De naam van deze blog
Ik kwam voor het eerst in aanraking met Umberto Eco’s idee van de Antilibrary toen ik in 2007 op de middelbare school The Black Swan van Nassim Nicholas Taleb las. Het idee klonk onmiddellijk logisch voor mij, zoals ik veronderstel dat het zou doen voor iedereen die het overweldigende gevoel heeft ervaren dat je verzameling boeken zich sneller opstapelt dan je in staat bent om ze te lezen.
Maria Popova schrijft hier over waarom ongelezen boeken belangrijker zijn dan gelezen boeken (dat in feite grotendeels lijkt te zijn overgenomen uit deze post in Farnam Street), en citeert uit De zwarte zwaan:
De schrijver Umberto Eco behoort tot die kleine klasse van geleerden die encyclopedisch, inzichtelijk en onoprecht zijn. Hij is de eigenaar van een grote persoonlijke bibliotheek (met dertigduizend boeken), en deelt bezoekers in twee categorieën in: zij die reageren met “Wow! Signore professore dottore Eco, wat een bibliotheek hebt u! Hoeveel van deze boeken heeft u gelezen?” en de anderen – een zeer kleine minderheid – die begrijpen dat een privé-bibliotheek geen ego-oppeppend aanhangsel is maar een onderzoeksinstrument. Gelezen boeken zijn veel minder waardevol dan ongelezen boeken. De bibliotheek moet zoveel bevatten van wat u niet weet als uw financiële middelen, hypotheekrente en de huidige krappe onroerend-goedmarkt u toestaan er te zetten. U zult meer kennis en meer boeken vergaren naarmate u ouder wordt, en het groeiende aantal ongelezen boeken op de planken zal u dreigend aankijken. Inderdaad, hoe meer u weet, hoe groter de rijen ongelezen boeken. Laten we deze verzameling ongelezen boeken een antilibrary noemen.
Zo bezien zijn de stapels ongelezen boeken niet langer een bron van slecht geweten, maar worden ze (hopelijk) een bron van intellectuele nederigheid.
De bekrompenen zullen zich misschien nog afvragen wat het nut is van het ophopen van massa’s ongelezen boeken, meer dan je ooit zult kunnen lezen? Welnu, zoals de gewelfde plafonds van een ontzagwekkende kathedraal de mens klein doen voelen in het gezelschap van God, zo herinneren de stapels ongelezen boeken je eraan hoe weinig je weet. In plaats van een ego-oppeppend aanhangsel is de waarde van een bibliotheek integendeel als een instrument om je ego te controleren en je overmoed tegen te gaan. Om wat Taleb een Antischolar noemt – een sceptische empirist – te zijn.
Of, in de bewoordingen van Donald Rumsfeld, een bibliotheek van ongelezen boeken voegt misschien niets toe aan je known knowns, maar kan op zijn minst misschien een aantal van je unknown unknowns veranderen in known unknowns – wat op zichzelf al genoeg kan zijn om het risico op mislukkingen met ordes van grootte te verkleinen.
Het zijn (vaak) de unknowns – de zwarte zwanen – die ons de das omdoen. Had Rumsfeld zijn eigen methodologie maar zorgvuldiger toegepast bij het plannen van de oorlog in Irak – waar het bekende (WMD’s) vals bleek te zijn, terwijl het de onbekende onbekenden waren (bijv. het niet voorzien van de opkomst van anti-Amerikaans sektarisch geweld of het ontstaan van ISIS) die de missie cluster****ed.
Dus terug naar de naam van deze blog. Pas een decennium nadat ik voor het eerst van de antilibrary had gehoord, begon ik me te verdiepen in Eco’s oeuvre – mijn interesse werd (helaas) gewekt door zijn dood. Ik las tientallen van zijn overlijdensberichten en oude interviews uit de archieven, en bestelde verschillende van zijn boeken en essaybundels.
Ik las voor het eerst zijn beroemdste werk, De naam van de roos, (of moet het zijn De naam van Rome), waarvan de plot natuurlijk draait om een bibliotheek, (geestig geïnspireerd, zoals altijd bij Eco, door Jorge Luis Borges’ paradoxale Bibliotheek van Babel). Maar ondanks Aristoteles’ boek over de Komedie is de bibliotheek in De naam van de roos een duistere plek, waar kennis wordt bewaakt tegen antischolieren door geheimzinnige, bezitterige munkers, precies het tegenovergestelde van een antilibrary – maar niet anders dan moderne universiteiten waar studenten een set boeken krijgen met daarin De Waarheid en niet worden aangemoedigd om veel anders te lezen, net als in middeleeuwse kloosters.
Het idee van de antilibrary beviel me zo goed dat ik het ben gaan gebruiken voor deze blog, die oorspronkelijk vooral bedoeld was voor boekbesprekingen. Ik heb het eerst geregistreerd onder de Noorse naam Antibiblioteket, en schreef de eerste recensies in het Noors. Aangezien ik later geëmigreerd ben, (mijn eenvoudigste manier om de toekomst van dat land te korten) heb ik het Engelse domein Antilibrary toegevoegd, en zal ik voortaan waarschijnlijk meer in het Engels dan in het Noors schrijven. Hoewel ik van plan ben hier te schrijven over boeken die ik zal lezen, zal de blog zich niet beperken tot boekbesprekingen, maar een breder scala van onderwerpen aanvallen in de geest van een antischolar.