Głównym uzbrojeniem Fortu Strong były dwie baterie 10-calowych dział na znikających wózkach, w sumie pięć dział. Pierwotnie dwa z tych dział znajdowały się w Baterii Ward, najbardziej wysuniętej na wschód betonowej fortyfikacji na Long Island Head, a trzy kolejne w Baterii Hitchcock, bezpośrednio na zachód od niej. Budowa tych baterii, rozpoczęta w 1893 roku, została ukończona w 1899 roku. Wkrótce potem dodano elektrycznie zasilane podnośniki amunicji i prochu. Z maksymalnym zasięgiem 14,000 jardów (13,000 m), czyli prawie 8 mil, działa te obejmowały łuk od Revere do North Scituate. Baterie były przeznaczone do atakowania średnich i większych okrętów, zgodnie z zaleceniami systemu kontroli ognia.
Bateria Drum, na skrajnym północno-zachodnim krańcu linii dział na Long Island Head, zamontowała dwa 4,7-calowe działa Armstrong na podstawach. Były one częścią serii baterii pospiesznie zamówionych po wybuchu wojny hiszpańsko-amerykańskiej w 1898 roku. Obawiano się, że hiszpańska marynarka wojenna będzie bombardować wschodnie wybrzeże USA. Większość baterii Endicott była jeszcze wiele lat przed ukończeniem, szczególnie 3-calowe i 6-calowe baterie. Niektóre 6-calowe i 4,7-calowe działa zostały zakupione z Wielkiej Brytanii i zamontowane w wciąż budowanych fortach Endicott, w tym dwa 4,7-calowe działa w Forcie Strong.
Fort Strong posiadał również cztery baterie 3-calowych dział szybkostrzelnych, z dwoma działami każda (czyli łącznie 8 dział). Bateria Basinger (z dwoma 3-calowymi działami M1898) została ukończona w 1901 roku, pozostałe (każda z dwoma 3-calowymi działami M1902) zostały ukończone w 1906 roku. Działa te miały za zadanie atakować ogniem bezpośrednim szybciej poruszające się cele i zostały rozmieszczone w celu ochrony pól minowych, które zostały ułożone w celu zablokowania kanałów portowych. Mogły prowadzić ogień na odległość do 11.000 jardów (10.000 m), czyli 6,25 mili. Baterie Stevens i Smyth znajdowały się po południowo-wschodniej stronie fortu, wychodząc na kanał pomiędzy Long Island i Hull. Bateria Taylor znajdowała się po stronie południowo-zachodniej, patrząc w kierunku Wyspy Spektakularnej, a Bateria Basinger na północnym krańcu fortu (w dół od baterii dział 10-calowych), patrząc w kierunku Fortu Dawes na Deer Island.
Trzy ostatnie z tych baterii znajdowały się w klasycznych 3-calowych stanowiskach artylerii nadbrzeżnej, każde z dwiema podniesionymi platformami działowymi, po jednej z obu stron dużego centralnego, obudowanego magazynu. Bateria Basinger, jednakże, została wciśnięta w wąską przestrzeń nad murem morskim, a jej platformy działowe przypominały raczej wąskie wanny na brzegu wody. Bateria ta posiadała unikalny podziemny magazyn z ręcznie obsługiwanymi wciągarkami łańcuchowymi, służącymi do podawania amunicji do jej dwóch dział.
Każde z 10-calowych dział miało być obsługiwane przez w pełni siłową załogę składającą się z 43 poborowych, tak więc pięć dział z dwóch baterii wymagałoby w sumie 215 członków załogi. Obsadzenie czterech baterii 3-calowych (gdy wszystkie ich działa były obecne) wymagałoby w sumie około 100 ludzi. Dodając do tego obronę przeciwminową i przeciwszperaczową, utrzymanie i funkcje pomocnicze fortu oraz jego oficera, fort obsadzało prawdopodobnie około 450 żołnierzy, mieszkających w dużych budynkach koszarowych i mniejszych domach, które otaczały plac defiladowy.