Vele Hollywood-romances zijn op het scherm begonnen en overgegaan in het echte leven van de betrokken acteurs, maar de meest iconische is toch wel die van Humphrey Bogart en Lauren Bacall.

Toen ze Bogart voor het eerst ontmoette, die toen al een veelgeprezen Hollywoodster was en 25 jaar ouder, was ze pas 19. Bacall bekende in haar memoires uit 1978, By Myself, dat “er geen donderslag bij heldere hemel was” toen ze hem voor het eerst zag.

Het was 1943 en het paar zou samen de hoofdrol spelen in To Have and Have Not, maar Bacall was nerveus over de productie en wendde zich al snel tot Bogart voor steun.

Op hun eerste opnamedag bleef ze trillen, dus zei hij haar haar kin naar beneden te trekken om het te verbergen, waardoor ze gedwongen werd naar hem op te kijken in wat haar beroemde “Look” werd.

Het duo werd al snel vriendschappelijk en omdat de film uniek in chronologische volgorde werd opgenomen, werd de opbloeiende band tussen hen vastgelegd. En wat voor een band het was.

“Het is een van die gevallen waarin het heel goed mogelijk is dat we ooggetuigen zijn van een acteur of actrice die verliefd wordt,” vertelde filmhistoricus Leonard Maltin aan Vanity Fair over hun romance op het scherm.

“Hoewel goede acteurs ons dat altijd laten geloven, moet er een extra kick zijn als het echt is.”

De chemie tussen Bogart en Bogart was zo sterk op de set dat de film, die oorspronkelijk zo was opgezet dat Bogarts personage met een andere vrouw zou vrijen, werd veranderd zodat hij verliefd zou worden op die van Bacall.

“Chemistry – you can’t beat chemistry,” zei Bacall in 2007, maar de chemie tussen haar en Bogart was buiten beeld net zo sterk als op het scherm.

Nauwelijks drie weken na het filmen, deelde het paar hun eerste kus – in Bacall’s kleedkamer na een dag filmen – en hij vroeg later om haar telefoonnummer, die ze beroemd op de achterkant van een luciferdoosje krabbelde.

“Chemie – je kunt chemie niet verslaan.”

Hun romance leek toen serieus te beginnen; het enige probleem was natuurlijk Bogarts vrouw.

Tegen zijn derde huwelijk in die tijd, was Bogart sinds 1938 samen met actrice Mayo Methot, maar hun relatie was allesbehalve gelukkig.

Zwaar drinken en venijnige ruzies doorspekten hun jaren samen, en in 1942 stak Methot hem zelfs neer in een vlaag van woede. Ze was niet het soort vrouw dat iemand wilde dwarszitten, laat staan de 19-jarige Bacall.

Ze liet zich er echter niet van weerhouden om Bogart te zien en ze begonnen elkaar in het geheim te ontmoeten in auto’s en op een golfclub in de buurt van waar ze To Have and Have Not aan het filmen waren. Ze gebruikten zelfs hun schermnamen, “Steve” en “Slim”, om hun identiteit te verhullen.

Maar hun geheime affaire was gebonden aan de film, en in mei 1944 eindigden de opnamen en waren Bacall en Bogart gedwongen uit elkaar te gaan.

“Ik weet wat bedoeld werd met ‘To say goodbye is to die a little’,” schreef hij haar in een briefje, niet lang na hun afscheid.

“Want toen ik die laatste keer van je wegliep en je daar zo lief zag staan, stierf ik wel een beetje in mijn hart.”

In de maanden die volgden, keerde Bogart terug naar zijn huwelijk met Methot, maar tegen het einde van het jaar werd hij herenigd met Bacall op de set van The Big Sleep.

In het begin probeerde hij trouw te blijven aan Methot, die naar verluidt had toegestemd om te stoppen met drinken. Bacall schreef later over Bogarts keuze: “Ik zei dat ik zijn besluit moest respecteren, maar ik hoefde het niet leuk te vinden.”

Maar Bogart had het moeilijk toen zijn chemie met Bacall weer oplaaide op de filmset, en na maanden van heen en weer gepraat verliet hij uiteindelijk Methot.

Ze scheidden op 10 mei 1945 – precies een jaar nadat To Have and Have Not klaar was met filmen – en slechts 11 dagen later trouwde hij met Bacall in een kleine ceremonie op de boerderij van een vriend in Ohio.

Toen ze het gangpad afliep begroette hij haar met “Hello, baby”, waarop Bacall antwoordde “Oh, goody”. Bogart huilde zelfs toen ze hun geloften uitwisselden.

Volgens Bacall zelf had Bogart geaarzeld om met haar te trouwen, maar ze was te “opdringerig” om na zo lange tijd te worden afgewezen.

“Vanaf het begin zei hij tegen me: ‘Ik hou van je, en als je een carrière wilt, zal ik alles doen wat ik kan om je te helpen, maar ik zal niet met je trouwen’,” onthulde Bacall in een interview uit 2011 met Vanity Fair.

“Hij wilde een vrouw die met hem mee zou gaan en er zou zijn, en hij had helemaal gelijk. En dat is wat ik wilde, en dat is waarom ik kinderen wilde. Hij had nog nooit een kind gehad. Dus in dat opzicht was ik Miss Pushy. Maar ik was gelukkig als zijn vrouw. Ik vond het heerlijk. Want ik hield echt van hem.”

In tegenstelling tot zijn vorige huwelijken was Bogarts verbintenis met Bacall een gelukkige. Hoewel ze toegeeft dat ze waarschijnlijk filmrollen misliep omdat ze werd gezien als “Bogie’s vrouw”, was Bacall echt verliefd.

In 1949 kreeg het koppel hun eerste kind, een zoon genaamd Steven naar Bogarts personage in To Have and Have Not, en in 1952 voegden ze dochter Leslie toe aan hun gezin.

Maar ze waren Hollywood-filmsterren voordat ze ouders en echtgenoten waren, en iedereen, van filmdirecteuren tot hun eigen fans, dacht dat er iets mis zou gaan.

Het was tenslotte Bogarts vierde huwelijk en hij was tientallen jaren ouder dan Bacall – details die velen als zorgwekkend zouden beschouwen. Niet dat het Bacall ook maar iets kon schelen.

“Waar ze geen rekening mee hielden, was dat de Bogarts verliefd waren.”

“Toen Bogie en ik trouwden, schudde de Hollywood somberheidsset hun collectieve hoofd en kreunde: ‘Het zal niet blijven duren’,” herinnerde ze zich.

“We wisten wel beter. Waar de ramp-voorspellers geen rekening mee hielden, was dat de Bogarts verliefd waren.”

Ze gaf wel veel carrièremogelijkheden op om hun gezin groot te brengen en een “traditionele” rol als echtgenote en moeder te vervullen, iets waar de “ouderwetse” Bogart enigszins op aandrong.

In de elf jaar dat ze getrouwd waren, richtte Bacall zich op hun kinderen en het steunen van Bogart, waarbij ze haar carrière op een laag pitje liet zetten in een keuze die veel moderne vrouwen als verrassend zouden beschouwen. Voor Bacall was het de moeite waard.

“Als ik alleen mijn carrière had gehad, zou ik Bogie, kinderen en de essentie van het leven hebben gemist,” vertelde ze The Guardian in 2005.

En als Bogart herinneringen ophaalde aan hun ‘goede oude tijd’ samen in de film, was haar antwoord simpel: “Ik zou tegen hem zeggen: ‘Vergeet het, vriend. This are the good old days.””

Maar hun goede dagen hielden geen stand, en in 1956 werd bij Bogart slokdarmkanker geconstateerd, en hij stierf minder dan een jaar later, op 14 januari 1957.

Toen ze 32 was en weduwe werd, richtte Bacall haar aandacht op haar twee jonge kinderen, en hoewel ze in de decennia daarna nog een reeks romances had, bleef er niets van over.

Ze stierf in 2014, 89 jaar oud, en grapte slechts drie jaar voor haar dood dat – ondanks de halve eeuw sinds zijn overlijden – Bogart nog steeds aan haar gebonden was.

“Mijn overlijdensbericht zal vol staan met Bogart, dat weet ik zeker,” vertelde ze aan Vanity Fair.

Nadat ze was overleden, hebben publicaties over de hele wereld herinneringen opgehaald aan haar romance met Bogart en hun elf gelukzalige jaren samen. Als zo’n romance op het scherm opbloeit en vervolgens doorwerkt in het echte leven, is het moeilijk je er niet over te verbazen.

Ook Bacall zelf wist hoe wonderbaarlijk het liefdesverhaal van haar en Bogart was, en schreef na zijn dood: “Niemand heeft ooit een romance geschreven die beter was dan ons leven.”