Gracze Giants w tym Freddy Sanchez (center) świętowali zwycięstwo Giants. San Francisco Giants pokonali Philadelphia Phillies 6-5 20 października 2010 roku w AT&T park.
Texas Rangers second baseman Ian Kinsler (5) jest out at first as Aubrey Huff catches a throw from Freddy Sanchez in the fifth inning during game 5 of the 2010 World Series between. San Francisco Giants i Texas Rangers drugi baseman Ian Kinsler (5) jest na pierwszym jak Aubrey Huff łapie rzut z Freddy Sanchez w piątym inningu podczas gry 5 z 2010 World Series między San Francisco Giants i Texas Rangers w poniedziałek, Nov. 1, 2010 w Arlington, Tx.
Freddy Sanchez nie miał długą karierę z Giants, tylko 196 gier w ciągu trzech sezonów przed ramię i plecy urazy zmusiły go do emerytury na 33. Również jego nazwisko nie jest pierwszym, które przychodzi na myśl, gdy wspomina się tytułowy zespół z 2010 roku.
Ale drugi baseman miał ogromny wpływ, szczególnie pod koniec sezonu, kiedy dominował na płycie. Od 12 sierpnia, uderzył .362 z 12 dublami, pięć homers i .935 OPS.
Kontuzje ramienia i pleców zmusiły Sancheza do wycofania się z gry rok później. Teraz 43, mieszka w obszarze Phoenix z żoną Alissą i synami Evanem i Ryanem (i córką w drodze).
Przemówił do The Chronicle przez telefon o swojej roli w mistrzostwach 2010 i życiu po baseballu o niskim profilu. Pytania i odpowiedzi zostały zredagowane dla zwięzłości i jasności.
Jak ty i twoja rodzina radzicie sobie podczas kryzysu?
Najlepiej jak możemy, jak wszyscy, próbujemy zostać w domu, pozostać zdrowi, pozostać bezpieczni. To szalone, ale moja żona jest w ciąży. Mamy dwóch chłopców. Czuliśmy, że może porozmawiamy o dziewczynce. W zeszłym roku straciliśmy dziecko. To była dziewczynka. Teraz będzie miała termin na początku sierpnia, pod koniec lipca, i to będzie dziewczynka. Jesteśmy tym podekscytowani. Ale ponieważ jest w ciąży, musimy podjąć środki ostrożności. Próbujemy pozostać w tyle, ile możemy.
Mam mojego 14-latka i mojego 12-latka. Najstarszy będzie miał 15 lat w tym miesiącu. Chłopcy uczą się online i próbują być zajęci w ten sposób. Mój najstarszy jest fanem baseballu, więc chodzimy do klatki, strzelamy do obręczy. Mój najmłodszy gra na komputerze. Właśnie wchodzi w wiek nastoletni, więc izoluje się w swoim pokoju.
Nie wróciłeś do baseballu, odkąd przeszedłeś na emeryturę. Chciałeś patrzeć jak dorastają twoi chłopcy?
W tym wieku, chciałem być w pobliżu. Kiedy grałem, często mnie nie było. Trenuję drużyny baseballowe moich synów. Robię to. To prawie jak praca na pełen etat. Pomagam w jednej z okolicznych szkół średnich. Wciąż jestem zaangażowany w baseball, tylko nie w tę część, w której podróżuję i tego typu rzeczy.
Kontuzje zmusiły cię do przejścia na emeryturę w wieku 33 lat. Czy zajęło ci trochę czasu, aby przezwyciężyć smutek, że nie byłeś w stanie rozegrać pełnej kariery?
To było zdecydowanie bardzo trudne. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie było. Przez kilka lat nie oglądałem baseballu. Jedynym powodem, dla którego miałem niektóre mecze w telewizji, było to, że moja najmłodsza mogła je oglądać. Ciężko było nie móc wychodzić z domu na własnych warunkach. Wciąż boli mnie świadomość, że nie mogłem przez dłuższy czas tworzyć w San Francisco w taki sposób, w jaki chciałem. Nie tylko fanów. Czułem, że zawiodłem (Briana) Sabeana i całą organizację, nie mogąc wyzdrowieć i grać. That stung for a long time.
The thing that settles me down a little bit when I feel sad is that I left everything out on the field. Mój ostatni mecz w San Francisco był wtedy, gdy zraniłem się w ramię. Podjąłem wszelkie próby, aby wrócić. Tak ciężko się rehabilitowałem. Po prostu nie było mi to pisane.
To zdecydowanie szczypało przez kilka lat. To robi nawet teraz, trochę.
Mimo że nie miałeś długiej kariery w San Francisco, byłeś częścią pierwszego mistrzostwa tego miasta w World Series, które znaczyło tak wiele dla tak wielu ludzi. Czy zajęło ci trochę czasu, aby zrozumieć znaczenie tego?
Nie wiem, czy naprawdę, w pełni, całkiem to rozumiem. Do dziś przyprawia mnie to o dreszcze. Kiedy widzę kibiców z San Francisco, podchodzą do mnie, ściskają mi rękę i dziękują. Spoglądam wstecz na wszystkie wspaniałe drużyny i wspaniałych zawodników z San Francisco. Zrobiliśmy to dla wszystkich tych graczy i przeszłych zespołów.
Opuściłeś pierwszą część 2010 roku po operacjach kolana i ramienia w offseason. Czy zastanawiałeś się, czy będziesz w stanie pomóc drużynie w tamtym sezonie?
Nie miałem żadnych wątpliwości, że będę w stanie pomóc drużynie w zrobieniu kilku wyjątkowych rzeczy.
Czy było coś szczególnego w drużynie z 2010 roku, o czym fani mogą nie myśleć, gdy patrzą wstecz?
Dla mnie był to dom klubowy. Mieliśmy tak wiele różnych osobowości. Kultura klubowa była naprawdę taka, której nigdy nie byłem częścią. Mieliśmy weteranów, młodych chłopaków, szalone osobowości, zabawne osobowości, cichych facetów, ale wszyscy zjednoczyliśmy się dla jednego celu. To było tak niesamowite.
Wniósł Pan ogromny wkład w kierunku końca wyścigu dywizji, który wygrał Pan w ostatnim dniu. Trafiłeś .371 w swoich ostatnich 31 meczach. Czy czułeś, że wszedłeś do strefy?
Zawsze nienawidziłem tego terminu, ponieważ czułem, że tak szybko, jak można powiedzieć, że jesteś w strefie, byłbyś z niego. Po prostu czułem się dobrze. Coś po prostu kliknęło. Trafiałem dobrze, a potem pamiętam, że trochę się męczyłem. Pamiętam, że rozmawiałem z Patem Burrellem. Dał mi kilka rad dotyczących uderzania, których nigdy wcześniej nie słyszałem. Ludzie zawsze mówią ci, żebyś zaczął (swój swing) trochę wcześniej. On powiedział mi, żebym zaczął trochę później (żeby być szybszym do piłki).
To była rada, której nigdy wcześniej nie dostałem. To zawsze utkwiło mi w pamięci. Mieliśmy serię w domu przeciwko Cincinnati. W pierwszym meczu trafiłem 4 za 5. Po tym czułem się świetnie.
Nie wiem, czy to dlatego, że nigdy wcześniej nie byłem w postseason, czy chciałem to zrobić tak bardzo.
Nie miałeś wspaniałej Division Series przeciwko Braves, ale miałeś jeden z największych hitów, singiel z Craig Kimbrel z dwoma outami w dziewiątym inningu Game 3 w Atlancie, aby pomóc Giants podjąć 2-1 prowadzenie w serii. Czy pamiętasz każdy szczegół tego spotkania?
Do dziś czuję, że to był jeden z największych at-batów w mojej karierze. Nigdy tego nie zapomnę. Jego szybka piłka rosła w tym meczu. Miał jedną z najtrudniejszych do trafienia szybkich piłek, jakie kiedykolwiek widziałem. Rzucał mi szybkimi piłkami, szybkimi piłkami. Byłem na 0-2, zanim nawet zdążyłem mrugnąć.
Pamiętam, jak mówiłem sobie, że muszę walczyć. Były dwa outy. Jeśli zrobię out, przegramy. Nie chciałem być ostatnim outem. Nie byłem na jego szybkiej piłce. Odbijałem niektóre, żeby pozostać przy życiu. Wtedy on rzucił mi offspeed pitch. Myślę sobie: „Muszę to zagrać”. Byłem na tyle szczęśliwy, aby rzucić mój kij tam i poke piłkę do centrum pola. To było tak dobre, aby być w stanie przejść w tym momencie.
Miałeś dobry NLCS przeciwko Phillies, a następnie zrobił coś w Game 1 World Series przeciwko Rangers, które nie zostały zrobione. Podwoiłeś się w każdym z trzech pierwszych at-batów World Series wśród czterech trafień w zwycięstwie Giants.
Żałuję, że nie poszedł na dwa na czwartym, zbyt. Uderzyłem go do (prawy polowy) Vladimir Guerrero. Widziałem Vladdy’ego przez całą jego karierę. Miał jedno z najlepszych ramion w grze, a ja nie chciałem być jedną z jego ofiar. Żałuję teraz, że nie mogłem go przetestować właśnie tam. To mogło być cztery.
To jest coś, na co patrzę jako ładny kawałek historii właśnie tam.
Pamiętasz, co przeszło przez twój umysł, gdy Brian Wilson wystrzelił tę szybką piłkę obok Nelsona Cruza dla ostatniego outu World Series?
Zwykle po wygranej znalazłem mojego shortstop i uścisnęlibyśmy sobie dłonie po. Pamiętam, OK, muszę znaleźć Edgara (Renteria). Potem był czas na szaleństwo.
Co pamiętasz z parady zwycięstwa i ceremonii?
Pamiętam tylko morze czerni i pomarańczy, po prostu morze ludzi na ulicach. Nie wiesz, czego się spodziewać, dopóki nie przejedziesz przez miasto na wózku i nie zobaczysz, że wszyscy wiedzą, że tam są i co osiągnęliśmy. Oni byli ogromną częścią tego. Fani byli wszystkim.
Czy utrzymujesz kontakt z którymś ze swoich kolegów z drużyny z 2010 roku?
Nie regularnie. Znasz mnie. Staram się pozostać sobą i nie przeszkadzać tym chłopakom. Ish (Travis Ishikawa) mieszka tutaj. Trochę się z nim widuję. Przyszedł kilka razy i uderzyliśmy. Przez jakiś czas byłem jedynym, który już nie grał. Nigdy nie chciałem przeszkadzać tym chłopakom.
Nota redaktora
W dziesiątą rocznicę mistrzowskiego sezonu World Series 2010, pierwszego w San Francisco, The Chronicle wspomina 10 kluczowych graczy z tamtej drużyny.
Henry Schulman zajmuje się Gigantami dla The San Francisco Chronicle. Email: [email protected] Twitter: @hankschulman
.