Het potentieel om economisch en tijdsefficiënt ALLES 3D te printen is een onweerstaanbare propositie. 3D geprinte materialen is echter niet het einde van het verhaal, er zijn technieken om materialen/voorwerpen te maken die kunnen worden voorgeprogrammeerd om op een bepaalde manier te werken. In dit artikel verkennen we het nog nieuwere concept van 4D printing.

Een definitie van 4D printing

De term 4D printing werd voor het eerst bedacht door TED-professor Skylar Tibbits in zijn toespraak in februari, 2013 op de MIT Conference.

Een definitie van 4D printing zou kunnen zijn:

“Het gebruik van een 3D-printer bij het maken van objecten die hun vorm veranderen/veranderen wanneer ze uit de 3D-printer worden gehaald. Het doel is dat de gemaakte objecten zichzelf assembleren wanneer ze worden blootgesteld aan lucht, warmte of water, dit wordt veroorzaakt door een chemische reactie als gevolg van de materialen die worden gebruikt in het fabricageproces.”

Wat is nu het verschil tussen 4D- en 3D-printen?

Denk aan 4D-printen als hetzelfde als 3D-printen met de toevoeging van tijd. Door tijd toe te voegen aan 3D-printen is het concept van 4D-printen geboren. Hierdoor kunnen objecten op verschillende manieren worden voorgeprogrammeerd om te reageren op een reeks verschillende stimuli.

4D-printen is futuristisch, maar heeft een zeer opwindende toekomst. 4D printing biedt de mogelijkheid om ELKE transformeerbare vorm te ontwerpen, die kan worden gemaakt van een grote selectie van materialen. Deze verschillende materialen zullen veel verschillende eigenschappen hebben en een waaier van potentiële toepassingen en gebruiksmogelijkheden. Er is een reële mogelijkheid om dynamische zelfassemblerende objecten te creëren die kunnen transformeren en gebruikt kunnen worden in een brede waaier van industrieën en in een groot aantal toepassingen.

Voorbeeld van een 4D-geprinte bloem gemaakt door onderzoekers van Harvard University