Sheboygan Falls is een idyllisch stadje in Sheboygan County, Wisconsin. Voor 2012 was de laatste moord in 1996 en er zijn gemiddeld slechts een of twee eerstegraads moorden in heel Sheboygan County per jaar. Het is geen grootstedelijk gebied waar de misdaad welig tiert, maar een dichtbevolkt gebied waar de misdaad bijna onbestaande is. Veel gezinnen die de felle lichten van Wisconsin ontvluchten, vestigen zich hier vanwege de veiligheid en het pittoreske karakter. Quaint winkels en restaurants lijn de straten in het commerciële gebied, terwijl weelderige bomen zijn bezaaid langs de kronkelende wegen in de woonwijk.

In 2012, echter, Sheboygan Falls werd geschokt door de brute moord op 78-jarige overgrootmoeder, Barbara Olson, die werd gehakt en doodgeknuppeld met een bijl en hamer.

Nog schokkender was de onthulling door wie de moord werd gepleegd – Barbara’s eigen 13-jarige achterkleinzoon en zijn beste vriend. Het was een misdaad die de natie schokte. Als je niet veilig bent in je eigen huis met je eigen achterkleinzoon, waar ben je dan veilig?

“Zijn deze kinderen hier opgegroeid? Zijn ze hier in Sheboygan opgegroeid?” vroeg de districtscommissaris van Sheboygan, Joe DeCecco, toen hij op de hoogte werd gesteld van de gruwelijke moord. Antonio Barbeau en Nathan Paape zagen eruit als de doorsnee Amerikaanse jongens uit Sheboygan Falls, dus wat bracht hen ertoe Antonio’s overgrootmoeder met zo’n wreedheid te vermoorden? 1

Op die noodlottige middag van 17 september 2012 reed Nathans vergeetachtige moeder de twee jongens door de met bomen omzoomde straat van Westwynde Bluffs. Toen ze het huis naderden met het welkomstbord bevestigd aan een plant in de voortuin, namen ze afscheid van Nathan’s moeder. Toen ze haar uit het oog hadden verloren, slopen ze de garage van Barbara binnen.

Het was hun bedoeling geweest Barbara te besluipen via de deur die van de garage naar de keuken leidde. Barbara hoorde de tieners echter en nodigde hen uit het huis binnen te komen en voegde eraan toe dat ze Antonio’s moeder zou bellen om haar te laten weten dat Antonio bij haar was.

Toen Barbara Antonio en Nathan de rug toekeerde, werd ze brutaal aangevallen door het duo, dat hun favoriete wapens had meegebracht: een bijl en een hamer. Ze sloegen haar op het hoofd met de botte kant van de bijl. Ze viel op de grond en “probeerde haar hoofd te bedekken, kreunde en zei dat ze moesten stoppen”. Na de afschuwelijke aanval probeerden de twee jongens haar met bloed doordrenkte lichaam naar de auto te slepen die in de garage geparkeerd stond. Toen ze zich realiseerden dat dit niet gemakkelijk was, besloten ze Barbara’s lichaam gewoon in de garage te dumpen, met een spoor van bloed dat van binnen het huis leidde.

Een luttele $155 was alles wat ze van Barbara konden stelen, evenals verschillende sieraden. Nadat ze de armzalige buit in hun zakken hadden gepropt, pakten ze Barbara’s autosleutels en dumpten haar ontgrendelde auto bij een nabijgelegen Sheboygan bowlingbaan. In de auto lieten ze de paar juwelen achter die ze uit het huis hadden geplunderd, in de hoop dat iemand de auto zou stelen en dan betrokken zou raken bij haar moord.

Wat zouden twee tieners doen met een armzalige $155, gestolen van de bejaarde vrouw die ze zojuist hadden afgeslacht? Ze kochten marihuana en pizza.

Tot twee dagen later werd Barbara’s lichaam gevonden. Haar dochter, Judy Offutt, reed naar haar huis toen ze niets van haar had gehoord. Ze gluurde in de garage en merkte dat Barbara’s auto er niet stond. Voordat ze zich omdraaide, wierp ze een blik in de richting van de garagedeur en zag haar liggen op de vloer, omgeven door bloed. Aanvankelijk dacht ze dat haar moeder een ongeluk had gehad, maar dit was geen ongeluk, zoals ze spoedig zou ontdekken.

Binnen 12 uur zouden Nathan en Antonio worden aangehouden voor de moord op Barbara nadat bebloede kleren en schoenen waren aangetroffen in Antonio’s kluisje. Een onderzoek in Nathans huis bracht nog meer bebloede kleren aan het licht, evenals Barbara’s gouden horloge en in een nabijgelegen afvoerputje werd haar handtas gevonden.

Aangekondigd werd dat de twee tieners als volwassenen zouden worden aangeklaagd voor moord met voorbedachten rade. In januari 2013 pleitte Antonio onschuldig door geestesziekte of -gebrek. Twee weken later pleitte Nathan ook onschuldig.

Antonio’s advocaat had geprobeerd om zijn proces te verplaatsen vanwege de publiciteit voorafgaand aan het proces, maar dat lukte niet. Toen de datum van het proces naderde, veranderde Antonio zijn pleidooi in “no contest” als onderdeel van een deal met de staat, waardoor hij over 35 jaar voorwaardelijk vrij zou komen. Hij werd veroordeeld voor eerste graad opzettelijke doodslag. 2

Nu zou alleen Nathan nog voor de rechter verschijnen. In juni 2013 was de juryselectie voltooid – 11 mannen en drie vrouwen werden geselecteerd. Het zou een van de meest beschamende rechtszaken worden die de hele staat Wisconsin ooit had gezien.

Tijdens de openingspleidooien, die begonnen op maandag 17 juni 2013, vertelde Nathans advocaat, Chris Petros, de juryleden dat Nathan op die warme septembermiddag zoals gebruikelijk van school was thuisgekomen. Kort nadat hij zijn schooltas op de grond had laten vallen, verscheen zijn goede vriend, Antonio, aan zijn deur. Terwijl de tieners in Nathan’s slaapkamer zaten, haalde Antonio een bijl uit zijn tas.

Volgens Nathan’s advocaat had Antonio toen het grimmige plan opgevat om zijn eigen overgrootmoeder te vermoorden.3

Nathan was niet meer dan een toeschouwer, zo betoogden zij. Antionio had echter een andere versie van de gebeurtenissen toen het zijn beurt was in de getuigenbank. Hoewel hij toegaf dat hij Barbara had aangevallen met de bijl, beweerde hij dat Nathan niet zo onschuldig was in de beproeving als zijn advocaat beweerde. Nathan kwam naar Barbara’s huis gewapend met een hamer en met dat wapen had hij Barbara neergeslagen. Hij getuigde ook dat Nathan even medeplichtig was aan de planning van de moord.

Toen Nathan in de getuigenbank plaatsnam, bekende hij dat hij Barbara inderdaad met de hamer had geslagen, maar hij voegde eraan toe dat hij haar slechts twee keer had geslagen en dat hij dat alleen had gedaan omdat hij bang was dat Antonio zich tegen hem zou keren. Hij beschreef ook hoe Antonio een “wezenloze, emotieloze” blik op zijn gezicht had terwijl hij zijn Barbara herhaaldelijk sloeg.

Op een bepaald moment tijdens de moord trok Antonio zijn sweatshirt uit zodat het niet in de weg zou zitten van “hem te laten zwaaien”, vertelde Nathan aan de verbijsterde rechtszaal. 4171>

De lijkschouwer van Fond du Lac County, Doug Kelley, getuigde dat Barbara minstens 27 keer was geslagen met zowel scherpe als stompe voorwerpen. Dit was het bewijs dat Nathan, gewapend met een hamer, zeker had deelgenomen aan de moord. De hele rechtszaal viel doodstil toen de gruwelijke foto’s van Barbara’s lichaam op het scherm flitsten. Diepe wonden aan haar hoofd, gezicht, armen en handen waren genoeg om zelfs de meest geharde wetsdienaren te doen wegkijken. De wonden aan haar armen en handen duidden op verdedigingswonden, wat betekent dat de bejaarde overgrootmoeder had geprobeerd zich te verdedigen tegen de klappen.

Zij was niet bewusteloos geraakt door de eerste klap, wat betekent dat ze heel goed wist dat het haar eigen vlees en bloed was dat een einde aan haar leven maakte.

Tijdens het hele proces had Antonio’s advocaat aangevoerd dat Antonio in 2009 betrokken was geweest bij een auto-ongeluk waardoor hij een “niet nader gespecificeerde cognitieve stoornis” had, die hoogstwaarschijnlijk een rol heeft gespeeld in zijn beslissing om een misdaad te plegen. Maar dit alleen was zeker niet genoeg om de brutale aard van de moord te negeren en rechtvaardigt de daden zeker niet. Officier van justitie, Joe DeCecco was het ermee eens dat “dit soort misdaden niet onbeantwoord kunnen blijven en weg verklaard kunnen worden door een hersentrauma.” 5

Antionio’s grootmoeder – de dochter van zijn slachtoffer – hield een pleidooi ter verzachting. Zij stelde dat haar moeder zou willen dat Antonio geen strenge straf zou krijgen, zodat hij een kans zou krijgen om een beter mens te worden. Terwijl Antonio’s advocaten en familie zijn daden probeerden te verontschuldigen met een hersentrauma, hadden Nathan’s advocaten en familie betoogd dat Nathan niet verantwoordelijk gehouden had moeten worden omdat hij een ontwikkelingsachterstand zou hebben. Zijn oudtante vertelde Fox 6 dat Nathan geloofde dat hij thuis zou komen nadat hij de moord had toegegeven, wat erop wijst dat hij de ernst van wat hij had gedaan niet begreep of de consequenties overwoog.

Rechter Timothy Van Akkeren was het echter niet eens met beide verdedigingen en stelde dat de misdaad de ergste was die hij in zijn 24 jaar in de rechtbank was tegengekomen. “Ik heb nog nooit zoiets gezien, zelfs niet in de buurt,” zei hij. Toen het proces ten einde liep, lieten de twee tieners tranen en vroegen om vergeving, maar deze krokodillentranen konden de jury niet overtuigen. Na slechts enkele uren beraadslaging bevonden ze Nathan schuldig aan moord met voorbedachten rade en veroordeelden ze hem tot levenslang met een minimum van 31 jaar. Antonio Barbeau was al veroordeeld voor moord met voorbedachten rade en kreeg levenslang met een minimum van 35 jaar.

Wanneer Nathan en Antonio 49 jaar oud zijn, zullen ze beiden kans maken op vervroegde vrijlating. Beide moordenaars krijgen een tweede kans op leven – iets wat ze Barbara Olson hebben ontzegd toen ze de jongen die ze vanaf zijn geboorte had helpen opvoeden, om haar leven smeekte.

1. St. Paul Pioneer Press – 30 september, 2012 – “Sometimes, Evil Grows in Unexpected Places”
2. St Paul Pioneer Press – 6 juni, 2013 – “Regional Briefing”
3. Associated Press State Wire – 17 juni, 2013 – “Defence Pins Blame on Other Teen”
4. NY Daily News -20 juni, 2013 – “Boy Testifies how they Hacked Great-Grandmother”
5. Human Events – 14 augustus, 2013 – “Vergeeflijk – maar gerechtvaardigd?”