Als filmfan op internet is de kans groot dat je de videoserie ‘Every Frame a Painting’ bent tegengekomen. De serie is gemaakt door Tony Zhou en Taylor Ramos en bestaat uit video-essays, ingesproken door Zhou, waarin van alles aan de orde komt, zoals de filmmuziek van Marvel, de kadrering in de film Drive, David Finchers gebruik van expositie en cinematografie, en het spektakel in de films van Michael Bay. De laatste video van het duo verscheen meer dan een jaar geleden, en in een post op Medium kondigden ze aan dat de serie tot een einde is gekomen.
De redenen zijn vrij alledaags: het duo is allebei begonnen met een nieuwe baan en heeft besloten dat het tijd is om naar iets anders te gaan. De post is geschreven als een van hun afleveringen, met uitleg over de achtergrond van de serie, hoe ze hun stijl hebben ontwikkeld, en wat ze ervan hebben geleerd. Net als hun video-essays zorgt het voor interessante en informatieve lectuur, het is de moeite waard om te lezen, zelfs als je niet van plan bent om zelf video-essays te maken.
Zhou legt uit dat hij en Ramos in 2013 worstelden met een probleem: hoe visuele ideeën uit te leggen aan niet-visuele mensen op het werk, en het idee voor een videoserie die de concepten demonstreert die ze probeerden uit te leggen, werd daaruit geboren. Ramos zegt dat waar de meeste video’s personages en verhalen uitleggen, zij zich wilden richten op de films zelf. Zij stelde voor om er een kanaal van te maken, met een eenduidige stijl en aanpak. “Dit betekende dat we konden wegkomen met het praten over minder bekende onderwerpen,” zegt ze, “en veel mensen zouden nog steeds kijken omdat het formaat hetzelfde was.”
Toen ze eenmaal begonnen met het samenstellen van de video’s, zei Zhou dat ze om één grote beperking heen moesten werken: YouTube en zijn Content ID-systeem:
Bijna elke stilistische beslissing die je ziet over het kanaal – de lengte van de clips, het aantal voorbeelden, welke films van studio’s we kozen, de manier waarop het verhaal en de clipaudio in elkaar overlopen, het opnieuw rangschikken en omdraaien van shots, het remixen van 5.1-audio, het ritme en de pacing van de algehele video – dat alles was reverse-engineered van YouTube’s Copyright ID.
Het tweetal gaat verder met te praten over een aantal van de dingen die ze leerden, die benadrukken wat het kanaal onderscheidend maakte. Ze hielden dagboeken met aantekeningen bij, gingen naar de bibliotheek in plaats van Google voor onderzoek, testten hun ideeën en richtten zich uitgebreid op de argumenten die ze in elke video maakten.
Deze post is meer dan alleen een afscheid van hun volgelingen nu ze verder gaan met andere dingen: het is een openhartig zelfonderzoek dat de ongelooflijke hoeveelheid werk onderzoekt die erin gaat om elk essay geweldig te maken. Ik vind het jammer dat de serie niet wordt voortgezet: elke aflevering is een slimme, verhelderende kijk op hoe makers film gebruiken als medium om verhalen te vertellen. Na het zien van de serie ben ik gaan onderzoeken hoe ik films, televisie en zelfs romans consumeer – en het heeft me een betere filmkijker en lezer gemaakt. Maar ik kan begrijpen waarom ze stoppen nu ze nog een voorsprong hebben – het is beter om te stoppen nu je nog aan de top staat, dan te beknibbelen op kwaliteit. Gelukkig blijven de 28 video’s die ze al hebben gemaakt online.
Of je nu een video-essay maakt, een gadget ontwerpt, of een boek schrijft, dit essay geeft een aantal nuttige adviezen voor makers van allerlei pluimage. Net als hun video’s, is het iets om steeds weer naar terug te keren.
Correctie, 4 december 2017, 11:20 PM: Een eerdere versie van dit artikel linkte naar het verkeerde artikel over het werk van David Fincher.