Een deel van mijn werk als yogaleraar en onderzoeker bestaat uit het geven van lessen in verschillende advocatenkantoren, bedrijven en scholen in New York City. Onlangs, aan het eind van een korte yogabeoefening in een bedrijfsomgeving, lachte een heer hardop toen we onze handen op elkaar legden en een buiging maakten.

“Namaste?” vroeg hij. “Is dat echt? Ik dacht dat het een yoga-studio-ding was in Brooklyn.”

Deze man was toevallig blank, en hoewel ik kon zien dat het niet zijn bedoeling was mij te beledigen, deed hij dat toch. Zoals ik ontelbare keren heb gedaan als Indiase Amerikaan, stapte ik om de gekwetste heen om zijn vraag te beantwoorden. “Nope, geen Brooklyn yoga ding,” zei ik. “Het is Indiaas.”

Zijn antwoord ontroerde me: “Yoga is Indiaas?”

De uitspraak van deze man was niet zozeer een aanklacht omdat hij een eikel was of onbeleefd wilde zijn, maar omdat hij, zonder het te beseffen, liet zien hoe yoga in dit land vaak op de markt wordt gebracht – en hoe het wordt toegeëigend.

Net als de mijne liggen de wortels van yoga in India.

Yoga is naar schatting ten minste 2500 jaar oud en vindt zijn oorsprong in de Indus Vallei Beschaving. Maar als je yoga googelt, de covers van yogatijdschriften bekijkt of door yogagerelateerde hashtags scrollt, kom je vaak geen Indiër tegen. Meestal zie je blanke, lenige vrouwen houdingen beoefenen – hoe fysiek veeleisender, hoe beter – in dure stretchbroeken op stranden of in chique fitnessstudio’s.

Toen ik als Indiase Amerikaan van de eerste generatie opgroeide in Florida, werd ik opgevoed om yoga te beoefenen, maar daarvoor hoefde ik me nooit in het zweet te werken en kwam er ook geen speciale kleding of uitrusting aan te pas. Mijn familie leerde yoga door lezingen en oefening, maar meestal was het ingebed – verborgen, echt – in alles wat we deden. Dit is omdat echte yoga niet zomaar een training is. Yoga, wat “vereniging” betekent in het Sanskriet, kent vele vormen. Maar klassiek gezien is het een oude Indiase filosofie die een achtledige benadering van bewust leven omhelst.

Toen ik jong was, was mijn yogabeoefening een bron van spot. Op een keer lieten mijn ouders een goeroe een yogales houden in ons huis, wat Indiase vrouwen in sari’s met hun mannen en kinderen over onze stoep en in ons huis bracht. Het gezang van “om” galmde door de open ramen. De jongens uit mijn buurt dreven de rest van de week onophoudelijk de spot met me. Kinderen plaagden me ook met het Indiase accent van mijn ouders, mijn naam, mijn Indiase kleren, de kleur van mijn huid, de kurkuma in mijn eten, en de “stip” (bindi) op ons voorhoofd.

Ik schaamde me steeds meer om in het openbaar met mijn ouders te praten in iets anders dan Engels. Ik werd geconditioneerd om mijn cultuur en de filosofieën erin als inferieur te beschouwen. Om me aan te passen aan de Amerikaanse cultuur, verstopte ik op weg naar de tempel een T-shirt en een spijkerbroek in mijn tas, zodat ik me meteen kon omkleden.

Jaren later, in mijn vroege volwassenheid, begon ik regelmatig yoga te beoefenen om mijn angsten en mijn staat van zijn te beheersen. Het veranderde niet alleen mijn gewoonten van geest en gezondheid, maar het maakte me ook trots om een Indiër te zijn. En nu werd de yogafilosofie – een deel van mijn cultuur – door zovelen in de Verenigde Staten gewaardeerd. Het geluid van “om” aan het einde van de les bracht me tot tranen toe. Zo lang had ik mezelf beroofd van dit diepe aspect van mijn eigen erfgoed. Terugkeer naar yoga bracht me terug naar een deel van mezelf dat lang was verwaarloosd.

In de loop der jaren ben ik gegroeid naar liefde en respect voor mijn leraren en vrienden die yoga beoefenen, van wie velen niet-Indiaas zijn en velen wel. Ik ben blij dat mensen genezing en spirituele vrijheid vinden in iets van mijn culturele wortels. Maar ik ben nog steeds verontwaardigd over het feit dat men mij schaamte heeft doen voelen voor mijn cultuur, inclusief mijn yogabeoefening, en dat die nu vaak wordt gezien als glamoureus, trendy, en vaak is losgekoppeld van haar ware betekenis.

Gelukkig genoeg heeft culturele toe-eigening veel gedaan om de ware oorsprong van yoga te verdoezelen.

Hoewel het vaak een recente trend lijkt in de Verenigde Staten, werd yoga in feite in de jaren 1920 in dit land geïntroduceerd toen Paramahansa Yogananda de praktijk naar de Verenigde Staten bracht als een pad naar zelfverwezenlijking voor iedereen. Helaas, door culturele toe-eigening, vooral in het laatste decennium, voelt de westerse cultuur van “yoga” voor mij, en ik ben er zeker van voor veel beoefenaars van alle rassen die het al heel lang beoefenen, vaak als uitsluitend.

Yoga, een praktijk die voor een groot deel gebaseerd is op zelfbewustzijn, zelfliefde en vrijheid van materiële attributen, wordt nu meestal afgebeeld met stijlvolle atletische kleding en op blanke bevolkingsgroepen gericht als een spiritueel en fysiek elitaire activiteit. Ik zeg niet dat yoga alleen voor indianen is, niet voor blanke vrouwen, of dat het nooit een workout zou mogen zijn. Yoga is voor iedereen, ongeacht hoe je eruit ziet. Maar yoga is ook veel meer dan een trendy lichamelijke oefening. Toch worden deze aspecten in veel van de yogamarketing onterecht bevoordeeld en verheerlijkt, zodat de hele praktijk vaak verkeerd wordt begrepen.

Culturele toe-eigening is wanneer het lenen en delen tussen culturen uitbuiting wordt. Het is kersen plukken wat cool lijkt in een culturele praktijk zonder de complexe geschiedenis ervan te leren kennen en erkennen. Culturele toe-eigening in yoga gebeurt op vele niveaus, van de berichtgeving die we ontvangen van veel grote merken en media tot de Sanskriet mantra’s die op T-shirts worden gedrukt.

Vele vormen van culturele toe-eigening in yoga zijn subtiel; ze omvatten het bewust verheerlijken van een culturele praktijk, maar rationaliseren het als onschadelijk en leuk. Een vriendin van mij vertelde me onlangs over een ervaring die ze had in een yogastudio waar de docent aan het eind van de les glitter over de studenten gooide om te lijken op akshatha, de religieuze zegening van gekleurde rijst in het hindoeïsme. Hoewel yoga en het Hindoeïsme enkele elementen gemeen hebben, zijn ze niet één en dezelfde. Dit lijkt misschien goedaardig, maar het zou hetzelfde zijn als chips en druivensoda aanbieden alsof het gezegend brood en wijn zijn, wat sprankelend duidelijk is in zijn oneerbiedigheid en irrelevantie.

Er zijn velen die beweren dat culturele toe-eigening betekenisloos gezeur is van niet-blanke mensen. Wat deze beweringen weigeren te erkennen, is dat veel niet-blanke culturen nog steeds gebroken zijn of zichzelf aan het herstellen zijn, en in de huidige tijd met voortdurende vooroordelen te maken hebben. Door culturele toe-eigening als een probleem af te wijzen, wordt ook ontkend dat veel gemeenschappen, vaak niet-blanke gemeenschappen, historisch zijn onderdrukt, gekoloniseerd en dat hun culturen zijn geplunderd voor winstbejag.

Het schadelijkst is misschien wel de manier waarop yoga asana – de fysieke houding in yoga – in zijn geheel is toegeëigend door de fitnessindustrie en de mainstream media.

Volgens de Yoga Sutras (klassieke teksten) is yoga asana slechts een van de acht ledematen van yoga. Helaas is het nu verheerlijkt tot het punt dat de definitie van yoga zelf is overgenomen. De yoga die ik kende uit mijn Indiase opvoeding – de spirituele filosofie ingebed in alledaagse ervaringen – wordt niet langer gezien als yoga. Oefeningen in de andere ledematen van yoga – zoals het zuiveren van lichaam, geest en spraak, het beheersen van menselijke impulsen, het beoefenen van de ademhaling om de innerlijke levenskracht te beheersen, het ondersteunen van de collectieve mensheid, en mentale oefeningen door meditatie – worden vaak terzijde geschoven of vergeten in veel vormen van moderne beoefening.

Eén reden voor deze verschuiving is dat mensen, wanneer ze een yogales binnenlopen, meestal een workout verwachten. Pompende muziek tijdens het bewegen in vinyasa of “power” flow is leuk, maar het is cardio op een rubberen mat in plaats van de spirituele praktijk van yoga. Asana in stilte kan saai lijken, zelfs eng en ongemakkelijk. Maar dat is waar ruimte voor zelfbewustzijn en transformatie leeft.

Het vullen van de naaktheid van stilte met luide muziek en intense oefeningen is niet verkeerd als dat is wat je leuk vindt, het is gewoon geen yoga. Ik ontwerp yogalessen in het Massachusetts General Hospital, dat verbonden is aan de Harvard Medical School, en een van de belangrijkste overwegingen over wat yoga anders maakt dan gewone lichaamsbeweging zoals dans, aerobics en hardlopen – die allemaal heilzaam zijn – is dat het niet alleen om fysieke beweging gaat, of zelfs om de mentale scherpte die nodig is om fitnessdoelen te bereiken. Yoga gaat evenzeer over spiritualiteit als over het vormen van je geest en lichaam.

Zelfs in gemeenschappen die het spirituele aspect van yoga waarderen, wordt toe-eigening soms verpakt in waardering en onbedoelde belediging.

Ik begrijp waarom culturele toe-eigening verwarrend kan zijn, vooral als het niet de bedoeling is om te beledigen. In veel gevallen zijn studenten en docenten zich er waarschijnlijk niet eens van bewust hoe bepaalde woorden en handelingen de religieuze of spirituele betekenis van yoga kunnen ontsieren.

De gemiddelde koper van mala-kralen is zich misschien niet bewust van de spirituele betekenis achter de nummers van de kralen-18, 27, 54, 108-ontworpen om ritmische contemplatie rond het getal negen te ontwikkelen. Door dit verband lijken de kralen meer op een rozenkrans dan op een zichtbaar sieraad.

Een ander veelvoorkomend voorbeeld is wanneer ik een beeldje zie van Hindoegoden, zoals Ganesha of Lakshmi, in de opruiming in een boetiek, vooraan in een yogaruimte, of gedrukt op een yogatop. Ik word zowel warm van het feit dat India zo levendig wordt geaccepteerd als ongemakkelijk. In mijn familie en voor miljoenen in heel India zijn deze godheden heilig. Je doet je schoenen uit in hun aanwezigheid als een vorm van respect. Ze worden meestal bewaard in tempels of altaars. Je plukt ze niet uit een uitverkoopbak of draagt ze op je lichaam als je zweet, en je richt zeker niet je voeten op hen in Corpse pose. Ik ben er zeker van dat leraren van elk ras die ijverig in verschillende ashrams (kloosters) van India of bij Indiase goeroes hebben gestudeerd, het hiermee eens zouden zijn.

Als iemand deze godheden in een studio of winkel heeft staan, hoop ik dat ze de spirituele betekenis ervan begrijpen. Voor Hindoes zijn deze goden niet slechts culturele symbolen of mythen.

Om te vermijden dat yoga wordt toegeëigend, kunnen docenten en beoefenaars zich het best verdiepen in de geschiedenis van hun praktijk en vragen stellen om weloverwogen beslissingen te nemen die geen aanstoot geven.

Om het probleem van toe-eigening aan te pakken, is een studie nodig die, net als de yogabeoefening zelf, een continu proces is. Als je leraar je een Sanskriet mantra voordoet, informeer dan naar de betekenis, de uitspraak en de geschiedenis. Als je yogakleding kiest, bedenk dan wat de godheid of de gedrukte symbolen vertegenwoordigen. Als je uren besteedt aan het perfectioneren van een inversie in je fysieke oefening, probeer dan een fractie van die tijd te besteden aan het onderzoeken van een yogatekst.

Ik probeer mijn deel te doen door mijn perspectief te verwoorden met vrienden, studenten en in mijn schrijven. Sommigen zeggen dat de “yogatrend” uiteindelijk zal verdwijnen, net als elke andere rage. Als dat zo is, ben ik ervan overtuigd dat de tijdloze spirituele principes onder de oppervlakte van yoga zullen blijven bestaan voor iedereen die ervoor kiest om ze te zoeken.

Rina Deshpande is een RYT-500-gecertificeerde yogalerares, onderzoeker en schrijfster die in New York City woont. Ze begon haar yogabeoefening in 2004 en behaalde haar masterdiploma aan het programma Mind, Brain, and Education van Harvard. Ze ontwerpt nog steeds yoga en mindfulness onderzoek en onderwijsprogramma’s voor het Massachusetts General Hospital, de Mariniers, preK-12 scholen, en meer. Lees Rina’s mindful, grillige geïllustreerde poëzie @RinaThePoet op Facebook en Instagram, en kijk op haar website, Rinadeshpande.com.

Gerelateerd:

• It Only Took Me 45 Minutes to Get Over White Girls Twerking
• I Became Vegan to Hide the Fact That I’m Gay
• 8 Health Conditions That Disproportionately Affect Black Women

Je vindt het misschien ook leuk: Yogi Kathryn Budig over waarom zelfzorg zo belangrijk is