Filopodia (singular filopodium) są cienkimi wypustkami błony, które działają jak anteny dla komórki do sondowania otaczającego środowiska . Niewystające filopodia są mechanicznie związane z mikrokolcami. Filopodia są powszechnie spotykane osadzone wewnątrz lub wystające z lamelliopodium na wolnym froncie migrujących arkuszy tkanek. Filopodia są również widoczne w stożkach wzrostu neurytów i pojedynczych komórkach, takich jak fibroblasty.

Filopodia występują w neuronach (A), na wystającej krawędzi w migrujących komórkach (B) i w płatach nabłonkowych (C).

Filopodia mają średnicę 60-200 nm i zawierają równoległe wiązki 10-30 filamentów aktynowych utrzymywanych razem przez białka wiążące aktynę (np. fascynę). Filamenty te są zorientowane tak, że ich kolczasty koniec jest skierowany w stronę wystającej błony.

Filopodia wyczuwają środowisko zewnątrzkomórkowe na swoich końcach za pomocą receptorów na powierzchni komórki. Kontakt z zewnętrznym celem promuje sprzężenie białek związanych z błoną z wstecznym (retrogradacyjnym) przepływem aktyny; to sprzężenie wytwarza siły ciągnące potrzebne do procesów migracji komórek, takich jak gojenie ran i wzrost neurytów. Różnice w kontakcie między substratami lub typami komórek wpływają na liczbę wystających filopodiów .

Kluczowy zestaw białek jest zaangażowany w tworzenie filopodiów; jednak względne znaczenie każdego białka wydaje się różnić między różnymi organizmami i ich typami komórek. Trzy podstawowe kroki są zaangażowane w składanie filopodiów: nukleacja filamentu, wydłużanie kolczastego końca i wiązanie filamentu.

Etapy formowania i funkcjonowania filopodia

Filopodia są dynamicznymi strukturami, które składają się głównie z wiązek F-aktyny i których inicjacja i wydłużanie są precyzyjnie regulowane przez szybkość składania filamentów aktynowych, konwergencję i sieciowanie.

Filopodia przechodzą 9 odrębnych etapów formowania. Dwustronne strzałki symbolizują zdolność filopodia do oscylacji pomiędzy różnymi stanami.

Aktynowo bieżnikowy mechanizm wydłużania jest niezbędny w protruzji i każda zmiana w częstości inicjacji, lub równowadze pomiędzy wydłużaniem a cofaniem filamentów aktynowych, może skutkować uzyskaniem lub utratą filopodia. Filopodialne filamenty aktynowe są nierozgałęzione, a obserwacje powstawania filopodiów ujawniły, że aktyna gromadzi się na końcach filopodiów, przemieszcza się do tyłu i rozprasza się w tylnej części. Kompletny model tego, jak powstaje filopodium, został ostatnio zrewidowany .

.