Dad belde me gisteravond om een vraag over eten te stellen; het is geen ongewoon voorval voor een van ons om de ander te bellen en over eten te praten. Ik bel hem meestal omdat hij een geweldige, ervaren kok is, en hij belt me meestal omdat hij in de rimboe van Bath County woont met een inbelverbinding en het antwoord niet kan googelen.

De vraag van gisteravond: “Wat betekent de kookterm ‘Cockaigne’?”

Het antwoord stond niet in de eetbijbel, “Food Lover’s Companion.” En toen ik het eenmaal had opgeschreven (want je kunt je de reeks ongelukkige verkeerde uitspraken voorstellen) en ernaar staarde, kwam het me heel bekend voor. Ik was er zeker van dat ik het in de afgelopen dagen had gezien – in “Joy of Cooking”, zo blijkt.

Het woord is rijkelijk verspreid over “Joy”, en komt voor aan het eind van verschillende receptnamen, zoals Amandel Torte Cockaigne of Fruit Cake Cockaigne. Dus ik Googlede het voor papa, mijn mobiele telefoon geklemd tussen mijn oor en schouder. Vreemd genoeg was de eerste hit “Een geweldige plek voor winterpret”. Dan Wikipedia, met “een middeleeuws mythisch land van overvloed, een denkbeeldige plaats van extreme luxe en gemak.”

Waar waren de officiële voedsel- en kookbronnen? Het Merriam-Webster woordenboek definieerde “Cockaigne” als een 13e eeuwse uitvinding, inderdaad een magisch land van verwondering en rijkdom. En het woord zelf is volgens sommigen afgeleid van “cake.”

Maar “Joy of Cooking” is de bron zelf, en als je het voorwoord leest, zie je dat Ethan Becker, de laatste auteur en kleinzoon van de oorspronkelijke auteur, Irma Rombauer, veel recepten heeft opgenomen uit het landgoed van zijn ouders in Ohio. De naam van het huis? Je raadt het al: Cockaigne.

Dus het lijkt erop dat dit mysterieuze woord, waarvan Pa en ik dachten dat het een intrigerende culinaire stijl of methode moest zijn, voor niemand iets betekent behalve voor de familie Becker. Natuurlijk, de wetenschap dat deze lijn van grote koks heeft genoten van deze specifieke recepten keer op keer in het comfort van hun huis, waarschijnlijk tijdens de feestdagen feesten, is een teken dat ze zijn beproefd en waar.

Zijn deze echt “hun” recepten net zo goed als de citroen bars mijn moeder maakt zijn “de hare” of de kaas bal mijn vader maakt is “de zijne”? Wat maakt een recept zo verschillend dat het als het zijne kan worden geclaimd? En wat wil zeggen dat mijn versie van chili of salsa niet op precies dezelfde manier is gemaakt door iemand in een andere stad, een andere staat, misschien zelfs een ander land? Niets.

Wat houdt me tegen om mijn eigen recepten naar mezelf te noemen? Nou, misschien moet ik eerst mijn stad vernoemen naar een mythisch land.