In het begin van de jaren twintig had niemand in Amerika meer van de illegale alcoholhandel in handen dan George Remus uit Cincinnati. Als apotheker en advocaat met een scherp oog voor het uitbuiten van mazen in de wet, controleerde Remus op een gegeven moment 30 procent van de drank die zijn weg vond naar de kopjes en bekers van Amerikanen die niets moesten hebben van de Drooglegging. Remus was een figuur uit het grotere geheel – hij gaf uitbundige feesten, was geliefd bij journalisten die altijd op hem konden rekenen voor een goede kwinkslag, en het gerucht ging dat hij de inspiratiebron was voor F. Scott Fitzergald’s Jay Gatsby. Maar in 1925 begonnen de scheurtjes in Remus’ imperium zijn greep op de drankhandel te verzwakken toen hij in de rechtszaal kwam te zitten met Mabel Walker Willebrandt, een ambitieuze overheidsadvocate die de drooglegging – en de beruchtste smokkelaars – wilde gebruiken om een juridische en politieke carrière op te bouwen die zelfs de meest getalenteerde vrouwen gewoonlijk wordt ontzegd. In 1927 stond Remus opnieuw terecht voor de moord op zijn tweede vrouw, Imogene.

In haar nieuwe geschiedenis, The Ghosts of Eden Park: The Bootleg King, the Women Who Pursued Him, and the Murder That Shocked Jazz-Age America, vertelt Karen Abbott, medewerker van Smithsonian Magazine, de opkomst en ondergang van Remus en introduceert ons onderweg aan een cast van Jazz Age personages die allemaal hun stempel willen drukken, niet alleen op de jaren 1920, maar ook op de toekomst van de Amerikaanse zakenwereld en politiek.

Abbott sprak met Smithsonian over haar nieuwe boek in een gesprek dat ging over het sterrendom van Remus, de ambitie van Mabel, en de impact van bootleggers op de Amerikaanse literatuur.

The Ghosts of Eden Park: The Bootleg King, the Women Who Pursued Him, and the Murder That Shocked Jazz-Age America

Combining deep historical research with novelistic flair, The Ghosts of Eden Park is het onvergetelijke, vreemder-dan-fictie verhaal van een rags-to-riches ondernemer en een lang vergeten heldin, van de excessen en absurditeiten van de Jazz Age, en van de oneindige menselijke capaciteit om te misleiden.

Koop

Hoe kwam je tot dit verhaal, met zijn uitgebreide cast van personages en constante dubbele deals?

Deze kwam van de televisie, “Boardwalk Empire.” Het was een briljante show, die perfect de dageraad van de jaren 1920 vastlegde, toen smokkelaars net uitvonden hoe ze de verbodswetten konden omzeilen en niemand van Al Capone had gehoord. En er was dit echt vreemde, charismatische, fascinerende personage genaamd George Remus (Glenn Fleshler) die echt vernieuwend en enigszins bizar was en over zichzelf sprak in de derde persoon.

En ik moest altijd lachen om die scènes waarin Capone, een ander levensecht personage dat in de show wordt afgebeeld, duidelijk in de war is over wie Remus bedoelde en Remus naar zichzelf verwijst. En ik vroeg me af of hij een echt persoon was, en dat was hij inderdaad. En zijn echte verhaal was zo veel interessanter en donkerder en complexer dan wat “Boardwalk Empire” portretteerde.

Dus was ik eerst verkocht aan zijn personage, en dan heb ik altijd een bad-ass vrouw nodig, dus kwam ik uit op een personage in de show genaamd Esther Randolph. Ze was een officier van justitie benoemd door president Warren Harding en werkte voor procureur-generaal Harry Daugherty. En in het echte leven heette ze Mabel Walker Willebrandt. Ik vond de kat-en-muis dynamiek tussen haar en Remus wel leuk.

Mabel en Remus vormen absoluut de kern van het verhaal, en het lijkt erop dat ze veel gemeen hebben ondanks dat ze aan tegenovergestelde kanten van de wet staan.

Mabel is geboren in de Verenigde Staten, maar ze was van Duitse afkomst, en Remus was een Duitse immigrant. Remus stopte op zijn 14e met zijn formele schoolopleiding, terwijl zij pas op haar 14e met haar formele schoolopleiding begon. Beiden hadden een hekel aan verliezen; beiden waren extreem trots. Beiden adopteerden kinderen, wat ik ook interessant vond.

En Mabel was een drinker. In geen geval een dronkaard, maar iemand die genoot van een glas wijn af en toe, helemaal niet geloofde in de drooglegging of dacht dat het een goede wet was, en niet dacht dat het te handhaven was op welke manier, in welke vorm dan ook. Maar ze kreeg er een mandaat voor, en natuurlijk benutte ze die kans met de gedachte, hier is mijn kans om een statement te maken, niet alleen als vrouwelijke politica en mezelf in dat opzicht vooruit te helpen, maar ook de zaak van vrouwelijke politici voor de komende decennia vooruit te helpen.

Opeens is ze de machtigste vrouw in de Verenigde Staten en een van de machtigste mensen in het land.

Hoe kom je aan een verhaal als dit?

Er was een procesafschrift van 5.500 pagina’s dat min of meer de ruggengraat van het verhaal werd. Het was geweldig, want in rechtszaken heb je natuurlijk het voordeel van getuigenverklaringen. Ze worden gedwongen om, naar hun beste weten, te vertellen over de dialoog, wat ze droegen, wat ze dachten, wat ze deden, wat de andere persoon zei en wat hun indrukken waren. En dat alles maakt een aantal echt filmische scènes mogelijk, gewoon door details die anders niet beschikbaar zouden zijn.

Hoeveel van George Remus is een product van de wereld waarin hij leefde? Wat is de historische achtergrond waartegen dit verhaal zich afspeelt, en hoe vormt die de personages?

Zijn verhaal had zich echt in geen enkele andere periode in de geschiedenis kunnen afspelen. Het was een soort van op maat gemaakt voor de jaren ’20 en, natuurlijk, zijn beroep bootlegging kon alleen hebben plaatsgevonden in deze zeer korte tijdsperiode. De jaren ’20 waren natuurlijk een interessante tijd. Iedereen heeft genoten van de flappers en de Gatsby en al dat soort flitsende spul. Maar als je het historisch bekijkt, hadden we net de Eerste Wereldoorlog achter de rug, mensen hadden het besef van sterfelijkheid, beseften hoe vergankelijk het leven kon zijn, en het doodszuchtige aura cirkelde nog steeds rond Amerika. En het was nog voor de jaren dertig, dus de mensen waren bereid om risico’s te nemen en om levendiger te leven en meer plezier te hebben na al die dood en vernietiging.

De mensen in deze periode zagen Remus als een held. Zoveel mensen verloren hun baan tijdens de drooglegging: barmannen, kelners, glasblazers, vatenmakers, transportmensen. Alleen al in Cincinnati had hij ongeveer 3.500 mensen in dienst, wat hem daar zeker tot een volksheld maakte. Het feit dat het een lichtere tijd was in termen van georganiseerde misdaad omdat niemand echt dacht dat de drooglegging een eerlijke wet was. Ze vonden het niet alleen een stomme wet, ze vonden het een oneerlijke wet.

Iemand als Remus komt voelt heel anders aan dan een figuur als Al Capone.

Capone was een viezere vent. Hij was in massamoord, hij was in systematisch geweld. Hij zat in de drugs, hij zat in de prostitutie. Remus bouwde zijn imperium met intellect, in plaats van systematisch geweld, en dronk niet eens zijn eigen voorraad. Capone was een crimineel meesterbrein in termen van gangland activiteiten, maar Remus was eigenlijk een erudiete en vrij intellectuele kerel. En ik denk dat dat hem ook complexer maakt en, in sommige opzichten, een sympathieker karakter.

Hoe zagen Remus’ tijdgenoten zijn succes?

Zijn rivalen hadden in zekere zin ontzag voor hem. Hij had duidelijk veel macht. Het was bekend dat hij honderdduizenden dollars smeergeld betaalde aan gekozen regeringsfunctionarissen, en hij was iemand die toegang had tot zo’n beetje elke tafel waar je maar aan wilde zitten. Het verbod was zo’n impopulaire wet, dat mensen Remus zagen als een kantoor dat in de vraag voorzag. Een van zijn citaten is: “Iedereen die een ons whisky in zijn bezit heeft, is een smokkelaar.” En hij schold constant alle politici uit waarvan hij wist dat ze zijn voorraad dronken, terwijl ze voor het verbod pleitten. Hoe zit het als het mis ging met hem? In hoeverre was zijn imago bepalend voor wat er gebeurde (geen spoilers!) tijdens zijn moordproces?

Hij was een koning van de soundbites, en hij wist hoe hij de pers moest manipuleren. Dat was iets waar Willebrandt ook voortdurend van in de war raakte. Ze verwees voortdurend naar het feit dat Remus goede kopij maakte. Hij wist echt hoe hij de media moest manipuleren. En dit is natuurlijk vroeg in de media-oorlogen toen iedereen hengelde naar de beste foto en de beste krantenkop, het meest pikante stukje roddel. Dat speelde Remus allemaal briljant in de kaart.

Maar we moeten ook terugkomen op het idee hoe impopulair het verbod is- zelfs als je denkt, zoals veel mensen deden, dat Remus schuldig was aan alles waarvan hij werd beschuldigd, werd de moordzaak minder over Remus als één man en meer een referendum over het verbod (en de smokkelaars) zelf.

Heeft Mabel aan het eind van de dag nog een kans om het smokkelen te stoppen? Waar streed ze nog meer tegen?

Zij sprak er openlijk over dat ze niet alleen streed tegen smokkelaars en smokkelaars, en tegen de impopulariteit van de wet, maar ook tegen haar corrupte collega’s bij het Ministerie van Justitie. De agenten van het Verbod die zij het veld in stuurde, verdienden aanzienlijk meer geld met het aannemen van steekpenningen van smokkelaars, terwijl zij alleen maar hun karige loonlijst aanvaardden. Als je bedenkt dat Remus biljetten van duizend dollar uitdeelde alsof het snoep was, kun je je de verleiding wel voorstellen.

Maar Mabel was net zo’n opportunist als Remus. Ze is iemand die meerdere keren kandidaat was voor een federale rechterlijke functie, en ik heb niet eens over allemaal geschreven, omdat het zo overbodig zou zijn geweest.

En ze was echt open over het seksisme waarmee ze werd geconfronteerd. Een van mijn favoriete citaten van haar was in een artikel voor het literaire tijdschrift The Smart Set, waar ze zei: “Een jongen moet het werk goed doen, en persoonlijkheid ontwikkelen. Een meisje moet het werk goed doen en persoonlijkheid ontwikkelen. PLUS-scepsis over haar kunnen overwinnen, het strakke koord van seksloosheid bewandelen zonder haar essentiële charme te verliezen…en tenslotte een opgewekte en normale kijk op het leven en zijn aanpassingen behouden, ondanks haar handicap.”

Ruchten doen al lang de ronde dat Remus de inspiratie is voor een andere beroemde bootlegger-Jay Gatsby, van F. Scott Fitzergald’s The Great Gatsby. Is daar iets van waar?

Er zijn al die onmogelijke verhalen dat Fitzgerald elkaar ontmoette toen hij in Louisville was gestationeerd. Ik denk niet dat ze waar zijn. Fitzgerald was daar gestationeerd voordat Remus zich inliet met smokkelen. Wat niet wil zeggen dat Remus niet naar Louisville is gegaan en hem misschien is tegengekomen. Maar de overeenkomsten tussen Remus en Gatsby zijn opvallend. Beiden hadden een apothekersketen, beiden gaven uitbundige feestjes. Beiden waren verliefd op een raadselachtige vrouw. En ik denk dat Gatsby en Remus beiden het verlangen hadden om deel uit te maken van een wereld die hen niet helemaal accepteerde of niet helemaal begreep. Ook al heeft Fitzgerald Remus nooit ontmoet, iedereen wist wie George Remus was tegen de tijd dat Fitzgerald The Great Gatsby begon op te stellen.

Remus was een larger than life character, om maar eens een cliché te gebruiken, net zoals Gatsby dat op zijn manier was, en net zo emblematisch voor de twintiger jaren. Het is moeilijk voor te stellen dat Remus in een ander decennium zou bestaan dan in de jaren 1920, en hetzelfde geldt voor Gatsby.