w tym serii taśm podprogowych, których Woods zaczął słuchać w wieku sześciu lat. Wiadomości te miały na celu ukształtowanie niezachwianej pewności siebie z deklaracjami takimi jak: „Koncentruję się i daję z siebie wszystko!”, „Moja wola przenosi góry!”, „Wierzę w siebie!” i „Będę moim własnym przeznaczeniem!”. Jak relacjonował Reilly ze Sports Illustrated, „Od początku chłopiec rozumiał, do czego służy taśma, i podobało mu się to. Wskakiwał na taśmę podczas huśtania się przed lustrem, kładzenia się na dywanie czy oglądania filmów ze starych turniejów Masters. W rzeczywistości odtwarzał kasetę tak często, że doprowadziłoby to do szału każdego innego rodzica”. Hardly the stuff of a normal childhood.

Earl i Kultida Woods nie byli zwykłymi rodzicami. Earl, były Zielony Beret i oficer Armii Stanów Zjednoczonych, odkrył golfa w wieku 42 lat, po tym jak odsiedział swoje w Wietnamie i Tajlandii oraz poznał i poślubił Tidę, kobietę o 14 lat młodszą od niego. Utalentowany sportowiec, Earl rywalizował w collegiate baseball; łapacz, był pierwszym czarnym graczem w Kansas State. Kiedy pojawił się Tiger, Earl był zdeterminowany, by jego syn wcześnie zaczął grać w golfa. Zabierając go na pole golfowe Marynarki Wojennej – zaledwie pięć minut od ich domu – Earl włożył putter w ręce Tigera, zanim ten umiał chodzić i nauczył go podstaw gry, zanim ledwo zaczął mówić. W wieku dwóch lat, Tiger mógł zaoferować dość zaawansowaną krytykę swingów innych ludzi. W drugiej klasie, Woods wygrał swój pierwszy międzynarodowy turniej. 10-letni Tiger zaczął brać formalne lekcje u legendy golfa Johna Anselmo i kontynuował je do 17 roku życia. W wieku 11 lat rozegrał około 30 turniejów juniorskich w południowej Kalifornii, wygrywając każdy tytuł.

Skuteczność Woodsa nie ograniczała się do golfa. Podczas jego nastoletnich lat uczestniczył w wielu sportach. Newsweek przyznał, że Woods był „naturalny switch-hitter , kochał grać shooting guard , był szeroki odbiornik , i 400-metrowy biegacz .” Ale golf zawsze wydawał się być jego główną miłością, tak bardzo, że jego rodzice często musieli przypominać lub zachęcać go do robienia innych rzeczy. Przyjemność, którą czerpał z tak dobrego radzenia sobie na polu była zawsze widoczna. Nawet jako profesjonalista, Gary Van Sickle ze Sports Illustrated zauważył: „Uśmiecha się na polu i wygląda jakby dobrze się bawił. Emocjonuje się, czy to uderzając w powietrze uppercutem… czy też wbijając putta do dołka”. I im trudniejsze wyzwanie, tym Woods bardziej się cieszył. Jak zauważył Van Sickle, „Woods… jest niebezpiecznym golfistą. Trudne sytuacje wydobywają z niego to, co najlepsze.”

Jeśli istnieje jeden jedyny sekret wczesnego sukcesu Tigera, to była to odporność psychiczna. Earl Woods starał się zapewnić, że swing jego syna nie rozpadnie się podczas presji konkurencji. Kiedy Tiger ćwiczył, Earl uczynił z tego swoją misję, aby doprowadzić syna do roztargnienia przez brzęczące zmiany, upuszczając torby golfowe, rozrywając rzepy jego rękawicy, cokolwiek, aby zdenerwować młodego golfistę. Jak donosi Reilly, „To, co jego ojciec próbował robić, kiedy tylko było to możliwe, to oszukiwać, rozpraszać, nękać i denerwować go. Spędzasz 20 lat w wojsku, trenujesz z Zielonymi Beretami, odbywasz dwie tury po Wietnamie i jedną po Tajlandii, uczysz się kilku rzeczy o wojnie psychologicznej.” Koncentracja, którą starszy Woods musiał utrzymać podczas walki, została przekazana jego synowi w celu wygrania gry w golfa, a nie wojny. „Chłopiec nauczył się też zimna. W końcu nic, co zrobił ojciec, nie mogło sprawić, że się wzdrygnął. Chłopiec, który kiedyś słyszał podprogowe wiadomości pod falującymi strumykami, teraz nic nie słyszał” – podsumował Reilly.

Prawdę mówiąc, to zdolność Tigera do skupienia się, jego niemalże niewidzialna zdolność do koncentracji i opanowania, uczyniła całą różnicę podczas Mistrzostw Amatorów w 1994 roku. Kiedy Woods znalazł się sześć dołków niżej po 13 dołkach 36-dołkowego finału, rozpoczął swój nieprawdopodobny powrót. Wchodząc do finałowej dziewiątki, zmniejszył różnicę, ale wciąż miał niepewny trzy dołkowy deficyt. On nadal znaleźć jego birdies-golf wyniki jednego uderzenia mniej niż standard na dołek-pulling nawet z liderem, Trip Kuehne z Oklahoma State, przez 17 dołek.

To było wtedy, że Woods stworzył trochę magii, uderzając „nieustraszony tee shot,” w słowach niektórych widzów, na par-3. Piłka wylądowała na zielonym polu, zaledwie cztery kroki od brzegu wody. „Nie widzisz zbyt wielu zawodowców, którzy uderzają prosto w ten pin”, wspominał później Kuehne dla New York Times. „To było wielkie ryzyko, które się opłaciło”. Woods upuścił 14-stopowy putt i grał stabilnie na 18-tym, aby stać się najmłodszym zwycięzcą najstarszych mistrzostw Ameryki w golfie, a także pierwszym czarnym mistrzem imprezy. „Kiedy Tiger wygrał swój pierwszy U.S. Junior ,” jego ojciec powiedział Sports Illustrated, „powiedziałem mu, 'Synu, zrobiłeś coś, czego nigdy nie dokonała żadna czarna osoba w Stanach Zjednoczonych i na zawsze będziesz częścią historii.’ Ale to jest bezbożne w swoich konsekwencjach.”

Możliwe jest, że Tiger Woods i jego rodzina nie w pełni przewidzieli implikacje jego sukcesu. Dla jednego, Afroamerykanie natychmiast zwiastował Woods jako następny „Great Black Hope.” Woods, z kolei, starał się zdystansować od ludzi, którzy chcieli go zaszufladkować. Nie chciał przyjąć roli krzyżowca. Raz po raz podkreślał w prasie, że jest nie tylko Afroamerykaninem, ale także częściowo Tajlandczykiem, częściowo Chińczykiem i częściowo Hindusem. Na wnioskach o nadanie tożsamości etnicznej, opisywał siebie jako Azjatę.

Tida, w szczególności, wyraziła swoje przerażenie stereotypami rasowymi. „Wszystkie media starają się umieścić czarny w nim,” powiedziała Sports Illustrated. „Dlaczego nie zapytają, od kogo pochodzi połowa Tigera? W Stanach Zjednoczonych, jedna mała część czarnego jest cała czarna. Nikt nie chce mnie słuchać. Próbowałam tłumaczyć ludziom, ale oni nie rozumieją. Mówienie, że jest w 100 procentach czarny, to zaprzeczanie jego dziedzictwu. Zaprzeczać jego babci i dziadkowi. Zaprzeczać mnie!” Niektórzy pisarze obrazili się na rasową postawę Woodsa. Magazyn Jet, na przykład, subtelnie wyraził taką ripostę: „Opis Woodsa dotyczący jego tożsamości rasowej doprowadził jednego z obserwatorów do zastanowienia, jak może mówić, że jest tylko w 25 procentach czarny, skoro jego ojciec jest czarny.” Publiczna wymiana była wczesnym znakiem, że sława Woodsa miała zmusić go do konfrontacji z kwestiami rasowymi.

Inne pułapki pojawiły się w następstwie wielkiego wyczynu Woodsa. Jak wyznał trener Harmon Reilly’emu ze Sports Illustrated, „Ten młody człowiek jest jednym z najlepszych młodych graczy, którzy wyszli z tego kraju w długim, długim czasie. To jest dobra wiadomość. Zła wiadomość jest taka, że teraz musi temu sprostać”. Pytanie, które pojawiało się w głowie większości wszystkich, brzmiało: czy Tiger odniesie sukces jako profesjonalista? Wydawało się mało prawdopodobne, by młoda gwiazda zrezygnowała z tak wielu milionów, które można zarobić na jego sporcie, „zwłaszcza teraz”, jak zauważył „Sports Illustrated”, „gdy został naznaczony niezaprzeczalnym wyglądem przyszłej supergwiazdy”. Tak chętne były firmy, by posiadać kawałek Woodsa, że dzwoniły do Stanforda próbując negocjować umowy na rozpoczęcie linii odzieży sportowej Tiger Woods i klubów Tiger Woods. „Nikt nie wierzy,” Newsweek zasugerował, „Woods będzie żyć do jego awowed cel pobytu w Stanford przez cztery lata, mijając się z trasy i setki milionów dolarów czekających na niego w wiosce endorsement.”

Still, zmierzając do jego sophomore roku, Woods pozostał amatorem. Tida, dla jednego, był zdeterminowany, że jej syn zarobić stopień. Żadna suma pieniędzy, w jej oczach, nie mogła zastąpić wartości dobrego wykształcenia. Earl był skłonny pozostawić przyszłość swojego syna otwartą na inne możliwości. Jeśli Tiger całkowicie zdominował golf w college’u podczas jego drugich i młodszych lat, powiedział Sports Illustrated, wtedy być może jego syn dołączyłby do trasy, żonglując turniejami wokół swojego harmonogramu Stanford. Dla wszystkich obietnic blasku i złota, decyzja rodziny, aby zainwestować w edukację była rozważna. Jak zauważył New York Times, „Zwycięzcy amerykańskiego amatorstwa niekoniecznie muszą zostać wielkimi golfistami – lista amatorskich mistrzów, którzy mieli marginalne kariery jest długa.”

Spekulacje na temat przyszłości Tigera Woodsa zakończyły się jednak późnym latem 1996 roku, kiedy 20-latek dołączył do profesjonalnych szeregów. Szybko wygrał dwa z pierwszych siedmiu startów w Professional Golf Association (PGA), co, jak bezczelnie zauważył Newsweek, było „najbardziej udanym debiutem w zawodowym golfie od czasu, gdy na piłce pojawiły się dołeczki”. W ciągu zaledwie siedmiu tygodni przeszedł od swojego debiutu w Greater Milwaukee Open, gdzie zajął 60 miejsce, do osiągnięcia „w zasięgu swojego celu, jakim było znalezienie się w pierwszej 125 na liście pieniędzy i zdobycie zwolnienia z PGA Tour”, według Gary’ego Van Sickle’a w Sports Illustrated. Van Sickle dalej twierdził, że „Wygrywając w Las Vegas, w swoim piątym starcie jako zawodowiec, Tiger Woods udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że jego czas nadszedł.”

Chociaż niektórzy uważali, że jego początkowa gra była chwiejna – na przykład, w jego trzecim profesjonalnym wydarzeniu, Quad City Classic, wysadził prowadzenie w ostatniej rundzie – Woods stale się poprawiał. I, jak ocenił Reilly, Woods „tworzył historię niemal codziennie”. Znalazłszy swój rytm, Woods był obrazem pewności siebie, mówiąc Reilly’emu: „Naprawdę nie grałem jeszcze mojego najlepszego golfa.” Woods zdobywał punkty również poza polem, podpisując #60 milionów w reklamach z Nike i Titleist. Mimo to, weteran PGA Tour i przyjaciel Davis Love lll ostrzegł Van Sickle’a, „On nie gra dla pieniędzy. On stara się wygrać. On myśli o wygranej i nic więcej.”

Pomimo tego, że jest napędzany, komentarz Love’a nie był jednak do końca prawdziwy. Jak wielu młodych dorosłych, Woods przewidział wiele rytuałów przejścia. W tym samym artykule wspomniano, że Woods, „nie mógł się doczekać powrotu do Las Vegas za rok, kiedy skończy 21 lat. Będę legalny” – powiedział Woods, uśmiechając się. Będę mógł robić tutaj różne rzeczy.” Choć uważa, że miał „normalne” dzieciństwo, Woods pracował ciężej niż większość jego rówieśników, aby osiągnąć to wszystko, co ma. „Wy nie rozumiecie” – karcił Reilly’ego. „Kiedy grałem w tych turniejach, byłem albo w szkole średniej, albo w college’u. Zostałem wrzucony w najtrudniejsze miejsca do gry, a ja zazwyczaj próbowałem się uczyć, załatwiać papiery i wszystko inne.”

W 1997 roku Woods po raz kolejny udowodnił, że jest w stanie zrobić wszystko, co sobie założy. W wieku 21 lat został najmłodszym graczem i pierwszym Afroamerykaninem, który wygrał Masters. To ważne zwycięstwo miało wiele reperkusji, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Golfista Ron Townsend, pierwszy afroamerykański członek Augusta National powiedział St. Louis Post-Dispatch: „To co robi jest wielkie dla Ameryki i wielkie dla golfa. On jest po prostu niesamowity talent, i to jest przyjemność towatch go grać.”

Ale jeden incydent groził tarnish Wood’s star. Podczas ceremonii, gdy Woods przyjął swoją zieloną kurtkę i trofeum, jeden z innych golfistów, Fuzzy Zoeller, zrobił niesmaczny żart, który wielu uznało za rasistowski. Woods szczotkowane go off i Zoeller apologised.

Since wygrywając Masters, Woods stał się Pan Golf. Roje ludzi za nim na całym polu golfowym oglądania jego każdy ruch. Zamiast spokojnie podążać za sportem, wielu z „nowego” tłumu zachowywało się tak, jakby był to sport kontaktowy, a nie jeden ze stonowanych koncentracji. Za każdym razem, gdy Woods grał, oceny szły w górę, a gdy wygrywał, były astronomiczne. „On zmienił sposób, w jaki publiczność patrzy na golfa. Tiger stał się jedną z najbardziej znaczących światowych osobowości w obecnych czasach”, powiedział były prezes CBS Sports Neal Pilson w wywiadzie dla St. Louis Post-Dispatch. Jego twarz znalazła się na pudełku Wheaties i szybko stała się przedmiotem kolekcjonerskim. Woods został porównany do wielkiego golfa Jacka Nicklausa i legendy koszykówki Michaela Jordana.

Zarówno wygrane Woodsa, jak i umowy sponsorskie, między innymi z Nike i Buick, uczyniły go jednym z najlepiej opłacanych sportowców. Znalazł się na drugim miejscu w rankingu magazynu Forbes. Był tematem wielu książek, w tym jego własnej, How I Play Golf, opublikowanej w październiku 2001 roku. Jego ojciec również doczekał się publikacji, a jego książka nosi trafny tytuł: Training A Tiger: A Father’s Account of How to Raise a Winner in Both Golf and Life. Woods był również tematem filmów sportowych i ma swoje własne gry video.

W ciągu sześciu lat, Woods ma 29 zwycięstw PGA Tour. Wygrał sześć majors, w tym PGA Championship i U.S. Open. Udało mu się nawet zdobyć Grand Slam, wygrywając cztery majors z rzędu. Według Cincinnati Post, rozegrał 52 kolejne rundy z parą lub lepiej. W sezonie 2000, Woods zagrał poniżej par w każdym turnieju. Pobił lub wyrównał wiele rekordów. Louis Post-Dispatch powiedział: „Moim celem jest oczywiście bycie najlepszym. To wzniosły cel, a jeśli mi się uda, to świetnie. Jeśli nie, to przynajmniej spróbuję”. Jego ojciec powiedział TheCincinnati Post: „W zeszłym roku wreszcie osiągnął dojrzałość. Teraz próbuje przynieść pod kontrolą zasoby, które ma.”

W 2001 roku gra w golfa Wooda, według wielu, była poniżej średniej. Wielu obwiniało wszystko, od jego huśtawki do kontuzji do Woodsa cierpiącego na wypalenie. Niektórzy nawet obwiniali miłość. Według Sports Illustrated, plotki krążyły, że był zauroczony znaną gwiazdą siatkówki i modelu. Ale Woods zrzucił to z siebie. Louis Post-Dispatch, „To jest golf. To część uprawiania sportu. Nie możesz grać dobrze przez cały czas. Nie możesz mieć wszystkiego po swojemu….”

Chociaż jego gra mogła być wyłączona w pierwszej połowie roku, Woods powrócił i wygrał swój drugi Masters. „To jest naprawdę wyjątkowe. Kiedy wygrałem w ’97, nie byłem jeszcze zawodowcem przez cały rok. Byłem trochę młody, trochę naiwny. Nie doceniałem tego, co zrobiłem. Teraz o wiele lepiej doceniam główne mistrzostwa”, cytowano go za wypowiedź w Jet.

Sława może mieć wiele zalet dla Woodsa, ale ma też swoją cenę. Jego tożsamość została skradziona, a on został wyłudzony z #17,000 zanim sprawca został złapany i uwięziony. W prasie skarżył się, że PGA wykorzystuje jego wizerunek do promocji wydarzeń, w których nie brał udziału. Podczas tournee w Tajlandii spotkał się z protestem 100 osób zdenerwowanych zwolnieniami w firmie Nike. Aby poradzić sobie z presją rywalizacji i bycia w centrum uwagi, Woods czasami się rozluźnia. Chciałby się ożenić i założyć rodzinę, więc zaczął się umawiać na randki. Znany jest z tego, że podczas lotów jada McDonald’s i od czasu do czasu pali papierosy. Woods przefarbował włosy na blond w 2000 roku (od tego czasu zmienił je z powrotem.)

Aby pomóc utrzymać się na ziemi, Woods polega na „Braciach”- graczach koszykówki, Michaelu Jordanie, Charlesie Barkley’u i byłym graczu futbolowym i prezenterze sportowym Ahmadzie Rashadzie. Ta trójka jest mentorami Woodsa od czasu, gdy ten poznał Jordana po wygraniu Masters w 1997 roku. Cała czwórka pozostaje w stałym kontakcie i nawzajem udzielają sobie rad lub proszą o nie. Chociaż wychował go na potężną siłę i nauczył go wszystkich podstaw golfa i pomógł mu utrzymać koncentrację, Earl Woods przekazał kontrolę nad jego karierą golfową Woodsowi, ponieważ starszy Woods zachorował. Jego ojciec jest nadal odpowiedzialny za Tiger Woods Foundation i Tiger Woods Inc. On również idzie do turniejów, ale oglądał zwycięstwa syna z TV.

Perhaps najbardziej inspirujące o osiągnięciach Woodsa jako tak młody człowiek jest to, że ma dosłownie, i singlehandedly, przekształcony obraz gry, co czyni go bardziej atrakcyjnym dla szerszego spektrum ludzi, podczas gdy glamorizing go. „Tiger Woods jest obecnie najbardziej atrakcyjnym sportowcem w telewizji”, powiedział Howard Katz, prezes ABC Sports w wywiadzie dla Dallas Morning News. Jak zauważył Reilly, „Golf był kiedyś czterema białymi facetami siedzącymi wokół stołu do pinochle i rozmawiającymi o ich flexach wałów”. Teraz golf to Cindy Crawford wysyłająca Woodsowi list.” Rzeczywiście, obecność Woodsa przyciągnęła mnóstwo nowych fanów do sportu golfowego – mniejszości i młodych ludzi wśród nich. Van Sickle powtórzył wiarę Jacka Nicklausa, że „pojawi się ktoś, kto będzie mógł uderzyć 30 jardów za wszystkimi innymi, tak jak robił to dekady temu, będzie miał świetną krótką grę i zdominuje ten sport”. W tak wielu aspektach, Woods już to zrobił. Chociaż golf jest i będzie integralną częścią jego życia przez wiele lat w przyszłości, jak on dojrzał, przyszedł docenić swoje zwycięstwa i jego życie poza golfem. W rozmowie z Sports Illustrated powiedział: „Bez wątpienia, mam wspaniałą równowagę w moim życiu. Nauczyłem się, co jest dla mnie najlepsze.”

Źródła

Periodicals

Business Wire, September 4, 2001, p.2319; September 11, 2001, p.0197.

The Cincinnati Post, August 28, 2001, p. 6C.

Dallas Morning News, July 28, 2001, p. 9B.

Entertainment Weekly, November 15, 1996, p. 16.

Library Journal, July 2001, p. 145.

Nation’s Restaurant, September 3, 2001, p. 36.

Newsweek, April 10, 1995, p. 70-72; December 9, 1996, p. 52-56; June 18, 2001.

New York Times, August 28, 1994.

People, September 23, 1991, p. 81.

PR Newswire, 10 czerwca 2001, s. 7445.

The San Francisco Chronicle, 22 kwietnia 1997, s. B7.

The Source, listopad 1996, s. 121.

St. Louis Post-Dispatch, 14 kwietnia 1997, s. 1C; August 20, 2001, s. D7; September 9, 2001, s. 10; September 11, 2001, s. Al.

Time International, November 27, 2000, s. 60.

USA Weekend, July 24-26, 1992, s. 4-6.

Online

.