Andres Bonifacio urodził się w Tondo, w Manili, 30 listopada 1863 roku. Wychowywał się w slumsach i znał z praktycznego doświadczenia rzeczywiste warunki walki klasowej w swoim społeczeństwie. Wcześnie osierocony, przerwał naukę w szkole podstawowej, aby zarabiać na życie jako rzemieślnik, a następnie jako urzędnik-posłaniec i agent zagranicznych firm handlowych w Manili. Chłonąc nauki klasycznego racjonalizmu z dzieł José Rizala, „Nędzników” Victora Hugo, „Wędrownego Żyda” Eugène Sue, książek o rewolucji francuskiej i życiorysów prezydentów Stanów Zjednoczonych, Bonifacio zrozumiał dynamikę procesu społeczno-historycznego. To doprowadziło go do przyłączenia się do Liga Filipina, którą Rizal zorganizował w 1892 r. w celu zjednoczenia i zintensyfikowania nacjonalistycznego ruchu na rzecz reform.
Gdy Liga została rozwiązana po aresztowaniu i wygnaniu Rizala, Bonifacio utworzył Katipunan w 1892 r. i w ten sposób zapewnił punkt zborny dla agitacji ludzi na rzecz wolności, niezależności i równości. Katipunan wzorował swoje rytuały inicjacyjne na masonerii, ale jego zasady ideologiczne wywodziły się z Rewolucji Francuskiej i można je uznać za radykalne w swojej materialistyczno-historycznej orientacji. Katipunan wywyższał pracę jako źródło wszelkiej wartości. Skierował uwagę na niesprawiedliwą strukturę klasową systemu kolonialnego, zwiększoną eksploatację ludności tubylczej, a w konsekwencji potrzebę potwierdzenia zbiorowej siły mas pracujących w celu zniszczenia nieprawego systemu.
Kiedy społeczeństwo zostało odkryte 19 sierpnia 1896 roku, miało około 10 000 członków. W dniu 23 sierpnia Bonifacio i jego zwolennicy zebrali się w Balintawak i zgodzili się rozpocząć walkę zbrojną. Dwa dni później miała miejsce pierwsza potyczka i wkrótce nastąpiło panowanie terroru ze strony Hiszpanów.
Konflikt podzielił rebeliantów na dwie grupy Magdiwang i Magdalo w Cavite, na Luzonie. Bonifacio został zaproszony do mediacji, ale został odrzucony przez klanistyczną klasę średnią z Cavite. Oceniając plany Bonifacio jako dzielące i szkodliwe dla jedności, gen. Emilio Aguinaldo, wybrany prezydent tymczasowego rządu rewolucyjnego, nakazał aresztowanie, proces i egzekucję za „zdradę i podburzanie” Bonifacio i jego braci. 10 maja 1897 roku Bonifacio został stracony.
W przeciwieństwie do popularnego poglądu, przyczyny tragicznej śmierci Bonifacio z rąk innych filipińskich rebeliantów nie można przypisać wyłącznie jego osobistej dumie. Raczej korelacja sił klasowych i awanturnicze tendencje grupy Bonifacio doprowadziły do jego izolacji, a następnie do kompromisów Aguinaldo z amerykańskimi najeźdźcami wojskowymi.
.