Hemicorporectomy or translumbar amputation has been described as the most revolutionary of all operative procedures. Frederick E. Kredel, który po raz pierwszy przedstawił koncepcję tej operacji w 1950 roku, określił ją mianem halfektomii. Demonstracja jego badań na zwłokach wykazała wykonalność operacji. Amputacja przeprowadzana jest w dolnej części lędźwiowej ciała. Niezbędne funkcje życiowe zostają zachowane w górnej części tułowia. Kredel wyobrażał sobie hemikorporektomię jako operację leczniczą w przypadku miejscowo zaawansowanego raka, ograniczonego do miednicy, nie dającego się objąć standardową interwencją operacyjną. Dodatkowe wskazania to nie dające się opanować odleżyny ze zmianami złośliwymi, szczególnie u paraplegików, zakażenia narządów miednicy i kości z nie gojącymi się przetokami oraz urazy miażdżące miednicy. Pierwsza operacja hemikorporektomii została opisana w 1960 roku. W literaturze światowej odnotowano trzydzieści cztery operacje. Po dodaniu dwóch dotychczas nieopisanych przypadków liczba ta wzrosła do 36. Przegląd tych 36 przypadków utwierdza nas w przekonaniu, że hemikorporektomia jest humanitarną i etyczną alternatywą dla cierpienia obciążonego postępującą, bolesną, złośliwą chorobą nowotworową nie poddającą się leczeniu konwencjonalnymi metodami. Chociaż wskaźniki wyleczeń nie są znaczne, najlepsze wyniki odnotowano u paraplegików z trudnymi do opanowania odleżynami z lub bez nowotworu złośliwego. Rehabilitacja jest długotrwała i kosztowna. Większość chorych, którzy przeżyli, powróciła do zawodów wykonywanych przed operacją lub innych zajęć zarobkowych.