DistributionEdit
Pomimo, że Ameryka Północna i Europa zostały rozdzielone pod koniec kredy, to gdzieś musiała istnieć jeszcze landbrige. To dlatego, że europejskie i północnoamerykańskie Diatrymas były tak podobne. Inne rodzaje ptaków i ssaków również występują po obu stronach (dzisiejszego) północnego Atlantyku w paleocenie i eocenie. Jest to dowód na to, że Europa i Ameryka Północna były kiedyś połączone suchym lądem w części wczesnego kainozoiku.
PaleoekologiaEdit
W swoim czasie środowisko, w którym żył Gastornis, miało gęsty las i wilgotny do suchego klimat subtropikalny lub nawet tropikalny. Ameryka Północna i Europa były jeszcze dość blisko siebie, a Grenlandia prawdopodobnie była pokryta bujnymi lasami i łąkami. Tylko wąskie cieśniny o długości najwyżej kilku 100 km mogły zablokować lądową dyspersję przodków Gastornis. Lądy w Ameryce Północnej były połączone. Ich europejski zasięg był archipelagiem, z budującymi się Alpami i wysokim poziomem morza w paleocenie i eocenie. Geograficznie, było to z grubsza podobne do dzisiejszej Indonezji.
Gastornis został przedstawiony jako drapieżny. Jednak niektórzy wątpią, że ptak był wystarczająco zwinny, aby złapać szybko poruszające się ofiary, i mają wątpliwości co do dzioba jest prawo do mięsożerności. Może być tak, że Gastornis był łowcą z zasadzki, lub używał technik polowania stadnego do ścigania lub zasadzania się na ofiary. Jeśli Gastornis był drapieżnikiem, potrzebowałby jakichś środków do polowania na ofiary przez gęsty las.
Alternatywnie, mogły być głównie padlinożercami, wszystkożercami lub nawet roślinożercami. Duży dziób Gastornisa nadawałby się do miażdżenia nasion i zrywania roślinności. Wydaje się on jednak zbyt silny jak na dietę czysto wegetariańską. Niezależnie od tego, czym żywiły się te ptaki, dziób mógł służyć także do manifestacji społecznej – jego obecność we wszystkich znanych skamieniałościach przemawia przeciwko roli manifestacji seksualnej. Te sprzeczne hipotezy, których nie da się rozdzielić na podstawie dowodów, sprawiają, że paleobiologia Gastornis jest niejasna.
Podobnymi gigantycznymi ptakami kenozoiku były południowoamerykańskie ptaki terroru (phorusrhacids) i australijskie mihirungi (Dromornis). Te pierwsze były z pewnością mięsożerne, a te drugie podejrzewa się, że też były drapieżnikami. Z drugiej strony, bezgrzebieniowce, bezlotne gigantyczne ptaki naszych czasów, żywią się roślinami, małymi kręgowcami i bezkręgowcami.
Gastornis należały do największych, jeśli nie największych ptaków żyjących w paleogenie. Miały niewielu naturalnych wrogów i poważnych konkurentów. Jeśli te ogromne ptaki były aktywnymi łowcami, musiały być ważnymi drapieżnikami wierzchołkowymi, które zdominowały ekosystemy leśne Ameryki Północnej i Europy aż do środkowego eocenu.
W połowie eocenu pojawiły się duże drapieżniki kreodonty i mezonychidy w Eurazji i Ameryce Północnej. Pojawienie się tych nowych drapieżników zbiega się z upadkiem Gastornisa i jego krewniaków. Było to prawdopodobnie spowodowane zwiększoną tendencją drapieżników ssaków do polowania w stadach (zwłaszcza u przypominających hieny kreodontów). Nie znamy żadnego ptaka, który ważyłby więcej niż pół tony metrycznej. Być może nie mogły one ewoluować do większych rozmiarów. Jeśli tak, to nie mogłyby konkurować przez samą masę, jak ssaki są często w stanie zrobić.
.