Gelijk de hoeveelheid winterijs, komen de wateren voor de kust van Alaska gewoonlijk elk voorjaar tot leven met bloei van fytoplankton. Deze bloei kan opvallende patronen van blauw en groen zeewater vormen, zoals die zichtbaar zijn in dit beeld van de Tsjoektsjenzee dat op 18 juni 2018 is gemaakt door de Operational Land Imager (OLI) op Landsat 8.

“We zien bloei in de zuidelijke Tsjoektsjenzee vrij regelmatig deze tijd van het jaar,” zei Kevin Arrigo, een biologische oceanograaf aan de Stanford University. Maar de regelmatigheid van de bloei en de eenvoudige schoonheid ervan doen afbreuk aan de complexiteit van dit ecosysteem.

Volgens Karina Giesbrecht, een promovendus aan de Universiteit van Victoria, zijn diatomeeën typisch het eerste type fytoplankton dat elk voorjaar bloeit na het afbreken van het Arctische zee-ijs. Diatomeeën zijn een microscopische vorm van algen, met silicaschillen en veel chlorofyl, en een van de meest voorkomende soorten fytoplankton in de oceaan. Andere soorten, zoals de coccolithoforen, hebben zich aangepast aan ruigere omstandigheden en komen voor zodra de voedingsstoffen opraken. In het zuidelijke deel van de Tsjoektsjenzee, net ten noorden van de Beringstraat, zijn de omstandigheden echter iets ingewikkelder.

Twee belangrijke watermassa’s stromen vanuit de Beringstraat de zuidelijke Tsjoektsjen binnen. Het ene type, bekend als “Beringzeewater”, is koel, zout, en rijk aan voedingsstoffen. Dit water voedt het merendeel van de fytoplanktongroei, hoofdzakelijk diatomeeën, die waarschijnlijk de belangrijkste reden zijn voor het kleurrijke groene water dat hier wordt afgebeeld. (Sedimenten kunnen ook bijdragen aan de felgroene gebieden.)

“De Beringstraat vermengt de voedingsstoffen uitstekend met het oppervlaktewater, waar veel licht beschikbaar is voor het fytoplankton om te groeien,” zei Giesbrecht. “Die menging, gevolgd door het vertragen van de stromingen zodra het water de Beringstraat verlaat, betekent dat de diatomeeënbloei in dit deel van de zuidelijke Tsjoektsjen gelukkig tot minstens eind juli doorgaat.”

De tweede massa zeewater staat bekend als “Alaska Coastal Water”, dat warmer, minder zout en voedselarm is. Diatomeeën groeien meestal minder in deze wateren, maar coccolithoforen kunnen het hier goed doen. Sommige hier afgebeelde gebieden zouden dit type plankton kunnen bevatten, waarvan bekend is dat ze het water een melkachtige turkooizen tint geven met hun platen van calciumcarbonaatpantser.

Terwijl deskundigen verwachten dat de bloei in deze wateren van jaar tot jaar consistent is, is de omvang minder consistent, en de reden daarvoor is niet duidelijk.

“De variabiliteit tussen jaren in fytoplanktonbiomassa en groei in Arctische gebieden is extreem hoog,” zei Giesbrecht. “Het is moeilijk om veranderingen in het milieu te koppelen aan veranderingen in het fytoplankton zonder veel meer bemonstering gedurende het jaar en zonder dat die bemonstering vele jaren doorgaat.”

NASA-beeld door Norman Kuring/NASA’s Ocean Color Web, met Landsat-gegevens van de U.S. Geological Survey. Verhaal door Kathryn Hansen.