Kurkuma (Curcuma longa L.) jest jedyną rośliną jadalną uznaną za dietetyczne źródło kurkuminoidów, wśród których najbardziej reprezentatywne są kurkumina, demetoksykurkumina (DMC) i bis-demetoksykurkumina (Bis-DMC). Kurkumina wykazuje bardzo niską ogólnoustrojową biodostępność i z tego powodu zastosowano kilka technologii, aby ją poprawić. Technologie te ogólnie poprawiają absorpcję kurkuminoidów w jelicie cienkim, jednak brak jest danych na temat wpływu preparatów kurkuminoidowych na biotransformację w jelicie grubym. Niniejsza praca ma na celu zbadanie metabolizmu kurkuminoidów w jelicie grubym człowieka, przygotowanych w dwóch różnych technologiach, przy użyciu modelu in vitro. Niesformułowane ekstrakty botaniczne kurkuminoidów i lecytyna-kurkuminoidy były fermentowane w modelu kałowym in vitro, a katabolity były identyfikowane i oznaczane ilościowo za pomocą uHPLC-MSn. Natywne związki, głównie kurkumina, DMC i bis-DMC, były metabolizowane przez mikrobiotę jelita grubego w ciągu 24-godzinnej inkubacji. Degradacja kurkuminoidów prowadziła do powstania specyficznych metabolitów kurkuminoidowych, wśród których wyższe stężenia bis(demetylo)-tetrahydrokurkuminy i bis(demetylo)-heksahydrokurkuminy stwierdzono po fermentacji z ekstraktem lecytynowym w porównaniu do stężenia wykrytego po ekstrakcie niesformułowanym. Podsumowując, oba ekstrakty botaniczne oparte na kurkuminie mogą być uważane za ważne źródła kurkuminoidów, chociaż ekstrakt formowany z lecytyną prowadził do większej produkcji katabolitów kurkuminoidów. Co więcej, nowy katabolit kurkuminoidów, mianowicie bis(demetylo)-heksahydrokurkumina, został przypuszczalnie zidentyfikowany, co otwiera nowe perspektywy w badaniu biodostępności kurkuminoidów i ich potencjalnej bioaktywności metabolitów.