Jedną z najbardziej niesamowitych liczb we współczesnym sporcie jest to, że LeBron James był w Finałach NBA w 10 ze swoich 17 sezonów, w tym w dziewięciu z ostatnich 10. To jest po prostu absurdalne, względna niższość Konferencji Wschodniej podczas jego kadencji w Miami Heat i (dwóch) Cleveland Cavaliers, a w ostatnią niedzielę zdobył swoje czwarte mistrzostwo.
Wiem, to nie jest sześć Michaela Jordana. Nieważne. Twierdziłbym, że źle patrzymy na tę debatę, zamazując granicę między bardziej utalentowanym graczem a lepszym graczem, a poza tym nie sądzę, żeby Jordan mierzył się z prawie takim samym poziomem konkurencji jak LeBron, którego siedmiomeczowe zwycięstwo w Finałach nad 73-zwycięskimi Warriors było, w mojej książce, najbardziej imponującym mistrzostwem NBA w moim życiu. Zacznijmy więc od tego. Oto ranking czterech mistrzostw NBA LeBrona pod względem trudności.
Cavs nad Warriors (2016)
Dla mnie to jedno z najbardziej imponujących mistrzostw w historii sportu i z pewnością, do tego momentu, jest to ukoronowanie kariery LeBrona. Ta drużyna Warriors była niewiarygodna. Cavs przegrywali 3-1, z czego jeszcze żadna drużyna Finałów się nie podniosła, a wrócili i wygrali tę serię, co było tak trudnym zadaniem, z jakim kiedykolwiek zmierzył się jakikolwiek gracz lub drużyna NBA, nie licząc zawieszenia Draymonda Greena i kontuzji Andrew Boguta, która wykluczyła go z meczów 6 i 7. Red Sox wracający, by zszokować New York Yankees po przegranej 3-0 w ALCS w 2004 roku to jedyna wyższa góra, na którą osobiście widziałem drużynę wspinającą się po tytuł.
To nie mówiąc nic o 52-letniej suszy mistrzowskiej dla miasta Cleveland. Ciężar, który był na barkach LeBrona w tamtych Finałach był miażdżący, a jego występ pod tym ciężarem był legendarny: 29,7 punktu, 11,3 zbiórki, 8,9 asysty, 2,6 kradzieży i 2,3 bloku. W trzech finałowych meczach eliminacji notował średnio 36,3 punktu, 11,6 zbiórki i 9,6 asysty, a w meczach 5 i 6 miał ich 41. W meczu nr 7 zanotował triple-double i najbardziej kultowe zagranie w obronie w historii NBA.
Nigdy nie widzieliśmy, żeby LeBron zareagował na mistrzostwo tak, jak zareagował na to jedno, po prostu rozpadając się na podłogę i szlochając, absolutnie wyczerpany zarówno psychicznie, jak i fizycznie. To było najtrudniejsze mistrzostwo, jakie kiedykolwiek zdobył i jest bardzo mało prawdopodobne, że on lub ktokolwiek z jego rówieśników kiedykolwiek je przebije.
Heat over Spurs (2013)
Spurs z 2013 roku nie byli tak świetni jak Spurs z 2014 roku, którzy mieli Kawhi Leonarda i Borisa Diaw trafiających na inny poziom, ale wciąż byli świetni. Byli o jeden rzut wolny Kawhi’ego lub jedno defensywne odbicie od pokonania Miami, ale wiemy jak to się skończyło:
Leonard spudłował rzut z faulem z szansą na podwyższenie prowadzenia San Antonio o cztery, Gregg Popovich odstawił Tima Duncana, Chris Bosh skorzystał z nieobecności Duncana, łapiąc największą ofensywną zbiórkę, wyrzucił ją do Raya Allena, który następnie wycofał się do narożnika i przystąpił do przyklejenia jednego z najbardziej kultowych rzutów w historii, by wysłać Game 6 do dogrywki, gdzie Heat uciekli z wygraną 103-100, zanim wrócili dwie noce później, by zakończyć tytuł w Game 7.
Gdyby Allen nie wykonał tego rzutu, spuścizna Finałów LeBrona wyglądałaby dziś o wiele inaczej. Nienawidzę używać słowa „choke”, ale po złożeniu względnego jaja w Finałach 2011 przeciwko drużynie Mavericks, która zatrzymała go na niewyobrażalnych ośmiu punktach w Game 4 i ogólnie zostawiła go wyglądającego na bardziej zdezorientowanego niż ktoś o jego talencie powinien kiedykolwiek wyglądać na boisku do koszykówki, LeBron prawie oddał kolejny rzut na tytuł w ostatniej minucie Game 6 przeciwko Spurs.
W ciągu 48 sekund, LeBron dwukrotnie stracił piłkę, w obu przypadkach przez bezcelowe, desperackie podania, które nie miały szansy zostać wykonane po tym, jak wdał się w drybling na ziemi niczyjej. Zamurował też dwa rzuty trzypunktowe, z których pierwszy ledwo trafił w obręcz, a drugi doprowadził do zbiórki Bosha i trójki Allena. Niezależnie od tego, że LeBron w końcu trafił 3-punktową trójkę, która zmniejszyła przewagę San Antonio do dwóch, była to jedna z najgorszych minut, jakie kiedykolwiek rozegrał wielki gracz wszech czasów, gdy na szali było mistrzostwo.
Give LeBron credit. Wrócił do gry w Game 7 w wielkim stylu, notując 37 punktów i 12 zbiórek. Trafił 8 na 8 rzutów z linii rzutów wolnych, trafił 5 na 10 rzutów za trzy. Po tym, jak odmówił oddania rzutu w ostatniej minucie meczu nr 6, nawet gdy obrońcy cofnęli się, by go ośmielić, LeBron trafił to, co było decydującym o mistrzostwie rzutem z 20 metrów w meczu nr 7, gdy do końca meczu pozostało mniej niż 30 sekund, a Heat utrzymywali dwupunktowe prowadzenie.
Było tak wiele sposobów na to, żeby ta seria mogła pójść po myśli San Antonio. Ale tak się nie stało. Gwiazdy ułożyły się dla Heat, gdy ci chwytali się ostatnich słomek w swoim Game 6. W innych seriach – powiedzmy 2016 vs Warriors – sprawy przybrały mroczny obrót również dla LeBrona, ale w tamtej serii to LeBron wyciągnął swoją drużynę na światło dzienne. Tutaj zrobili to za niego Chris Bosh i Ray Allen, a potem, gdy w Game 7 znów zapaliły się światła, LeBron robił swoje. Niezwykle trudne mistrzostwo z odrobiną szczęścia.
Heat nad Thunder (2012)
Kilka powodów, dla których uważam, że LeBron pokonanie Thunder w 2011 roku było trudniejszym zadaniem niż jego ostatni tytuł nad Heat. Po pierwsze, Thunder byli bardziej utalentowani, co jest, wiecie, swego rodzaju wielką sprawą. Mówimy tu o drużynie, w której grają Kevin Durant, Russell Westbrook i James Harden, zdobywca tytułu Sixth Man of the Year.
Grzmoty były drugą najlepszą ofensywną drużyną w lidze w tamtym roku, a nr 1 w playoffach. Byli o jedną dziesiątą punktu na 100 posiadań od bycia martwym równym Heat w tamtym sezonie pod względem ratingu netto. Mieli lepszy rekord niż Heat w skróconym 66-meczowym terminarzu.
Tak, Heat pokonali ich w pięciu meczach, wygrywając cztery z rzędu po tym, jak OKC wygrało Game 1, ale to była o wiele bliższa seria niż wskazywałby na to gentleman’s sweep. Durant miał czyste spojrzenie na linię bazową zza farby, aby zremisować Game 2 na siedem sekund przed końcem, a to było po tym, jak Miami objęło siedmiopunktowe prowadzenie na mniej niż minutę do końca meczu i wyglądało na to, że jest już po wszystkim. Heat byli tak blisko zepsucia Game 2 i przegrywania 2-0. W tym momencie tylko trzy drużyny w historii zdołały odrobić straty po przegranej 2-0 i wygrać Finały.
Grzmoty były tam ponownie w Game 3. Westbrook miał 3 punkty, aby zremisować mecz na 29 sekund do końca. Nie trafił, a Miami przetrwało. W Game 4, Grzmot stracił jump ball na trzy punkty na 17 sekund do końca meczu. Te mecze toczyły się do samego końca, aż w końcu Thunder zabrakło tchu w Game 5.
Also, to był pierwszy tytuł LeBrona. Nie miał żadnego mistrzowskiego doświadczenia, z którego mógłby czerpać. Jego ostatnim wspomnieniem z Finałów było rozwalenie 17-punktowego prowadzenia w Game 2 i ostatecznie przegranie serii w poprzednim roku z Mavericks. To był też rok, w którym Heat musieli wrócić z deficytu 3-2, by pokonać Boston w Finałach Konferencji. Gdyby seria z Bostonem lub OKC potoczyła się przeciwko Miami, a ta drużyna, która została stworzona po to, by rządzić ligą, okazała się 0 na 2 w Finałach, kto wie, co by się stało.
Presja była ogromna, ta drużyna Thunder była naprawdę dobra, wydawało się, że jest na początku czegoś wyjątkowego. Ta drużyna Heat, którą LeBron pokonał w 2020 roku po prostu nie była tak dobra, plain and simple.
Lakers nad Heat (2020)
To nie jest brak szacunku dla obecnej drużyny Heat. Żadne mistrzostwo nie jest łatwe. Postaraj się pamiętać, że to jest relatywne w stosunku do innych mistrzostw LeBrona, zanim zaczniesz płakać, jak bardzo nie doceniam Miami. Tegoroczni Heat byli dobrzy. Nie rewelacyjni. Byli seedem nr 5. Nawiasem mówiąc, po raz pierwszy w historii nr 5 doszedł do Finałów, co oznacza, że nr 5 nigdy nie zdobył tytułu NBA.
Jest ku temu powód. Nasiona nr 5 nie są świetne. Heat byli lepsi niż wskazywałby na to ich seed, ponieważ pozyskali Andre Iguodalę i Jae Crowdera, z których obaj byli wielcy w playoffach, w wymianie z Memphis na krótko przed zawieszeniem w związku z koronawirusem, a Goran Dragic zaczął grać z głowy w postseason.
Ale LeBron w zasadzie nie musiał iść przeciwko Dragicowi, który zerwał powięź podeszwową w pierwszej połowie Game 1 i nie wrócił aż do ostatniego meczu serii, w którym był zupełnie niekonsekwentny. Bam Adebayo opuścił także mecze 2 i 3 serii. To jest dość istotne. Dragic, a nie Jimmy Butler, był czołowym strzelcem drużyny w playoffach przez trzy kolejki. Adebayo jest drugim najlepszym graczem w drużynie.
Jest też czynnik bubble, który huśta się w obie strony. Pewne rzeczy sprawiły, że było to bardzo trudne, czyli utknięcie w hotelu na trzy miesiące i gra bez tłumu, a Lakers w normalnym świecie mieliby też home-court advantage. Z drugiej strony, musieliby też grać w MIami, gdzie Heat byli w tym sezonie jedną z najlepszych drużyn domowych w lidze. Wiem też, że wygląda na to, że LeBron nigdy się nie zestarzeje, ale on ma 35 lat i brak konieczności podróżowania przez całe playoffy był dla mnie o wiele większą korzyścią niż przewaga własnego parkietu w normalnym postseason. Neutralne boisko nie oznacza żadnej przewagi dla żadnej z drużyn, więc dajcie mi drużynę z najlepszym zawodnikiem.
I will say, Jimmy Butler was incredible. Notował średnio 26,3 punktu, 9,8 asysty, 8,3 zbiórki i 2,2 steala w całej serii. Szedł ramię w ramię z LeBronem aż do zamknięcia Game 6. That said, both Durant AND Westbrook averaged more than Butler’s 26 points in the 2012 Finals, Dirk Nowitzki averaged 26 in 2011, and Steph Curry was the unanimous MVP in 2016. To nie był do końca pierwszy raz, kiedy LeBron wpadł na wielkiego indywidualnego przeciwnika w Finałach. Butler jest świetny, ale to nie Curry, Durant czy Nowitzki. Myślę, że wszyscy powinniśmy być w stanie się z tym zgodzić.
Again, to nie jest żaden knock on the Heat, i nie ma to na celu w żaden sposób umniejszać tytułu Lakers. Miami było twarde jak cholera. Nie oddało ani centymetra, a LeBron i Anthony Davis musieli być w najlepszej formie, żeby wygrać. Ale LeBron musiał być najlepszy także w tych innych seriach. Musiał wygrać Game 7 w dwóch z nich, w tym jeden na drodze przeciwko 73 zwycięskiej drużynie. Oklahoma City była w pełni zdrowa z trzema bez wątpienia przyszłymi Hall of Famers, a oni prowadzili 1-0 w tej serii i byli o centymetry od prowadzenia 2-0 lub 2-1.
Miami, z drugiej strony, nigdy nie prowadziło w serii w jednym punkcie. Najpierw przegrywali 2-0, a później przegrywali 3-1. Grali powyżej swoich możliwości, aby zajść tak daleko, jak to zrobili, ale nie można powiedzieć, że pokonanie nr 5 z dwoma z trzech najlepszych graczy, którzy stracili dużo czasu w Finałach, było trudniejszym zadaniem niż pozostałe trzy tytuły LeBrona.