Giants-spelers waaronder Freddy Sanchez (midden) vierden de overwinning van de Giants. De San Francisco Giants versloegen de Philadelphia Phillies met 6-5 op 20 oktober 2010 in het AT&T park.
Texas Rangers tweede honkman Ian Kinsler (5) is uit op het eerste honk als Aubrey Huff een worp van Freddy Sanchez vangt in de vijfde inning tijdens game 5 van de 2010 World Series tussen De tweede honkman Ian Kinsler (5) van de San Francisco Giants en de Texas Rangers is uit op het eerste honk als Aubrey Huff een worp van Freddy Sanchez vangt in de vijfde inning tijdens game 5 van de 2010 World Series tussen de San Francisco Giants en de Texas Rangers op maandag, Nov. 1, 2010 in Arlington, Tx.
Freddy Sanchez had geen lange loopbaan bij de Giants, slechts 196 wedstrijden in drie seizoenen voordat schouder- en rugblessures hem dwongen om op 33-jarige leeftijd met pensioen te gaan. Ook is zijn naam niet de eerste die in je opkomt als je terugdenkt aan het titelteam van 2010.
Maar de tweede honkman had een enorme impact, vooral aan het einde van het seizoen, toen hij domineerde op de plaat. Vanaf 12 augustus sloeg hij .362 met 12 doubles, vijf homers en een .935 OPS.
Schouder- en rugblessures dwongen Sanchez een jaar later het spel te verlaten. Nu 43, woont hij in het Phoenix-gebied met vrouw Alissa en zonen Evan en Ryan (en een dochter op komst).
Hij sprak met The Chronicle per telefoon over zijn rol in het kampioenschap van 2010 en het low-profile leven na het honkbal. De vragen en antwoorden werden geredigeerd voor beknoptheid en duidelijkheid.
Hoe houden u en uw gezin zich staande tijdens de crisis?
Het beste wat we kunnen, zoals iedereen, proberen thuis te blijven, gezond te blijven, veilig te blijven. Het is gek, maar mijn vrouw is zwanger. We hebben twee jongens. We dachten, laten we het eens over een meisje hebben. Vorig jaar, verloren we een baby. Het was een meisje. Nu is ze uitgerekend in begin augustus, eind juli, en het is een meisje. Daar zijn we opgewonden over. Maar nu ze zwanger is, moeten we voorzorgsmaatregelen nemen. We proberen zo veel mogelijk binnen te blijven.
Ik heb mijn 14-jarige en mijn 12-jarige. De oudste wordt deze maand 15. De jongens doen online onderwijs en proberen op die manier bezig te blijven. Mijn oudste houdt van honkbal, dus gaan we in de kooi basketballen. Mijn jongste zit achter de computer. Hij komt net in de tienerjaren, dus hij zondert zich af op zijn kamer.
Je bent niet meer teruggegaan naar honkbal sinds je met pensioen bent. U wilde uw jongens zien opgroeien?
Op die leeftijd wilde ik in de buurt zijn. Toen ik nog speelde, was ik vaak weg. Ik coach de honkbalteams van mijn zoon. Dat doe ik al heel lang. Het is bijna een fulltime baan. Ik help op een van de lokale middelbare scholen hier in de buurt. Ik ben nog steeds betrokken bij honkbal, alleen niet het deel waar ik reis en dat soort dingen.
Blessures dwongen je om op je 33e met pensioen te gaan. Duurde het even voordat je over het verdriet heen was dat je geen volledige carrière meer kon spelen?
Het was zeker heel moeilijk. Ik zou liegen als ik zei dat het niet zo was. Ik heb een aantal jaren geen honkbal gekeken. De enige reden dat ik sommige wedstrijden op TV had, was zodat mijn jongste kon kijken. Het was zwaar om niet uit te kunnen gaan op mijn eigen voorwaarden. Het doet me nog steeds pijn dat ik in San Francisco niet heb kunnen produceren zoals ik dat wilde. Niet alleen de fans. Ik had het gevoel dat ik (Brian) Sabean en de hele organisatie teleurstelde door niet in staat te zijn om gezond te worden en te spelen. Dat stak lange tijd.
Wat me een beetje tot rust brengt als ik me verdrietig voel, is dat ik alles op het veld heb achtergelaten. Mijn laatste wedstrijd in San Francisco was toen ik mijn schouder bezeerde. Ik heb alles geprobeerd om terug te komen. Ik revalideerde zo hard. Het mocht gewoon niet zo zijn.
Het heeft zeker een aantal jaren pijn gedaan. En zelfs nu nog, een beetje.
Zelfs al had je geen lange carrière in San Francisco, je maakte deel uit van het eerste World Series kampioenschap van de stad, wat zoveel betekende voor zoveel mensen. Duurde het even voor u de betekenis daarvan begreep?
Ik weet niet of ik dat echt, ten volle, helemaal begrijp. Tot op de dag van vandaag, geeft het me rillingen. Ik zie San Francisco-fans en ze komen naar me toe, schudden me de hand en zeggen: Dank u. Ik kijk terug naar alle grote teams en grote spelers in San Francisco. We deden het voor al die spelers en vroegere teams.
Je miste het eerste deel van 2010 na offseason knie- en schouderoperaties. Heb je je afgevraagd of je zelfs in staat zou zijn om het team dat seizoen te helpen?
Ik had geen twijfels in mijn hoofd dat ik in staat zou zijn om het team te helpen een aantal speciale dingen te doen.
Was er iets speciaals aan dat 2010-team waar de fans misschien niet aan denken als ze terugkijken?
Voor mij was het het clubhuis. We hadden zoveel verschillende persoonlijkheden. De clubhuis cultuur was er echt een waar ik nog nooit deel van had uitgemaakt. We hadden veteranen, jonge jongens, gekke persoonlijkheden, grappige persoonlijkheden, stille jongens, maar we kwamen allemaal samen voor één doel. Het was zo geweldig.
Je hebt een enorme bijdrage geleverd aan het einde van een divisiewedstrijd die je op de laatste dag won. Je sloeg .371 in je laatste 31 wedstrijden. Had je het gevoel dat je in een zone kwam?
Ik heb die term altijd gehaat, omdat ik het gevoel had dat net zo snel als je kunt zeggen dat je in een zone zit, je er ook weer uit bent. Ik voelde me gewoon goed. Er klikte gewoon iets. Ik had goed geslagen, en toen herinner ik me dat ik een beetje worstelde. Ik herinner me dat ik met Pat Burrell sprak. Hij gaf me een beetje slagadvies dat ik nog nooit gehoord had. Mensen zeggen altijd dat je een beetje vroeger moet beginnen. Hij zei dat ik wat later moest beginnen (om sneller bij de bal te zijn).
Dat was een stukje advies dat ik nog nooit eerder had gekregen. Het is me altijd bijgebleven. We hadden een serie thuis tegen Cincinnati. In de eerste wedstrijd, ging ik 4-uit-5. Daarna voelde ik me geweldig.
Ik weet niet of het komt omdat ik nog nooit eerder in het naseizoen was geweest, of dat ik het zo graag wilde.
Je had geen geweldige Division Series tegen de Braves, maar je had een van de grootste hits, een honkslag op Craig Kimbrel met twee uit in de negende inning van Game 3 in Atlanta om de Giants te helpen een 2-1 voorsprong te nemen in de serie. Herinner je je nog elk detail van die ontmoeting?
Tot op de dag van vandaag heb ik het gevoel dat dat één van de grootste slagbeurten uit mijn carrière was. Ik zal het nooit vergeten. Zijn fastball was stijgende in die wedstrijd. Hij had een van de hardst te raken fastballs die ik ooit heb gezien. Hij gooide me fastballs, fastballs. Ik stond met 0-2 achter voordat ik ook maar met mijn ogen kon knipperen.
Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei dat ik moest vechten. Er waren twee uit. Als ik een out maak, verliezen we. Ik wilde niet de laatste uit zijn. Ik zat niet op zijn snelle bal. Ik schoot er een paar weg om in leven te blijven. Toen gooide hij een verkeerde worp. Ik dacht, “Oh, man, ik moet dit in het spel brengen.” Ik had het geluk dat ik mijn knuppel daar kon gooien en de bal in het middenveld kon slaan. Het was zo goed om op dat moment door te komen.
Je had een goede NLCS tegen de Phillies, en toen deed je iets in Game 1 van de World Series tegen de Rangers dat nog niet eerder was gedaan. Je sloeg een tweehonkslag in elk van je eerste drie slagbeurten in de World Series, waaronder vier hits in de overwinning van de Giants.
Ik heb er ook spijt van dat ik niet voor twee ben gegaan op de vierde. Ik sloeg hem naar (rechtsvelder) Vladimir Guerrero. Ik had Vladdy zijn hele carrière gezien. Hij had één van de beste armen in het spel, en ik wilde niet één van zijn slachtoffers worden. Ik wou nu dat ik hem daar had kunnen testen. Het hadden er vier kunnen zijn.
Het is iets waar ik naar kijk als een mooi stukje geschiedenis daar.
Weet je nog wat er door je heen ging toen Brian Wilson die fastball langs Nelson Cruz vuurde voor de laatste uit van de World Series?
Meestal nadat we hadden gewonnen, vond ik mijn korte stop en we schudden elkaar de hand na afloop. Ik herinner me, OK, ik moet Edgar (Renteria) vinden. Dan was het tijd om uit je dak te gaan.
Wat herinner je je van de overwinningsparade en ceremonie?
Ik herinner me gewoon een zee van zwart en oranje, gewoon de zee van mensen in de straten. Je weet niet wat je kunt verwachten totdat je daadwerkelijk door de stad rijdt op de trolley en iedereen ziet die weet dat ze er zijn en wat we hebben bereikt. Zij waren er een groot deel van. De fans waren alles.
Houd je contact met een van je 2010 teamgenoten?
Niet regelmatig. Je kent me. Ik probeer op mezelf te blijven en die jongens niet lastig te vallen. Ish (Travis Ishikawa) woont hier. Ik zie hem een beetje. Hij is een paar keer langsgekomen en we hebben geslagen. Een tijdje was ik de enige die niet meer speelde. Ik wilde die jongens nooit lastigvallen.
Editor’s note
Op de 10e verjaardag van het kampioenschap van de World Series in 2010, het eerste in San Francisco, haalt The Chronicle herinneringen op met 10 belangrijke spelers van dat team.
Henry Schulman verslaat de Giants voor The San Francisco Chronicle. E-mail: [email protected] Twitter: @hankschulman