Drawing Back The Veil

In zijn homilie voor het Hoogfeest van de Driekoningen van de Heer, Jaar A, onderzoekt Vader Hanly de mysteries die geopenbaard worden wanneer God in de Driekoningen de sluier terugtrekt.

Lezingen voor het feest van de Epifanie van de Heer, Jaar A

• Eerste lezing: Jesaja 60:1-6
• Responsoriale Psalm: Psalmen 72:1-2, 7-8, 10-11, 12-13
• Tweede Lezing: Efeziërs 3:2-3, 5-6
• Evangelie: Mattheüs 2:1-12

Opname

https://fatherhanly.com/wp-content/uploads/2017/01/epiphany-year-a-homily-2011-01-02.mp3

Transcript

Kerstmis biedt ons twee van de mooiste lezingen, waarschijnlijk, die in het hele Nieuwe Testament staan. De eerste is het verhaal van Lucas over de geboorte van de Messias, en we weten het allemaal omdat we elk jaar allemaal rond de kribbe komen staan en zien wat een prachtig tafereel het is. Het tweede evangelie is het evangelie dat we u zojuist hebben voorgelezen. Het is het evangelie voor Driekoningen, de drie wijzen die naar Bethlehem komen en hun geschenken meebrengen en hulde brengen aan het Christuskind.

Het is moeilijk te bevatten, maar ooit waren er in de kerk slechts twee heilige dagen van verplichting, heel bijzonder in de ogen van het hele volk. De ene was natuurlijk Pasen, de Verrijzenis, en de andere was niet Kerstmis, maar het feest dat wij vandaag vieren: het feest van de Driekoningen.

Waarom, zou je kunnen vragen. Wel, omdat als je naar de kribbe kijkt en je ziet de geboorte van Jezus, hij is omringd door herders en zijn moeder en de heilige Jozef, en elk personage, zelfs de engelen waarschijnlijk, maar elk personage in dit tafereel is de verwelkoming van de Joodse Messias. En het is vandaag dat alle heidenen van de wereld begrijpen dat Jezus kwam, niet alleen voor het volk van Israël, maar voor het volk overal. Hij zou de Messias zijn, niet alleen voor een kleine groep mensen die eeuwen en eeuwen vasthielden aan de hoop op de Messias, maar hij was gekomen voor ons allen.

En daarom is Driekoningen, terecht voor ons die heidenen zijn, misschien wel de gelukkigste dag, omdat we de gelegenheid hebben ons te verheugen in het feit, niet alleen dat de Verlosser, het kind, geboren is, maar vooral omdat hij werkelijk voor ons geboren is, zoals de hymne zegt.

Epifanie betekent manifestatie. Het is een Grieks woord en het betekent letterlijk: de sluier wegnemen. En telkens als je in het evangelie over epifanieën hoort, betekent het dat God de sluier wegtrekt die een groot mysterie bedekt en dat wij allemaal in dit mysterie turen en veel meer kunnen begrijpen over wie God is en wie wij zijn.

En wat zagen zij, deze drie koningen of deze drie magiërs? Wat zagen zij toen de sluier van God werd weggetrokken?

Wat ze zagen was, zoals Matteüs zegt, dat ze het kind zagen met Maria, zijn moeder. En zij vielen op hun knieën en aanbaden hem.

En toen offerden zij hem uit hun schatten goud, een teken en symbool van koningschap; en wierook, het teken en symbool van de aanwezigheid van God zelf, gezien in de geparfumeerde rook van het gebed dat opsteeg naar de hemel; en de laatste gift was de geparfumeerde olie die gebruikt zou worden voor zijn begrafenis, en dit was natuurlijk het teken van zijn offer, dat hij zijn leven zou opofferen in lijden en grote pijn, maar voor de verlossing van de hele wereld.

En toen verheugden de drie magiërs zich en zeer snel, zegt Mattheüs, gingen zij langs een andere weg naar huis, want ook zij wisten dat Herodes van plan was het kind te vernietigen en zij keerden niet naar Jeruzalem terug om hem te vertellen waar het kind te vinden was.

Het belangrijkste om vandaag te onthouden is dat het voor christenen heel gemakkelijk is om te begrijpen wanneer de sluier werd opgelicht en wat de Wijzen zagen en wat er met hen gebeurde, want ook wij zijn op een lange reis en wij vinden het vanzelfsprekend dat het teken en symbool van onze relatie met Jezus en onze relatie met God, het teken en symbool is dat wij samen op reis zijn.

Wij zijn een pelgrimerende kerk. We gaan na, we zijn geroepen om een ster te volgen, en onze ster is het geloof dat we in de doop hebben gekregen.

En wij volgen de ster. En toen, deze Kerst vonden we ook, nogmaals, toen de sluier werd teruggetrokken, vonden we het kind met Maria, zijn moeder. En ook wij, in onze liederen en in onze gebeden, verheugen ons zoals de koningen zich verheugden, en ook wij komen en aanbidden hem, Christus onze Heer. En wij vallen op onze knieën, zoals zij op hun knieën vielen, om de engelenstemmen te horen die de komst van de Heer in onze huidige wereld en in onze harten verkondigen.

We moeten onthouden dat de komst van Jezus geen eenmalige gebeurtenis in de geschiedenis is. Hij komt elke morgen om ons te roepen onze reis met Hem voort te zetten, te volgen waar Hij, onze ster, ons leidt, door zijn geloof en ons geloof, te gaan naar waar Hij ons brengt, in en uit de zijwegen van ons leven, maar ons uiteindelijk veilig naar huis leidend.

Dit is heel belangrijk om te begrijpen. Het zijn niet drie vreemde koningen of magiërs die naar een vreemde plaats komen. Het is de sluier die wordt weggerukt en we realiseren ons de grote waarheid dat we met God reizen als we met Jezus reizen.

Heb je je ooit afgevraagd waarom de wijzen nooit zijn teruggekeerd? Er is geen verslag dat ze ooit terugkwamen naar Bethlehem of teruggingen naar Jeruzalem of Jezus en Maria later in hun leven bezochten. Er is geen verslag van. Ze kwamen alleen, en voor die ene korte tijd, boden ze hun geschenken aan, en daarna werd er niets meer van hen vernomen.

Waarom keerden ze niet terug naar Jeruzalem? Waarom keerden zij niet terug naar Bethlehem? Waarom maakten zij er geen bedevaart van om voortdurend de plaatsen te bezoeken die heilig waren geworden toen Jezus zelf stierf, opstond en de kerk wortel begon te schieten in dat hele gebied van de geschiedenis. Waarom?

Omdat zij wisten, wanneer zij kwamen en Hem aanbaden, dat het kind meer was dan een kind en dat Maria God zelf had gedragen om in die stal geboren te worden en dat God gekomen was om te blijven.

En de wijzen wisten dat waar zij ook gingen, zij het kind en Maria met zich meedroegen, hoe gescheiden, hoe ver ook, in het ene gebied, uit het andere, door oorlogen, door beproevingen, door vreugden, door geluk, het ene ding dat zij leerden toen zij in Bethlehem kwamen, was: Jezus bleef niet in Bethlehem, Maria bleef niet in Bethlehem, maar zij nemen hun leven op in hen die zich in liefde en geloof naar hen uitstrekken.

En zo, wanneer wij elk jaar de kribbentafereel komen bekijken, worden wij gerustgesteld dat ook wij, voor de rest van ons leven, in voor- en tegenspoed, in rijkdom en armoede, en de dood ons niet zullen scheiden van het feit dat ook wij, net als Maria, Jezus door het leven met ons meedragen en dat die twee niet gescheiden zijn.

Gisteren vierden wij het feest van de Moeder Gods, zij die God zelf in haar schoot droeg en Hem ter wereld bracht in Bethlehem. En hij is voortgebracht om bij ons te wonen en bij ons te blijven, ons te leiden, voor ons te zorgen, ons te vergeven, ervoor te zorgen dat wij de ware aard begrijpen van wat wij zijn.

Want wij zijn, net als Maria, de Christusdragers van Jezus, de Verlosser, Hem gevend aan allen met wie wij zijn en die wij ontmoeten terwijl wij de lange weg met Hem gaan, uiteindelijk naar het eeuwige Bethlehem.