Abstract

Engel curves beschrijven hoe de bestedingen van huishoudens aan bepaalde goederen of diensten afhangen van het inkomen van huishoudens. De Duitse statisticus Ernst Engel (1821-1896) was de eerste die deze relatie systematisch onderzocht in een artikel dat ongeveer 150 jaar geleden werd gepubliceerd. Het bekendste resultaat van het artikel is de “wet van Engel”, die stelt dat hoe armer een gezin is, hoe groter het aandeel van het budget dat aan voeding wordt besteed. We herlezen Engel’s artikel, met inbegrip van de context en de mechanica van het argument. Omdat het artikel werd voltooid een paar decennia voordat lineaire regressietechnieken werden vastgesteld en inkomenseffecten werden opgenomen in de standaard consumententheorie, was Engel gedwongen om zijn eigen benadering te ontwikkelen voor het analyseren van de uitgavenpatronen van huishoudens. Wij vinden dat zijn werk een aantal interessante kenmerken bevat in vergelijking met zowel de moderne als de klassieke literatuur. Engel’s manier om de uitgaven-inkomsten relatie te schatten lijkt bijvoorbeeld op een data-fitting techniek genaamd het “regressogram” dat niet-parametrisch is — in die zin dat er geen functionele vorm wordt gespecificeerd vóór de schatting. Bovendien introduceerde Engel een manier om de uitgaven van huishoudens te categoriseren, waarbij uitgaven voor goederen die hetzelfde doel dienden door dezelfde onderliggende “behoefte” te bevredigen, werden gegroepeerd. Deze procedure stelde Engel in staat om de welvaartsimplicaties van zijn resultaten te bespreken in termen van de Smithiaanse notie dat individuele welvaart gerelateerd is aan de bevrediging van behoeften. Tegelijkertijd vermijdt hij a priori veronderstellingen te maken over welke specifieke goederen noodzakelijk zijn, veronderstellingen die door vele klassieke economen zoals Adam Smith werden gemaakt. Tenslotte geven wij enkele gedachten over enige moderne literatuur die voortbouwt op het onderzoek van Engel.