Racked publiceert niet langer. Dank aan iedereen die ons werk in de loop der jaren heeft gelezen. De archieven blijven hier beschikbaar; voor nieuwe verhalen kun je terecht op Vox.com, waar onze medewerkers de consumentencultuur verslaan voor The Goods by Vox. Je kunt ook zien waar we mee bezig zijn door je hier aan te melden.

Hij verloor het contact met zijn moeder in 1925, toen zijn vader onverwacht overleed. Opgezadeld met de taak om in haar eentje vijf zonen op te voeden, stond zijn moeder hem af voor adoptie. Hij werd van het ene huis van een familievriend naar het andere gebracht tot hij in Kolkata belandde. Daar realiseerde hij zich dat hij meer op de Britse soldaten van de stad leek dan op een van zijn Bengaalse verzorgers.

Achteraf gezien suggereren deze eigenschappen dat mijn grootvader blanke voorouders had. Maar dit werd niet erkend in onze familie. Voordat betaalbare genetische testen op de markt kwamen, hadden we geen manier om het te bewijzen. Schriftelijke geboorteakten uit die tijd waren moeilijk te vinden, en de weinige die er waren, vermeldden misschien niet actief een Europese ouder. Trouwens, we spraken er niet over aan de eettafel. Wat mijn ouders betreft, waren we gewoon Bengaals.

De blanke genen van mijn grootvader duiken af en toe op in onze familie, en met een zekere hardnekkigheid. Er is af en toe een neef met blauwe ogen. Wat mij betreft, ik heb lichtbruine, bijna hazelnootbruine ogen, net als mijn vader en zus. Mijn huid is licht naar Bengaalse maatstaven.

Dit betekent dat ik de neiging heb vragen te krijgen, vooral van blanken, over mijn afkomst, over wat ik ben. Ik beantwoord die vragen zo waarheidsgetrouw als ik kan. Ik ben voornamelijk Bengaals, zeg ik, maar ik heb wat ver en gedempt blank bloed. Dit antwoord laat me achter met gemengde gevoelens – zowel opluchting, als schaamte over die opluchting – die ik nu pas onder ogen begin te zien.

Ik heb mijn jeugd doorgebracht, zoals veel Bengaalse families, in centraal New Jersey. Edison was het epicentrum van immigratie van het subcontinent naar de Verenigde Staten in de jaren 1980. Ik werd geboren in het daaropvolgende decennium, toen de Indiase bevolking zo groot was geworden dat zij de meerderheid van de stad vormde. Dit zorgde voor een zekere wrok onder de mensen in Midden Jersey die niet Indisch waren. Sommigen voelden zich ontheemd toen de straten die ze al die tijd hadden gekend, gevuld werden met moeder-en-kind sari winkeltjes. Anderen verachtten ons gewoon, en slingerden ons onvoorstelbare pejoratieven met betrekking tot curry naar het hoofd.

In mijn gemeenschap van Bengaalse familieleden en familievrienden was het colorisme overduidelijk. Ik werd geboren met een poederwitte huid die op vijfjarige leeftijd zachtbruin werd. Mijn grootmoeder van vaderskant smeerde mijn asgrauwe huid na het baden in met Eucerin en klaagde over hoe ik in die vijf korte jaren donkerder was geworden. Dit waren wegwerpzinnen, en ze was geconditioneerd om ze te reciteren. Maar als kind, verinnerlijkte ik de boodschap die ze droegen.

Op de middelbare school ging het niet beter. Een van mijn blanke vriendinnen, met wie ik elke dag in de bus zat, roddelde over jongens die ze leuk vond. Ze vertelde me – heel openlijk – hoe lelijk ze Indiase jongens vond, vooral hun modderige huid. Ze stond erop dat ik anders was, dat ik “er niet zo Indiaas uitzag.”

Wat ze bedoelde, natuurlijk, was dat ik er ten minste gedeeltelijk blank uitzag – raciaal net niet categoriseerbaar genoeg om bij het “blanke” kamp te horen. Ik erken nu de volstrekte onjuistheid van die opmerking. Maar in die tijd geloofde ik dat haar categorische afkeer van Indiase jongens de populaire opinie vertegenwoordigde. Dus vond ik troost in haar voorbehoud over mij, alsof ik op de een of andere manier ontsnapt was aan het droevige lot waartoe Indiase jongens van mijn leeftijd gedoemd waren: de minachting van een blank meisje op de middelbare school.

Toen de jaren ’90 overgingen in de jaren ‘augts, liet ik deze sporen van een geïnternaliseerd oordeel groeien. Ik was getuige van de opkomst van Aishwarya Rai – vóór Priyanka Chopra, misschien wel de beroemdste van de weinige Zuid-Aziatische schoonheden die de Amerikaanse populaire verbeelding hebben veroverd. Een decennium nadat ze in 1994 Miss World had gewonnen, werd ze door Julia Roberts uitgeroepen tot mooiste vrouw ter wereld, gevolgd door de rest van Amerika. Met haar blauwe ogen en blanke huid leek ze een onmogelijke combinatie van Oost en West. Toen ik opgroeide, merkte ik dat familievriendinnen af en toe zuchtten, wensend dat hun dochters ogen als die van Rai hadden.

Dit waren ook de laatste jaren van mijn grootvader, toen hij passief en stil werd. Tijdens feestjes zat hij in een hoekje, met een starende blik als een standbeeld. Hij werd steeds terughoudender over zijn kindertijd, een tijd waaraan hij geen dierbare herinneringen had. In 2006, mijn eerste jaar op de middelbare school, overleed hij.

Nieuwsgierig naar zijn afkomst, peilde ik bij mijn vader naar de moeder van mijn grootvader. Het bleek dat ook zij blauwe ogen had. Ik suggereerde dat de reden hiervoor, ongehoord in de regio waar onze familie vandaan kwam, een beetje wit bloed was. Misschien was het een gevolg van de Britse aanwezigheid in Barisal. Mijn vader antwoordde dat hij inderdaad geruchten had gehoord over een koloniale voorvader, en een verzameling blauwogige mannen zoals mijn grootvader aan die kant van de familie. Hij zei niets meer, en ik heb niet verder aangedrongen. Het was slechts een wazige mondelinge geschiedenis, maar het was genoeg voor mij. Ik snakte naar een identiteit, en dit was mijn ticket.

Tegen de tijd dat ik naar de universiteit ging in 2010, had ik New Jersey voorgoed verlaten. Ik ging naar school in de Bay Area, waar ik begon uit te gaan met jongens. Het was een vrij homogene groep, meestal blank en vers uit de kast. Ik praatte met jongens die serieus zeiden dat ze van Gaga of Smash hielden, met een soort laagste-gemeenschappelijke-denominator lexicon van homofilie. Velen van hen waren nog nooit Indiase homo’s tegengekomen. (Trouwens, met uitzondering van Zayn Malik waren er maar weinig Zuid-Aziatische mannen als sekssymbool doorgedrongen tot het grotere culturele bewustzijn.)

Wat vonden ze van mij? Toen ik mijn weg vond in deze groep, had ik de neiging de achtergrond van mijn familie niet bekend te maken. Als ik me aan jongens voorstelde, zweeg ik over details van mijn opvoeding die me cultureel zouden opvallen – bijvoorbeeld het feit dat Bengali mijn eerste taal was. Misschien had het me niet moeten verbazen dat een jongen, die de woorden van mijn busvriendje van de middelbare school herhaalde, me terloops vertelde dat hij me niet als Indisch beschouwde. Ik was, in zijn woorden, in wezen blank.

Ik reageerde snel en woedend. Ik vroeg hem wat hij zich voorstelde als Indiaas: iemand die met zijn hoofd heen en weer beweegt als een bhangra-danser of ad nauseam spreekt over zijn liefde voor Bollywood? Of misschien een voormalig spellingskampioen of ingenieur?

Wat ik die dag niet liet merken, was dat ik gebukt ging onder een schuldgevoel. Ik had precies bereikt wat mijn jeugd me had geleerd te willen: Ik werd, in essentie, als blank beschouwd. Hoewel de gemeenschappen die ik in New Jersey en op de universiteit tegenkwam, qua make-up enorm verschilden, bleef dezelfde, verstikkende schoonheidsstandaard bestaan. Het resultaat voelde misselijkmakend aan.

Pas toen begreep ik hoe acuut ik het colorisme had geabsorbeerd dat ik in deze gemeenschappen was tegengekomen. Het was als vergif in alles doorgesijpeld – mijn uitgaansleven, mijn vriendschappen, de relatie die ik met mijn spiegel had. Toen mijn kinderwens uitkwam, voelde dat niet als een overwinning; het smaakte bitter. Ik had een vitaal deel van mezelf uitgewist.

Ik woon nu in New York. Als mensen naar mijn achtergrond vragen, zeg ik ofwel dat ik “overwegend Bengaals” ben, of dat ik gemengd ben. Dat laatste voelt een beetje als een uitvlucht, een manier om de rommelige geschiedenis van mijn familie in één woord uit te vlakken.

Maar de waarheid is dat ik nog steeds bezig ben mijn gevoelens over die rommelige geschiedenis te ontwarren. Ruim na zijn dood, leerde ik dat het Barisal dat mijn grootvader kende, een theater was van koloniale terreur. Britse troepen die daar verbleven, onderdrukten routinematig en met veel geweld Bengaalse onafhankelijkheidsbewegingen.

Deze geschiedenis stroomt door mijn bloed. Mijn blauwogige grootvader was de ongelukkige erfgenaam van de wrede manier waarop de geschiedenis zich ontvouwde in die specifieke tijd en plaats. Ik wou alleen dat de omstandigheden van zijn leven, vanaf jonge leeftijd rondgeschoven in zo’n politiek onstabiele periode, hem niet zo gesloten hadden gemaakt over zijn eigen verhaal.

Kort na mijn afstuderen aan de universiteit in 2014, zette mijn nieuwsgierigheid me ertoe aan een DNA-test te doen. Nu heb ik een getal op een computerscherm – vallend, zoals ik vermoedde, ergens tussen 1/16 en 1/8 – dat aangeeft dat ik wat bloed van de Britse Eilanden heb. Ik ben aan het uitzoeken wat dat getal betekent: de koloniale wreedheid die het impliceert, wie die voorouder van vaderskant volgens het getal was. Was hij gewelddadig en verschrikkelijk, zoals ik geleerd heb me voor te stellen dat zoveel Britse imperialisten waren?

Eén ding bevestigt de test en dat is dat er inderdaad een deel van mezelf is waarvan ik nooit het volledige verhaal zal kennen. Dit te weten is geen automatische correctie van mijn verwarde gevoelens, maar het heeft me een zekere mate van vastberadenheid gegeven om mijn identiteit en mijn kenmerken, zowel de blanke als de Bengaalse aspecten ervan, te omhelzen.

Deze mentale verschuiving gebeurt niet van de ene dag op de andere. Maar deze dagen, als ik voor de spiegel sta, wens ik niet dat ik als blanke geboren was. Ik zie een beetje van mijn moeder, een vrouw met een donkere teint. Ik zie sporen van mijn grootvader, een man met een scherpe neus als de mijne. Ik staar zwijgend naar mijn gelaatstrekken, in de hoop dat ik op een dag hun geschiedenissen als de mijne zal kunnen lezen.

Mayukh Sen is de redactiedirecteur van This.

Bekijk alle verhalen in Essays