Ik heb geen plan. Ik heb gewoon alle hoop verloren. Ik ben bang om zelfmoord te plegen omdat zoveel mensen om me geven, maar ik wil eigenlijk gewoon dood. Ik geniet niet meer van het leven, en ik wil het mijne dagelijks beëindigen. Ik weet niet hoe ik het zo ver heb kunnen laten komen.
Ik ben zeventien. Ik zit in een prestigieus programma, ik heb vorige week mijn eerste jaar van de universiteit afgerond. Ik heb extreem slopende angsten, OCD, en paniekaanvallen. Ik heb een ernstige emetofobie, dus ik ben doodsbang om over te geven. Elke dag denk ik dat ik ziek ben. Ik raak meerdere keren in paniek. Ik stort in elkaar.
Ik kan niet slapen omdat ik van liggen in paniek raak – ik rust alleen uit als ik gewoon instort van uitputting. Ik word elke dag in paniek wakker, als het me lukt om te rusten. Ik ben nauwelijks in staat om te eten omdat elk gevoel in mijn maag me doet denken dat ik ziek ben, wat me in paniek brengt. Als gevolg daarvan ben ik nu meer dan 20 pond afgevallen. Ik heb al zo lang als ik me kan herinneren een paniekstoornis/emetofobie, en toen ik tien was had ik een periode als deze van ongeveer vijf maanden met dagelijkse paniekaanvallen om vergelijkbare redenen, maar dat ging voorbij. In de tussenliggende jaren had ik ongeveer elke week een paniekaanval, tot rond februari of maart, toen het weer erger werd zonder aanwijsbare reden. En het blijft maar erger worden. Ik blijf denken dat het niet kan en dan gebeurt het toch.
Geen medicatie heeft tot nu toe geholpen. Therapie is nutteloos voor me. Strategieën betekenen niets als je meerdere keren per dag het gevoel hebt dat je doodgaat. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik kan niet omgaan met de wereld. Ik vernietig mijn lichaam door verwaarlozing en overmatig gebruik van Purell. Ik kan niet eens functioneren. Ik kwam nauwelijks door school en werd meerdere keren bijna opgenomen. De afgelopen dagen worstelde ik met een specifieke vraag: is het het waard om te leven als ik niet in staat ben om mijn volledige potentieel te benutten? Is het beter of slechter om te leven dan maar half te leven? Ik zou het beter kunnen doen. Ik zou het goed kunnen doen op school, ik zou dingen kunnen bereiken en mensen kunnen helpen. Ik hou ervan mensen te helpen. Het is een van de enige dingen waar ik nog betekenis in vind. Ik heb een rot jeugd gehad om verschillende redenen. Daar kan ik wat van aanwrijven, maar niet alles. Maar vooral… weet ik niet waarom ik hier nog ben. Ik denk gewoon omdat ik mensen niet wil kwetsen. Maar ik haat mijn leven echt. Ik ben nu niet eens in paniek. Ik wil gewoon uit deze nachtmerrie. Ik ben er ziek en moe van. Ik ben het zat om de sterkste te zijn. Moe van te horen dat het beter wordt, dat het voorbij zal gaan, dat ik zoveel potentieel heb, zoveel om voor te leven. Ik ben het beu om onzinstrategieën en peptalks te krijgen die niets betekenen. Zoals ik al zei, ik heb geen plan of zo. Ik kan gewoon geen reden bedenken om te leven anders dan mijn familie en vrienden tevreden te stellen. Ik zit vast in een vreselijk niemandsland zonder uitweg, en zonder weg terug. Ik ben hier zo moe van. Ik ben er helemaal kapot van en ik wou dat ik het allemaal kon loslaten. Ik weet niet eens meer wat ik moet doen.