Voor patiënten met een gevaarlijke vergroting van de hartspier genaamd linkerventrikelhypertrofie (LVH), verslaat het geneesmiddel Losartan de standaard bètablokkertherapie bij het verkleinen van de harten tot een gezondere grootte, volgens onderzoekers van NewYork Presbyterian Hospital/Weill Cornell Medical Center.

De studie, gepubliceerd in het nummer van 14 september van Circulation, vindt dat de effecten van Losartan op LVH verder gaan dan zijn vermogen om de bloeddruk te verlagen – wat suggereert dat er mogelijk extra mechanismen aan het werk zijn.

“Over het geheel genomen was er een voordeel ten gunste van Losartan,” een geneesmiddel uit de angiotensine II-receptorantagonistenfamilie van cardiovasculaire medicijnen, zei hoofdonderzoeker Dr. Richard B. Devereux, hoogleraar geneeskunde in de Greenberg Division of Cardiology aan het Weill Cornell Medical College, en behandelend arts in NewYork-Presbyterian/Weill Cornell.

“Dit is de grootste goed gecontroleerde, goed opgezette studie die het vermogen vergelijkt van twee nu standaard anti-hypertensiva om het gewicht van de linker hartkamer te verminderen, zoals gemeten door echocardiogram – met beide geneesmiddelen die in wezen een identieke bloeddrukverlaging teweegbrengen. Losartan verbeterde echter aanzienlijk op reducties in LVH vergeleken met de bètablokker, Atenolol,” zei Dr. Devereux.

De studie maakt deel uit van de grotere Losartan Intervention For Endpoint Reduction in Hypertension (LIFE) studie, een multicenter onderzoek van 9.193 Europese en Amerikaanse patiënten met hoge bloeddruk en LVH zoals onthuld op echocardiogram.

LVH is nauw verbonden met een voorgeschiedenis van hypertensie, aangezien het hart in de loop van de tijd dikker wordt om de verhoogde bloeddruk aan te kunnen. Vergrote hartspier is ook een ernstige risicofactor voor een hartaanval en beroerte.

In deze tak van de LIFE-studie vergeleken Dr. Devereux en collega’s de LVH van 960 patiënten 1, 2, 3, 4, en 5 jaar na te zijn gerandomiseerd om ofwel Atenolol of Losartan therapie te krijgen.

“Een van de sterke punten van de studie was dat patiënten hun bloeddruk gemiddeld 15 keer lieten controleren in de dokterspraktijk, dus er is veel informatie over hypertensie,” zei Dr. Devereux.

De onderzoekers ontdekten dat beide geneesmiddelen vergelijkbaar werkten bij het verlagen van de bloeddruk gedurende de periode van 5 jaar.

De Losartan-patiënten vertoonden echter significant betere verminderingen in LVH, vergeleken met patiënten die de bètablokker gebruikten. “De wanden van hun hart werden dunner met Losartan,” legde Dr. Devereux uit.

Hij legde uit dat bètablokkers zoals Atenolol “de polsslag vertragen, waardoor het hart bij elke hartslag een beetje meer bloed pompt, dus het hart heeft vaak de neiging om iets te vergroten wanneer bètablokkers worden gebruikt.”

Aan de andere kant werkt Losartan op een ander mechanisme, dus “het verdunt de hartwanden iets beter dan Atenolol en voorkomt de toename van de hartomvang die we met dat medicijn hadden gezien.”

Uit de studie bleek ook dat terwijl de antihypertensieve voordelen van beide medicijnen na het eerste jaar of twee nivelleerden, de gezonde effecten van Losartan in het verminderen van de linker ventriculaire grootte bleven toenemen met jaren van gebruik. “Het lijkt erop dat je cumulatieve voordelen hebt met Losartan,” zei Dr. Devereux.

Deze studie bouwt voort op eerdere bevindingen van de LIFE-trial, waaronder een studie onder leiding van Dr. Devereux en vorig jaar gepubliceerd in The Annals of Internal Medicine. Dat onderzoek vond Losartan beter in het voorkomen van cardiovasculaire gebeurtenissen bij hypertensieve patiënten met LVH, vergeleken met Atenolol.

“Overtollige hoeveelheden hartspier zijn zeer sterke voorspellers van een hoog risico op cardiovasculaire gebeurtenissen zoals hartaanval of beroerte,” merkte Dr. Devereux op. “Dus de bevinding dat de ene behandeling het gewicht van de hartspier meer vermindert dan de andere heeft zeer belangrijke klinische implicaties.”

De studie werd gefinancierd door een subsidie van Merck & Co.

Mede-onderzoekers zijn Dr. Kristian Wachtell, ook van Weill Cornell Medical College en Glostrup University Hospital, in Glostrup, Denemarken; Dr. Bjorn Dahlof, van Sahlgrenska University Hospital en de Universiteit van Goteborg, Zweden; Dr. F. Eva Gerdts, van het universiteitsziekenhuis van Haukeland, Bergen, Noorwegen; Dr. Kurt Boman, van het Skellefteå Lasarett en de Universiteit van Umea, Skelleftea, Zweden; Dr. Markku S. Nieminen, van het centraal ziekenhuis van de universiteit van Helsinki, in Helsinki, Finland; Dr. Vasilios Papademetriou, van het Veterans Administration Hospital, Washington, DC; en Dr. Jens Rokkedal, van het universiteitsziekenhuis van Glostrup, Glostrup, Denemarken.