Współuczestnictwo w aktywności fizycznej było historycznie konceptualizowane na poziomie indywidualnym z silnym naciskiem na osoby pozornie zdrowe. Jednak w drugiej połowie XX wieku i na początku XXI wieku nastąpiła zmiana paradygmatu, zgodnie z którym uczestnictwo w aktywności fizycznej coraz częściej uznawano za zależne od czynników pozostających poza kontrolą jednostki, a programowanie i działania interwencyjne były konieczne w całym okresie życia, w wielu środowiskach i w różnych okolicznościach życiowych. To przesunięcie akcentów stworzyło możliwości i wyzwania dla osób zaangażowanych w realizację programów i badań dotyczących aktywności fizycznej. W niniejszej prezentacji dokonany zostanie przegląd i krytyka zmian zachowań związanych z aktywnością fizyczną, jej promocją i utrzymaniem. Z tej krytycznej analizy wyłania się zrozumienie syndemicznego charakteru chorób hipokinetycznych (tj. chorób związanych z brakiem aktywności fizycznej). Termin syndemika jest używany w celu uwzględnienia wzajemnego oddziaływania i synergicznego charakteru osoby, miejsca i czasu w rozwoju choroby. W syndemice uwzględnia się nie tylko indywidualne zachowania związane ze stylem życia i czynniki społeczne, ale także siły, które łączą te przyczyny. Aby rzeczywiście wpłynąć na zmianę wśród mas, osoby zaangażowane w interwencje i programowanie aktywności fizycznej muszą nie tylko zająć się każdym zachowaniem związanym ze stylem życia i czynnikami społecznymi, które przyczyniają się do powstawania chorób hipokinetycznych, ale także siłami społecznymi i środowiskowymi, które łączą te przyczyny (np. stygmatyzacja, nierówny dostęp do zasobów).

.