Een van de meest ongelooflijke cijfers in de moderne sport is dat LeBron James in 10 van zijn 17 seizoenen in de NBA Finals heeft gestaan, waaronder negen van de laatste 10. Dat is gewoon absurd, de relatieve inferioriteit van de Eastern Conference tijdens zijn Miami Heat en (twee) Cleveland Cavaliers ambtstermijnen niettegenstaande, en afgelopen zondag noteerde hij zijn vierde kampioenschap.
Ik weet het, het is niet Michael Jordan’s zes. Het zal wel. Ik zou zeggen dat we kijken naar dat debat helemaal verkeerd, vertroebelen de lijn tussen de meer volbrachte speler en de betere speler, en bovendien, ik denk niet dat Jordan geconfronteerd met bijna hetzelfde niveau van de concurrentie als LeBron, wiens zeven-game Finals overwinning op de 73-win Warriors was, in mijn boek, de meest indrukwekkende NBA-kampioenschap van mijn leven. Dus laten we daar beginnen. Hier is een ranglijst van LeBron’s vier NBA-kampioenschappen in termen van moeilijkheidsgraad.
Cavs over Warriors (2016)
Voor mij is dit een van de meest indrukwekkende kampioenschappen in de sportgeschiedenis, en het is zeker, tot op dit moment, de bekroning van LeBron’s carrière. Dat Warriors-team was ongelooflijk. Dat de Cavs met 3-1 achterstonden, een achterstand waar nog nooit een team uit de Finals van was teruggekomen, en terugkwamen om die reeks te winnen, was de moeilijkste opgave waar ooit een NBA-speler of -team voor heeft gestaan, ondanks de schorsing van Draymond Green en de blessure van Andrew Bogut, die hem uit wedstrijden 6 en 7 moest houden. De Red Sox die terugkwamen om de New York Yankees te shockeren na een 3-0 achterstand in de 2004 ALCS is de enige hogere berg die ik persoonlijk een team heb zien beklimmen om een titel te behalen.
En dan heb ik het nog niet eens over de 52-jarige kampioensdroogte voor de stad Cleveland. Het gewicht dat op LeBron’s schouders rustte in die Finals was verpletterend, en zijn prestatie onder dat gewicht was legendarisch: 29,7 punten, 11,3 rebounds, 8,9 assists, 2,6 steals en 2,3 blocks. In de laatste drie uitwedstrijden had hij een gemiddelde van 36,3 punten, 11,6 rebounds en 9,6 assists. Hij had er 41 in zowel Game 5 als 6. Hij sloeg een triple-double in Game 7 en de meest iconische verdedigende play in de NBA-geschiedenis.
We hebben LeBron nog nooit zo op een kampioenschap zien reageren als toen, gewoon afbrokkelend op de vloer en snikkend, absoluut uitgeput, zowel mentaal als fysiek. Dat was het zwaarste kampioenschap dat hij ooit won, duidelijk, en het is zeer onwaarschijnlijk dat hij of een van zijn collega’s het ooit zal overtreffen.
Heat over Spurs (2013)
De 2013 Spurs waren niet zo geweldig als de 2014 Spurs die Kawhi Leonard en Boris Diaw op een ander niveau hadden, maar ze waren nog steeds geweldig. Ze waren één door Kawhi gemaakte vrije worp of één verdedigende rebound verwijderd van het uitschakelen van Miami, maar we weten hoe dat is gegaan:
Als Allen dat schot niet had gemaakt, zou LeBron’s Finals-erfenis er vandaag heel anders uitzien. Ik haat het om het woord “choke” te gebruiken, maar na het leggen van een relatief ei in de 2011 Finals tegen een Mavericks-team dat hem op een ondoorgrondelijke acht punten hield in Game 4 en hem over het algemeen meer verbijsterd achterliet dan iemand met zijn talent er ooit op een basketbalveld uit zou moeten zien, gaf LeBron bijna nog een titelkans weg in de laatste minuut van Game 6 vs. de Spurs.
In een tijdsbestek van 48 seconden verspeelde LeBron de bal twee keer, beide keren op doelloze, wanhopige passes die geen kans hadden om te worden voltooid nadat hij zichzelf in niemandsland had gedribbeld. Hij bakte ook twee driepunters, waarvan de eerste nauwelijks de rand raakte, en de tweede leidde tot de rebound van Bosh en de driepunter van Allen. Ondanks de driepunter die LeBron uiteindelijk raakte om San Antonio’s voorsprong terug te brengen tot twee, was het een van de slechtste minuten die een grootheid ooit heeft gespeeld met een kampioenschap op het spel.
Geef LeBron krediet. Hij kwam terug in Game 7 op een grote manier, met 37 punten en 12 rebounds. Hij schoot 8 voor 8 van de foutlijn. Hij ging 5 voor 10 van 3. Nadat hij weigerde een jumper te nemen in de laatste minuut van Game 6, zelfs toen verdedigers zich helemaal terugtrokken in de baan om hem uit te dagen, drilde LeBron wat effectief de kampioenschap-clinching 20 footer was in Game 7 met minder dan 30 seconden te spelen en de Heat vastklampend aan een twee-punts voorsprong.
Er waren zoveel manieren waarop die serie de kant van San Antonio op had kunnen gaan. Maar dat gebeurde niet. De sterren stonden op één lijn voor de Heat toen ze zich vastgrepen aan de laatste strohalmen van hun Game 6 leven. In andere series, bijvoorbeeld 2016 vs. de Warriors, werd het ook behoorlijk donker voor LeBron, maar in die serie was het LeBron die zijn team naar het licht trok. Hier deden Chris Bosh en Ray Allen dat voor hem, en toen de lichten weer aangingen in Game 7, deed LeBron zijn ding. Een extreem moeilijk kampioenschap met wat geluk erin gestrooid.
Heat over Thunder (2012)
Een paar redenen waarom ik denk dat LeBron voorbij de Thunder in 2011 een zwaardere taak was dan zijn meest recente titel over de Heat. Ten eerste, de Thunder waren meer getalenteerd, dat is, weet je, een soort van big deal. We hebben het over een team met eerste-team All-NBA Kevin Durant, tweede-team All-NBA Russell Westbrook en Sixth Man of the Year winnaar James Harden.
De Thunder waren het op een na beste aanvallende team in de competitie dat jaar, en nummer 1 in de play-offs. Ze waren een tiende van een punt per 100 bezittingen verwijderd van het zijn van de Heat dat seizoen in termen van netto rating. Ze hadden een beter record dan de Heat over een ingekort 66-wedstrijden schema.
Ja, de Heat versloeg ze in vijf games, won vier opeenvolgende nadat OKC Game 1 had gewonnen, maar het was een veel nauwere serie dan een gentleman’s sweep zou aangeven. Durant had een zuivere baseline look van net buiten de verf om Game 2 gelijk te trekken met nog zeven seconden te spelen, en dit was nadat Miami een voorsprong van zeven punten had genomen met minder dan een minuut te spelen en het leek erop dat het voorbij was. De Heat waren zo dichtbij om Game 2 te verpesten en 2-0 achter te staan. Op dat moment hadden slechts drie teams in de geschiedenis zich hersteld van een 2-0 achterstand om de Finals te winnen.
De Thunder waren er weer in Game 3. Westbrook had een driepunter om de wedstrijd gelijk te trekken met 29 seconden te spelen. Hij miste, en Miami overleefde. In Game 4 verloren de Thunder een sprongbal op drie met nog 17 seconden te spelen. Deze wedstrijden gingen gelijk op tot de Thunder eindelijk buiten adem raakten in Game 5.
Dit was ook LeBron’s eerste titel. Er was geen kampioenschapservaring om uit te putten. Zijn meest recente Finals-herinnering was het verspelen van een 17-punten voorsprong in Game 2 en uiteindelijk het verliezen van de serie het jaar daarvoor van de Mavericks. Dit was ook het jaar dat de Heat terug moest komen van een 3-2 achterstand om Boston te verslaan in de Conference Finals. Als de Boston of OKC series tegen Miami waren gegaan, en dit team, dat was samengesteld om de competitie te verslaan, had 0 tegen 2 gespeeld in de Finals, wie weet wat er dan was gebeurd.
De druk was immens, dat Thunder team was echt goed, schijnbaar aan het begin van iets speciaals. Dit Heat-team dat LeBron in 2020 versloeg, was gewoon niet zo goed, heel simpel.
Lakers over Heat (2020)
Dit is geen gebrek aan respect voor het huidige Heat-team. Geen kampioenschap is makkelijk. Probeer te onthouden dat dit relatief is ten opzichte van LeBron’s andere kampioenschappen voordat je begint te huilen over hoezeer ik Miami onderwaardeer. De Heat van dit jaar waren goed. Niet geweldig. Ze waren als nummer 5 geplaatst. Het was trouwens de eerste keer in de geschiedenis dat een nummer 5 de finales haalde, wat betekent dat een nummer 5 nog nooit een NBA titel heeft gewonnen.
Daar is een reden voor. Nr. 5 zaden zijn niet geweldig. De Heat waren beter dan hun plaats zou aangeven, omdat ze Andre Iguodala en Jae Crowder, die beide enorm waren in de play-offs, verwierven in een handel met Memphis kort voor de coronavirus schorsing, en Goran Dragic begon uit zijn hoofd te spelen in het naseizoen.
Maar LeBron hoefde in principe niet tegen Dragic te gaan, die zijn plantaire fascia scheurde in de eerste helft van Game 1 en pas in de laatste wedstrijd van de serie terugkeerde, waarin hij volledig onbelangrijk was. Bam Adebayo miste ook Games 2 en 3 van de serie. Dat is nogal belangrijk. Dragic, niet Jimmy Butler, was de ploeg’s leidende playoff scorer in drie rondes. Adebayo is de op één na beste speler van het team.
Er is ook de bubble factor, die beide kanten op gaat. Sommige dingen maakten het erg moeilijk, namelijk drie maanden vastzitten in een hotel en spelen zonder publiek, en de Lakers zouden ook thuisvoordeel hebben gehad in een normale wereld. Aan de andere kant zouden ze ook in MIami hebben moeten spelen, waar de Heat een van de beste thuisploegen in de competitie waren tijdens het seizoen. Ik weet ook dat het lijkt alsof LeBron nooit ouder wordt, maar hij is 35 jaar oud, en het niet hoeven reizen voor de hele playoffs was voor mij een veel groter voordeel dan het thuisvoordeel zou zijn geweest in een normaal naseizoen. Een neutraal veld betekent geen voordeel voor een van beide teams, dus geef mij maar het team met de beste speler.
Ik moet zeggen, Jimmy Butler was ongelooflijk. Hij had een gemiddelde van 26,3 punten, 9,8 assists, 8,3 rebounds en 2,2 steals voor de serie. Hij ging teen aan teen met LeBron tot de close-out Game 6. Dat gezegd hebbende, zowel Durant EN Westbrook hadden een gemiddelde van meer dan Butlers 26 punten in de 2012 Finals, Dirk Nowitzki had een gemiddelde van 26 in 2011, en Steph Curry was de unanieme MVP in 2016. Dit was niet bepaald de eerste keer dat LeBron in een Finale tegen een individuele tegenstander van formaat aanliep. Butler is geweldig, maar hij is geen Curry, Durant of Nowitzki. Ik denk dat we het daar allemaal over eens moeten zijn.
Nogmaals, dit is geen afstraffing van de Heat, en het is niet bedoeld om de titel van de Lakers te verkleinen. Miami was keihard. Het gaf geen centimeter toe, en LeBron en Anthony Davis moesten op hun best zijn om te winnen. Maar LeBron moest ook in die andere series op zijn best zijn. In twee daarvan moest hij een Game 7 winnen, waarvan één op de weg tegen een 73-winnend team. Oklahoma City was volledig gezond met drie ongetwijfeld toekomstige Hall of Famers, en ze stonden 1-0 voor in die serie en stonden 2-0 of 2-1 voor.
Miami, aan de andere kant, leidde de serie nooit op een enkel punt. Eerst stonden ze 2-0 achter, en later 3-1. Ze speelden boven hun kunnen om het zo ver te schoppen als ze deden, maar er is geen manier om te zeggen dat het verslaan van een nummer 5 seed met twee van zijn beste drie spelers die belangrijke tijd missen in de finales een moeilijkere taak was dan LeBron’s andere drie titels.