Ik heb naar het 112-gesprek geluisterd. Het is niet iets wat ik ooit nog wil horen. Ik ben niet iemand die normaal emotioneel is of snel last heeft van dit soort dingen. Ik ben een CPS-onderzoeker en werk uitsluitend aan kindersterfgevallen, bijna-dodelijke en gruwelijke &schokkende misbruikzaken. Ik doe dit al meer jaren dan ik wil toegeven, dus ik heb al heel wat moeilijke dingen gezien en gehoord. Maar dit telefoontje zat me gewoon dwars. Ik kan me niet voorstellen wat haar dochters voelden, wetende dat hun moeder, de persoon die hen moest beschermen en liefhebben, de persoon was die hen vermoordde. Ik kan me niet voorstellen hoe het kind dat het overleefde zich moet voelen, wetende dat ze toekeek hoe haar zusje door haar moeder werd afgeslacht. Die twee meisjes moeten doodsbang zijn geweest. Zelfs naar Debra Jeter kijken is angstaanjagend. Ze is een grote vrouw, 1.80 meter lang en weegt 200 pond. Kunt u zich voorstellen dat deze vrouw over u heen staat met een mes, en u neersteekt? Ik heb medelijden met de overlevende dochter omdat ze met deze erfenis moet leven. Ze heeft een status op haar sociale media moeten plaatsen die in wezen luidt dat mensen haar niet moeten bevrienden als ze haar niet persoonlijk kennen, omdat zoveel mensen haar leven zijn binnengedrongen omdat ze krantenartikelen hebben gelezen of naar podcasts hebben geluisterd over wat er is gebeurd. Dat is verschrikkelijk om mee om te gaan, te weten dat vreemden denken dat je hen een stukje van jezelf verschuldigd bent omdat ze een artikel hebben gelezen over je moeder die je probeerde te vermoorden en die je zus heeft vermoord.