De amusementsindustrie in Japan is een komen en gaan affaire. Honderden lokale en buitenlandse talenten zijn in de schijnwerpers gekomen met een grap of twee, om een jaar of twee later te verdwijnen als hun grappen op waren.

Een uitzondering is de Amerikaanse komiek en entertainer Patrick Harlan, die al bijna twee decennia overleeft in de culturele scène van de natie.

Hoewel een goed uiterlijk en podiumkennis hem hielpen succes te vinden, laat Harlans geval zien dat je meer nodig hebt dan dat om te overleven in de snel bewegende showbizzindustrie van Japan.

En hij gelooft dat Japan grenzeloze mogelijkheden biedt voor mensen zoals hijzelf die niet bang zijn om grote uitdagingen aan te gaan.

De 44-jarige beschrijft zichzelf als “multitalento,” een Japanse term die is afgeleid van “talent,” wat betekent dat iemand veelzijdige rollen kan spelen, variërend van stand-up comedy tot bijdragen aan talkshows en het presenteren van evenementen. Hij is ook parttime universitair docent.

Veel van Harlans roem komt voort uit zijn onverschrokken pogingen om zich onder te dompelen in de Japanse samenleving en, tegelijkertijd, zijn vermogen om voordeel te halen uit het feit dat hij de buitenstaander is.

“Mijn vriend vertelde me eens, ‘Als je een baan wilt krijgen in Japan, schrijf het dan op je visitekaartje en begin het uit te delen,'” zei Harlan tijdens een recent interview in Tokio.

Doordat advies ter harte nemend, begon Harlan zijn carrière door zichzelf te promoten als “DJ, verteller, acteur, model en stemacteur – al die dingen die ik nog nooit in mijn leven had gedaan,” zei hij, eraan toevoegend dat het hem hielp de ervaring op te doen die hij nodig had.

De in Colorado geboren Harlan vertrok in 1993 van de V.S. Hij werkte 2,5 jaar als leraar Engels in de prefectuur Fukui voordat hij in 1996 naar Tokio verhuisde om zijn droom na te jagen: professioneel acteur worden.

In 1997 vormde Harlan het stand-up duo “Pakkun Makkun” met zijn collega-komiek Makoto Yoshida, die hij via een wederzijdse kennis had leren kennen.

Hun acts, die het duo altijd aftrapte met de introductie van Harlan als Pakkun en Yoshida als Makkun, werden razend populair op de mainstream Japanse tv.

Op het podium speelt Harlan de rol van boke, of de grappige man, terwijl Yoshida de rol van tsukkomi, de hetero, speelt. De boke is vaak absurdistisch in zijn manier van doen, terwijl tsukkomi snelle, vaak kritische, reacties geeft.

Harlan herinnert zich dat het, zelfs met zijn beheersing van de taal, die uitstekend is, even duurde voordat hij het Japanse gevoel voor humor begreep.

“Wat ik dacht dat juist en grappig was, zal hier niet altijd grappig zijn,” zei hij, eraan toevoegend dat hij een stijl heeft gecultiveerd die specifiek is voor het Japanse publiek.

“De eerste paar jaar waren echt een soort van intens voor mij, met een steile leercurve.”

In een komedie-act die op tv werd opgevoerd, begint Pakkun met te vertellen hoe Japanse tv-programma’s een hit zijn geworden in Amerika, en introduceert hij een fictief script voor een Hollywood-bewerking van het Japanse volksverhaal “Momotaro” (Perzikjongen) – het verhaal van een jongen die uit een perzik is geboren en die verder gaat om het kwaad te bestrijden met de hulp van personages die hij onderweg ontmoet, waaronder een aap en een fazant.

“Wist je dat er op dit moment een Japanse boom is in Hollywood?” vraagt Pakkun in vloeiend Japans.

“Oh is dat zo?” antwoordt Makkun.

“Ja. Eerst werden ‘Godzilla,’ ‘Sailor Moon’ en ‘Pokemon’ een hit in de V.S. Daarna namen ‘Biohazard’ en ‘Final Fantasy’ een hoge vlucht. Nu is het volgende verhaal dat in Amerika verfilmd wordt… je kent het waarschijnlijk niet, maar het heet ‘Momotaro!’. “

“We kennen allemaal ‘Momotaro!’ ” onderbreekt Makkun, met een typische tsukkomi-stoot, wat gelach uit het publiek lokt. “Ik en de mensen in het publiek weten het veel beter dan jij!”

Pakkun, die plotseling nors kijkt, vraagt: “Sabetsu? (Ben je me aan het discrimineren?)”

Makkun klopt hem op de schouder alsof hij hem wil vermanen. “Dat is geen discriminatie!” En het publiek barst weer in lachen uit.

Harlan zegt dat het Japanse volk in het gewone leven “heel vrolijk” is en “de hele tijd lacht,” eraan toevoegend dat hij het leuk vindt om met hen om te gaan.

Naast het optreden als gastheer en co-presentator van een aantal tv-programma’s, draagt Harlan de hoed van een serieuze commentator over sociale en politieke kwesties, waaronder het homohuwelijk en collectieve zelfverdediging.

Hij is afgestudeerd in vergelijkende godsdienst en heeft ook commentaar gegeven op religieuze conflicten in het Midden-Oosten en de toenemende invloed van de Islamitische Staat groep.

Hij ziet “informatie die we op de universiteit leren als secundair, misschien tertiair,” maar tegelijkertijd ziet hij zijn academische en culturele achtergrond als “verkoopargumenten.”

“Ik heb de mogelijkheid om openlijk over het homohuwelijk te praten en er recht voor zijn raap over te zijn, met intieme kennis ervan, (en ook) over het Westen of Amerika te praten,” zei hij.

De afgelopen twee decennia zegt hij veranderingen te hebben waargenomen in de houding en mentaliteit van Japanners, eraan toevoegend dat hij had “verwacht dat ze zich minder zouden inlaten met buitenlanders.”

“Japanners hebben zich gerealiseerd dat er een noodzaak is om te communiceren, en de behoefte aan creativiteit,” zei Harlan, die ook werkt als docent aan het Tokyo Institute of Technology.

Harlan voegde eraan toe dat hij de jeugd van de natie wil aanmoedigen om zich actief bezig te houden met mensen over de hele wereld.

“Wat ik nu onderwijs (aan de universiteit) is een van mijn doelen in het leven – om de communicatievaardigheden van Japanners te helpen verbeteren,” zei hij. “Veel Japanners weten niet hoe ze een presentatie moeten geven of hoe ze moeten deelnemen aan een debat of discussie. Ze weten niet wat ze moeten doen als iemand hen tegenspreekt. En ik denk dat dat belangrijk is.”

Hoewel hij toegeeft dat hij ooit de wens heeft gehad om het groot te maken in Hollywood, zegt Harlan dat hij heeft genoten van zijn leven in Japan, eraan toevoegend dat hij niet van plan is om te vertrekken. Hij woont in Tokio met een Japanse vrouw en twee zonen.

“Ik weet niet zeker of ik in Amerika gelukkiger zou zijn,” zei hij.

“In beide landen zit er veel onder de oppervlakte. … Amerikanen hebben een drang om altijd gelijk te hebben, om een argument te winnen. Hier is het belangrijk om de harmonie te bewaren.”

Pakkun Makkun’s Engelstalige comedy routines zijn te zien op jtim.es/RMmEF en jtim.es/RMmGJ