Tick-borne encephalitis virus (TBEV; rodzina Flaviviridae) jest najważniejszym medycznie wirusem przenoszonym przez kleszcze w Europie i Azji. Kleszcze Ixodes ricinus i I. persulcatus są uważane za głównych nosicieli TBEV w przyrodzie ze względu na ich specyficzne związki ekologiczne z żywicielami kręgowymi. Niemniej jednak, ostatnie badania prewalencji TBEV u kleszczy sugerują, że kleszcze Dermacentor reticulatus mogą odgrywać istotną rolę w utrzymywaniu TBEV w przyrodzie. Celem tego badania była ocena kompetencji wektorowej D. reticulatus dla TBEV poprzez eksperymentalne infekcje kleszczy i porównawcze badania transmisji in vivo z udziałem kleszczy D. reticulatus i I. ricinus.

Zaobserwowano, że po przezskórnej mikrokapilarnej inokulacji, dorosłe samice kleszczy D. reticulatus skutecznie replikowały TBEV w obserwowanym okresie 21 dni. Średnie obciążenie wirusem sięgało 2,5 × 105 kopii genu i 6,4 × 104 jednostek plaque forming units na kleszcza. Zakażone kleszcze D. reticulatus były zdolne do przenoszenia wirusa na myszy. Przebieg zakażenia u myszy był porównywalny do zakażenia po ukąszeniu przez kleszcza I. ricinus, podczas gdy rozprzestrzenianie się i usuwanie wirusa było nieco szybsze. Ponadto, kleszcze D. reticulatus były zdolne do kleszczowego, niewirusowego przenoszenia TBEV na nimfy Haemaphysalis inermis podczas wspólnego karmienia tego samego zwierzęcia. Efektywność transmisji przy współkarmieniu była ogólnie nieco niższa (do 54%) w porównaniu do I. ricinus (do 94%) i osiągnęła szczyt 1 dzień później, w 3 dniu.

W podsumowaniu, nasze badanie wykazało, że D. reticulatus jest biologicznie efektywnym wektorem TBEV. Zgodnie z ostatnimi doniesieniami o wysokiej prewalencji TBEV w przyrodzie, nasze dane wskazują, że w niektórych ogniskach endemicznych, D. reticulatus może być niedostatecznie rozpoznanym wektorem TBEV, który przyczynia się do rozszerzania obszarów endemicznych TBEV.

.