Hemaglutynina, jedna z grup naturalnie występujących glikoprotein, które powodują aglutynację czerwonych krwinek (erytrocytów) lub ich zlepianie się. Substancje te znajdują się w roślinach, bezkręgowcach i niektórych mikroorganizmach. Do najlepiej scharakteryzowanych hemaglutynin należą te, które występują jako antygeny powierzchniowe (obce białka, które stymulują wytwarzanie przeciwciał) na wirusach z rodziny Orthomyxoviridae, która zawiera wirusy grypy, oraz z rodziny Paramyxoviridae, która zawiera szereg wirusów chorobotwórczych, w tym wirusy wywołujące odrę.

Występowanie hemaglutyniny na wirusach grypy umożliwia wirusom wiązanie się z kwasem sialowym na powierzchni komórek zwierząt będących gospodarzami. Wiązanie to ułatwia zakażenie gospodarza, przyczyniając się w ten sposób do zjadliwości wirusów. Uważa się, że podobny mechanizm przyczynia się do zakaźnego charakteru wirusa odry. Wirusowa hemaglutynina stymuluje wytwarzanie przeciwciał przez układ odpornościowy gospodarza. Przeciwciała te wiążą się z częścią antygenu hemaglutyniny zwaną epitopem, oznaczając w ten sposób wirusa do zniszczenia przez układ odpornościowy. W przypadku wirusów grypy, mutacje w genach kodujących hemaglutyninę mogą prowadzić do powstania nowych epitopów, które umożliwiają wirusom uniknięcie rozpoznania przez przeciwciała. Mutacje te mogą wynikać z dryfu antygenowego lub przesunięcia antygenowego – procesów, które mogą prowadzić do powstania wirusów grypy zdolnych do wywoływania epidemii lub pandemii. Z wirusami grypy typu A związanych jest 16 form hemaglutyniny, oznaczonych od H1 do H16. Wraz z różnymi formami wirusowego białka antygenowego zwanego neuraminidazą, hemaglutynina jest wykorzystywana do rozróżniania podtypów wirusów grypy typu A (np. H1N1, H5N1).

Przeciwciała przeciwko wirusom posiadającym antygeny hemaglutyniny można wykryć za pomocą testu zahamowania hemaglutyniny. Jeżeli osoba lub zwierzę są nosicielami takich przeciwciał, aglutynacja czerwonych krwinek zostanie uniemożliwiona (patrz: badanie serologiczne).

.