Tętnice gonadalne są sparowanymi naczyniami, które zwykle wywodzą się z aorty brzusznej na poziomie drugiego kręgu lędźwiowego. W 5-20% przypadków tętnica gonadalna ma wysoki początek (powyżej L2), a w 5-6% przypadków wywodzi się z głównej lub dodatkowej tętnicy nerkowej. Ten ostatni przypadek określany jest tutaj jako aberracyjna tętnica gonadalna. Dziewięćdziesiąt osiem nerek 50 zdrowych, potencjalnych dawców przeszczepu nerki poddano prospektywnemu badaniu konwencjonalną angiografią. Tętnice nerkowe, zarówno główne, jak i dodatkowe, zostały wykryte i indywidualnie ostrzyknięte w celu uwidocznienia ich podziałów okołonerkowych i ewentualnych odgałęzień pozanerkowych. Tętnice gonadalne były rejestrowane, jeśli wywodziły się z tętnic nerkowych. Stwierdzono, że 39% (n = 38) nerek miało co najmniej jedną dodatkową tętnicę nerkową. W 14 stronach (14% nerek) tętnica gonadalna (11 prawych i 3 lewe) wywodziła się z tętnicy nerkowej, albo głównej (n = 5), albo akcesoryjnej (n = 9). Dziesięć z 14 nerek z nieprawidłową tętnicą gonadalną miało towarzyszącą akcesoryjną tętnicę nerkową. W dziewięciu przypadkach tętnica gonadalna pochodziła z tętnicy nerkowej dodatkowej, a w jednym przypadku, chociaż pochodziła z głównej tętnicy nerkowej, ta sama nerka miała dodatkowe zaopatrzenie tętnicze. Wyniki tego badania pokazują, że aberracyjne tętnice gonadalne mają tendencję do wywodzenia się z nerek, które posiadają dodatkowe zaopatrzenie tętnicze. Postawiliśmy hipotezę, że aberracje tętnicy gonadalnej są częścią wspólnego błędu embriologicznego skutkującego utrzymywaniem się w przyszłości akcesoryjnych tętnic nerkowych. Uważamy, że to badanie jest pierwszym, w którym postawiono hipotezę i zbadano takie powiązanie z tymi anomaliami tętniczymi szypuły nerkowej. Clin. Anat. 20:428-432, 2007. © 2006 Wiley-Liss, Inc.

.